Χρειάζομαι να γράψω.
Δεν μπόρεσα να διαλέξω θέμα.
Έχω βουρκωμένα τα μάτια από ένα κείμενο που διάβασα.
Σκέφτηκα να γράψω για το δάκρυ μα μετάνιωσα.
Δεν έχω θέμα.
Όύτε λέξεις να περιγράψω το συναίσθημα ή την κατάστασή μου σήμερα.
Δεν έχω λέξεις καθόλου.
Περνά η μέρα πολύ σιωπηλά.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι να έρθει η ώρα να κοιμηθώ.
Όχι για να ξεκουραστώ...
Μα για να περάσει αυτή η μέρα.
Η ομίχλη του πρωινού φαίνεται κούρνιασε στη σκέψη και το μυαλό μου.
Δεν έχω κέφι να φυσήξω να καθαρίζει το οπτικό μου πεδίο.
Προτιμώ την ομίχλη, τη σιωπή, το ντροπαλό δάκρυ και το βούλιαγμα στον καναπέ μου....
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
4 μέρες
Τέσσερεις μέρες ήταν αρκετές για να ηρεμήσω. Δεν χρειάζομαι πολλά.
Να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω.
Να προγευματίσω με την ησυχία μου.
Να χαρώ τα παιδιά μου.
Να παίξουμε επιτραπέζια από το πρωί-ξημέρωμα.
Να φορώ όλη μέρα παντούφλες.
Να καθαρίζω χαλαρά το σπίτι μου.
Να μαγειρεύω.
Όλη αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω.
Να νιώθω άνθρωπος. Κι όχι μηχανή "παραγωγής χρημάτων" όπως εύστοχα
ανάφερε ένα ομιλητής σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Είναι τόσο απλό το να είμαι καλά.
Να νιώθω υγιής κι ευτυχισμένη.
Κι όμως..... βουλιάζω στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτό το "πρωινό ήρεμο ξύπνημα" προσπαθώ να το βρω σε υποκατάστατα.
Σε πράγματα που μου αρέσουν.
Σε ασχολίες, χόμπυς, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Μα... είναι απλά υποκατάστατα.
Να ξυπνώ ανθρώπινα. Να ανοίγω το παραθύρι και να κοιτάω τον ουρανό,
να βλέπω τα πουλιά, να καμαρώνω τη λεμονιά μου, το καταφύγιό μου.
Να νιώθω κομμάτι της φύσης. Χαλαρά. Ήρεμα.
Θέλω τόσο πολύ να κρατήσω αυτή την ηρεμία.
Να μπορέσω να την χωρέσω στα 5 λεπτά που έχω κάθε μέρα για να ξυπνήσω
πριν αρχίσω το τρέξιμο.
ΘΕΛΩ πολύ να το κρατήσω!
Σε παρακαλώ Θεέ μου δώσε μου φώτιση!
Να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω.
Να προγευματίσω με την ησυχία μου.
Να χαρώ τα παιδιά μου.
Να παίξουμε επιτραπέζια από το πρωί-ξημέρωμα.
Να φορώ όλη μέρα παντούφλες.
Να καθαρίζω χαλαρά το σπίτι μου.
Να μαγειρεύω.
Όλη αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω.
Να νιώθω άνθρωπος. Κι όχι μηχανή "παραγωγής χρημάτων" όπως εύστοχα
ανάφερε ένα ομιλητής σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Είναι τόσο απλό το να είμαι καλά.
Να νιώθω υγιής κι ευτυχισμένη.
Κι όμως..... βουλιάζω στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτό το "πρωινό ήρεμο ξύπνημα" προσπαθώ να το βρω σε υποκατάστατα.
Σε πράγματα που μου αρέσουν.
Σε ασχολίες, χόμπυς, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Μα... είναι απλά υποκατάστατα.
Να ξυπνώ ανθρώπινα. Να ανοίγω το παραθύρι και να κοιτάω τον ουρανό,
να βλέπω τα πουλιά, να καμαρώνω τη λεμονιά μου, το καταφύγιό μου.
Να νιώθω κομμάτι της φύσης. Χαλαρά. Ήρεμα.
Θέλω τόσο πολύ να κρατήσω αυτή την ηρεμία.
Να μπορέσω να την χωρέσω στα 5 λεπτά που έχω κάθε μέρα για να ξυπνήσω
πριν αρχίσω το τρέξιμο.
ΘΕΛΩ πολύ να το κρατήσω!
Σε παρακαλώ Θεέ μου δώσε μου φώτιση!
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Αναδύομαι
Κακές συνήθειες. Βαθιοί δεσμοί με το παρελθόν. Ενστικτώδεις αντιδράσεις δεμένες με κώδικες σκαλισμένους στα κύτταρα μας. Τρελοί αστρολογικοί συνδυασμοί που μας οδηγούν στο να δινόμαστε! Ρέω στο ποτάμι της ζωής αφήνοντας στο πέρασμά μου δάκρυα. Κομμάτια υγρά του εαυτού μου. Σημάδι ότι πέρασα από εδώ.
Έζησα. Γέλασα. Έκλαψα. Σημάδια παντού. Να μην ξεχάσω. Να μην ξεχαστώ. Δίνομαι με πάθος, ζωγραφίζω με το χρώμα της καρδιάς τα βότσαλα και ομορφαίνω τις πέστροφες με το άγγιγμά μου.
Μέχρι που φτάνω στη θάλασσα και χάνομαι. Έχω ήδη δοθεί ολοκληρωτικά και δεν έχει μείνει παρά ο αφρός της ψυχής μου που παρασύρεται από το κύμα στην τεράστια μοναχική αγκαλιά της θάλασσας. Φτάνει στο βυθό, στα σκοτάδια του νου, ψάχνοντας αδιάκοπα την ανασυγκρότηση.
Χάνομαι στην άβυσσο των ψευδαισθήσεων, αναμετριέμαι με το άπειρο, ντύνομαι το χάδι ενός αόριστου Θεού και γεννιέμαι ξανά στο αφρισμένο πέλαγος.
Αναδύομαι!
Φτάνω στη χρυσαφένια αμμουδιά.
Με περιμένεις…
Απλώνεις το χέρι. Με κοιτάς. Μεθάω απ΄ την γλύκα των ματιών σου. Αφήνομαι στα χέρια σου. Με στεγνώνεις με τις αχτίδες του ήλιου. Με χτενίζεις με αρωματισμένα στάχυα. Στολίζεις το δέρμα μου με το χαμόγελό σου.
Στέκομαι όρθια και δυνατή ξανά! Δίπλα σου! Στη γη μας! Κρύβω ένα φιλί στα χέρια μου και στο χαρίζω.
Δίνω ξανά χωρίς να δοθώ. Χωρίς να αφανιστώ στην μελαγχολία του έρωτα.
Ο ήλιος ζηλεύει το φως της αγάπης μας. Η θάλασσα λαχταρά το χρώμα των ματιών σου, κι ένας γλάρος χαμογελά αναγνωρίζοντας την ελευθερία της αγάπης μας. Αφήνει ένα λευκό φτερό στην αγκαλιά μας. Το σύμβολό μας.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Εκείνη η κυρία....
Μπήκα στην αίθουσα του θεάτρου. Ανυπομονούσα να απολαύσω το μπαλέττο... την κοιμωμένη καλλονή. Κρατούσα το εισητήριο στα χέρια. Θυμόμουν τη θέση.
- Μια θέση σε παρακαλώ, είχα πει στον εισπράκτορα πριν λίγες μέρες.
- Χμμμ που να σε βάλω... Να μια εδώ στη σειρά 10 στη γωνιά.
Ενόχλησα λίγο και πέρασα στην γωνιά.
- Καλησπέρα, είπε εκείνη η κυρία.
- Καλώς την...
- Καλησπέρα απάντησα κι έμεινα να την κοιτώ.
Ήταν γύρω στα 70 ίσως και περισσότερο. Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω. Συγυρισμένα. Φορούσε ένα καφέ ταγέρ και στο λαιμό είχε ένα λουλουδάτο καφέ-πορτοκαλί σάλι. Τα γυαλιά της έδιναν ένα σοφιστικέ στυλ στο πρόσωπό της.
- Έχεις έρθει παρέα με την κοπέλα που πέρασε στην μπροστά θέση; ρωτούσε και με κοίταζε σαν 5χρονο κοριτσάκι.
- Όχι, της είπα. Ήθελα να απολαύσω το θέαμα και ήρθα μόνη.
Πιάσαμε την κουβέντα. Τελικά η συναξιοδότηση ίσως να μην είναι και τόσο ήρεμη εποχή να ζήσει κανείς. Γεμάτος ο χρόνος της σαν το δικό μου. Υποχρεώσεις, καθημερινότητα, ρουτίνα και χίλιες δυο απασχολήσεις για να καλύψει την άδεια αγκαλιά.
- Μένω μόνη μου, μου είπε, κι έτσι όλο στο τρέξιμο είμαι. Να μην βαριέμαι....
Την κοιτούσα. Έμοιαζε τόσο γνώριμη αν και δεν την είχα ξαναδεί στα σίγουρα.
Το θέαμα άρχισε. Απορροφηθήκαμε. Οι χορευτές μας μάγεψαν. Σαν νεράιδες.
Θυμήθηκα πάλι τον Κούντερα.
- Η τέχνη του χορευτή είναι η ζωή του.
Τα σώματα δεν ήταν σώματα. Μεταμορφώθηκαν σε έργα τέχνης. Λες και τα σκάλισε το χέρι ενός ακούραστου γλύπτη. Λες και τα χαμόγελα ήταν ζωγραφισμένα με μαεστρία από την τόσο γλυκιά ζωγράφο.
Η κοιμωμένη καλλονή μας ταξίδεψε στο όνειρό της.
Άραγε πόσες καλλονές κοιμούνται ακόμα στη ψυχή μας; Πόσα χτυποκάρδια έχουν σταματήσει στο τσίμπημα μιας βελόνας;
Ο χρόνος σταμάτησε. Κοιμήθηκα μαζί με το βασίλιο για 100 χρόνια.
Κι όταν ο πρίγκηπας φίλησε τη βασιλοπούλα, ξύπνησα.
Έφτιαξα τα γυαλιά μου, ίσιωσα το καφέ-πορτοκαλί σάλι στο λαιμό μου, πήρα τη βαριά τσάντα μου και έσυρα τα πόδια μου σιγά σιγά για το σπίτι.
- Μια θέση σε παρακαλώ, είχα πει στον εισπράκτορα πριν λίγες μέρες.
- Χμμμ που να σε βάλω... Να μια εδώ στη σειρά 10 στη γωνιά.
Ενόχλησα λίγο και πέρασα στην γωνιά.
- Καλησπέρα, είπε εκείνη η κυρία.
- Καλώς την...
- Καλησπέρα απάντησα κι έμεινα να την κοιτώ.
Ήταν γύρω στα 70 ίσως και περισσότερο. Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω. Συγυρισμένα. Φορούσε ένα καφέ ταγέρ και στο λαιμό είχε ένα λουλουδάτο καφέ-πορτοκαλί σάλι. Τα γυαλιά της έδιναν ένα σοφιστικέ στυλ στο πρόσωπό της.
- Έχεις έρθει παρέα με την κοπέλα που πέρασε στην μπροστά θέση; ρωτούσε και με κοίταζε σαν 5χρονο κοριτσάκι.
- Όχι, της είπα. Ήθελα να απολαύσω το θέαμα και ήρθα μόνη.
Πιάσαμε την κουβέντα. Τελικά η συναξιοδότηση ίσως να μην είναι και τόσο ήρεμη εποχή να ζήσει κανείς. Γεμάτος ο χρόνος της σαν το δικό μου. Υποχρεώσεις, καθημερινότητα, ρουτίνα και χίλιες δυο απασχολήσεις για να καλύψει την άδεια αγκαλιά.
- Μένω μόνη μου, μου είπε, κι έτσι όλο στο τρέξιμο είμαι. Να μην βαριέμαι....
Την κοιτούσα. Έμοιαζε τόσο γνώριμη αν και δεν την είχα ξαναδεί στα σίγουρα.
Το θέαμα άρχισε. Απορροφηθήκαμε. Οι χορευτές μας μάγεψαν. Σαν νεράιδες.
Θυμήθηκα πάλι τον Κούντερα.
- Η τέχνη του χορευτή είναι η ζωή του.
Τα σώματα δεν ήταν σώματα. Μεταμορφώθηκαν σε έργα τέχνης. Λες και τα σκάλισε το χέρι ενός ακούραστου γλύπτη. Λες και τα χαμόγελα ήταν ζωγραφισμένα με μαεστρία από την τόσο γλυκιά ζωγράφο.
Η κοιμωμένη καλλονή μας ταξίδεψε στο όνειρό της.
Άραγε πόσες καλλονές κοιμούνται ακόμα στη ψυχή μας; Πόσα χτυποκάρδια έχουν σταματήσει στο τσίμπημα μιας βελόνας;
Ο χρόνος σταμάτησε. Κοιμήθηκα μαζί με το βασίλιο για 100 χρόνια.
Κι όταν ο πρίγκηπας φίλησε τη βασιλοπούλα, ξύπνησα.
Έφτιαξα τα γυαλιά μου, ίσιωσα το καφέ-πορτοκαλί σάλι στο λαιμό μου, πήρα τη βαριά τσάντα μου και έσυρα τα πόδια μου σιγά σιγά για το σπίτι.
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Αντίο φίλε...
Ξέρω τόσο λίγα για σένα.
Ένα βλέμμα που πηγάζει από το άπειρο.
Μια μορφή απλή που πάντα προσέχεις.
Αντρισμός που ξεχειλίζει από την ευγένεια της ψυχής.
Κίνηση σταθερή.
Αυτοέλεγχος.
Πίστη στον εαυτό.
Δυνατό μυαλό που εκφράζεται τόσο λιτά κι απέριττα.
Καλό ταξίδι φίλε... κι ας μην σε ήξερα πολύ.
Θα θυμάμαι αιώνια τη μορφή σου....
Ένα βλέμμα που πηγάζει από το άπειρο.
Μια μορφή απλή που πάντα προσέχεις.
