Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Ένα μικρό ξεχωριστό δώρο



Αυτές τις μέρες γιορτάζει μια παιδική μου φίλη! Ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί.  Στην ίδια γειτονιά.
Ξημεροβραδιαζόμαστε στις αυλές και στις γειτονιές.  Νομίζω δεν μαλλώσαμε ποτέ αν και όπως και να το δεις είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες.  Μάλλον αλληλοσυμπλήρωμα.  Ιχθύες - Παρθένος.
Διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή μας, διαφορετικές επιλογές, ενδιαφέροντα, στόχοι, γνώσεις, τρόπος ζωής και φιλοσοφία ζωής.
Κι όμως μας δένει η ζωή!  Η ίδια η ζωή που την μοιραζόμαστε για χρόνια!

Πλέον οι κουβέντες μας είναι κάπως πιο τυπικές.  Ας πούμε δεν λέω τα σώψυχά μου όπως τα λέω στο blog.  Θα μου πεις : Τόσο καλά! Θα σου πω: Δεν έχει σημασία! Επειδή δεν μας δένουν πάντα τα λόγια ή η κατανόηση, αλλά οι στιγμές και η αγάπη!

Ήθελα να της φτιάξω κάτι.  Μου μπήκε αυτή η ιδέα, να χαρίζω πίνακες.  Έστω απλούς και χωρίς πολλά πολλά. Αλλά με αγάπη!

Θέλω να τον βλέπει και να χαίρεται!  Ελπίζω να δίνει αυτή την αίσθηση!

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Ψες

Ψες, γύρω στις 9 το βράδυ, έκατσα στη βεράντα μου, την πίσω, της κουζίνας.
Έχω εκεί ένα πλαστικό τραπέζι και καρέκλες.  Είναι ένα σχεδόν απομονωμένο μέρος.  Από την πίσω πλευρά η αποθήκη, στο πλάι ο φράκτης με τα κυπαρισσάκια, από την άλλη οι λεμονιές.
Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να κάτσει να δουλέψει πάνω σε ένα κείμενο.
Από την άλλη, απολαμβάνω τόσο πολύ τα καλοκαιριάτικα βράδια και θα ήθελα τόσο πολύ να μην έχω τίποτα να κάνω και κάθε βράδυ να χουζουρεύω.
Στην προσπάθεια μου για λίγο procrastination άρχισα να κάνω σέρφινγκ στο ιντερνετ κι έπεσα πάνω σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ekchart Tolle " Η Δύναμη του Τώρα".  Το είχα διαβάσει το βιβλίο αλλά είναι κι αυτό από τα .. δανικά κι αγύριστα.
Έλεγε, λοιπόν, ότι το μόνο που υπάρχει είναι το Τώρα!  Το παρελθόν είναι απλά αναπαράσταση μες το μυαλό μας. Και ο πόνος που κουβαλούμε είναι δεμένος με την αυτοεικόνα μας.  Δηλαδή, δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από τον πόνο μας γιατί θα πρέπει να χαλάσουμε την εικόνα μας και να την ξαναφτιάξουμε. Κι αυτό μας φοβίζει. Η λύτρωση έρχεται όταν αφήσουμε να νιώσουμε έντονα το συναίσθημά μας.  Όταν το κάνουμε συνειδητά, η εμπειρία και μόνο μας λυτρώνει.

Κι εκείνη τη στιγμή που αποφάσισα ότι θα αφηνόμουν να νιώσω τον πόνο που έχω μέσα μου, κτυπά το τηλέφωνο, ετοιμάζομαι στα γρήγορα και καταλήγω να βρίσκομαι στη συναυλία του Πασχαλίδη + Θηβαίου.


Δεν ξέρεις πόσο πολύ λατρεύω τις συναυλίες.
Και δεν ξέρεις πόσο λατρεύω τον Πασχαλίδη! ( Έρωτά μου εσύ! )

Και καθώς ήμουν μόνη μες το πλήθος και τραγουδούσα τα ψυχοπονιάρικα τραγούδια λέω :
- Όπας!  Ώρα να αφεθώ να νιώσω αυτά που κρύβω μέσα μου!

Προς έκπληξη μου ανακάλυψα ότι Δεν κουβαλάω πόνο, Δεν έχω παράπονα, Δεν μου λείπει κάτι, Δεν έχω απωθημένα, Δεν με ταλαιπωρεί κανείς, Δεν έχω περιορισμούς!

Αλλά...

Αλλά...

Μαμά!!! Γερνάω!!!

Ίσως ήταν η πρώτη φορά που αφέθηκα να το νιώσω.  Το πόσο με περιορίζει η πεποίθηση ότι γερνάω.
Δεν είναι κάτι που βγαίνει ξεκάθαρα στην καθημερινότητά μου.  Είναι κάτι που υποβόσκει.

Δεν αππώνομαι όσο πρέπει, Δεν κάμνω αρκετές πελλάρες, Δεν χορεύω όπως νιώθω, Δεν φοράω ότι θέλω, Δεν ροκκάρω συχνά, Δεν νιώθω ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, Δεν είμαι αυθόρμητη αρκετά, Δεν είμαι αρκετά ανώριμη, Δεν είμαι ελεύθερη!

Δεν είμαι ελεύθερη!

Οπόταν μες τις μουσικές έκλεισα τα μάτια, απόλαυσα και χάρηκα και χόρεψα όπως μου έβγαινε!
Σαν να ήμουν 12...

Βλακεία πρόταση!

Σαν να ήμουν Ελεύθερη!

Είμαι Ελεύθερη!

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ogni diavolo ha il suo posto

Εδώ και μέρες, είχα πει ότι θα κάνω ένα πόστ αφιέρωμα στο 100 μέλος του μπλογκ! 
Έτσι… για το καλό!
Επίσης εδώ και λίγο καιρό, μετά το πάσχα συγκεκριμένα, έχω σαν υπογραφή σε email μου το :
Ogni diavolo ha il suo posto. ( γνωμικό δικής μου επινόησης σε μια εμπνευσμένη-λιώμα στα νεύρα στιγμή.  Κάθε διάολος έχει τον τόπο του ).
Δεν ξέρω τι έκανε το σύμπαν και πως τα ανακάτωσε αλλά μου προέκυψε...
όχι διάολος 
.
.
.
.αλλά 
.
.
.
.

Τρίολος! 


Αμάνα μου!

Καλωσόρισες Τριολούδιν!

Σε διαβάζω κατά καιρούς… Δεν ξέρω πολλά για σένα.  1-2 σημαντικά όμως!

Έχεις θέματα με τις ταμπέλες και γι αυτό σου χαρίζω μερικές!






και έξτρα bonus για την υπομονή...
.
.
.
.
.