Περπάτημα - Μέρα 3η

Ξεκίνησα αποφασισμένη σήμερα το απόγευμα.
Θα ξεπεράσω το όριο της διαδρομής.
Η βόλτα αρχίζει από το σπίτι μου και φτάνω μέχρι σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Είναι περίπου μισή ώρα απόσταση, μαζί με την επιστροφή συμπληρώνω την 1 ώρα περπάτημα.

Το συγκεκριμένο σημείο του δρόμου είναι "φυσικό όριο" για τους πιο κάτω λόγους:
1. Δημιουργείται καμπή στον δρόμο, έτσι οπτικά δεν βλέπω να συνεχίζεται το δρομάκι.
2. Υπάρχουν 2 φάρμες με ζώα εκεί, μια στα δεξιά και μια στα αριστερά και με κάνει να νιώθω ανασφάλεια.
3. Ένας ή περισσότεροι λυκόσκυλοι τριγυρνάνε.
4. Πέρα από τις φάρμες υπάρχει μια πινακίδα "Προσοχή - Ναρκοπέδιο" που μου κόβει την ανάσα.

Σήμερα είπα θα περάσω το όριο. Ναρκοπέδιο; Στα λόγια. Σιγά, αφού θα έχουν καθαρίσει από χρόνια το μέρος. Στο κάτω κάτω δεν θα μπω μέσα στο χωράφι. Στο δρόμο θα περπατήσω.
Θα πάω!
Περπατούσα.. σαν τον Μάρκο Μπότσαρη!

Πλησίασα. Ωραία! θα πάω πιο πέρα!

Γουβ γουβββ γοοοοοοουυυυυυυυυυυβ

αμαν!
Μου κόπηκαν τα ύπατα.

Ο λυκόσκυλος είναι μεγάλος. Λυμένος. Με κοιτάζει αγριεμμένα.

- Μα.. είπα .. θα πάω... θα πάω πιο κάτω...., ψιθυρίζει τρεμάμενη μέσα μου η φωνούλα της επιθυμίας μου.

Στέκομαι για 37 δευτερόλεπτα, κοιτάω το σκύλο, κάνω επαναστροφή και επιστρέφω.

Με την ουρά στα σκέλια, το κεφάλι χαμηλωμένο, την περιφάνεια ταπεινωμένη.

- Είμαι τιποτένια. Δεν καταφέρνω να ξεπεράσω τους φόβους μου.
- Κατάντια. Το πάλεψα μόνο 37 δευτερόλεπτα.

πφφφφ δεν κάνεις για τίποτε. παρέτα.

Σηκώνω το κεφάλι.

ΒΛΕΠΩ.

Ο χρόνος σταματά!
Τα προφητικά λόγια έρχονται στο μυαλό μου.

"Θα δέσεις σάν τον καρπό της συτζιάς το πρωινό με την ομίχλη."

Μια συτζιά μπροστά μου και με ΈΝΑ μόνο μεγάλο σύκο.
Μπαίνω στο περιβόλι.

ΚΛΕΒΩ.

Το κόβω από το δέντρο.
Τα ουρλιαχτά του λυκόσκυλου ακούγονται ακόμα.
Νιώθω να διαπερνούν το κορμί και να ξυπνάνε τα ένστικτά μου.
Ένστικτα λυκάνθρωπου.
Κρατάω στα χέρια το "σκοτωμένο" σύκο.
Του αφαιρώ με μανία το δέρμα.
Του κόβω την καρδιά στα δυο.
Κοιτάω τη λευκή ωμή σάρκα του.
Το κόβω με τα δόντια, καταπίνω, το τρώω.

Νιώθω την ηδονή.

ΈΚΛΕΨΑ.
ΣΚΟΤΩΣΑ.

ΤΡΩΩ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ.

Τον καρπό που βρέθηκε στον δρόμο μου.

Συνεχίζω τον δρόμο μου. Νιώθω τη γεύση στο στόμα και τα υγρά στα χέρια.

Περπατώ.
Σαν ζώο.
Συνεχίζω....

Είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Μόλις έχω σκοτώσει ακόμα μια φορά ένα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟ μέσα μου.

Ξύπνησα με τάσεις αυτοκαταστροφής σήμερα.
Φοβισμένη.
Δεν κατάφερα όλη μέρα να ξεπεράσω την εμμονή στο μυαλό μου.
Προσπάθησα πολύ, να με προσέχω.
Να ξεπεράσω τους φόβους μου.
Να κρατηθώ αγέρωχη.
Να ανεμίζω τα φτερά μου.

ΜΑ .. ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Τ' ΑΚΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΣΣΣΣΣΣ;;;;;;

Γελάω,
πονάω,
ονειρεύομαι,
κλαίω,
ελπίζω,
φοβάμαι,
πιστεύω,
αμφισβητώ,
κάνω,
πράττω,
περπατώ,
συνεχίζω,
κλέβω,
σκοτώνω,
τρώω,
μεγαλώνω,
εξελίσσομαι,
λυγίζω,
ταπεινώνομαι,
υπερασπίζομαι,
εξαντλώ τις δυνάμεις μου.

Γεύομαι... ένα σύκο που βρέθηκε στο δρόμο μου....
Τώρα είναι δικό μου!