Αντρισμός που ξεχειλίζει από την ευγένεια της ψυχής.
Κίνηση σταθερή.
Αυτοέλεγχος.
Πίστη στον εαυτό.
Δυνατό μυαλό που εκφράζεται τόσο λιτά κι απέριττα.
Καλό ταξίδι φίλε... κι ας μην σε ήξερα πολύ.
Θα θυμάμαι αιώνια τη μορφή σου....
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Προκλήσεις
Το σύμπαν κάτι έχει στο μυαλό του.
Αυτές τις μέρες με παιδεύει.
Με φέρνει μπροστά στο μοναχικό δρόμο που διάλεξα να οδεύω
και μου δείχνει παρακλάδια
Άλλους δρόμους που πάνε ίσως προς το στόχο μου.
Ίσως όχι.
Μεεκνευρίζει όταν μου το κάνει αυτό.
Επειδή εγώ έχω ήδη προσχεδιάσει μια πορεία από το σημείο Α στο σημείο Β.
Και μου φέρνει το σημείο Γ και το σημείο Δ σαν εναλλακτικές επιλογές.
Και ξέρει ότι θα ακουλουθήσω τα καινούργια σημεία.
Επειδή έχω πια εμπιστοσύνη πως ότι έρθει στο δρόμο μου θα είναι για καλό.
Ξέρω πως αν δεν μ' αρέσει το καινούργιο θα γυρίσω πίσω στην αρχική πορεία.
Και δεν ξέρω που βγάζει το Γ και το Δ αν δεν δοκιμάσω.
Περίεργους τρόπους έχει αυτό το σύμπαν.....
Αυτές τις μέρες με παιδεύει.
Με φέρνει μπροστά στο μοναχικό δρόμο που διάλεξα να οδεύω
και μου δείχνει παρακλάδια
Άλλους δρόμους που πάνε ίσως προς το στόχο μου.
Ίσως όχι.
Μεεκνευρίζει όταν μου το κάνει αυτό.
Επειδή εγώ έχω ήδη προσχεδιάσει μια πορεία από το σημείο Α στο σημείο Β.
Και μου φέρνει το σημείο Γ και το σημείο Δ σαν εναλλακτικές επιλογές.
Και ξέρει ότι θα ακουλουθήσω τα καινούργια σημεία.
Επειδή έχω πια εμπιστοσύνη πως ότι έρθει στο δρόμο μου θα είναι για καλό.
Ξέρω πως αν δεν μ' αρέσει το καινούργιο θα γυρίσω πίσω στην αρχική πορεία.
Και δεν ξέρω που βγάζει το Γ και το Δ αν δεν δοκιμάσω.
Περίεργους τρόπους έχει αυτό το σύμπαν.....
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009
Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009
Αναγέννηση - β' βραβείο ποίησης στον διαγωνισμό Π.Ε.Λ. 2009
Αναγέννηση
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή,
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.
Συμμετείχα φέτος στον 28ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με ένα ποίημα μου με τίτλο αναγέννηση και χάρηκα πολύ που έχει πάρει β' βραβείο.
Το ποίημα εμπνευσμένο από το σχήμα του κύκλου/σφαίρας. Ένα συμβολικό σχήμα που κυριαρχεί όχι μόνο στο σύμπαν αλλά και στην εξέλιξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στον διαγωνισμό. Πριν 2 χρόνια είχα πάρει β' βραβείο για το παραμύθι "Το δρομάκι της ξεγνοιασιάς" που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή,
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.
Συμμετείχα φέτος στον 28ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με ένα ποίημα μου με τίτλο αναγέννηση και χάρηκα πολύ που έχει πάρει β' βραβείο.
Το ποίημα εμπνευσμένο από το σχήμα του κύκλου/σφαίρας. Ένα συμβολικό σχήμα που κυριαρχεί όχι μόνο στο σύμπαν αλλά και στην εξέλιξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στον διαγωνισμό. Πριν 2 χρόνια είχα πάρει β' βραβείο για το παραμύθι "Το δρομάκι της ξεγνοιασιάς" που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Ευχαριστώ!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν μαζί μου απόψε.
Είναι ευλογία να βλέπει κανείς μια αίθουσα γεμάτη κόσμο
με ανθισμένα χαμόγελα και μάτια φωτισμένα!
Είναι ευλογία να βλέπει κανείς μια αίθουσα γεμάτη κόσμο
με ανθισμένα χαμόγελα και μάτια φωτισμένα!
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
flower test
I am a |
You Are a Hydrangea
"You are just a little bit of a show off and like to prove just what you can do. Every time someone double-dog-dared you, you proved that not only could you do it, but you could do it with style."
Η δύναμη του Τώρα - απόσπασμα
Η δύναμη του Τώρα - Eckhart Tolle
απόσπασμα , σελίδα 214.
.... Στη θετική πλευρά είσαι "ερωτευμένος" με το σύντροφό σου. Αυτό, στην αρχή, είναι μια κατάσταση που σου προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Νιώθεις έντονα ζωντανός. Η ύπαρξή σου έχει ξαφνικά αποκτήσει νόημα, επειδή κάποιος σε χρειάζεται, σε θέλει και σε κανει να νιώθεις ξεχωριστός, και κάνεις κι εσύ το ίδιο για τον άλλον. Όταν είστε μαζί νιώθεις ολόκληρος. Αυτή η αίσθηση μπορεί να γίνει έντονη, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να ξεθωριάζει και να γίνεται ασήμαντος.
Ωστόσο, μπορεί επίσεης να έχεις παρατηρήσει ότι υπάρχει σ' αυτή την ένταση μια ισχυρή αίσθηση ανάγκης και μια τάση να γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον. Εθίζεσαι σ' αυτόν. Ενεργεί πάνω σου σαν ναρκωτικό. Είσαι "ανεβασμένος" όταν το ναρκωτικο είναι διαθέσιμο, αλλά ακόμα και η πιθανότητα ή η σκέψη ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι πια δίπλα σου μπορεί να οδηγήσει σε ζήλια, κτητικότητα, σε προσπάθειες χειραγώγησης μέσα από συναισθηματικούς εκβιασμούς, σε κατηγορίες και μομφές - στο φόβο της απώλειας.
Αν ο άλλος άνθρωπος πράγματι σε εγκαταλείψει, αυτό μπορεί να σου προκαλέσει την πιο βαθιά εχθρότητα ή την πιο βαθιά θλίψη και απελπισία. Μέσα σε μια στιγμή, η τρυφερή αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε άγρια επίθεση ή σε αβάσταχτο πόνο. Πού είναι η αγάπη τώρα; Μπορεί η αγάπη να μετατραπεί στο αντίθετό της μέσα σε μια στιγμή; Ήταν λοιπόν αγάπη ή μήπως ήταν απλώς ένα γάντζωμα και μια προσκόλληση, που στην ουσία είναι αποτέλεσμα εθισμού;
απόσπασμα , σελίδα 214.
.... Στη θετική πλευρά είσαι "ερωτευμένος" με το σύντροφό σου. Αυτό, στην αρχή, είναι μια κατάσταση που σου προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Νιώθεις έντονα ζωντανός. Η ύπαρξή σου έχει ξαφνικά αποκτήσει νόημα, επειδή κάποιος σε χρειάζεται, σε θέλει και σε κανει να νιώθεις ξεχωριστός, και κάνεις κι εσύ το ίδιο για τον άλλον. Όταν είστε μαζί νιώθεις ολόκληρος. Αυτή η αίσθηση μπορεί να γίνει έντονη, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να ξεθωριάζει και να γίνεται ασήμαντος.
Ωστόσο, μπορεί επίσεης να έχεις παρατηρήσει ότι υπάρχει σ' αυτή την ένταση μια ισχυρή αίσθηση ανάγκης και μια τάση να γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον. Εθίζεσαι σ' αυτόν. Ενεργεί πάνω σου σαν ναρκωτικό. Είσαι "ανεβασμένος" όταν το ναρκωτικο είναι διαθέσιμο, αλλά ακόμα και η πιθανότητα ή η σκέψη ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι πια δίπλα σου μπορεί να οδηγήσει σε ζήλια, κτητικότητα, σε προσπάθειες χειραγώγησης μέσα από συναισθηματικούς εκβιασμούς, σε κατηγορίες και μομφές - στο φόβο της απώλειας.
Αν ο άλλος άνθρωπος πράγματι σε εγκαταλείψει, αυτό μπορεί να σου προκαλέσει την πιο βαθιά εχθρότητα ή την πιο βαθιά θλίψη και απελπισία. Μέσα σε μια στιγμή, η τρυφερή αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε άγρια επίθεση ή σε αβάσταχτο πόνο. Πού είναι η αγάπη τώρα; Μπορεί η αγάπη να μετατραπεί στο αντίθετό της μέσα σε μια στιγμή; Ήταν λοιπόν αγάπη ή μήπως ήταν απλώς ένα γάντζωμα και μια προσκόλληση, που στην ουσία είναι αποτέλεσμα εθισμού;
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Η χρυσαφένια βασίλισσα
Βγήκε από το παλάτι. Δεν άντεχε άλλο. Πνιγόταν.
Τράβηξε κατά τη θάλασσα.
Ήθελε να τρέξει. Μα κράτησε το βήμα της αργό και σταθερό.
Χαμογελώντας με ένα χαμόγελο που ένοιαζε να ήταν καρφωμένο, φτιαχτά βαλμένο
στο πρόσωπό της.
Ο αέρας πάγωνε το δέρμα της μα δεν σήκωσε ούτε μια φορά το χέρι της
να καλύψει το πρόσωπο.
Πλησίαζε το φθινόπωρο. Της έλειπε κιόλας το καλοκαίρι.
Πέρασε από τους κήπους, βγήκε από την καγκελένια είσοδο, που έμοιαζε σαν συλλογή
από σπαθιά κι ακόντια.
Το φόρεμά της πιάστηκε σε ένα από τα σπαθιά. Το τρύπησε.
Εκείνη δεν κοντοστάθηκε. Δεν ήθελε να φανεί ότι τσαλακώθηκε. Ότι τρύπησε το φόρεμα.
Το τράβηξε απότομα κι άτσαλα.
Ίσως δεν μπορούσε να φτιαχτεί πάλι το χρυσαφένιο φόρεμα αλλά δεν την απασχολούσε.
Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να περπατά με το κεφάλι ίσια.
Έφτασε στη θάλασσα. Περπάτησε ένα στενό, πετρινο δρομάκι κι έκατσε στους βράχους.
Δυο καβούρια το έβαλαν όσο πιο γοργά μπορούσαν στα πόδια.
Κοίταζε τη θάλασσα, αγέρωχη, αμίλητη, βουρκωμένη. Δεν άφηνε σταγόνα δάκρυ να στάξει.
Τα κρατούσε πεισματικά στα μάτια της.
Το βλέμμα της απλώθηκε στον ορίζοντα κι έμεινε κενό να κρέμμεται στην ομίχλη.
Με περιμένει.
Κάθεται εκεί και περιμένει. Χωρίς λέξη, μιλιά, παράπονο.
Σφίγγει τα δόντια και κρατά το χρυσαφένιο φόρεμα.
Θα θελε να τα πετάξει όλα.
Το χρυσαφένιο φόρεμα, τις γόβες, τα κοσμήματα, το μενταγιόν, τα δανδελένια εσσώρουχα
και να βουτήξει γυμνή στο κύμα.
Αν μπορούσε να πει, θα έλεγε πως θα κολυμπούσε, όσο κρατάει η αθάνατη ψυχή της
για να έρθει να με βρει. Να πέσει στα πόδια και να ζητήσει συγχώρεση.
Μα είναι βασίλισσα.
Δεν κάνει.
Δεν κάνει.
Όχι από εγωισμό και κακία.
Από χρέος. Από εκπλήρωση του ιερού σκοπού του θρόνου της.
Της τον άφησε ο πατέρας της. Να διακυβερνά. Να φωτίζει. Να λάμπει.
Να πέφτει ο ήλιος πάνω της και να σκορπά τη χαρά.
Από τότε που φόρεσε το στέμμα δεν περίμενε ποτέ. Είχε την εξουσία στα χέρια της.
Είχε την ισχύει και τη δύναμη.
Μέχρι που γνώρισε εμένα.
Τον Ασημένιο Βασιλιά.
Της έδωσα τον ώμο μου να κλάψει.
Θυμήθηκε. Ένιωσε το αίμα στις φλέβες να κυλά.
Μαλάκωσε κι έγινε μικρή, χωρίς το βαρύ χρυσαφένιο φόρεμα.
Τώρα έφυγα.
Κι αυτή το ξαναφόρεσε.
Κάθεται στην ακρογιαλία και με περιμένει.
Σιωπηλά.
Χωρίς ούτε ένα δάκρυ.
Αφήνει μόνο το κύμα να βρέξει τις γόβες της.
Θα χαλάσουν. Το ξέρει. Μα δεν σκύβει να τις βγάλει...
Δεν κάνει...
Περιμένει....
Τράβηξε κατά τη θάλασσα.
Ήθελε να τρέξει. Μα κράτησε το βήμα της αργό και σταθερό.
Χαμογελώντας με ένα χαμόγελο που ένοιαζε να ήταν καρφωμένο, φτιαχτά βαλμένο
στο πρόσωπό της.
Ο αέρας πάγωνε το δέρμα της μα δεν σήκωσε ούτε μια φορά το χέρι της
να καλύψει το πρόσωπο.
Πλησίαζε το φθινόπωρο. Της έλειπε κιόλας το καλοκαίρι.
Πέρασε από τους κήπους, βγήκε από την καγκελένια είσοδο, που έμοιαζε σαν συλλογή
από σπαθιά κι ακόντια.
Το φόρεμά της πιάστηκε σε ένα από τα σπαθιά. Το τρύπησε.
Εκείνη δεν κοντοστάθηκε. Δεν ήθελε να φανεί ότι τσαλακώθηκε. Ότι τρύπησε το φόρεμα.
Το τράβηξε απότομα κι άτσαλα.
Ίσως δεν μπορούσε να φτιαχτεί πάλι το χρυσαφένιο φόρεμα αλλά δεν την απασχολούσε.
Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να περπατά με το κεφάλι ίσια.
