Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Άκουσε με

Το blog το έχω φτιάξει για ένα ουσιαστικό λόγο : εκτόνωση.

Ένας χώρος ελεύθερος που να μπορώ να ανοίγω τη σκέψη και τα συναισθήματά μου.

Και ένας ακόμα λόγος : Επικοινωνία.

Διψώ για επικοινωνία.

Να με έχεις να μιλώ και να γράφω συνέχεια , και να με ακούς όμως, ε; ή να με διαβάζεις και με έχεις κάνει ευτυχισμένη.

Έζησα πολλές στιγμές ευτυχίας τις περασμένες μέρες.

Γιορτή των γραμμάτων σήμερα…

Είχα την χαρά και την τιμή να βρίσκομαι σε σχολεία, ανάμεσα σε παιδιά και δασκάλους. 

Διψασμένα ματάκια να ακούνε κάθε μου λέξη.
Ενθουσιασμό.
Χαρά.
Εκφραστικότητα.
Απορίες.
Ήρωες των παραμυθιών.
Παιδάκια ντυμένα γουρουνάκια, κουκουβάγιες κι ανεμώνες.
Δάσκαλοι που δεν είχα δει ποτέ ξανά.
Δάσκαλοι γνωστοί κι αγαπημένοι.
Που με δέχτηκαν με αγάπη.

Στιγμές μαγείας… έξω από το δικό μου συνηθισμένο.

Εκεί που νιώθω ότι ανήκω.

Κι όταν τέλειωνε η μέρα εξάντληση.  Κοιμόμουν από τις 9:30.

Και σκεφτόμουν, όχι όχι, αυτός ο χώρος δεν είναι δικός μου, δεν πειράζει που δεν είμαι εκπαιδευτικός.  Δεν το έχω κιόλας το θέμα εκπαίδευση.  Θα παίζαμε όλη μέρα στην τάξη με τα παιδιά.  Εδώ 2 παιδιά δικά μου κι αρνιέμαι να τα πειθαρχήσω.

Άσε που ο μεγάλος έκλεισε και τα 18.
Και νιώθω ότι έφυγε ένα βάρος ακόμα… «Το πρέπει να επιβληθώ».

Κι έρχομαι πίσω σήμερα ( ακόμα δεν τέλειωσαν οι όμορφες μέρες όμως )
Και νιώθω σαν πουλί που θα μπει σε κλουβί. 
Κοιτάω στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου.

Τα μάτια μου λάμπουν.
Νιώθω όμορφη.
Έχει πολύ καιρό να νιώσω έτσι.

Και φτάνω στο κλουβί.

Κι αναπάντεχα χτυπήματα, λόγια πικρά κτυπούν τα φτερά μου.

Έτσι.
Χωρίς λόγο.
Από εγωισμό.
Επειδή κάποιοι είναι άδειοι, κενοί. ( το λιγότερο που μπορώ να πω )
Επειδή είναι προσκολλημένοι στις ανασφάλειες τους και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταστρέφουν ότι καλό υπάρχει σαν συναίσθημα γύρω τους, απλά για να νιώθουν υπεροχή.

Τα μάτια μου δεν λάμπουν τώρα.. γέμισαν δάκρυα και τρέχουν οι σκιές και τα μακιγιάζ.
Πασαλειμμένο πρόσωπο ενός κλόουν που παριστάνει ότι ανήκει σε ένα μέρος νεκρό.

Κι όμως δεν είμαι λυπημένη.
Όλα έχουν το κόστος τους.  Τίποτα δεν μας χαρίζεται σε αυτή τη ζωή.

Κι αν γράφω, κι αν προτιμώ να γράφω για παιδιά, αυτός είναι ο λόγος.
Η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι κύκλος και ισοζύγιο.
Ότι όλα έχουν τα αντίθετα.  Για να έρχεται η ηρεμία και η ισορροπία.

Για να παίρνουμε έμπνευση από όλα!
Ότι χρώμα κι αν είναι!

Ίσως κι ο λόγος σήμερα ήταν για να γράψω ένα ποστ.

Για να με ακούσεις.
Να είσαι εκεί έξω, κάπου, ανύποπτα και να δίνεις λίγα λεπτά από τη ζωή σου για να με ακούσεις.

Χωρίς να με ξέρεις.  Χωρίς να υπάρχει λόγος. Θα με ξεχάσεις όταν θα κάνεις κλικ στο επόμενο blog. Μα αυτή η στιγμή είναι δική μας. Επικοινωνία.  Μαγική.

Σ’ ευχαριστώ.
Σε είχα ανάγκη.

18 σχόλια:

Kolona είπε...

με έχεις συγκινήσει. Εκατάλαβα σε και άκουσά σε....μη σταματήσεις

Nonis είπε...

Σ' ευχαριστούμε.
Σε έχουμε ανάγκη.

(τόσο απλά, τόσο ειλικρινά)

TwistedTool είπε...

Ξέρεις το πολλά καλά ότι που κάθε δάκρυ φκαίνει μια σκέψη, μια ιδέα, μια εικόνα, μια ιστορία, ένα κάτι που θα προκαλέσει ένα χαμόγελο. Άρα συνέχισε απτόητη :)

Neraida είπε...

Ευχαριστώ φιλαράκια :-)

ΤΤ να συνεχίσω το κλάμα;;; :-P

Ίσως είναι καιρός για ένα καινούργιο παραμύθι :-)

TwistedTool είπε...

