...

Είναι στιγμές που τα αφήνω όλα πίσω.

Σε κάποιους ο θάνατος έρχεται αναπάντεχα, απροσδόκητα.

Σε άλλους είναι απλά κομμάτι συναισθηματικό. Εξέλιξη.

Αντιμετωπίζω τη ζωή με στωικότητα αυτές τις μέρες.

Νιώθω ένα ζεστό κύμα αέρα να σαρώνει, να ξηραίνει, να ξεριζώνει.

Έρημος οι καρδιές.

Έρημος η καρδιά μου που ταξιδεύει κάπου. Σε ένα φάκελο κλειστό.

Με αποστολέα και παραλήπτη.

Δεν ξέρω τώρα αυτή τη στιγμή στα πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα πονάει.

Πετάει. Έρχεται. Κι εγώ τρέμω.

Τρέμω για κάθε αναπάντεχο. Για κάθε πονεμένη μικρή στιγμή που θα ζήσω ακόμα.

Αυτόπτης σε πόσες τραγωδίες ακόμα;

Θύμα πόσης ανευθυνότητας;

Πόσο θέλω να φωνάξω το : Με κορόιδεψες! Μου είπες ψέματα.

Ψάχνω για την αλήθεια. Μια αλήθεια. Την Μια αλήθεια.

Κι αν η μόνη αλήθεια ο θάνατος;