Έφτασε στη θάλασσα. Περπάτησε ένα στενό, πετρινο δρομάκι κι έκατσε στους βράχους.
Δυο καβούρια το έβαλαν όσο πιο γοργά μπορούσαν στα πόδια.
Κοίταζε τη θάλασσα, αγέρωχη, αμίλητη, βουρκωμένη. Δεν άφηνε σταγόνα δάκρυ να στάξει.
Τα κρατούσε πεισματικά στα μάτια της.
Το βλέμμα της απλώθηκε στον ορίζοντα κι έμεινε κενό να κρέμμεται στην ομίχλη.
Με περιμένει.
Κάθεται εκεί και περιμένει. Χωρίς λέξη, μιλιά, παράπονο.
Σφίγγει τα δόντια και κρατά το χρυσαφένιο φόρεμα.
Θα θελε να τα πετάξει όλα.
Το χρυσαφένιο φόρεμα, τις γόβες, τα κοσμήματα, το μενταγιόν, τα δανδελένια εσσώρουχα
και να βουτήξει γυμνή στο κύμα.
Αν μπορούσε να πει, θα έλεγε πως θα κολυμπούσε, όσο κρατάει η αθάνατη ψυχή της
για να έρθει να με βρει. Να πέσει στα πόδια και να ζητήσει συγχώρεση.
Μα είναι βασίλισσα.
Δεν κάνει.
Δεν κάνει.
Όχι από εγωισμό και κακία.
Από χρέος. Από εκπλήρωση του ιερού σκοπού του θρόνου της.
Της τον άφησε ο πατέρας της. Να διακυβερνά. Να φωτίζει. Να λάμπει.
Να πέφτει ο ήλιος πάνω της και να σκορπά τη χαρά.
Από τότε που φόρεσε το στέμμα δεν περίμενε ποτέ. Είχε την εξουσία στα χέρια της.
Είχε την ισχύει και τη δύναμη.
Μέχρι που γνώρισε εμένα.
Τον Ασημένιο Βασιλιά.
Της έδωσα τον ώμο μου να κλάψει.
Θυμήθηκε. Ένιωσε το αίμα στις φλέβες να κυλά.
Μαλάκωσε κι έγινε μικρή, χωρίς το βαρύ χρυσαφένιο φόρεμα.
Τώρα έφυγα.
Κι αυτή το ξαναφόρεσε.
Κάθεται στην ακρογιαλία και με περιμένει.
Σιωπηλά.
Χωρίς ούτε ένα δάκρυ.
Αφήνει μόνο το κύμα να βρέξει τις γόβες της.
Θα χαλάσουν. Το ξέρει. Μα δεν σκύβει να τις βγάλει...
Δεν κάνει...
Περιμένει....
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Υπομονή
Όταν δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνεις, κάνεις υπομονή.
Αυτό λέει η φίλη μου.
Έχουν γίνει λιώμα τα νεύρα μου.... τρέμω....
Περιμένω.
Το πιο σπαστικό πράμα στον κόσμο είναι να περιμένεις.
Να διαπιστώνεις ότι σου είπαν θα έχεις τη δουλειά έτοιμη την Πέμπτη
και να ήταν τελείως ψέμα.
Απόλυτο ψέμα από την αρχή.
Κι εσύ πιστεύεις...
εθελοτυφλείς
τρέφεις κούφιες ελπίδες
έτσι, για να μην έρθεις σε ρίξη
να μην νιώθεις άσχημα που φωνάζεις,
να δεχτείς
να μάθεις να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται.
Τίποτα.
Δεν μένει τίποτα να σκεφτείς ή να αντιδράσεις.
Περιμένεις πάλι γμτ.
Και προσπαθείς να διώξεις το θυμό και την άρνηση από μέσα σου.
Όλα θα πάνε καλά!
Είναι το μόνο που μπορείς να πεις και το μόνο που δουλεύει.
Αυτό θα πει πίστη.
Όλα θα πάνε καλά!
Επειδή ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ.
Αυτό λέει η φίλη μου.
Έχουν γίνει λιώμα τα νεύρα μου.... τρέμω....
Περιμένω.
Το πιο σπαστικό πράμα στον κόσμο είναι να περιμένεις.
Να διαπιστώνεις ότι σου είπαν θα έχεις τη δουλειά έτοιμη την Πέμπτη
και να ήταν τελείως ψέμα.
Απόλυτο ψέμα από την αρχή.
Κι εσύ πιστεύεις...
εθελοτυφλείς
τρέφεις κούφιες ελπίδες
έτσι, για να μην έρθεις σε ρίξη
να μην νιώθεις άσχημα που φωνάζεις,
να δεχτείς
να μάθεις να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται.
Τίποτα.
Δεν μένει τίποτα να σκεφτείς ή να αντιδράσεις.
Περιμένεις πάλι γμτ.
Και προσπαθείς να διώξεις το θυμό και την άρνηση από μέσα σου.
Όλα θα πάνε καλά!
Είναι το μόνο που μπορείς να πεις και το μόνο που δουλεύει.
Αυτό θα πει πίστη.
Όλα θα πάνε καλά!
Επειδή ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ.
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Ο Ασημένιος Βασιλιάς
Έστειλε τον υπήκοο του και με πήρε από το σπίτι.
Ήταν πολύ βιαστικός. Δεν πρόλαβα καν να αλλάξω τα ρούχα μου.
Φορούσα ένα μωβ μακρύ φόρεμα και ροζ παντοφλάκια.
- Πώς να παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;
- Έλα, μην χρονοτριβείς. Είπε να πάμε τώρα.
Μπήκαμε στο παλάτι. Υπήρχει πολύ ασήμι παντού. Περάσαμε από την ασημένια πόρτα.
Προχωρήσαμε στη μεγάλη σάλα.
Τον είδα από μακρυά.
Καθόταν στον ασημένιο θρόνο του και με περίμενε. Μόλις μας είδε, έκανε νόημα κι έφυγαν όλοι.
Μείναμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνος.
- Έλα πλησίασε.
- Άρχοντά μου, υποκλήθηκα μπροστά του.
Κατέβηκε από το θρόνο και κάθησε στα σκαλάκια στη δεξιά γωνιά της αίθουσας.
- Μίλα μου, είπε με τη ζεστή φωνή του.
- Τι να πω; χαμήλωσα τα μάτια κι άλλο τόσο τη φωνή.
- Άνοιξε μου την καρδιά σου. Ξέρω τι περνάς.
- Εγώ... δεν....
Με τύλιξε με τα χέρια του στην αγκαλιά του. Το μάγουλο μου άγγιζε το ασημένιο μενταγιόν.
" Watch over and guide me."
Το άγγιξα. Το χάιδεψα. Με κοίταζε.
Το κράτησα σφικτά στο χέρι μου. Τόσο σφικτά που πονούσα. Άρχισα να κλαίω.
Με κρατούσε, με νανούριζε, φιλούσε τα μαλλιά μου, χάιδευε τα χέρια μου.
Δεν έλεγε τίποτα. Δεν χρειαζόταν.
Τα χρυσά δάκρυα μούσκεψαν τα ασημένια ρούχα του.
- Το χρυσάφι σμίγει με το ασήμι.
Μόνο μέσα από τον πόνο της καρδιάς.
Να το θυμάσαι. Μην φοβηθείς. Κλάψε πολύ
Κλάψε στην αγκαλιά σου.
Έκλαιγα έκλαιγα, η αίθουσα γέμισε δάκρυα.
- Θα σε μάθω να κολυμπας μου ειπε.
Με κράτησε πολυ , τόσο που αποκοιμήθηκα... ακόμα κοιμάμαι....
Ήταν πολύ βιαστικός. Δεν πρόλαβα καν να αλλάξω τα ρούχα μου.
Φορούσα ένα μωβ μακρύ φόρεμα και ροζ παντοφλάκια.
- Πώς να παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;
- Έλα, μην χρονοτριβείς. Είπε να πάμε τώρα.
Μπήκαμε στο παλάτι. Υπήρχει πολύ ασήμι παντού. Περάσαμε από την ασημένια πόρτα.
Προχωρήσαμε στη μεγάλη σάλα.
Τον είδα από μακρυά.
Καθόταν στον ασημένιο θρόνο του και με περίμενε. Μόλις μας είδε, έκανε νόημα κι έφυγαν όλοι.
Μείναμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνος.
- Έλα πλησίασε.
- Άρχοντά μου, υποκλήθηκα μπροστά του.
Κατέβηκε από το θρόνο και κάθησε στα σκαλάκια στη δεξιά γωνιά της αίθουσας.
- Μίλα μου, είπε με τη ζεστή φωνή του.
- Τι να πω; χαμήλωσα τα μάτια κι άλλο τόσο τη φωνή.
- Άνοιξε μου την καρδιά σου. Ξέρω τι περνάς.
- Εγώ... δεν....
Με τύλιξε με τα χέρια του στην αγκαλιά του. Το μάγουλο μου άγγιζε το ασημένιο μενταγιόν.
" Watch over and guide me."
Το άγγιξα. Το χάιδεψα. Με κοίταζε.
Το κράτησα σφικτά στο χέρι μου. Τόσο σφικτά που πονούσα. Άρχισα να κλαίω.
Με κρατούσε, με νανούριζε, φιλούσε τα μαλλιά μου, χάιδευε τα χέρια μου.
Δεν έλεγε τίποτα. Δεν χρειαζόταν.
Τα χρυσά δάκρυα μούσκεψαν τα ασημένια ρούχα του.
- Το χρυσάφι σμίγει με το ασήμι.
Μόνο μέσα από τον πόνο της καρδιάς.
Να το θυμάσαι. Μην φοβηθείς. Κλάψε πολύ
Κλάψε στην αγκαλιά σου.
Έκλαιγα έκλαιγα, η αίθουσα γέμισε δάκρυα.
- Θα σε μάθω να κολυμπας μου ειπε.
Με κράτησε πολυ , τόσο που αποκοιμήθηκα... ακόμα κοιμάμαι....
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Το Πρέπει κι Εγώ παίζουμε κυνηγητό
Πόσο αγωνίζομαι να φύγω από το Πρέπει
Κι όπου κι αν πάω μ' ακολουθεί,
Κι όπου κι αν κρυφτεί το ψάχνω.
Ψάχνω με μανία να το βρω
και μετά ξαναπαίζουμε κρυφτό.
Μια εκείνο, μια αυτό
μια το Πρέπει, μια εγώ.
Όπου κι αν πάει , το ακολουθώ.
Λες να του τη σκάσω;
Λες αυτή τη φορά να κρυφτώ εγώ;
Σίγουρα δεν ξέρει πως να με βρει
αφού όλο εγώ το κυνηγώ.
Λες να φύγω;
Θα νιώθει μοναξιά.
Ποιος θα το βρει μετά;
Θα μείνει εκεί να περιμένει,
μέχρι κάποιος να το βρει.
Συνήθισε μαζί μου που όλο το ψάχνω.
Πόσο λυπημένο θα είναι αν το αφήσω!
Θα κλαίει.
Κανείς δεν θα ξέλει να παίξει μαζί του.
Πως να το αφήσω; Είναι τόσο μικρό;
Αν το αφήσω....
Θα βρει άλλο κορίτσι να βασανίζει,
μια άλλη ψυχή ν' αγαπά.
Και εγώ τότε που θα πάω;
Μια ζωή τώρα, παίζω κρυφτό με το Πρέπει.
Αν φύγω, ποιος θα θέλει να παίξει μαζί μου;
Δεν ξέρω που να πάω..
Να, έχει ένα δρομάκι πιο κάτω.
Δεν νιώθω όμως να θέλω να το περπατήσω.
Δεν ξέρω που βγάζει.
Δεν θέλω να περπατήσω σε ένα άγνωστο δρόμο.
Θα κάτσω εδώ να περιμένω.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περιμένω πάλι...
Αχ! Μου την έσκασε το Πρέπει!!!!!
Πάλι άρχισα να παίζω κρυφτό με το Πρέπει...!
Κι όπου κι αν πάω μ' ακολουθεί,
Κι όπου κι αν κρυφτεί το ψάχνω.
Ψάχνω με μανία να το βρω
και μετά ξαναπαίζουμε κρυφτό.
Μια εκείνο, μια αυτό
μια το Πρέπει, μια εγώ.
Όπου κι αν πάει , το ακολουθώ.
Λες να του τη σκάσω;
Λες αυτή τη φορά να κρυφτώ εγώ;
Σίγουρα δεν ξέρει πως να με βρει
αφού όλο εγώ το κυνηγώ.
Λες να φύγω;
Θα νιώθει μοναξιά.
Ποιος θα το βρει μετά;
Θα μείνει εκεί να περιμένει,
μέχρι κάποιος να το βρει.
Συνήθισε μαζί μου που όλο το ψάχνω.
Πόσο λυπημένο θα είναι αν το αφήσω!
Θα κλαίει.
Κανείς δεν θα ξέλει να παίξει μαζί του.
Πως να το αφήσω; Είναι τόσο μικρό;
Αν το αφήσω....
Θα βρει άλλο κορίτσι να βασανίζει,
μια άλλη ψυχή ν' αγαπά.
Και εγώ τότε που θα πάω;
Μια ζωή τώρα, παίζω κρυφτό με το Πρέπει.
Αν φύγω, ποιος θα θέλει να παίξει μαζί μου;
Δεν ξέρω που να πάω..
Να, έχει ένα δρομάκι πιο κάτω.
Δεν νιώθω όμως να θέλω να το περπατήσω.
Δεν ξέρω που βγάζει.
Δεν θέλω να περπατήσω σε ένα άγνωστο δρόμο.
Θα κάτσω εδώ να περιμένω.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περιμένω πάλι...
Αχ! Μου την έσκασε το Πρέπει!!!!!
Πάλι άρχισα να παίζω κρυφτό με το Πρέπει...!
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Επειγόντως δίαιτα
Κυριακή μεσημέρι.Ως συνήθως στη μαμά για φαγητό. Καλή συνήθεια γιατί μας κρατά κοντά όλη την οικογένεια.
Άναψαν τον φούρνο στην αυλή και ξέρετε τι φαγητό γίνεται!
Απόλαυση!
