Ομίχλη

Είναι εκείνες οι μέρες που θέλω να φορέσω ξανά τα νεραϊδένια φτερά μου
και να πετάξω ψηλά στο αστέρι μου.
Μου λείπει το σκοτάδι πέρα από τα όρια της γης,
Η μοναξιά που υπάρχει στο σύμπαν,
στον αστρικό μας εαυτό.
Θέλω να νιώσω και πάλι διάφανη, ένα κομμάτι αστέρι.
Κι όμως η γη με τραβά με τα βάρη της, δεμένα στα πόδια και τα χέρια μου.
Τα μαλλιά μου μπλέκονται στα δέντρα.
Τα πόδια μου φυτρώνουν στη γη.
Και στα χέρια μπλέκονται οι πεταλούδες.
Μα το κεφάλι κοιτάει ψηλά
ακόμα κι αν τα μάτια έχουν χαθεί και πάλι στην ομίχλη.