Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Περπάτημα - Μέρα 5η




Περπατώ γρήγορα. Πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Ανυπόμονα. Παίρνω το δρόμο που φτάνει πάντα κοντά σου.

Σε νιώθω.
Έχεις πάρει τη μορφή του αέρα και μου χαϊδεύεις το πρόσωπο.
Τα μαλλιά.
Παίζεις με τις μπούκλες μου.
Περνάς τα δάκτυλα μέσα στα δικά μου.
Απλώνεις το χέρι και κρατάς απαλά τη μέση μου και περπατάμε μαζί.

Σε νιώθω.
Η ανάσα σου δροσερή κοντά στο δέρμα μου.
Ανατριχιάζω.

Προχωράμε μαζί.
Μέχρι το τέρμα.
Χωρίς διακοπή.

Κοιτάμε το δέντρο μας.
Ένα ηλιοβασίλεμα βλάστησε πίσω του!
Είναι τόσο όμορφα!

Ο ήλιος αγκαλιάζει το δέντρο, το κάνει τόσο όμορφο.

Σε κοιτάω στα μάτια.

Είναι όμορφα όταν είμαστε μαζί!

Παίρνεις ακτίδες απ΄τον ήλιο.
Τις κάνεις σάλι και το περνάς γύρω από τους ώμους μου.
Νιώθω τη ζεστασιά της αγάπης σου.
Τη δέχομαι.

Μ' αρέσει.

Επιστρέφουμε. Τρέχεις μπροστά μου και ανακατεύεσαι στα αγριολούλουδα.

Χαμογελάω.
Ναι, τα χαρίζεις όλα σε μένα.

Περπατάμε, χαμογελάω, κι έχεις πάρει τη μορφή του ανέμου στο πλάι μου.

Με κάθε τρόπο ... μαζί !

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να συνεχίσεις να περπατείς (εντάξει θα βρέξει αυτή τη βδομάδα) - σου βγάζει φοβερή έμπνευση!

Και μακριά από νάρκες!

Neraida είπε...

Ευχαριστώ strovolioti.

Δεν νομίζω λίγη βροχή να με .. πτωήσει :-)

Νομίζω επαράκαμα το με το ποστ για το ναρκοπέδιο.
Προσέχω.
Δεν πλησιάζω.
Δεν θα έκανα κάτι ριψοκίνδυνο.
Απλά... ταυτιζόταν με τα συναισθήματα της μέρας εκείνης, η ύπαρξή του.