Ούλλα θέλουν το χρόνο τους. Συνέχισε το κλάμα ώσπου να σου έρτει ένα χαμόγελο που τζιαμαί που εν θα το περιμένεις. Τζιαι μετά εννα έρτει τζιαι το παραμύθι.. αν δεν ήρτεν ήδη :)

Neraida είπε...

Συνήθως έρχεται το παραμύθι και μετά το χαμόγελο.

Εν διαδικασία κάθαρσης η δημιουργία ενός παραμυθιού.

Έχει μέσα το : Συγχωρώ, είμαι ανώτερο ον, μπορώ να τα δω θετικά, μπορώ να δημιουργήσω χαρούμενο τέλος.

Εσκέφτηκα ήδη έναν ήρωαν... δουλεύκει μέσα μου... μόλις το γράψω θα το αναρτήσω.

Unknown είπε...

δηλωνω παρουσα!!!απο την μερα που γνωρισα το μπλοκ δεν εχασα αναρτηση.πελαγομενη μεσα στην δικη μου φουρτουνα πολλες φορες δεν εγραφα.το κλαμα βουβο και τα συναισθηματα στο κοκκινο.τι να σου πω και τι να μου πεις?τετοιες στιγμες χανουν οι λεξεις την σημασια τους.στο ειπα ξανα ομως...σε ευχαριστω...

Neraida είπε...

Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ! Είναι φορές που νιώθω ότι βιώνεις πιο έντονα κι απο μένα όσα γράφω!

ruth_less είπε...

Μπαίνω κι εγώ στη λίστα. Σε διαβάζω από πολύ καιρό, το κυριότερο όμως σε ακούω και σε νοιώθω. Πολλές φορές αμελούμε να γράψουμε σχόλια αφού διαβάσουμε μια ανάρτηση και είναι κρίμα... στερούμε τη χαρά της αμφίδρομης ανταπόκρισης... ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές.

Κοίτα όμως πόρτες που ανοίγει η ζωή μέσα στη σοφία της - βγαίνεις από την δύσκολη πραγματικότητα και πετάς -όπως είναι το αρμόζει σε κάθε νεράιδα που σέβεται τον εαυτό της.. χα χα- σε κόσμους παραμυθένιους.

Τα φιλιά μου και μια αγκαλιά :)

Neraida είπε...

Τυλίγομαι στην αγκαλίτσα που προσφέρεις και παίρνω τα φιλάκια για να ισιώσω το ανάστημά μου! Όπως ταιριάζει σε κάθε νεράιδα που σέβεται τον εαυτό της!

Ακριβώς αυτό πρέπει να κάνω!

Νομίζω αρκετό καιρό προσγειώθηκα... έτσι κι αλλιώς κλείνουν κύκλοι ανοίγουν πόρτες αυτό τον καιρό...

ruth_less... είσαι από τα πρώτα άτομα που άρχισαν να σχολιάζουν στο blog μου.
Δεν σχολιάζεις πάντα αλλά με νιώθεις και αυτό είναι φανερό.

Όλοι διαβάζουμε και δεν σχολιάζουμε... αν και αναγνωρίζουμε την αξία της ανατροφοδότησης.

Είναι όμορφο που είστε γύρω μου...

Νιώθω ότι παίζουμε γύρω γύρω όλοι
στη μέση το νεραϊδάκι χαχααχαχα

ruth_less είπε...

Ναι νεραιδάκι μας... ήρθε η σειρά σου σήμερα να σε κανακέψουμε λίγο :)

Φιλούθκια

Neraida είπε...

xixixii με πήρες είδηση ότι θέλω κανάκεμα, ναζάκια και σημασία :-)

vanilla είπε...

πολύ όμορφη ανάρτηση! :)
νομίζω σε κάποιο βαθμό, οσοι έχουμε μπλογκ έχουμε αυτή ακριβώς την ανάγκη και την αίσθηση!

Neraida είπε...

vanilla,
είναι ωραίο όμως κάποτε που μας βγαίνει και λεκτική έκφραση της ανάγκης ...

bestman είπε...

Νεραϊδούλα,

Καποιους πρέπει απλά να τους αγνοείς. Να δίνεις τόπο στην οργή. Για σένα, όχι γι αυτούς!

Φιλικά ;)

Neraida είπε...

Bestman,
Θα κάνω αυτό that I can do best!

Άρα έχει "πάτσους"

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου Νεράϊδα... σήμερα λυπήθηκα που πια δεν περνάω συχνά, κλεισμένη στο μικρόκοσμό μου και δεν ήμουν εδώ την ώρα που χρειαζόσουν αγκαλιές και λογάκια...
Ελπίζω να πέρασε η μπόρα...
Ελπίζω το μαύρο να ξάνοιξε... να πήρε λίγο από τη λάμψη των ματιών σου.
Εδώ είμαι, να ξέρεις! Μπορεί όχι στην ώρα μου, μα εδώ!... Κι αγαπάω τα παραμυθένια λόγια σου! Κι αγαπάω το πέταγμα με τα δικά σου φτερά, όταν τα δικά μου πονάνε...
Σε φιλώ γλυκά! Και σου στέλνω κι εγώ με τη σειρά μου, μια μεγάλη αγκαλιά να ξεγνοιαστείς και ν' ανασάνεις!
:0)

Neraida είπε...

Eva Saga

Μου θύμισες ένα βιβλίο για μικρά παιδάκια που λέγεται : Τι ώρα είναι μαμά Αρκούδα;

Και οι τελευταίες φράσεις :

- Μαμά Αρκούδα, πότε είναι η ώρα για αγκαλιές;

- Κάθε ώρα είναι ώρα για αγκαλιές Αρκουδάκι μου!

Αγκαλίτσες!!!!