Προσγείωση

Απάντηση στη Μάνα.

Αυτό τον καιρό περνώ κάποιες μέρες που τις ονομάζω άσχημες. Κι ευτυχώς έμαθα ότι κάνω υπομονή και κάποτε περνάνε. κι αν δεν περάσουν so what?

Είναι μέρες που δεν πετώ στον νεραϊδένιο μου κόσμο. Βλέπω γύρω μου προβλήματα, άλλα δικά μου κι άλλα όχι. Βλέπω τα κακά του χαρακτήρα μου να σκορπίζονται γύρω μου, να διαλύονται και να μπορούν να επιρεάσουν.

Βλέπω μέσα από τα νεραϊδένια μου μάτια, πιο μακριά. Βλέπω κύκλους. Καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίσειν.

Και βλέπω γύρω μου τάσεις καταστροφής, τις αντιλαμβάνομαι σαν φυσικό επακόλουθο, πορεία του κύκλου.

Κι όμως άμα είσαι μέρος του κύκλου και μέρος της φθοράς, όποιας φθοράς, νιώθεις τόσο έντονα τη γεύση της στο στόμα σου που δεν μπορείς να το ανοίξεις.

Ανάμεσα στο είμαι άνθρωπος και πρέπει να επιβιώσω
και στο είμαι ψυχή, νεράιδα, ανοίκω στο άυλο κι εκεί πετάω.

Σαν αεροπλανάκι που πάει να πετάξει, κάθεται, ξανα προσπάθεια , ξανά κάτω.

Ανάμεσα στις έννοιες για τα παιδιά μου, το μέλλον τους.... και τους προβληματισμούς και τα ψιριάσματα μου και στα άρθρα που διαβάζω ότι κόσμος στην Ελλάδα κι αλλού εγκαταλείπει τα παιδιά του σε ιδρύματα επειδή δεν έχει να τα ταϊσει.

Προβληματισμούς για το ίντερνετ, το πόσο καλά περνάμε και για τον εθισμό που μας κάνει να ξεχνάμε το ρυθμό της ζωής μας. ξεχάσαμε τη ζωή χωρίς chatting.

Στιγμές αλληλεπιδράσης γεμάτες υστεροβουλία και αδιαφορία.

Κι εγώ λυγίζω... γίνομαι ανθρώπινη όπως λέτε κάποιοι... μα για λίγο....

Τα Χριστούγεννα είναι κοντά και ο Χριστούλης θα μου γυαλίσει ακόμα μια φορά τα φτεράκια μου κι όλα θα πάνε καλά....