Περπάτημα - Μέρα 2η

Ανυπομονούσα σήμερα! Περίμενα την ώρα να πάω για περπάτημα!
Μου άρεσε το συναίσθημα! πολύ! Άρχισα να εθίζομαι στη διαδικασία.
Ο εθισμός θεωρητικά είναι άσχημο σύνδρομο.
Αλλά άμα το έχεις στο αίμα σου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τρόπο να το απολαύσεις θετικά.

Η μέρα είναι συννεφιασμένη. Έχει κρύψει την κάψα του ήλιου έτσι άρχισα τη βόλτα μου στις 6:00 αντί στις 7:00 (Είδετε τι κάνει η ανυπομονησία; )

Σήμερα την προσοχή μου κέρδισε ένα νεόκτιστο σπίτι. Δεν έχει παράθυρα ακόμα.

Μπορούσα να δω δια μέσου των παραθύρων την θέα από την άλλη πλευρά του σπιτιού!

Πόσο όμορφο είναι!

Σαν έναν άνθρωπο που έχει ανοιχτή την ψυχή του.
Χωρίς άμυνες.
Χωρίς σφραγισμένα παράθυρα.

Χωρίς καν παράθυρα.

Ελεύθερα!
Αεράτα!
Να περνάνε τα πουλιά της ευτυχίας από το ένα παράθυρο και να βγαίνουν από το άλλο.

Ένα νεόκτιστο σπίτι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Είναι ουσιαστικά άδειο.

Τίποτα να κρύψει, τίποτα να κρατήσει.

Υπάρχει! Τόσο απλά και όμορφα!

Είχα την τύχη σήμερα να δω ένα "σπίτι" να ανοίγει τα "παράθυρά" του.
Περισσότερα από ένα!
Το αεράκι της ελευθερίας, της δοκιμασίας, της ενδοσκόπησης, της αποδοχής
φυσούσε έντονα.

Έχει τόση ομορφιά η ψυχή του ανθρώπου.

Μαγεία!

Όσες φορές έτυχε να βρεθώ μπροστά σε "σπίτι" με "ανοιχτά παράθυρα"
είτε αυτό είναι το σπίτι της δικής μου ψυχής
ή της ψυχής ενός άλλου ανθρώπου νιώθω ευλογία.

Θαυμάζω την ωραιότητα του ανθρώπου!