Κοτόπουλο μεγαλωμένο στην αυλή της μάνας μου,
κουνέλι, πατάτες που λιώνουν στο στόμα και το μοναδικό ρύζι πιλάφι.
Ε! Πόσο να αντέξω;
Γέμισα που λέτε το πιάτο και το απόλαυσα.
Φεύγοντας από εκεί σταμάτησα στο τοπικό τυροκομείο που έχουμε για ζεστό χαλλούμι
και αναρή, ζεστή κι αυτή ακόμα.
Μπήκα μέσα, χαιρέτησα στάθηκα σε μια γωνιά.
Είναι γνωστό ότι τέτοια ώρα υπάρχουν ζεστά χαλλούμια.
Δυο κύριοι χωριανοί μου, στέκονταν μπροστά μου.
Ένα ζευγάρι γύρω στα 65 με 70 κάθονταν στις δυο καρέκλες που είχε εκεί.
Σε μια στιγμή σηκώνεται η κυρία και με πλησιάζει.
- Έλα κάτσε.
- Όχι, της λέω. Μείνε. Μια χαρά είμαι κι έτσι.
- Κάτσε, κάτσε , μου λέει, εσύ που είσαι έγκυος.
Ντόινγκ!
- Μα ... δεν είμαι!
- Ου ... συγνώμη...
Πείτε μου τώρα πως θα απολαύσω αναρή και χαλλούμι;
Σιδέρωμα
Έναν που τα πράματα που μου αρέσκει πολλά να κάμνω είναι να σιδερώνω.
Η αλήθεια είναι ότι όποτε το ξεστομίσω κοιτάζουν με ζαβά ζαβά.
Ε... εντάξη. Είπαμε, είμαι λίιιιοον περίεργον άτομο.
Μια φορά εξηγήσαν μου όμως γιατί. Απασχολήται ο κατώτερος νους, λαλεί, με κάτι που δεν χρειάζεται σκέψη και αφήνει τον ανώτερο νου να λειτουργήσει.
Λαλεί.
Κάτι σαν ... διαλογισμός.
Και είναι και παραγωγικός. Εν κάθεσαι μισή ώρα σταυροπόδι να ταξιδεύκεις μες τον νουν σου.
Παίρνει σου 2-3 ώρες και το ερμάρι σου από άδειο (εμείναν 2-3 μπλούζες που εν εκτός μόδας πια, να κρέμμονται ) γεμίζει καλοσιδερωμένα ρούχα.
Ήπια το καφεδάκι μου και πάω να διαλογιστώ με .... ένα κρεβάτι γεμάτο ρούχα...
Δοκίμασε το ... μπορεί να σ' αρέσει κι εσένα τελικά :-)
Η αλήθεια είναι ότι όποτε το ξεστομίσω κοιτάζουν με ζαβά ζαβά.
Ε... εντάξη. Είπαμε, είμαι λίιιιοον περίεργον άτομο.
Μια φορά εξηγήσαν μου όμως γιατί. Απασχολήται ο κατώτερος νους, λαλεί, με κάτι που δεν χρειάζεται σκέψη και αφήνει τον ανώτερο νου να λειτουργήσει.
Λαλεί.
Κάτι σαν ... διαλογισμός.
Και είναι και παραγωγικός. Εν κάθεσαι μισή ώρα σταυροπόδι να ταξιδεύκεις μες τον νουν σου.
Παίρνει σου 2-3 ώρες και το ερμάρι σου από άδειο (εμείναν 2-3 μπλούζες που εν εκτός μόδας πια, να κρέμμονται ) γεμίζει καλοσιδερωμένα ρούχα.
Ήπια το καφεδάκι μου και πάω να διαλογιστώ με .... ένα κρεβάτι γεμάτο ρούχα...
Δοκίμασε το ... μπορεί να σ' αρέσει κι εσένα τελικά :-)
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Άνθρωποι
Σήμερα είχα λάβει μέρος σε μια εκδήλωση για παιδιά.
Ηρέμησα.
Νιώθω όμορφα άμα έχω την ευκαιρία να "παίξω". Να εκφραστώ ελεύθερα.
Με κοιτάνε με τα λαμπερά ματάκια τους και βγάζουν τόση ειλικρίνεια.
Σε προκαλούν.
- Μπορείς κι εσύ να είσαι αληθινή σαν εμένα; ε; μπορείς;
Ήταν φορές που δίσταζα. Ήξερα ότι μπορούν να διαισθανθούν τα πάντα.
- Αν δεν τα καταφέρω; Αν δουν μέσα μου πίκρα; Αν δεν δουν την αλήθεια μου;
Άδειαζα κάθε φορά. Έβαζα τα πάντα σε ένα κλειστό κουτάκι και τα ξεχνούσα για λίγο.
Αφηνόμουν μόνο στην ομορφιά.
Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκα κουτάκι. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το μέσα μου, με τι θα δουν. Θυμήθηκα.... θυμήθηκα ότι δεν υπάρχει πια τίποτα να κρύψω ή να καλύψω.
Είμαι.
Περάσαμε όμορφα. Και δεν ήταν δύσκολο. Προετοιμάστηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητεύσω.... εμένα πάνω από όλα. Ετοίμασα αρκετό υλικό που ... δεν το χρειαστήκαμε.
Αλλά μ' άρεσε. Γιατί αυτή τη φορά λειτούργησα διαφορετικά.
Ρίσκαρα να βασιστώ μόνο πάνω σε όσες ιδέες μου κατέβαιναν αυθόρμητα.
Καθόλου σκέψη, λογική, έρευνα.
Απλά.
Θα το δοκιμάσω ξανά. Μ' άρεσε αυτή η τεχνική.
Είναι κι άλλο που σκέφτομαι τώρα μα δεν θέλω να ανοίξω δεύτερο θέμα. Βαριέμαι χιχιχιι
Πριν λίγες μέρες αγχώθηκα για την παρουσίαση μου... Μα όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Δεν ήθελα να απογοητευτώ...
Ξέρεις πιο είναι το πιο όμορφο;
Η ευγένεια.
Δεν χρειάστηκε ούτε φωνές , ούτε κακία, ούτε έντονη εκδήλωση άγχους.
Υπάρχει μόνο ένα: Δεν πειράζει, φτάνει που θα πάνε όλα καλά.
Γεμίζει η ψυχή μου από αυτή την επικοινωνία.
Μου έλειψε. Να αντικρύζω τους άλλους με την ειλικρίνεια των 4 χρόνων....
κι ας υπάρχουν γύρω μου άλλα 30 τόσα και χορεύουν......
Ηρέμησα.
Νιώθω όμορφα άμα έχω την ευκαιρία να "παίξω". Να εκφραστώ ελεύθερα.
Με κοιτάνε με τα λαμπερά ματάκια τους και βγάζουν τόση ειλικρίνεια.
Σε προκαλούν.
- Μπορείς κι εσύ να είσαι αληθινή σαν εμένα; ε; μπορείς;
Ήταν φορές που δίσταζα. Ήξερα ότι μπορούν να διαισθανθούν τα πάντα.
- Αν δεν τα καταφέρω; Αν δουν μέσα μου πίκρα; Αν δεν δουν την αλήθεια μου;
Άδειαζα κάθε φορά. Έβαζα τα πάντα σε ένα κλειστό κουτάκι και τα ξεχνούσα για λίγο.
Αφηνόμουν μόνο στην ομορφιά.
Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκα κουτάκι. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το μέσα μου, με τι θα δουν. Θυμήθηκα.... θυμήθηκα ότι δεν υπάρχει πια τίποτα να κρύψω ή να καλύψω.
Είμαι.
Περάσαμε όμορφα. Και δεν ήταν δύσκολο. Προετοιμάστηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητεύσω.... εμένα πάνω από όλα. Ετοίμασα αρκετό υλικό που ... δεν το χρειαστήκαμε.
Αλλά μ' άρεσε. Γιατί αυτή τη φορά λειτούργησα διαφορετικά.
Ρίσκαρα να βασιστώ μόνο πάνω σε όσες ιδέες μου κατέβαιναν αυθόρμητα.
Καθόλου σκέψη, λογική, έρευνα.
Απλά.
Θα το δοκιμάσω ξανά. Μ' άρεσε αυτή η τεχνική.
Είναι κι άλλο που σκέφτομαι τώρα μα δεν θέλω να ανοίξω δεύτερο θέμα. Βαριέμαι χιχιχιι
Πριν λίγες μέρες αγχώθηκα για την παρουσίαση μου... Μα όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Δεν ήθελα να απογοητευτώ...
Ξέρεις πιο είναι το πιο όμορφο;
Η ευγένεια.
Δεν χρειάστηκε ούτε φωνές , ούτε κακία, ούτε έντονη εκδήλωση άγχους.
Υπάρχει μόνο ένα: Δεν πειράζει, φτάνει που θα πάνε όλα καλά.
Γεμίζει η ψυχή μου από αυτή την επικοινωνία.
Μου έλειψε. Να αντικρύζω τους άλλους με την ειλικρίνεια των 4 χρόνων....
κι ας υπάρχουν γύρω μου άλλα 30 τόσα και χορεύουν......
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Ξεροκέφαλη
Μια φίλη ετηλεφώνησεν μου το απόγευμα για να με ρωτήσει πως πάει το βιβλίο.
Θέλει να το κάμει δώρο σε κάποια παιδιά για τα χριστούγεννα.
- Θα τηλεφωνήσω στο τυπογραφείο τζιαι θα μιλήσουμε σε λίγο.
Παίρνω τηλέφωνο. Άργησε να το απαντήσει. Αλλά το σήκωσε.
- Θα μου τα φέρεις σήμερα ή αύριο τα βιβλία, όπως είπαμε έτσι;
- Ε, ξέρεις, πότε θα τα χρειαστείς;
- Μα ήδη αργήσαμε. Ξέρω τις αναποδιές που προέκυψαν αλλά αφού είπαμεν ότι
θα το έχω αυτές τις μέρες.
- Ναι, ναι, θα προσπαθήσουμε.....
Εκόπηκεν η ανάσα μου για μια στιγμή. Εσκέφτηκα: Αν προκύψει ακόμα μια αναποδιά;
Τι γίνεται; Τι κάμνω; Πότε θα οργανώσω παρουσιάσεις; Πάλε εν εξαρτάται που μέναν.
Πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη.
Δυσκολεύομαι με το θέμα της εμπιστοσύνης. Ξέρω ότι μπορεί να μου γελάσει. Να με αφήκει
εκτεθειμένη. Έτσι σκέφτουμαι για μια στιγμή. Έρκεται μου να βάλω τα κλάματα.
Μα ύστερα έβαλα πείσμα. Όλα θα πάνε καλά!
Άρχισα να οργανώνομαι. Ήδη κανόνισα τη μια αίθουσα. Υπολόγισα ημερομηνία, τέλος του Νιόβρη. Μέχρι τη Δευτέρα θα είναι σχεδόν όλα κανονισμένα για την μια παρουσίαση. Το μόνο που θα μείνει εν η επιβεβαίωση. Και ο Θεός θα βάλει το χέρι του.
Θα κάνω αυτό που περνά από το χέρι μου. Και τα άλλα θα γίνουν όπως πρέπει.
Αν δεν γίνουν;
Δύο τα τινά:
Διαβάζετε ανάρτηση με θέμα : "10 τρόποι να βρεις γωνιά να κρυφτείς"
Ή
Διαβάζετε στις εφημερίδες : "Ήταν αργά τα μεσάνυχτα, όταν η δράστης μπήκε από την πίσω πόρτα της κουζίνας....."
Θέλει να το κάμει δώρο σε κάποια παιδιά για τα χριστούγεννα.
- Θα τηλεφωνήσω στο τυπογραφείο τζιαι θα μιλήσουμε σε λίγο.
Παίρνω τηλέφωνο. Άργησε να το απαντήσει. Αλλά το σήκωσε.
- Θα μου τα φέρεις σήμερα ή αύριο τα βιβλία, όπως είπαμε έτσι;
- Ε, ξέρεις, πότε θα τα χρειαστείς;
- Μα ήδη αργήσαμε. Ξέρω τις αναποδιές που προέκυψαν αλλά αφού είπαμεν ότι
θα το έχω αυτές τις μέρες.
- Ναι, ναι, θα προσπαθήσουμε.....
Εκόπηκεν η ανάσα μου για μια στιγμή. Εσκέφτηκα: Αν προκύψει ακόμα μια αναποδιά;
Τι γίνεται; Τι κάμνω; Πότε θα οργανώσω παρουσιάσεις; Πάλε εν εξαρτάται που μέναν.
Πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη.
Δυσκολεύομαι με το θέμα της εμπιστοσύνης. Ξέρω ότι μπορεί να μου γελάσει. Να με αφήκει
εκτεθειμένη. Έτσι σκέφτουμαι για μια στιγμή. Έρκεται μου να βάλω τα κλάματα.
Μα ύστερα έβαλα πείσμα. Όλα θα πάνε καλά!
Άρχισα να οργανώνομαι. Ήδη κανόνισα τη μια αίθουσα. Υπολόγισα ημερομηνία, τέλος του Νιόβρη. Μέχρι τη Δευτέρα θα είναι σχεδόν όλα κανονισμένα για την μια παρουσίαση. Το μόνο που θα μείνει εν η επιβεβαίωση. Και ο Θεός θα βάλει το χέρι του.
Θα κάνω αυτό που περνά από το χέρι μου. Και τα άλλα θα γίνουν όπως πρέπει.
Αν δεν γίνουν;
Δύο τα τινά:
Διαβάζετε ανάρτηση με θέμα : "10 τρόποι να βρεις γωνιά να κρυφτείς"
Ή
Διαβάζετε στις εφημερίδες : "Ήταν αργά τα μεσάνυχτα, όταν η δράστης μπήκε από την πίσω πόρτα της κουζίνας....."
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
Καλησπέρα
Καλησπέρα.
Έχει μέρες να σας γράψω. Δεν σας ξεχνάω. Απλά έτυχε.
Σήμερα τα δάκτυλά μου ρέουν κι εκφράζονται.
Έτσι είπα να πω μιαν καλησπέρα. Χωρίς να έχω κάποιο θέμα.
