Πλαίσια

Το σύστημα συναγερμού μπαίνει σε λειτουργία κάθε φορά που αισθάνομαι την παρουσία πλαισίων. Νιώθω σαν λιοντάρι σε κλουβί, γρυλίζω κι αγριεύω. Τα νύχια είναι σε επιφυλακή και τα κοφτερά δόντια απειλούν. Η αιχμηρή υφή της απαγορευτικής γραμμής ματώνει τη σκέψη μου.

Προσπαθώντας να ανακαλύψω το συναίσθημα που κρύβεται καλά πίσω από τον πανικό, βρίσκω τις λέξεις: Συμπαγές, στάσιμο, συγκεκριμένο.

Τι λείπει από μια πλαισιωμένη εικόνα; Η απεραντοσύνη, η ρευστότητα, η πρόκληση, η ελευθερία. Μήπως πάσχω από κλειστοφοβία και δεν το έχω αντιληφθεί; Ή αυτό που με κάνει να αντιδρώ είναι η ίδια η ύπαρξη του φόβου για το χάος;

Παρατήρησα για ακόμη μια φορά την επιλογή των χρωμάτων στα ρούχα μου. Μονόχρωμα. Αν φοράω μπλε τότε βούτηξα ένα κομμάτι της θάλασσας και ντύθηκα. Κι αν τα ρούχα έχουν χρώμα γαλανό, τότε πετάω στον ουρανό και δροσίζω τα φτερά της ψυχής μου. Πίσω από το μαύρο κρύβομαι με ασφάλεια μα αν διαλέξω κόκκινο, τότε η αγάπη μου χορεύει στον άνεμο, σαν τα πορφυρά πέταλα, κάποιο ανοιξιάτικο δειλινό. Το κίτρινο με ενώνει με τον ήλιο και η πράσινη αγκαλιά είναι η ματιά σου.

Τελικά με ενοχλεί το λίγο, το μικρό, το βίαια κομμένο από το άτσαλο χέρι που επέλεξε να θέσει πλαίσια στην απεραντοσύνη της φύσης.