Θέλω να γράψω.
Αυτό σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες.
Θέλω να γράψω.
Μα μόλις αγγίξω το πληκτρολόγιο
βλέπω εκατοντάδες ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν.
Έτοιμα να αρπάξουν την κάθε μου λέξη.
Άλλα να την χαιδέψουν
μα άλλα να την κατασπαράξουν.
Με τον ίδιο τρόπο που ρίχνει η θάλασσα
το κύμα στο σκληρό βράχο.
Υπέροχο το θέαμα αλλά σκληρό συνάμα.
Θέλω να γράψω
μα δεν μπορώ.
Περιμένω την νεράιδα της έμπνευσης
να έρθει.
Να μου δέσει τα μάτια με το μαγικό μαντήλι
να μην βλέπω.
Να με πάρει ψηλά.
Να έχω για χαρτί ένα κομμάτι σύννεφο
και για μελάνι τη βροχή.
Θέλω να γράψω.
Να γράψω για χάρη σου.
Να σου χαρίσει η γραφή ένα χαμόγελο.
Μου είναι αρκετό.
Περιμένω τη νεράιδα
μα δεν έρχεται.
Φοβάμαι μήπως δεν ξανάρθει.
Κι εκεί που φοβάμαι
Να σου ένα δώρο.
Ένας μαγικός καθρέφτης!
Μέσα του βλέπω μόνο νεράιδες και ξωτικά.
Δεν σας βλέπω πια.
Μπορώ να γράψω.
3 σχόλια:
Γράψε. Και κρύψε τα μετά σε ένα συρτάρι. δεν είναι ανάγκη να τα δουν άλλα μάτια.
με έτσι γραψίμι νομίζω ήρτεν πιλέ η νεράιδα της έμπνευσης τζιαι δεν το πήρες είδηση.
όπως το ανέκδοτο με τον άθεο ναυαγό που κλαίει τζιαι φωνάζει "Θέε μου αν υπάρχεις σώσε με τζιαι θα γίνω ο καλύττερος χριστιανός!" τζιαι με το που φαίνεται στον ορίζοντα ένα πλοίο λαλεί "Άκυρο! Εν σε χρειάζουμαι!"
έριψα πολλά το επίπεδο;
axxaaxaxxaax
Μια χαρά το παράδειγμα sike....
Μάνα, το να γράφω σημαίνει εξωτερίκευση.... το να γίνουν λέξεις τα συναισθήματα.. είτε τα δει κάποιος είτε όχι....
Δημοσίευση σχολίου