Πολλές φορές ψάχνουμε για θέμα για συζήτηση ενώ στην ουσία αυτό που ψάχνουμε είναι την επικοινωνία. Έτσι απλά να νιώσεις ένα, δυο, πέντε, δέκα, εκατό άτομα κοντά σου.
Ότι είναι εκεί και θέλουν να σε ακούσουν. Γουστάρουν. Έστω για λίγο.
Ότι έχεις κάτι να τους πεις που θα βγει σε καλό.
Δεν ξέρω γιατί φαίνεται άβολο να μιλήσεις σε κάποιον και να πεις:
- Απλά δώσε μου λίγο σημασία.
Είναι τόσο ειλικρινές δήλωση. Απέριττη.
Ψάχνουμε θέματα, σκαρφιζόμαστε δικιολογίες, σκαλίζουμε τα προβλήματά μας.
Έτσι απλά για να έχουμε το πέπλο της ανάγκης, πάνω από το πέπλο της επιθυμίας, της εσωτερικής ανάγκης ή απλά της απόλαυσης.
Έτσι τώρα γράφω απλά γιατί έχω ανάγκη για να εκφραστώ, να ακουστώ αλλά περισσότερο να ακούσω.
Καμοιά φορά οι σιωπηλοί επισκέπτες της σελίδας δεν νιώθουν την ανάγκη μου για σημασία και για να ακούσω απλά ένα γεια!
Είναι όμορφο να νιώθω την ύπαρξή τους, να ψαχουλεύω τα αχνάρια τους , να μυρίζομαι τις λέξεις που αφήνουν πίσω.
Δημιουργεί ευχαρίστηση......
Σημάδια άλλης ύπαρξης σε ένα ανοιχτό χώρο δικό μου.
Καληνύχτα επισκέπτη. 'Ονειρα γλυκά και σε σένα!
Έχει μέρες να σας γράψω. Δεν σας ξεχνάω. Απλά έτυχε.
Σήμερα τα δάκτυλά μου ρέουν κι εκφράζονται.
Έτσι είπα να πω μιαν καλησπέρα. Χωρίς να έχω κάποιο θέμα.
Πολλές φορές ψάχνουμε για θέμα για συζήτηση ενώ στην ουσία αυτό που ψάχνουμε είναι την επικοινωνία. Έτσι απλά να νιώσεις ένα, δυο, πέντε, δέκα, εκατό άτομα κοντά σου.
Ότι είναι εκεί και θέλουν να σε ακούσουν. Γουστάρουν. Έστω για λίγο.
Ότι έχεις κάτι να τους πεις που θα βγει σε καλό.
Δεν ξέρω γιατί φαίνεται άβολο να μιλήσεις σε κάποιον και να πεις:
- Απλά δώσε μου λίγο σημασία.
Είναι τόσο ειλικρινές δήλωση. Απέριττη.
Ψάχνουμε θέματα, σκαρφιζόμαστε δικιολογίες, σκαλίζουμε τα προβλήματά μας.
Έτσι απλά για να έχουμε το πέπλο της ανάγκης, πάνω από το πέπλο της επιθυμίας, της εσωτερικής ανάγκης ή απλά της απόλαυσης.
Έτσι τώρα γράφω απλά γιατί έχω ανάγκη για να εκφραστώ, να ακουστώ αλλά περισσότερο να ακούσω.
Καμοιά φορά οι σιωπηλοί επισκέπτες της σελίδας δεν νιώθουν την ανάγκη μου για σημασία και για να ακούσω απλά ένα γεια!
Είναι όμορφο να νιώθω την ύπαρξή τους, να ψαχουλεύω τα αχνάρια τους , να μυρίζομαι τις λέξεις που αφήνουν πίσω.
Δημιουργεί ευχαρίστηση......
Σημάδια άλλης ύπαρξης σε ένα ανοιχτό χώρο δικό μου.
Καληνύχτα επισκέπτη. 'Ονειρα γλυκά και σε σένα!
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
Παλιές γειτονιές
Σήμερα εγύριζα στην παλιά Λευκωσία. Είσιεν πολλήν τζιαιρόν να χρειαστώ κάτι που τζιήνες τες γειτονιές. Παλιά, τον τζιαιρόν που ήμουν μαθήτρια, επαίρνουν πολλά συχνά.
Εγύρευκα έναν παλιόν κλειδαρά γιατί εχρειάστηκα έναν "παλιό μαγικό κλειδί".
Τελικά είπαν μου να πάω λίον πιο κάτω τζιαι έσιει έναν παππούν που κάμνει.
Ήταν έναν πολλά μιτσίν, από ότι εφαίνετουν μαχαζούιν αλλά ήταν κλειστόν.
Εμπήκα δίπλα στον γείτοναν. Έκαμνεν καρέκλες τόνενες. Είπεν μου ότι ο παππούς ήταν άρρωστος. Έπαθεν μόλυνση το σιέριν του είπεν μου. Τζιαι μετά άρκεψεν τζιαι ελάλεν μου για τον παππούν που εν κοντά στα 80 μα έρκεται κάθε μέρα που το ξιφώτην τζιαι αρκεύκει τζιαι πελεκά τα σίερα να κάμει κλειθκιά. Εν έσιει άλλον μες την Λευκωσίαν λαλεί.
Επαρατήρουν το μαγαζίν του γείτονα. Γεμάτον ξύλα τζιαι καλάμια. Ήβρα το πολλά ενδιαφέρον. Επαγγέλματα που κάποτε ήταν στις δόξες τους, τωρά εμείναν ένα - δκυό γερούθκια τζιαι συντηρούν τα.
Μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Γεμάτον ανθρωπιάν. Τζιαι οι ίδιοί οι άνθρωποι. Σαν να μεν τους έντζισεν ο χρόνος. Εμιλούσαμεν σαν να τζιαι εξέραμεν ο ένας τον άλλον που χρόνια.
Μετά επέρασα που έναν παλαιοπωλείο.
Εν εξαναμπήκα σε παλαιοπωλείο. Ήταν γεμάτον χώμα, σκόνη τζιαι έναν σωρόν παλιοπράματα. Εν είσιεν όμως μαγικά κλειδιά. Ήταν περίεργο γιατί ήβρα τον πολλά μαγικόν τον χώρον. Ένιωσα σαν το μωρόν. Αν εγίνετουν ήταν να αρκέψω να νεκουτρεύκω.
- Μα ήντα ωραία φεντζιανούθκια
- Τι πολυέλαιος περίεργος, ποιος εννα τον ήσιεν;
Τελικά τα μαγικά κλειδιά για σήμερα τα βρήκα σε ένα μοντέρνο κατάστημα.
Ήταν τέσσερα μικρά κλειδιά σε χρυσαφί χρώμα, με όμορφη διακόσμηση.
Μόλις τα πήρα στα χέρια μου, κτύπησε το τηλέφωνό μου και είχα καλά νέα για κάποια δουλειά.
Όταν θα τα πλήρωνα, η κοπέλα είπε να τα έχω πάντα μαζί στην είσοδο του σπιτιού γιατί έχουν καλό φενκ σιούι και φέρνουν τύχη.....
Αναρωτιέμαι αν και τα κλειδιά του παππούλη φέρνουν τύχη.
Εύχομαι να αναρρώσει σύντομα και να τον γνωρίσω.
Εγύρευκα έναν παλιόν κλειδαρά γιατί εχρειάστηκα έναν "παλιό μαγικό κλειδί".
Τελικά είπαν μου να πάω λίον πιο κάτω τζιαι έσιει έναν παππούν που κάμνει.
Ήταν έναν πολλά μιτσίν, από ότι εφαίνετουν μαχαζούιν αλλά ήταν κλειστόν.
Εμπήκα δίπλα στον γείτοναν. Έκαμνεν καρέκλες τόνενες. Είπεν μου ότι ο παππούς ήταν άρρωστος. Έπαθεν μόλυνση το σιέριν του είπεν μου. Τζιαι μετά άρκεψεν τζιαι ελάλεν μου για τον παππούν που εν κοντά στα 80 μα έρκεται κάθε μέρα που το ξιφώτην τζιαι αρκεύκει τζιαι πελεκά τα σίερα να κάμει κλειθκιά. Εν έσιει άλλον μες την Λευκωσίαν λαλεί.
Επαρατήρουν το μαγαζίν του γείτονα. Γεμάτον ξύλα τζιαι καλάμια. Ήβρα το πολλά ενδιαφέρον. Επαγγέλματα που κάποτε ήταν στις δόξες τους, τωρά εμείναν ένα - δκυό γερούθκια τζιαι συντηρούν τα.
Μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Γεμάτον ανθρωπιάν. Τζιαι οι ίδιοί οι άνθρωποι. Σαν να μεν τους έντζισεν ο χρόνος. Εμιλούσαμεν σαν να τζιαι εξέραμεν ο ένας τον άλλον που χρόνια.
Μετά επέρασα που έναν παλαιοπωλείο.
Εν εξαναμπήκα σε παλαιοπωλείο. Ήταν γεμάτον χώμα, σκόνη τζιαι έναν σωρόν παλιοπράματα. Εν είσιεν όμως μαγικά κλειδιά. Ήταν περίεργο γιατί ήβρα τον πολλά μαγικόν τον χώρον. Ένιωσα σαν το μωρόν. Αν εγίνετουν ήταν να αρκέψω να νεκουτρεύκω.
- Μα ήντα ωραία φεντζιανούθκια
- Τι πολυέλαιος περίεργος, ποιος εννα τον ήσιεν;
Τελικά τα μαγικά κλειδιά για σήμερα τα βρήκα σε ένα μοντέρνο κατάστημα.
Ήταν τέσσερα μικρά κλειδιά σε χρυσαφί χρώμα, με όμορφη διακόσμηση.
Μόλις τα πήρα στα χέρια μου, κτύπησε το τηλέφωνό μου και είχα καλά νέα για κάποια δουλειά.
Όταν θα τα πλήρωνα, η κοπέλα είπε να τα έχω πάντα μαζί στην είσοδο του σπιτιού γιατί έχουν καλό φενκ σιούι και φέρνουν τύχη.....
Αναρωτιέμαι αν και τα κλειδιά του παππούλη φέρνουν τύχη.
Εύχομαι να αναρρώσει σύντομα και να τον γνωρίσω.
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Τιρκουάζ φόρεμα
Σάββατο βράδυ.
Οι νιόνυμφοι δέχονται συγχαρητήρια μέχρι τις 10.
Στο Sandy Beach.
Προλαμβαίνω άνετα.
Διαλέγω το τιρκουάζ φόρεμα.
Είναι ένα από τα αγαπημένα μου.
Δεν είναι καινούργιο. Μα όποτε το έχω φορέσει έχω περάσει όμορφα.
Ίσως να ναι μαγικό. Ποιος ξέρει;
Μπαίνω στην είσοδο του ξενοδοχείου και προχωρώ προς τον κήπο.
Είναι τόσο όμορφα εδώ.
Νιώθω όμορφη. Κλεφτές ματιές, αχνά χαμόγελα και πάει η αυτοπεποίθηση
στο αποκορύφωμα.
Κοιτάω το νερό στην πισίνα.... Δεν κατάφερα να πάω στη θάλασσα σήμερα.
Δεν ξέρω αν θα πάω αύριο.
Μα έχω το λιγοστό νερό εδώ να μου κρατήσει συντροφιά.
Μου λείπει η Συντροφιά του.
Σύντροφε....
Προχωρώ μόνη μέσα στο πλήθος.
Ψάχνω τις μορφές, τα πρόσωπα, τις περίεργες μύτες και τα γυαλιστά φορέματα.
Μα δεν βλέπω κανένα γνωστό.
Χαιρετώ τους νιόνυμφους και προχωρώ στον κήπο.
Διαλέγω ένα κόκκινο κόκταιλ και τσιμπώ κάτι από τις πιατέλες.
Πλησιάζω τον φράκτη. Κοιτάω τη θάλασσα.
Ένα χέρι ακουμπά τη μέση μου.
Μου κόβει την ανάσα.
Το νιώθω οικείο. Το δέχομαι.
Μένω ακίνητη μα η καρδιά τρέχει.
- Κουκλί 'μ.
- Φεγγάρι 'μ.
Γυρνάω.
Τον κοιτάω στα μάτια.
Χαμογελώ.
Χαμογελά.
Τον αγκαλιάζω.
Σφίγγω τη λιγνή φιγούρα στην αγκαλιά μου.
Προσεκτικά.
Σαν ναναι από κρύσταλλο.
Μην σπάσει.
Χαμογελάω πονηρά.
- Θυμάσαι τι θέλω πολύ;
- Ναι, μόνο αν θυμάσαι κι εσύ τι θέλω.
Γελάω. Ξεφεύγω.
- Καλά, θα δούμε.
Περνάω το χέρι μου στο μπράτσο του.
Βγαίνουμε έξω, στην άμμο, πάμε κοντά στη θάλασσα.
Μέσα στο νερό.
Το τιρκουάζ ενώνεται με το μπλε.
Το φεγγάρι κατεβαίνει.
Το χέρι μου φέγγει.
Αγγίζω δειλά τις μπούκλες.
Τα χείλη μου τρεμοπαίζουν.
Τα δάκτυλα τεντώνουν.
Περνάνε μέσα στα μαλλιά του.
- Μόνο εσύ!
- Το ξέρω!
Οι νιόνυμφοι δέχονται συγχαρητήρια μέχρι τις 10.
Στο Sandy Beach.
Προλαμβαίνω άνετα.
Διαλέγω το τιρκουάζ φόρεμα.
Είναι ένα από τα αγαπημένα μου.
Δεν είναι καινούργιο. Μα όποτε το έχω φορέσει έχω περάσει όμορφα.
Ίσως να ναι μαγικό. Ποιος ξέρει;
Μπαίνω στην είσοδο του ξενοδοχείου και προχωρώ προς τον κήπο.
Είναι τόσο όμορφα εδώ.
Νιώθω όμορφη. Κλεφτές ματιές, αχνά χαμόγελα και πάει η αυτοπεποίθηση
στο αποκορύφωμα.
Κοιτάω το νερό στην πισίνα.... Δεν κατάφερα να πάω στη θάλασσα σήμερα.
Δεν ξέρω αν θα πάω αύριο.
