Εν πολλές φορές που προσπαθώ τι πρέπει να κάμω στη ζωή μου. Λαλούν ότι τα πράματα εν απλά αλλά εν είμαι σίουρη τελικά πόσον απλά είναι. Νιώθω ότι μονίμως είμαι μπροστά σε διλήμματα. Για το πιο απλό πράμα, αν θα φάω κατεϊφι ή σοκολατίνα, μέχρι το αν θα ακολουθήσω μοναχικό δρόμο στη ζωή μου ή αν θέλω να μάθω την συντροφικότητα.
Εν καταλάβω λαλώ σου.
Αν η απάντηση είναι απλή, αν τα πράγματα είναι απλά στην ζωή, τότε: Αφήστε με όλοι ήσυχη απλά να υπάρχω.
Τι με παιδεύεται;
Αφήστε με ήσυχη!
5 σχόλια:
Που είναι η λογική; κάπου κρύφτηκε!
Ή μήπως αυτή με τσαλαπατάει;
Όχι, Αυτό το απέρριψα.
Πρέπει εσύ να φύγεις...
για να φύγουν...
Το πρώτο βήμα,
δικό σου!
Νεράιδα μου...
Τα πράγματα στη ζωή εν εξαιρετικά απλά. Το πολύπλοκο είναι να το κατανοήσεις τούντο πράμα τζαι να το δεχτείς.
Μεν περιμένεις να σε αφήσουν ήσυχη. Πέτα εσύ μακριά τους να πνάσεις! :)
Ευχαριστώ παίδες για τη συμπαράσταση :-)
Καμοια φορά κάνουμε προβολή στους άλλους αυτά που νιώθουμε. Λέμε: Φύγεται, ενώ εννοούμε : Θέλω να το βάλω στα πόδια.
Και το δύσκολο που δεν μπορώ να καταλάβω, πόσο μάλλον να το δεχτώ και να ηρεμήσω είναι:
Πού βρίσκεται εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή, το όριο, που χωρίζει το :
Μένω εδώ και παλεύω με κάθε κόστος
Και..
Το βάζω στα πόδια, φεύγω, απομονώνομαι ή κάνω κάτι καινούργιο.
Ναι αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα είναι απλά. Πάντα υπάρχει ένα όριο που χωρίζει τις καταστάσεις και καθορίζει τις επιλογές μας.
Πού είναι όμως αυτό το όριο; Στα 5 μέτρα, στα 100 χιλιόμετρα;
Δημοσίευση σχολίου