Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Άκουσε με

Το blog το έχω φτιάξει για ένα ουσιαστικό λόγο : εκτόνωση.

Ένας χώρος ελεύθερος που να μπορώ να ανοίγω τη σκέψη και τα συναισθήματά μου.

Και ένας ακόμα λόγος : Επικοινωνία.

Διψώ για επικοινωνία.

Να με έχεις να μιλώ και να γράφω συνέχεια , και να με ακούς όμως, ε; ή να με διαβάζεις και με έχεις κάνει ευτυχισμένη.

Έζησα πολλές στιγμές ευτυχίας τις περασμένες μέρες.

Γιορτή των γραμμάτων σήμερα…

Είχα την χαρά και την τιμή να βρίσκομαι σε σχολεία, ανάμεσα σε παιδιά και δασκάλους. 

Διψασμένα ματάκια να ακούνε κάθε μου λέξη.
Ενθουσιασμό.
Χαρά.
Εκφραστικότητα.
Απορίες.
Ήρωες των παραμυθιών.
Παιδάκια ντυμένα γουρουνάκια, κουκουβάγιες κι ανεμώνες.
Δάσκαλοι που δεν είχα δει ποτέ ξανά.
Δάσκαλοι γνωστοί κι αγαπημένοι.
Που με δέχτηκαν με αγάπη.

Στιγμές μαγείας… έξω από το δικό μου συνηθισμένο.

Εκεί που νιώθω ότι ανήκω.

Κι όταν τέλειωνε η μέρα εξάντληση.  Κοιμόμουν από τις 9:30.

Και σκεφτόμουν, όχι όχι, αυτός ο χώρος δεν είναι δικός μου, δεν πειράζει που δεν είμαι εκπαιδευτικός.  Δεν το έχω κιόλας το θέμα εκπαίδευση.  Θα παίζαμε όλη μέρα στην τάξη με τα παιδιά.  Εδώ 2 παιδιά δικά μου κι αρνιέμαι να τα πειθαρχήσω.

Άσε που ο μεγάλος έκλεισε και τα 18.
Και νιώθω ότι έφυγε ένα βάρος ακόμα… «Το πρέπει να επιβληθώ».

Κι έρχομαι πίσω σήμερα ( ακόμα δεν τέλειωσαν οι όμορφες μέρες όμως )
Και νιώθω σαν πουλί που θα μπει σε κλουβί. 
Κοιτάω στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου.

Τα μάτια μου λάμπουν.
Νιώθω όμορφη.
Έχει πολύ καιρό να νιώσω έτσι.

Και φτάνω στο κλουβί.

Κι αναπάντεχα χτυπήματα, λόγια πικρά κτυπούν τα φτερά μου.

Έτσι.
Χωρίς λόγο.
Από εγωισμό.
Επειδή κάποιοι είναι άδειοι, κενοί. ( το λιγότερο που μπορώ να πω )
Επειδή είναι προσκολλημένοι στις ανασφάλειες τους και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταστρέφουν ότι καλό υπάρχει σαν συναίσθημα γύρω τους, απλά για να νιώθουν υπεροχή.

Τα μάτια μου δεν λάμπουν τώρα.. γέμισαν δάκρυα και τρέχουν οι σκιές και τα μακιγιάζ.
Πασαλειμμένο πρόσωπο ενός κλόουν που παριστάνει ότι ανήκει σε ένα μέρος νεκρό.

Κι όμως δεν είμαι λυπημένη.
Όλα έχουν το κόστος τους.  Τίποτα δεν μας χαρίζεται σε αυτή τη ζωή.

Κι αν γράφω, κι αν προτιμώ να γράφω για παιδιά, αυτός είναι ο λόγος.
Η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι κύκλος και ισοζύγιο.
Ότι όλα έχουν τα αντίθετα.  Για να έρχεται η ηρεμία και η ισορροπία.

Για να παίρνουμε έμπνευση από όλα!
Ότι χρώμα κι αν είναι!

Ίσως κι ο λόγος σήμερα ήταν για να γράψω ένα ποστ.