Μα έχω το λιγοστό νερό εδώ να μου κρατήσει συντροφιά.
Μου λείπει η Συντροφιά του.
Σύντροφε....
Προχωρώ μόνη μέσα στο πλήθος.
Ψάχνω τις μορφές, τα πρόσωπα, τις περίεργες μύτες και τα γυαλιστά φορέματα.
Μα δεν βλέπω κανένα γνωστό.
Χαιρετώ τους νιόνυμφους και προχωρώ στον κήπο.
Διαλέγω ένα κόκκινο κόκταιλ και τσιμπώ κάτι από τις πιατέλες.
Πλησιάζω τον φράκτη. Κοιτάω τη θάλασσα.
Ένα χέρι ακουμπά τη μέση μου.
Μου κόβει την ανάσα.
Το νιώθω οικείο. Το δέχομαι.
Μένω ακίνητη μα η καρδιά τρέχει.
- Κουκλί 'μ.
- Φεγγάρι 'μ.
Γυρνάω.
Τον κοιτάω στα μάτια.
Χαμογελώ.
Χαμογελά.
Τον αγκαλιάζω.
Σφίγγω τη λιγνή φιγούρα στην αγκαλιά μου.
Προσεκτικά.
Σαν ναναι από κρύσταλλο.
Μην σπάσει.
Χαμογελάω πονηρά.
- Θυμάσαι τι θέλω πολύ;
- Ναι, μόνο αν θυμάσαι κι εσύ τι θέλω.
Γελάω. Ξεφεύγω.
- Καλά, θα δούμε.
Περνάω το χέρι μου στο μπράτσο του.
Βγαίνουμε έξω, στην άμμο, πάμε κοντά στη θάλασσα.
Μέσα στο νερό.
Το τιρκουάζ ενώνεται με το μπλε.
Το φεγγάρι κατεβαίνει.
Το χέρι μου φέγγει.
Αγγίζω δειλά τις μπούκλες.
Τα χείλη μου τρεμοπαίζουν.
Τα δάκτυλα τεντώνουν.
Περνάνε μέσα στα μαλλιά του.
- Μόνο εσύ!
- Το ξέρω!
Καθόμαστε στις πλαστικές καρέκλες.
Κοιτάω το φεγγάρι, τα μάτια του, τη θάλασσα, το χαμόγελό του,
τα στραβά δόντια, τα μαλλιά του.
Τα ξεμπλέκω.
- Θα κρατήσω μια τούφα για να κοιμάται η καρδιά μου.
- Δεν θα μου αφήσεις τρίχα όπως πας.
- Καλάααα :-(
Περπατώ στην παραλία. Προσπαθώ να βρω τρόπο να βγω στο δρόμο.
Να πάω στο αυτοκίνητο.
Μην περάσω ανάμεσα στον κόσμο με ένα βρεγμένο φόρεμα
και μια τούφα ελπίδες στην καρδιά.
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
Φόβος
Πόσος φόβος μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα χάδι;
Ένα χαμόγελο.
Όλα εκείνα που δίνουν οι άνθρωποι για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου.
κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη μια πόρτα μετά την άλλη.
Μπαίνουν στον πύργο μου.
Σπάνε τις πόρτες με το χάδι και τη γλύκα τους.
Διαπερνάνε.
Μέσα μου.
Πέρα από τις άμυνες.
Η μια πόρτα.
Μετά την άλλη.
Ανοίγουν.
Δίοδος.
Άδεια εισόδου.
και μετά;
τι;
πέφτουν οι μάσκες.
βγαίνουν τα τέρατα.
μεγάλα δόντια και κέρατα
και με κυνηγάνε
τρέχω
τρέχω
τρέχω
στοπ.
φτάνει.
γύρνα αργά.
σταθερά.
και δες κατάματα.
το διάολο στα μάτια.
νίκησέ τον.
μπορείς.
Ένα χαμόγελο.
Όλα εκείνα που δίνουν οι άνθρωποι για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου.
κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη μια πόρτα μετά την άλλη.
Μπαίνουν στον πύργο μου.
Σπάνε τις πόρτες με το χάδι και τη γλύκα τους.
Διαπερνάνε.
Μέσα μου.
Πέρα από τις άμυνες.
Η μια πόρτα.
Μετά την άλλη.
Ανοίγουν.
Δίοδος.
Άδεια εισόδου.
και μετά;
τι;
πέφτουν οι μάσκες.
βγαίνουν τα τέρατα.
μεγάλα δόντια και κέρατα
και με κυνηγάνε
τρέχω
τρέχω
τρέχω
στοπ.
φτάνει.
γύρνα αργά.
σταθερά.
και δες κατάματα.
το διάολο στα μάτια.
νίκησέ τον.
μπορείς.
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Διστάζω...
.... να γράψω απόψε.
Μ' αρέσει οι λέξεις μου να έχουν όμορφο χρώμα.
Και οι δικές μου απόψε είναι πράσινο σκούρο.
Νιώθω πολύ έντονα σήμερα.
Είχα πολλά να κάνω, είχα αγωνία για μια συνάντηση που
πήγε πολύ πολύ καλά. Καλύτερα από ότι περίμενα ίσως.
Γέμισα από μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.
Τόση που το σύστημα του εγκεφάλου μου έπαθε data overflow.
Νιώθω βαθειά συγκίνηση γιατί βρήκα αναγνώριση για ένα δημιούργημά μου.
Το πιο αγαπημένο μέχρι στιγμής.
Όχι μόνο αναγνώριση αλλά και αξιοποίηση στο βαθμό που του αξίζει.
Το συναίσθημα είναι καινούργιο.
Δεν έχει όνομα.
Μόνο χρώμα.
Αυτό το βαθύ πράσινο, λαδί ίσως....
Ίσως να είναι όπως το λάδι. Συμπικνωμένη ενέργεια.
Ώθηση για μια δημιουργική χρονιά.
Σκέφτομαι τα παιδιά που θα δω σε λίγες μέρες.
Περιμένουν με αγωνία το βιβλίο μου.
Ο δάσκαλος τους το πήρε απόψε για να τους το δώσει.
Μια ολόκληρη χρονιά θα είναι το επίκεντρο και η ώθηση για δημιουργία.
Θέλω να γονατίσω
μπροστά από μια ελιά
με το λαδί χρώμα
και να δοξάσω το Θεό.
Δεν ξέρω το όνομα αυτού του συναισθήματος.
Αν το ξέρεις πες μου.
Οι δικές μου λέξεις είναι λίγες πια.......
Μ' αρέσει οι λέξεις μου να έχουν όμορφο χρώμα.
Και οι δικές μου απόψε είναι πράσινο σκούρο.
Νιώθω πολύ έντονα σήμερα.
Είχα πολλά να κάνω, είχα αγωνία για μια συνάντηση που
πήγε πολύ πολύ καλά. Καλύτερα από ότι περίμενα ίσως.
Γέμισα από μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.
Τόση που το σύστημα του εγκεφάλου μου έπαθε data overflow.
Νιώθω βαθειά συγκίνηση γιατί βρήκα αναγνώριση για ένα δημιούργημά μου.
Το πιο αγαπημένο μέχρι στιγμής.
Όχι μόνο αναγνώριση αλλά και αξιοποίηση στο βαθμό που του αξίζει.
Το συναίσθημα είναι καινούργιο.
Δεν έχει όνομα.
Μόνο χρώμα.
Αυτό το βαθύ πράσινο, λαδί ίσως....
Ίσως να είναι όπως το λάδι. Συμπικνωμένη ενέργεια.
Ώθηση για μια δημιουργική χρονιά.
Σκέφτομαι τα παιδιά που θα δω σε λίγες μέρες.
Περιμένουν με αγωνία το βιβλίο μου.
Ο δάσκαλος τους το πήρε απόψε για να τους το δώσει.
Μια ολόκληρη χρονιά θα είναι το επίκεντρο και η ώθηση για δημιουργία.
Θέλω να γονατίσω
μπροστά από μια ελιά
με το λαδί χρώμα
και να δοξάσω το Θεό.
Δεν ξέρω το όνομα αυτού του συναισθήματος.
Αν το ξέρεις πες μου.
Οι δικές μου λέξεις είναι λίγες πια.......
Ζήσε με αυτά που έχεις....
... κι όχι με αυτά που θα ήθελες να έχεις.
Γιατί αν σκέφτεσαι αυτά που δεν έχεις, αν νιώθεις συνεχώς την έλλειψη,
ζεις σε ένα κόσμο ανύπαρκτο, φανταστικό.
Συνήθως λέμε ότι η φαντασία είναι δυνατή, την χρησιμοποιούμε για να ζούμε
σε μια ζωή καλύτερη από αυτή που έχουμε.
Μα πολύ εύκολα μπορεί να γίνει και το αντίθετο.
Αν σκεφτόμαστε συνέχεια αυτά που δεν έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε
τότε ζούμε σε ένα κόσμο πιο δυστυχισμένο από τον υπαρκτό.
Αυτές οι σκέψεις με κατέκλυζαν και μου προκάλεσαν πονοκέφαλο.
Ξάπλωσα για λίγο.
Έκλεισα τα φώτα. Δεν άναψα καν το φωτιστικό από τα μαγικά μου ραβδάκια.
Απόλυτο σκοτάδι.
Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ηρεμήσω.
Άφησα τη σκέψη να ταξιδέψει.
Η Σκέψη είχε κέφια για ταξίδια απόψε.
Έβαλε τα καλά της, έπιασε ψηλά τα μαλλιά της
και πήγε ταξίδι στο κέντρο της Ευρώπης.
Σε ένα μεγαλοπρεπές πύργο.
Μια βασίλισσα κεντούσε τα προικιά της
κι ένα βασιλόπουλο με κατάλευκο άλογο την χαιρέτησε και χόρεψε βαλς μαζί της
στην αίθουσα του θρόνου.
Και μετά η Σκέψη πήγε σε ένα ναό.
Γινότανε γάμος μα κανείς δεν το ήξερε.
Οι άνθρωποι προσεύχονταν μονάχα μα εκείνη είχε ντυθεί στα κατάλευκα.
Η Σκέψη δεν ήθελε να νιώθει μοναξιά.
Κι ερωτεύτηκε την Καρδιά.
Έσμιξε το κόκκινο με το λευκό της και η καινούργια καρδιά έγινε ροζ.
Απαλή.
Σαν χάδι.
Σαν βελούδινο μαξιλαράκι σε κούνια νεογέννητου μωρού.
Ένα χελιδόνι μπήκε στην κάμαρα και πήρε την νέα καρδιά μαζί του.
Ένα μαύρο-άσπρο χελιδόνι.
Πήρε την καρδιά μακριά. Στη θάλασσα.
Την άφησε να πέσει από ψηλά στα χέρια ενός ψαρά
Μια τούφα ροζ έμεινε στο μέτωπό του χελιδονιού.
Ο ψαράς πήρε την καρδιά και την έβαλε για δόλωμα στα ψάρια.
Την πέταξε στα βαθιά νερά κι αυτή πήρε το μπλε της θάλασσας
κι έγινε τώρα βιολετιά.
Γέμισε ο βυθός με κοράλια και λουλούδια μαγεμένα.
Βούλιαξε κι ο ψαράς μιας και είχε πια τα μυαλά χαμένα.
Γνώρισε τον έρωτα και χάθηκε βαθιά,
μέσα στο σκούρο τον βυθό που φως πια δεν φτάνει.
Μόνο ο έρωτας και η λησμονιά αντέχουνε τόσο βαθιά.
Ξέφυγε και πάλι η καρδιά.
Το μαύρο δεν το αντέχει.
Ξεγύμνωσε το χρώμα της κι έγινε διάφανη.
Νερό και πάλι.
Το κορίτσι την λαχταρά ακόμα.
Την περιμένει.
Στο δάκρυ σου το δειλινό.
Το φιλί το δροσερό.
Στον ιδρώτα που κυλάει στο λαιμό του.
Σε ένα χάδι υγρό.
Στον ύπνο μου ένα βράδυ.
Γιατί αν σκέφτεσαι αυτά που δεν έχεις, αν νιώθεις συνεχώς την έλλειψη,
ζεις σε ένα κόσμο ανύπαρκτο, φανταστικό.
Συνήθως λέμε ότι η φαντασία είναι δυνατή, την χρησιμοποιούμε για να ζούμε
σε μια ζωή καλύτερη από αυτή που έχουμε.
Μα πολύ εύκολα μπορεί να γίνει και το αντίθετο.
Αν σκεφτόμαστε συνέχεια αυτά που δεν έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε
τότε ζούμε σε ένα κόσμο πιο δυστυχισμένο από τον υπαρκτό.
Αυτές οι σκέψεις με κατέκλυζαν και μου προκάλεσαν πονοκέφαλο.
Ξάπλωσα για λίγο.
Έκλεισα τα φώτα. Δεν άναψα καν το φωτιστικό από τα μαγικά μου ραβδάκια.
Απόλυτο σκοτάδι.
Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ηρεμήσω.
Άφησα τη σκέψη να ταξιδέψει.
Η Σκέψη είχε κέφια για ταξίδια απόψε.
Έβαλε τα καλά της, έπιασε ψηλά τα μαλλιά της
και πήγε ταξίδι στο κέντρο της Ευρώπης.
Σε ένα μεγαλοπρεπές πύργο.
Μια βασίλισσα κεντούσε τα προικιά της
κι ένα βασιλόπουλο με κατάλευκο άλογο την χαιρέτησε και χόρεψε βαλς μαζί της
στην αίθουσα του θρόνου.
Και μετά η Σκέψη πήγε σε ένα ναό.
Γινότανε γάμος μα κανείς δεν το ήξερε.
Οι άνθρωποι προσεύχονταν μονάχα μα εκείνη είχε ντυθεί στα κατάλευκα.
Η Σκέψη δεν ήθελε να νιώθει μοναξιά.
Κι ερωτεύτηκε την Καρδιά.
Έσμιξε το κόκκινο με το λευκό της και η καινούργια καρδιά έγινε ροζ.
Απαλή.
Σαν χάδι.
Σαν βελούδινο μαξιλαράκι σε κούνια νεογέννητου μωρού.
