Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό ένα πολύχρωμο ψαράκι. Κόκκινο, κίτρινο και μπλε. Κολυμπούσε συχνά κοντά σε ένα πελώριο επιβλητικό βράχο. Ένα παιγνίδι που του άρεσε ήταν να ακολουθεί το νερό και να μπαίνει μέσα στα τοιχώματα του βράχου. Να κολυμπά μέσα στις κοιλότητες, να παίζει και να κάνει τη ζωή του λιγότερο μονότονη. Καθώς βρισκόταν εκεί μέσα μπορούσε να νιώσει το νερό, την αντίστασή του πάνω στο βράχο. Ένιωθε στο σώμα του την πίεση του νερού που άλλαζε. Κι άρχισε να παίζει με αυτό. Να παρατηρεί την αλλαγή. Να κολυμπά πιο γρήγορα άλλοτε, πιο αργά και κατάλαβε ότι κάθε κίνησή του προκαλεί μια αλλαγή στο νερό. Εκεί στο βυθό που κολυμπά συχνά δεν πρόσεξε ποτέ κάτι τέτοιο. Η προσοχή του ήταν στραμμένη στο να βρει φαγητό και να προσέξει να μην γίνει το φαγητό για κάποιο άλλο ψαράκι.
Μια μέρα εκεί που πλατσούριζε, ήρθε κοντά του ένα καβούρι.
Το κοίταζε έκπληκτο. Ήταν ένα μεγάλο ασημένιο καβούρι. Άστραφτε και μαγνήτιζε το ψαράκι κοντά του.
Το καβούρι πρόσεξε τον ενθουσιασμό του ψαριού και του είπε να μείνει εκεί. Κοντά στο βράχο. Να παίζουνε μαζί. Κάθε μέρα. Συνέχεια. Τώρα. Πάντα.
Μείνε, του είπε, κι εδώ θα ανακαλύψεις το βράχο, θα μάθεις το κύμα, θα αναγνωρίζεις τα πουλιά κι άλλα ψάρια και ζωάκια που έρχονται.
Το ψαράκι είχε κρυφά ερωτευτεί το καβούρι. Και είπε, Ναι, θα μείνω εδώ. Τώρα. Συνέχεια. Πάντα.
Κι ο κάβουρας προστάτευε και φρόντιζε το ψαράκι, μια μέρα μετά την άλλη, για αρκετό καιρό.
Μέχρι εκείνο το βράδυ, με πανσέληνο, που η θάλασσα τράβηξε πιο μέσα. Είχε παλίρροια. Το ψαράκι βρισκόταν σε ένα βαθούλωμα στο βράχο και δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί. Το νερό λιγόστευε κι όλο λιγόστευε. Ο κάβουρας δεν μπορούσε να το προστατέψει. Ούτε και έκανε προσπάθεια. Η φύση του ήταν διαφορετική. Μπορούσε να βγει στη στεριά.
Κι εκεί που το ψαράκι κόντευε να ξεψυχήσει, το είδε από ψηλά η θεά Άρτεμις. Η προστάτιδα, Η κυνηγός. Το συμπόνεσε και το μετάτρεψε σε ένα κοχύλι. Ένα πολύχρωμο κοχύλι. Κόκκινο, κίτρινο και μπλε.
Κι έμεινε κρυμμένο μέσα στο βράχο. Έγινε κομμάτι του.
Λένε, ότι όποιος το βρει, να το κρατήσει σφιχτά, σαν φυλαχτό. Και τότε η καρδιά του θα γεμίσει από αγάπη και πολύχρωμο έρωτα.
Έρωτα σαν λαχτάρα ενός μικρού ψαριού. Έρωτα που συγκίνησε ακόμα και μια θεά.
Να το θυμάσαι κάθε φορά που είσαι κοντά στα βράχια, στη θάλασσα, κι άμα κρατάς ένα κοχύλι.
7 σχόλια:
τέλειο :/
Πολύ όμορφο, μπράβο!
:-) Είναι φορές που η νεράιδα της έμπνευσης γίνεται γενναιόδωρη.
γουάο
ούφφου τούτοι οι έρωτες που ο ένας μεταμορφώνεται σε κοχύλι, δέντρο, ποταμό
axxaxaxa τζιαι ο άλλος μηνίσκει τζιαμέ τζιαι σκέφτεται τι έγινε χαχαχα
πολλά ωραίο :-)
LOL @ Neerie
άκου να σε πω καλό μου. στο θέατρο και συγκεκριμένα στο σύστημα Στανισλάβσκι μαθαίνουμε ότι αυτό είναι πολύτιμο όχι μόνο για ηθοποιούς και σκηνοθέτες αλλά και για δραματουργούς και επιστήμονες. στην πραγματικότητα η υποκριτική υπακούει στους νόμους της φύσης, στη νευροφυσιολογία (συγκινησιακή μνήμη) και οι ανακαλύψεις στην υποκριτική μπορεί να αφήσουν έκπληκτο το επιστημονικό κοινό. όμως το μεγάλο πάντρεμα θεάτρου και επιστήμης ξεκινάει και θεμελιώνεται από τους θεωρητικούς του φανταστικού, ακόμα περισσότερο μέσα από πρακτικές δημιουργικής συγγραφής, σύμβολα. που θέλω να καταλήξω!! στον 21ο αιώνα έχουμε γίνει έρμαια του κάθε παλαβού/ής που επειδή οικειοποιείται μία ταυτότητα έχει αφεθεί ανεξέλεγκτος ως προς το τι διαχείριση κάνει, είναι σαν να του δίνεις το δικαίωμα σε μεγαλύτερη εμβέλεια χρόνου να σε κάνει ότι θέλει, και άρα εγώ με μία ταυτότητα τελικά μπορώ να σε σέρνω. προσοχή λοιπόν, τώρα που μαθαίνω να τα πρώτα πράγματα στο πως δουλεύονται οι ρόλοι, ότι το κείμενο του συγγραφέα δεν είναι στατικό και γίνεται υπερκείμενο, ανάλυση μέσω γεγονότων και ενεργειών (απλών λέξεων), ας μην ξεχάσουμε ποτέ πως και από που ξεκινήσαμε. διότι το θηρίο της διαχείρισης μπορεί να καταστρέψει πραγματικά αγνούς ανθρώπους...!
Δημοσίευση σχολίου