Περπάτημα - Συντροφιά

Κυριακάτικο πρωινό περπάτημα.  Όχι ακριβώς πρωινό, 10 πήγε η ώρα να ξεκινήσω αλλά είπαμε έχουμε κι ένα όνομα ( Μιςς Χουζουρίας ) να υποστηρίξουμε.
Ξεκίνησα ψάχνοντας όρους και ορισμούς για τη σημερινή μέρα.  Τι θα μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω να περπατώ.
Και τότε γύρισα και σε είδα δίπλα μου.

Κουνούσες την ουρά με κοίταξες και έτρεχες χαρούμενα δίπλα μου.  

Χάρηκα πολύ που ήρθες.  Δεν σε κάλεσα, ίσως δεν το χρειαζόσουν, αλλά το ένστικτό σου 

σε ακολούθησε δίπλα μου, να δώσεις νόημα σε εκείνη την άδεια στιγμή μου.

Δεν ζήτησες τίποτα. Ακόμα κι όταν σου φώναζα να σηκώσεις τα μάτια για μια πόζα, για να σε κάνω διάσημο, εσύ παρέμεινες σκυμμένος να μυρίζεσαι το φρέσκο χόρτο. Σου κακοφάνηκε μάλιστα και κρύφτηκες μακρυά, δίνοντας μου την εντύπωση ότι με εγκατέλειψες αλλά μετά με ξεπέρασες τρέχοντας γρήγορα, σαν να με κορόιδευες. 

Ήταν όμορφη η πλάση σήμερα.  Τα σπαρτά άρχισαν να φυτρώνουν και είναι όμορφη η εικόνα της νέας ζωής που βγαίνει μέσα από τη γη.  Διάλεξα τον αγροτικό δρόμο σήμερα, σκεπτόμενη ότι δρόσισε και μειώθηκαν οι πιθανότητες για την εμφάνιση καμιάς kinder-οχιάς-έκπληξης.  Ξέχασα όμως το κυνήγι.  Με το πρώτο μακρινό μπαμ που άκουσα έκανα μεταβολή μην καταλήξω σαν άτυχη τσίκλα.

Γύρισα και σκεφτόμουν το πόσο απρόσκλητα, διακριτικά και όμορφα μπήκες στη ζωή μου.  Τα κίνητρα για ζωή που μου δίνεις, απλά επειδή υπάρχεις.  Βλέπω σε σένα τον εαυτό μου κάποιες φορές.  Να θες να ζήσεις έντονα.  Με σωστά και λάθη. Να νιώθω τυχερή στις ατυχίες μου κι να εύχομαι για τη δική σου τύχη.

Να κουρνιάζω σαν σκυλάκι δίπλα στα πόδια σου και να προσεύχομαι.  Να θέλω όλα να γίνουν όπως πρέπει και να γεμίσεις γέλιο και ενέργεια.  

Και να περπατάμε μαζί... ο καθένας το δικό του δρόμο... και κάποιες φορές σε ένα κοινό για λίγο... κι όμως να είσαι πάντα εδώ.