Περπάτημα - Μέρα 8η

Χαλαρή βόλτα απόψε.
Ζέστη. Κούραση. Ανάγκη για ηρεμία.
Νυχτερινή βόλτα, δεν είναι περπάτημα έντονο...
Η αρχή με δυσκολεύει... το μυαλο παιδεύεται με το άγχος.
Ακαθόριστο άγχος που κάνει τους μύες μου να μαζεύονται,
την ωμοπλάτη να πονάει και το πρόσωπο να παίρνει κατσούφικο ύφος.

Ήρεμα βήματα, χωρίς πίεση , στο δικό μου αργό ρυθμό.

Βλέπω το άγχος μπροστά μου ξαφνικά.
Παίρνει όνομα, φιγούρα, υπόσταση.
Έτσι, τώρα πια μπορώ να ψάξω για τρόπο να το απαλλαγώ.




Πώς διώχνεις ένα λιοντάρι άραγε;

Φτάνω στο σπίτι.
Κάθομαι στην βεράντα.
Απόλαυση απόψε. Καλοκαιρινή βραδυά.
Κάθομαι στο σκαλί, κοιτάω τα άστρα και το λαμπερό φεγγάρι.
Αφήνομαι.
Ξαπλώνω στα ζεστά μάρμαρα.
Νιώθω το άγγιγμα στην μέση, τα χέρια, τα πόδια.

Θυμάμαι!
Την αίσθηση του καλοκαιριού!
Μακάρι να μην έφευγε ποτέ από τη θύμησή μου.

Ο ουρανός, τα δέντρα, τα πάντα με αγκαλιάζουν.

Αγαλιάζομαι.

Καληνύχτα.