Για να με ακούσεις.
Να είσαι εκεί έξω, κάπου, ανύποπτα και να δίνεις λίγα λεπτά από τη ζωή σου για να με ακούσεις.

Χωρίς να με ξέρεις.  Χωρίς να υπάρχει λόγος. Θα με ξεχάσεις όταν θα κάνεις κλικ στο επόμενο blog. Μα αυτή η στιγμή είναι δική μας. Επικοινωνία.  Μαγική.

Σ’ ευχαριστώ.
Σε είχα ανάγκη.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ομίχλη

Είναι εκείνες οι μέρες που θέλω να φορέσω ξανά τα νεραϊδένια φτερά μου
και να πετάξω ψηλά στο αστέρι μου.
Μου λείπει το σκοτάδι πέρα από τα όρια της γης,
Η μοναξιά που υπάρχει στο σύμπαν,
στον αστρικό μας εαυτό.
Θέλω να νιώσω και πάλι διάφανη, ένα κομμάτι αστέρι.
Κι όμως η γη με τραβά με τα βάρη της, δεμένα στα πόδια και τα χέρια μου.
Τα μαλλιά μου μπλέκονται στα δέντρα.
Τα πόδια μου φυτρώνουν στη γη.
Και στα χέρια μπλέκονται οι πεταλούδες.
Μα το κεφάλι κοιτάει ψηλά
ακόμα κι αν τα μάτια έχουν χαθεί και πάλι στην ομίχλη.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

I Want It All

Τα τελευταία 2 χρόνια προσπαθώ να κρατηθώ συντονισμένη στις αξίες, τα πιστεύω, τις επιλογές μου.

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια …
ίσως το ότι σαραντάρισα και μυαλό δεν έβαλα…
Ίσως το ότι ήθελα να Ζήσω διαφορετικά…

Ίσως το ότι ήθελα να δοκιμάσω πως είναι να ζω με το αποτέλεσμα και την υπευθυνότητα των επιλογών μου.
Όχι επειδή τις επιβάλλει κάποιος αλλά επειδή εγώ επέλεξα να κουβαλήσω το βάρος τους.

Πολύ εύκολα μπορώ να ξεγλιστρήσω από όποιαδήποτε κατάσταση.
Κυπραία + ιχθύες = το έχω στο αίμα μου.

Έχω να δηλώσω ότι εβαρέθηκα!
Θα το προσέξατε κι από τα ποστ του τελευταίου χρόνου.

Μιζέρια!

Αν οποιαδήποτε στιγμή, εκτός από σήμερα, αποφάσιζα να παρατήσω αυτή την προσπάθεια, θα ήταν λιγοψυχία.   Θα ήταν αποτυχία.

Σήμερα λοιπόν νιώθω ότι οκ, δοκίμασα, έμαθα, ταλαιπωρήθηκα.

Good!

Now I want MYSELF BACK!!!!!!!!!

AND I WANT IT NOWWWWWWWWWW!

Queen + Paul Rodgers :  I want it all

Adventure seeker on an empty street,
Just an alley creeper, light on his feet
A young fighter screaming, with no time for doubt
With the pain and anger can't see a way out,
It ain't much I'm asking, I heard him say,
Gotta find me a future move out of my way,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now,

Listen all you people, come gather round
I gotta get me a game plan, gotta shake you to the ground
Just give me what I know is mine,
People do you hear me, just give me the sign,
It ain't much I'm asking, if you want the truth
Here's to the future for the dreams of youth,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now,

I'm a man with a one track mind,
So much to do in one life time (people do you hear me)
Not a man for compromise and where's and why's and living lies
So I'm living it all, yes I'm living it all,
And I'm giving it all, and I'm giving it all,
It ain't much I'm asking, if you want the truth,
Here's to the future, hear the cry of youth,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now,
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now!


Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ανέκδοτο

Τι σκατά κάνεις όλη μέρα;

Ο σύζυγος επιστρέφει στο σπίτι του από τη δουλειά και βρίσκει τα τρία του παιδιά στον κήπο, ακόμα με τις πυτζάμες τους, να παίζουν. Τριγύρω τους υπήρχαν άδεια κουτιά από φαγητό διασκορπισμένα σε όλον τον κήπο.

