Στον άγγελο.

Ο άγγελος έτρεχε στα σύννεφα. Κουλουριαζόταν για λίγο αγκαλιά με βελούδινες ουράνιες συννεφομπάλες. Μα όλο και μια φωνή γαργαλούσε τα αυτιά του.

- Έλα, έλα να παίξουμε!

Το χαμόγελο λαμπύριζε στο πρόσωπό του και τα ποδαράκια του αποκτούσαν φτερά!

Ο Θεός τον παρατηρούσε.

Και ένα βράδυ τον έστειλε σε μια μακρινή αποστολή. Οι άγγελοι δεν λένε όχι. Πάνε όπου τους στέλνει ο Θεός.

Από τα μαλακά σύννεφα ο άγγελος βρέθηκε σε ένα μικρό δωματιάκι. Κόντεψε να λιποθυμήσει από την έντονη δυσοσμία. Το πάτωμα ήταν βρώμικο. Και το μόνο που υπήρχε ήταν ένα κρεβάτι. Και μια καρέκλα δίπλα του. Τα στρώματα ήταν κουβάρι. Πήγε να τα φτιάξει, μα σαν πλησίασε κατάλαβε ότι κάποιος ήταν εκεί κρυμμένος.

Τα τράβηξε προσεκτικά και τότε αντίκρυσε ένα μικρό κορίτσι. Ολοκόκκινα μάγουλα και χείλη. Ψηνόταν στον πυρετό. Ιδρωμένο κορμάκι. Και ρούχα δεν έβλεπε άλλα γύρω ο άγγελος.

Γονάτισε κοντά του και προσευχόταν. Προσευχόταν στο Θεό. Πρώτη φορά χρειάστηκε να προσευχηθεί. Στο σύννεφα που ζούσε, στο χαμόγελο, το τρέξιμο, την ευτυχία δεν χρειάστηκε ποτέ να νιώσει την έλλειψη. Το κενό. Τον πόνο. Την αιώνια λύπη της ύπαρξης. Δεν χρειάστηκε να βάλει μαζί τα χέρια, τα πέντε δάκτυλα να αγγίζουν τα άλλα πέντε και να ψυθιρίζει.

Το βράδυ πέρασε. Το κορίτσι κοιμόταν ήρεμο. Τα χείλη πήραν το ροζ χρώμα τους. Το παράθυρο άνοιξε και μπήκαν μυρωδιές. Και το κάλεσμα του Θεού. Τέλειωσε η αποστολή. Ο άγγελος μπορούσε να γυρίσει πίσω. Στο παιγνίδι και το τρέξιμο ανάμεσα στα σύννεφα.

Κοιτούσε το κορίτσι. Είχε ήδη ανοίξε τα ματάκια του. Ήταν σαν να μπορούσε να τον δει. Η καρδιά του αγγέλου χτυπούσε. Βρήκε ίσως για πρώτη φορά το νόημα.

Έβγαλε τα φτερά από τα πόδια. Δεν τα χρειαζόταν πια. Τα έστειλε με ένα περιστέρι πίσω στο δημιουργό.

Κι έμεινε να περπατά ξυπόλυτος στη Γη. Να χαρίζει χαμόγελα στα παιδιά. Να ενώνει τα χέρια και να νιώθει την προσευχή, την ανάγκη του Θεού κοντά του.

Καμοιά φορά τον έβλεπαν. Κάποιοι μπορούσαν να δουν. Τους πλησίαζε κι έσφιγγε το χέρι. Και χάριζε ένα μοναδικό χαμόγελο.