Περιμένοντας τον ταχυδρόμο.

Βράδιασε. Επιτέλους. Περάσαμε τον καύσωνα ακόμα μια μέρα. Η ζέστη δημιουργεί ταχυπαλμίες και θολωμένο μυαλό. ( λίγο πιο θολωμένο από ότι συνήθως ).
Κάθομαι στην βεράντα. Η αγαπημένη μου ώρα.. γύρω στις 8. Να κοιτάω το ηλιοβασίλεμα. Να γέρνει ο ήλιος πέρα από τους λόφους και να απλώνει τα ροδαλά χρώματά του στον ουρανό.
Θα μάθω να ζωγραφίζω καλύτερα και θα φτιάξω μια μέρα τα σύννεφα, το ηλιοβασίλεμα. Αυτό είναι σίγουρο.
Κοιτάω τα δέντρα ακίνητα , τις τριανταφυλλιές μου ταλαιπωρημένες από τη ζέστη. Θέλουν πότισμα. Μας έκοψαν και το νερό.
Θυμήθηκα τη Θεοπούλα....
Ρεμβάζω.
Χαλαρώνω.
Απολαμβάνω την ησυχία της βεράντας μου. Την λατρεύω .. τελικά... Ηρεμία της καλοκαιριάτικης βραδιάς.
Πλησιάζει ο Αύγουστος. Νοσταλγώ το φεγγάρι του.
Χαλαρώνω. Ακούω. Αφουγκράζομαι. Κοιτάω.
Κοιτάω το άδειο γραμματοκιβώτιο. Εμμονή έχει γίνει εδώ και μια βδομάδα.
Κι ο ταχυδρόμος δεν έχει φανεί. Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτή η φιγούρα θα γινόταν λόγος αναμονής.
Τον φαντάζομαι να κάνει διακοπές, κάπου στις Μπαχάμες, στη Σουηδία, στο Μεξικό ίσως...
Κι εγώ περιμένω....
Το φάκελο με το "περιεχόμενο".
Περιμένω την καρδιά μου.
Ταξιδεύει εδώ και μέρες. Πέρασε ανάμεσα από τόσα βρώμικα χέρια, τόσους σταθμούς, τόσους ανθρώπους. Πέταξε ψηλά στα σύννεφα. Δεν ξέρω αν ήταν αυγή ή ρέμβαζε κι αυτή το ηλιοβασίλεμα.
Εύχομαι μόνο ο λευκός φάκελος να την προστάτεψε αρκετά.
Λευκό λεπτό χαρτί.... μόνο αυτό την κρατάει.
Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη στη σκέψη.

Κι όταν έρθει;
Κι αν δεν έρθει;
Αν έχει χαθεί;
Αν έχει κλαπεί;
Αν έχει κακοποιηθεί;

Η καρδιά μου....

Δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ που την άφησα τόσο καιρό στα ξένα....
Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον αποστολέα για το λευκό χαρτί που την τύλιξε.
Ένα φθηνό, λεπτό, λευκό χαρτί.

Δεν πειράζει....

Θυμάμαι τη φίλη μου. Το γλυκό μου το κορίτσι. Που έχει αλλάξει την καρδιά της. Την πραγματική καρδιά της. Να σαι καλά κορίτσι μου. Όλα να πάνε καλά και να επιστρέψεις γερή κοντά μας..... Εσύ την χρειάζεσαι για να ζήσεις.

Εγώ δεν χρειάζομαι πια ένα κομμάτι χρυσάφι σε σχήμα καρδιάς. Τι να το κάνω;