Ένα χελιδόνι μπήκε στην κάμαρα και πήρε την νέα καρδιά μαζί του.
Ένα μαύρο-άσπρο χελιδόνι.
Πήρε την καρδιά μακριά. Στη θάλασσα.
Την άφησε να πέσει από ψηλά στα χέρια ενός ψαρά
Μια τούφα ροζ έμεινε στο μέτωπό του χελιδονιού.
Ο ψαράς πήρε την καρδιά και την έβαλε για δόλωμα στα ψάρια.
Την πέταξε στα βαθιά νερά κι αυτή πήρε το μπλε της θάλασσας
κι έγινε τώρα βιολετιά.
Γέμισε ο βυθός με κοράλια και λουλούδια μαγεμένα.
Βούλιαξε κι ο ψαράς μιας και είχε πια τα μυαλά χαμένα.
Γνώρισε τον έρωτα και χάθηκε βαθιά,
μέσα στο σκούρο τον βυθό που φως πια δεν φτάνει.
Μόνο ο έρωτας και η λησμονιά αντέχουνε τόσο βαθιά.
Ξέφυγε και πάλι η καρδιά.
Το μαύρο δεν το αντέχει.
Ξεγύμνωσε το χρώμα της κι έγινε διάφανη.
Νερό και πάλι.
Το κορίτσι την λαχταρά ακόμα.
Την περιμένει.
Στο δάκρυ σου το δειλινό.
Το φιλί το δροσερό.
Στον ιδρώτα που κυλάει στο λαιμό του.
Σε ένα χάδι υγρό.
Στον ύπνο μου ένα βράδυ.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Λευκή Καρδιά
Κάποτε είχε φτερά.
Πετούσε ελεύθερη ψηλά στα σύννεφα.
Με ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινα.
Μου έστελνε στάλες βροχής ντυμένες με τα φιλιά της.
Διάβαινα άκαρδη την παραλία.
Η θάλασσα ξεσπούσε στα πόδια μου
κι ένα βουητό μ' ακολουθούσε.
Κάποτε την κάλεσα κοντά μου.
Μα δεν ερχόταν. Φοβότανε την μοναξιά.
Και τότε ανακάλυψα τον Θησαυρό μου.
Ξάπλωνε σε ένα απαλό βισσινί μαξιλάρι.
- Θες να κρατήσεις την καρδιά μου;
- Θέλω για πάντα.
Κι αυτή φτερούγησε, προσπέρασε τον γλάρο,
του χάρησε τα πουπουλένια φτερά
και τυλίχτηκε στην αγκαλιά του Θησαυρού μου.
Ένα λιοντάρι ήρθε.
Πήρε τον Θησαυρό στα δόντια του μαζί με την καρδιά μου.
Κι αυτή δραπέτευσε και κρύφτηκε ξανά.
Μα δεν τη βρίσκω αυτή τη φορά.
Τ' αηδόνι μου το είχε πει ψυθιριστά.
Αυτή τη φορά άλλαξε χρώμα η καρδιά.
Ολόλευκη έγινε σαν γάλα.
Κι αν θέλω να την έχω ξανά
τρυφερά κι απαλά να χορτάσω το γάλα από ψηλά.
Ψάχνω στάλες γάλα από τη θύμισή μου,
το γέλιο σου το φωτεινό,
Ένα σμαράγδι πέρα απ' τον ωκεανό,
μια τούφα χαίτη απ' τη ψυχή σου,
και φως απ' το τόξο την αυγή.
Θαναι η καρδιά ολόδικη μου, λευκή και δυνατή.
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Μπογιές
Σεμπτέμβης.
Ξαναπήρα τα πινέλα.
Τις μπογιές.
Το τελάρο ήδη είχε την πρώτη στρώση από μπογιές.
Το σχέδιο είχε σχηματιστεί.
Απόψε έπαιξα με τα χρώματα.
Είχε καιρό να παίξω και μου έλειψε.
Κίτρινο.
Κόκκινο.
Γαλάζιο για απόψε.
Μένει το πράσινο και το κόκκινο για αύριο.
Το πιο δύσκολο οι μαύρες λεπτές γραμμές που θα χωρίζουν τα χρώματα
και θα φτιάχνουν μορφές από αφηρημένα σχέδια.
Μ' αρέσει να παίζω.
Μ' αρέσει η ρουτίνα. Με γεμίζει. Με φέρνει κοντά στο είναι μου.
Και οι μπογιές γεμίζουν τα δάκτυλα, τα ρούχα, τις σκέψεις , την καρδιά μου.
Ξαναπήρα τα πινέλα.
Τις μπογιές.
Το τελάρο ήδη είχε την πρώτη στρώση από μπογιές.
Το σχέδιο είχε σχηματιστεί.
Απόψε έπαιξα με τα χρώματα.
Είχε καιρό να παίξω και μου έλειψε.
Κίτρινο.
Κόκκινο.
Γαλάζιο για απόψε.
Μένει το πράσινο και το κόκκινο για αύριο.
Το πιο δύσκολο οι μαύρες λεπτές γραμμές που θα χωρίζουν τα χρώματα
και θα φτιάχνουν μορφές από αφηρημένα σχέδια.
Μ' αρέσει να παίζω.
Μ' αρέσει η ρουτίνα. Με γεμίζει. Με φέρνει κοντά στο είναι μου.
Και οι μπογιές γεμίζουν τα δάκτυλα, τα ρούχα, τις σκέψεις , την καρδιά μου.
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Commitment
Venus in Capricorn
The Venus in Capricorn person is cautious when it comes to love, yet has a hidden passionate side that is only revealed once he or she feels secure. More than anything, the Venus in Capricorn person wants stability and commitment. The person who has Venus in Capricorn attracts the object of his or her desire by appearing mature and in control. This person appears reserved and emotionally aloof when in love, preferring not to reveal the depth of his or her feelings in order to avoid rejection.
The Venus in Capricorn person is cautious when it comes to love, yet has a hidden passionate side that is only revealed once he or she feels secure. More than anything, the Venus in Capricorn person wants stability and commitment. The person who has Venus in Capricorn attracts the object of his or her desire by appearing mature and in control. This person appears reserved and emotionally aloof when in love, preferring not to reveal the depth of his or her feelings in order to avoid rejection.
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
10 λεπτά
Έχω δέκα λεπτά για να γράψω αυτό που νιώθω σήμερα.
Να εκφραστώ, να αδειάσω.
Άγχος, στρεςς, απογοήτευση, θυμός, νεύρα.
Έκαναν την καρδιά μου να σφιχτεί σήμερα και φοβήθηκα.
Ευτυχώς το σύμπαν, ο φύλακας άγγελος μου έστειλαν αγάπη.
Και ηρέμησα.
Απογοήτευση;;;
Λάθος λέξη διάλεξα.
Ρίσκο.
Έπαιξα κι έχασα.
Ρίσκαρα και έδωσα και πήρα.
Ακολούθησα ένα χάρτινο μονοπάτι κι έφτασα στο αδιέξοδο.
Δεν ειναι αδιέξοδο όμως.
Είναι φυσικό τέλος.
Απλά είναι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελα.
Από αυτό που θα έφτιαχνε το Δικό μου Μυαλό.
Εγωισμός.
Τελικά αποδέχεσαι ή απορρίπτεις την πραγματιότητα;
Αγαπάς ή αδιαφορείς για τους ανθρώπους;
Τους βάφεις ή όχι με τα δίκά σου χρώματα;
Τα χρώματα της μάχης και της φυγής;
Φευγάτη.
Φευγάτοι.
Φεύγουν.
Φευγάτοι.
Φευγαλέοι.
Φεύγουν.
Φέγγουν.
κι υπόλοιπο 7 λεπτά ζωής....
Να εκφραστώ, να αδειάσω.
Άγχος, στρεςς, απογοήτευση, θυμός, νεύρα.
Έκαναν την καρδιά μου να σφιχτεί σήμερα και φοβήθηκα.
Ευτυχώς το σύμπαν, ο φύλακας άγγελος μου έστειλαν αγάπη.
Και ηρέμησα.
Απογοήτευση;;;
Λάθος λέξη διάλεξα.
Ρίσκο.
Έπαιξα κι έχασα.
Ρίσκαρα και έδωσα και πήρα.
Ακολούθησα ένα χάρτινο μονοπάτι κι έφτασα στο αδιέξοδο.
Δεν ειναι αδιέξοδο όμως.
Είναι φυσικό τέλος.
Απλά είναι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελα.
Από αυτό που θα έφτιαχνε το Δικό μου Μυαλό.
Εγωισμός.
Τελικά αποδέχεσαι ή απορρίπτεις την πραγματιότητα;
Αγαπάς ή αδιαφορείς για τους ανθρώπους;
Τους βάφεις ή όχι με τα δίκά σου χρώματα;
Τα χρώματα της μάχης και της φυγής;
Φευγάτη.
Φευγάτοι.
Φεύγουν.
Φευγάτοι.
Φευγαλέοι.
Φεύγουν.
Φέγγουν.
κι υπόλοιπο 7 λεπτά ζωής....
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009
Θα κάνω ότι θέλω...
Η ζωή κυλάει δίπλα μου.
Προσπαθώ να καταλάβω τα νοήματά της.
Τον τρόπο. τα μηνύματά της.
Κάθε φορά σκεπάζει το πρόσωπο με ένα ημιδιάφανο κόκκινο σάλι
και μου κλίνει το μάτι.
Μου κάνει νάζια και ξεφεύγει μέσα από τα χέρια της.
Είναι πολύ ερωτικό το παιγνίδι της.
Μα την βαρέθηκα.
Δεν με νοιάζουν πια οι κανόνες και τα μυστικά της.
Χάρισμά της οι θησαυροί και τα ανεκτίμητα χειρόγραφα.
Θα κάνω ότι θέλω.
Θα ανέβω στο χάρτινο αεροπλανάκι και θα πάω στα αστέρια.
Θα γίνω μικρή και θα τρυπώσω στην καρδιά σου.
Δεν με νοιάζει καν αν με θες ή όχι εκεί.
Θα γίνω μεγάλη και θα πάρω αγκαλιές παιδιά στα χέρια μου και
θα χορέψουμε το μαγικό χορό της βροχής. Μα αυτή τη φορά θα βρέχει σοκολατα.
Θα χορτάσουμε σοκολάτα και γλυκιές ματιές κι εσύ λέγε ότι θες.
Θα φτιάχνω κόσμους με τα χέρια μου. Χορεύουν στο πληκτρολόγιο μια μπαλάντα.
Είμαι σίγουρη ότι αν ήταν πληκτρολόγιο ενός πιάνου θα έφτιαχνα μια πανέμορφη σύνθεση
που θα την άκουγες τα βράδια του χειμώνα ενώ εγώ θα έτρωγα σταφύλια στην αγκαλιά του δικού μου φθινοπώρου.
Θα κάνω ότι θέλω...
Χωρίς ..... τίποτα...
Πράξεις βουβές κι ασήκωτες.
Βαριές , κεραυνοβόλες.
Χωρίς πολλές κουβέντες και μηνύματα.
Σε κατάλαβα τρελή πανούργα ζωή.
Θα σε ονομάσω "Κυρία Σημασία".
Το μόνο που θες είναι η προσοχή μου. Μου τάζεις χίλια μύρια κύμματα,
μεταξωτά σεντόνια και πλήθος αγέρωχα πουλιά στον κόρφο της ψυχής μου.
Μα σε τσάκωσα "Κυρία Σημασία".
Είδα τα άστρα σου. Τα διάβασα. Μπλοφάρεις. Σε ξεσκέπασα.
"Ευγε Κυρία Αστρολόγα"!
Θα κάνω ότι θέλω....
Θα πάω αλλού.... Στην σημερινή πρώτη μέρα της αναγέννησής μου.
Κάνω ότι γουστάρω.
Δεν σου δίνω πια σημασία "Κυρία Σημασία".
Έχω τα δικά μου.
Τα ροζ, τα μωβ, τα βιολετιά μου!
Εσύ τι έχεις;
Προσπαθώ να καταλάβω τα νοήματά της.
Τον τρόπο. τα μηνύματά της.
Κάθε φορά σκεπάζει το πρόσωπο με ένα ημιδιάφανο κόκκινο σάλι
και μου κλίνει το μάτι.
Μου κάνει νάζια και ξεφεύγει μέσα από τα χέρια της.
Είναι πολύ ερωτικό το παιγνίδι της.
Μα την βαρέθηκα.
Δεν με νοιάζουν πια οι κανόνες και τα μυστικά της.
Χάρισμά της οι θησαυροί και τα ανεκτίμητα χειρόγραφα.
Θα κάνω ότι θέλω.
Θα ανέβω στο χάρτινο αεροπλανάκι και θα πάω στα αστέρια.
Θα γίνω μικρή και θα τρυπώσω στην καρδιά σου.
Δεν με νοιάζει καν αν με θες ή όχι εκεί.
Θα γίνω μεγάλη και θα πάρω αγκαλιές παιδιά στα χέρια μου και
θα χορέψουμε το μαγικό χορό της βροχής. Μα αυτή τη φορά θα βρέχει σοκολατα.
Θα χορτάσουμε σοκολάτα και γλυκιές ματιές κι εσύ λέγε ότι θες.
Θα φτιάχνω κόσμους με τα χέρια μου. Χορεύουν στο πληκτρολόγιο μια μπαλάντα.
Είμαι σίγουρη ότι αν ήταν πληκτρολόγιο ενός πιάνου θα έφτιαχνα μια πανέμορφη σύνθεση
που θα την άκουγες τα βράδια του χειμώνα ενώ εγώ θα έτρωγα σταφύλια στην αγκαλιά του δικού μου φθινοπώρου.
Θα κάνω ότι θέλω...
Χωρίς ..... τίποτα...
Πράξεις βουβές κι ασήκωτες.
Βαριές , κεραυνοβόλες.
Χωρίς πολλές κουβέντες και μηνύματα.
Σε κατάλαβα τρελή πανούργα ζωή.
Θα σε ονομάσω "Κυρία Σημασία".
Το μόνο που θες είναι η προσοχή μου. Μου τάζεις χίλια μύρια κύμματα,
μεταξωτά σεντόνια και πλήθος αγέρωχα πουλιά στον κόρφο της ψυχής μου.