Η πόρτα του αυτοκινήτου της γυναίκας του ήταν ανοιχτή, καθώς επίσης και η πόρτα του σπιτιού και πουθενά ίχνος από τον σκύλο.

Μπαίνοντας στο σπίτι συνάντησε ακόμα μεγαλύτερη ακαταστασία.  Ένα φωτιστικό πεσμένο κάτω και το χαλί τσαλακωμένο και μαζεμένο πάνω στον τοίχο.

Στο σαλόνι η τηλεόραση ήταν αναμμένη και έπαιζε πολύ δυνατά σε ένα κανάλι με κινούμενα σχέδια και ο καναπές ήταν καλυμμένος με παιχνίδια και ρούχα.

Στην κουζίνα ο νεροχύτης ήταν γεμάτος κατσαρόλες, το πρωινό είχε χυθεί στα μάτια της κουζίνας, η πόρτα του ψυγείου ανοιχτή, τ φαγητό του σκύλου πεταμένο στο πάτωμα, κάτω από τραπέζι ένα σπασμένο ποτήρι κι ένας μικρός σωρός πίσω από την πόρτα.

Ανέβηκε αμέσως τη σκάλα παραμερίζοντας τις ντάνες από παιχνίδια και τους σωρούς από ρούχα, αναζητώντας τη γυναίκα του, τώρα πλέον ανήσυχος μήπως της συνέβαινε κάτι, μήπως αρρώστησε, μήπως έπαθε κάτι σοβαρό.

Όπως πήγαινε προς την κρεββατοκάμαρα πρόσεξε πώς έβγαινε νερό κάτω από την πόρτα του μπάνιου και μπαίνοντας είδε πετσέτες γεμάτες σαπούνια και ακόμα περισσότερα παιχνίδια στο πάτωμα, χιλιόμετρα από χαρτί υγείας ξετυλιγμένο και πεταμένο σε μια γωνιά και οδοντόκρεμα πάνω στον καθρέφτη και στους τοίχους.

Μπήκε τρέχοντας στην κρεββατοκάμαρα και βρήκε τη σύζυγό του χωμένη στο κρεββάτι με τις πυτζάμες, να διαβάζει 'ήρεμα ένα μυθιστόρημα.

Εκείνη τον κοίταξε, του χαμογέλασε και τον ρώτησε πώς ήταν η μέρα του.

Εκείνος την κοίταξε και αναμαλλιασμένος τη ρώτησε:
 
-Τι συνέβη εδώ πέρα ;  

Εκείνη του χαμογέλασε ξανά και του είπε:

- Θυμάσαι που κάθε φορά που επιστρέφεις από τη δουλειά με ρωτάς τι σκατά κάνω όλη μέρα ;

- Ναι, απάντησε αυτός. 
- Ε ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΤA ΕΚΑΝΑ .

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Οπτικό πεδίο μηδέν.

Συσσώρευση σε ένα μόνο σημείο.
Παρωπίδες.
Οπτικό πεδίο μηδέν.

Δεν βλέπω τίποτα.
Μαύρο, σκόνη, θυμός.

Θυμός βαθύς. Αντίδραση.
Επανάσταση.

Δεν αντέχω.

Πνίγομαι.

Αναζητώ χώρο. Ελευθερία.

Είμαι ελεύθερη! Είμαι ελεύθερη!

Υπάρχω!
Επιλέγω!

Εγώ Επιλέγω! Πρώτο πρόσωπο ενικού αριθμού.

Κι εσύ απ’  Έξω.

Αν θες αντιδράς, φεύγεις, χτυπάς, σκοτώνεις, κλαις, γελάς, πονάς.

Αλλά δεν παραπονιέσαι.  Δεν Αλλάζεις την Επιλογή Μου.

Δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις.

Είμαι Ελεύθερη. Πετάω! Στο αστέρι μου!

Κι ορίζω! Τη Ζωή Μου!