Η μέρα που δεν θέλω να περάσει...

Άλλη μια μέρα.
Ίδια και παρόμοια.
Αρχή της μέρας και η λίστα βαρυφορτωμένη με πράγματα.
Χωρίς να είναι γραμμένα.
Δεν υπάρχει λόγος.
Θα γίνουν όσα πρέπει να γίνουν.
Όχι όσα θέλω.
Η μέρα μου, αποτέλεσμα συγκυριών και γεγονότων.
Προτεραιοτήτων.
Υποχρεώσεων.
Πράξεων αγάπης.
Πράξεων τιμής κι αξιοπρέπειας.

Ξεκινάω χωρίς στόχο.
Κι αυτό με σκοτώνει.
Κάνει την ύπαρξη μου ανύπαρκτη.
Ναι θα πεις έχω το δικαίωμα.
Κι αυτό χωρίς αντίκρισμα.

Το πρωί με κάνει να χαίρομαι.
Γιατί είναι μια καινούργια μέρα.
Κολλάω σε αυτό. Στο πρωί. Τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.
Το γάλα στο φλυντζάνι που με κάνει να παλιμπαιδίζω.
Τις παντοφλες μου.
Την άνεση του σπιτιού, του χώρου μου, του Δικού μου.

Μου έλειψαν τα πρωινά που ήταν πραγματικά πρωινά.
Χαρά της καινούργιας μέρας.
Ελπίδες.
Όνειρα.
Στόχοι για να εκπληρώσω.

Μου έλειψε η ξεγνοιασιά των νιάτων.
Το νόημα.
Η απλότητα του απλά υπάρχω και πολεμάω για το καλύτερο.
Μια μάχη που χάθηκε...

Πήγε απόγευμα.. κι ακόμα μασουλάω μπισκόττα....