Μα σε τσάκωσα "Κυρία Σημασία".
Είδα τα άστρα σου. Τα διάβασα. Μπλοφάρεις. Σε ξεσκέπασα.
"Ευγε Κυρία Αστρολόγα"!
Θα κάνω ότι θέλω....
Θα πάω αλλού.... Στην σημερινή πρώτη μέρα της αναγέννησής μου.
Κάνω ότι γουστάρω.
Δεν σου δίνω πια σημασία "Κυρία Σημασία".
Έχω τα δικά μου.
Τα ροζ, τα μωβ, τα βιολετιά μου!
Εσύ τι έχεις;
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Μητρικά Ένστικτα
Μια βδομάδα διακοπές στο βουνό.Μακριά από το σπίτι, τους γονείς, τη ρουτίνα.
Παρέα με πάρα πολλούς φίλους σε ένα όμορφο και οργανωμένο κατασκηνωτικό χώρο.
Τι άλλο να θέλει ένας νεαρός έφηβος;
Μα έλα που τα ένστικτα μου με πρόδωσαν κι αυτή τη φορά.
Ετοίμαζα όλη μέρα χτες τα πράγματά του. Μου πήρε όοοολλληηη μέρα!!!
Έβαζα τα πράγματα, έλεγχα, ξανασκεφτόμουν, τι άλλο μπορεί να χρειαστεί;
Τον κοίταζα, τον αγκάλιαζα, τον έφαγα από την γλώσσα.
- Να ντύνεσαι καλά...
- Μην κρυώσεις...
- Να προσέχεις...
- Να μην βράζεις πολύ τα μακαρόνια....
- Να πλένεις τα ρούχα σου....
- Έτσι θα μου λες όταν θα πάω για σπουδές. Άμα άρχισες από τώρα έτσι...τι έχω να τραβήξω.
- Κάτι έπαθε η μάνα μου, είπε της γιαγιάς του.
- Κάνει λες και θα μετακομίσω.
Το κάψιμο στο στομάχι ακόμα να περάσει από χτες.
Το σταματημένο μυαλό ευτυχώς άρχισε να λειτουργεί τώρα που έφυγε.
Πάω να περιποιηθώ τον κήπο, να εκτονωθώ.
υ.γ. κι ακόμα είμαι "άνετη", "ανεξάρτητη", "σκληρή", "δυναμική"...
Στραβάρα μου!
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Ευλογία...
Ευλογία είναι η δημιουργία.
Να ζυμώνουμε τη ψυχή μας με τον ιδρώτα μας και να δίνουμε πνοή.
Ευλογία είναι να δίνουμε χαρά μέσα από τη δημιουργία.
Ευλογία είναι να παίρνω στα χέρια μου σαν δώρο ένα δημιούργημα.
Να νιώθω τον πόνο του δημιουργού , πονάει να αποχωρίζεται το "παιδί" του.
Μα το εμπιστεύεται στα χέρια μου.
Νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος.
Τι είναι ευλογία για σένα;
Να ζυμώνουμε τη ψυχή μας με τον ιδρώτα μας και να δίνουμε πνοή.
Ευλογία είναι να δίνουμε χαρά μέσα από τη δημιουργία.
Ευλογία είναι να παίρνω στα χέρια μου σαν δώρο ένα δημιούργημα.
Να νιώθω τον πόνο του δημιουργού , πονάει να αποχωρίζεται το "παιδί" του.
Μα το εμπιστεύεται στα χέρια μου.
Νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος.
Τι είναι ευλογία για σένα;
Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009
Και η μαγεία συνεχίζεται...
Η μέρα σήμερα κουβαλάει μια περίεργη αύρα.
Φαίνεται κάποια νεράιδα ευχήθηκε για μένα.
Να είμαι καλά!
Να είμαι χαρούμενη, γεμάτη αγάπη από πολλά άτομα γύρω μου.
Να σκεφτείς, συνάντησα μια παιδική φίλη που ήρθε για διακοπές από την Αγγλία.
Εκεί μεγάλωσε.
Ερχόταν κάθε καλοκαίρι κι έμενε στη θεία της κοντά στο πατρικό μου.
Την περιμέναμε γεμάτοι χαρά κι ανυπομονησία.
Ένα χαρούμενο κορίτσι, όλο γέλια και νάζι.
Η ίδια ήταν και σήμερα κι ας περάσαν τόσα χρόνια.
Γυρνούσαμε στις γειτονιές και βράδιαζε να μπούμε σπίτι.
Απολαμβάναμε την προφορά της και τις λέξεις που έλεγε με αστείο τρόπο.
Νιώθαμε περήφανοι που την κάναμε παρέα.
Ήταν το κορίτσι από την Αγγλία! Κάτι ξεχωριστό.
Ένιωσα και σήμερα περήφανη που είναι φίλη μου.
Μα σήμερα ξέρω τους λόγους....
Είναι μια αγνή ψυχή, ένα ντόπρο πλάσμα, ξέρει την αλήθεια και δεν διστάζει
να την ξεστομίσει.
Έχει μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη και αποδοχή
και τρελό, απίστευτο χιούμορ. Κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια
όση ώρα ήμουν μαζί της.
Είναι όμορφα να έρχονται πίσω αναμνήσεις... μα πιο πολύ όταν συνοδεύονται
από μια σφιχτή αγκαλιά, όπως ακριβώς μ' αρέσει, κι ένα φιλί στο μάγουλο!
Φαίνεται κάποια νεράιδα ευχήθηκε για μένα.
Να είμαι καλά!
Να είμαι χαρούμενη, γεμάτη αγάπη από πολλά άτομα γύρω μου.
Να σκεφτείς, συνάντησα μια παιδική φίλη που ήρθε για διακοπές από την Αγγλία.
Εκεί μεγάλωσε.
Ερχόταν κάθε καλοκαίρι κι έμενε στη θεία της κοντά στο πατρικό μου.
Την περιμέναμε γεμάτοι χαρά κι ανυπομονησία.
Ένα χαρούμενο κορίτσι, όλο γέλια και νάζι.
Η ίδια ήταν και σήμερα κι ας περάσαν τόσα χρόνια.
Γυρνούσαμε στις γειτονιές και βράδιαζε να μπούμε σπίτι.
Απολαμβάναμε την προφορά της και τις λέξεις που έλεγε με αστείο τρόπο.
Νιώθαμε περήφανοι που την κάναμε παρέα.
Ήταν το κορίτσι από την Αγγλία! Κάτι ξεχωριστό.
Ένιωσα και σήμερα περήφανη που είναι φίλη μου.
Μα σήμερα ξέρω τους λόγους....
Είναι μια αγνή ψυχή, ένα ντόπρο πλάσμα, ξέρει την αλήθεια και δεν διστάζει
να την ξεστομίσει.
Έχει μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη και αποδοχή
και τρελό, απίστευτο χιούμορ. Κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια
όση ώρα ήμουν μαζί της.
Είναι όμορφα να έρχονται πίσω αναμνήσεις... μα πιο πολύ όταν συνοδεύονται
από μια σφιχτή αγκαλιά, όπως ακριβώς μ' αρέσει, κι ένα φιλί στο μάγουλο!
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Γλύκες
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη σήμερα.
Εκτός από το γλυκό σύκο που έφτιαξε η φίλη μου
καταβρόχθησα κι ένα γλυκό νεραντζάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου
και την καρδούλα μου.
Μ' αρέσει το νεραντζάκι. Είναι πράσινο και πικρόγλυκο.
Έντονη μυρωδιά και γεύση που μένει στο λαιμό για ώρες.
Αφήνοντας μια πικράδα που δεν είναι ενοχλητική αλλά κάνει
τα μούτρα μου να σχηματίζουν γκριμάτσες.
Αυτή η γλύκα ( ξέρω, πρέπει να προσέχω και την τάση μου για διαβήτη.... )
έσμιξε με τον άρτο που πήρε η Ζωή στα χέρια της.
Έφτασε εκεί μακριά και ξύπνησε τον Μενέλαο από τον λήθαργο
και μου χάρισε πάλι πολύ αγάπη και χαμογελάκια κι αγκαλίτσες.
Απ' αυτά που έχουν όσοι ξέχασαν να μεγαλώσουν και είναι πάντα παιδιά στην καρδιά.
Πέταξε και μέχρι εκεί, σε μια φίλη μου καλή που έχει γενέθλια.
Την αγαπάω τόσο την τρελή μου λιονταρίνα.
Μέλι στάζουν οι λέξεις μας κάθε φορά.
Κι αυτή στην ίδια συναισθηματική ηλικία με μας... λίγο ποιο μεγάλη...
αιώνια έφηβη.
Μόλις γύρισε από ένα ονειρεμένο ταξίδι στον αγαπημένο της προορισμό.
Μεγάλη χαρά μου έδωσε το λιονταράκι μου
και το μελένιο Μενελαγουδάκι μου.
Εκτός από το γλυκό σύκο που έφτιαξε η φίλη μου
καταβρόχθησα κι ένα γλυκό νεραντζάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου
και την καρδούλα μου.
Μ' αρέσει το νεραντζάκι. Είναι πράσινο και πικρόγλυκο.
Έντονη μυρωδιά και γεύση που μένει στο λαιμό για ώρες.
Αφήνοντας μια πικράδα που δεν είναι ενοχλητική αλλά κάνει
τα μούτρα μου να σχηματίζουν γκριμάτσες.
Αυτή η γλύκα ( ξέρω, πρέπει να προσέχω και την τάση μου για διαβήτη.... )
έσμιξε με τον άρτο που πήρε η Ζωή στα χέρια της.
Έφτασε εκεί μακριά και ξύπνησε τον Μενέλαο από τον λήθαργο
και μου χάρισε πάλι πολύ αγάπη και χαμογελάκια κι αγκαλίτσες.
Απ' αυτά που έχουν όσοι ξέχασαν να μεγαλώσουν και είναι πάντα παιδιά στην καρδιά.
Πέταξε και μέχρι εκεί, σε μια φίλη μου καλή που έχει γενέθλια.
Την αγαπάω τόσο την τρελή μου λιονταρίνα.
Μέλι στάζουν οι λέξεις μας κάθε φορά.
Κι αυτή στην ίδια συναισθηματική ηλικία με μας... λίγο ποιο μεγάλη...
αιώνια έφηβη.
Μόλις γύρισε από ένα ονειρεμένο ταξίδι στον αγαπημένο της προορισμό.
Μεγάλη χαρά μου έδωσε το λιονταράκι μου
και το μελένιο Μενελαγουδάκι μου.
Άρτος + Γλυκό σύκο
Κάποιες μέρες η Ζωή αποφασίζει ότι με χρειάζεται.
Είμαι ένα κομάτι άρτος τοποθετημένος στο τραπέζι της κουζίνας.
Διαθέσιμος για να τραφούν στόματα και ψυχές.
Απλώνει το χέρι και με αρπάζει.
Δεν αντιστέκομαι.
Με παίρνει και με κάνει κομάτια.
Με μοιράζει απλόχερα.
Υπάρχω για να δώσω χαρά.
Να διώξω την πείνα και τη λύπη.
Και να δώσω ικανοποίηση, ελπίδα, φως.
Μ΄αρέσει το φως.
Ο άρτος στα χέρια της Ζωής γίνεται άστρο.
Φωτεινό άστρο.
Αφήνει ένα κομμάτι σε κάθε κερί που πάει να λιώσει.
Κι αυτό παίρνει θάρρος και χορεύει στο λυκόφως.
Δέχομαι.
Αποκτώ αξία στα χέρια της.
Επιλέγω να γίνω το εργαλείο.
Δεν έχω απαιτήσεις ούτε δισταγμούς.
Η Ζωή με έδωσε.
Κι αυτή δεν απαιτεί.
Μόνο δίνει αγάπη.
Κι εγώ αισθάνομαι ευλογημένη που επέλεξε τη μορφή μου.
Και με αντάμειψε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Με το πιο εύγευστο γλυκό σύκο που έφαγα ποτέ.....
Είμαι ένα κομάτι άρτος τοποθετημένος στο τραπέζι της κουζίνας.
Διαθέσιμος για να τραφούν στόματα και ψυχές.
Απλώνει το χέρι και με αρπάζει.
Δεν αντιστέκομαι.
Με παίρνει και με κάνει κομάτια.
Με μοιράζει απλόχερα.
Υπάρχω για να δώσω χαρά.
Να διώξω την πείνα και τη λύπη.
Και να δώσω ικανοποίηση, ελπίδα, φως.
Μ΄αρέσει το φως.
Ο άρτος στα χέρια της Ζωής γίνεται άστρο.
Φωτεινό άστρο.
Αφήνει ένα κομμάτι σε κάθε κερί που πάει να λιώσει.
Κι αυτό παίρνει θάρρος και χορεύει στο λυκόφως.
Δέχομαι.
Αποκτώ αξία στα χέρια της.
Επιλέγω να γίνω το εργαλείο.
Δεν έχω απαιτήσεις ούτε δισταγμούς.
Η Ζωή με έδωσε.
Κι αυτή δεν απαιτεί.
Μόνο δίνει αγάπη.
Κι εγώ αισθάνομαι ευλογημένη που επέλεξε τη μορφή μου.
Και με αντάμειψε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Με το πιο εύγευστο γλυκό σύκο που έφαγα ποτέ.....
Σάββατο 15 Αυγούστου 2009
Μεσημεριανός ύπνος
Μια ώρα παίδευα την μικρή στα χέρια μου.
Είχε κουραστεί κι έκλαιγε. Με ένα κλάμα, ίδια σειρήνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Σε κάνει να στέκεις προσοχή στο πρόσταγμά της.
Τη νανούριζα. Τα καταγάλανα ματάκια ζαλίζονταν για λίγο μα το φως και οι φωνές γύρω της δεν την άφηναν να ηρεμήσει.
Ήταν σαν ένα σκωτσέζικο ντους ανάμεσα σε λεπτά ηρεμίας και σειρήνας.
Τα χεράκια της τρύπωναν μέσα στα μαλλιά μου και ταξίδευαν στο πρόσωπό μου.
Ο τελευταίος σταθμός πάντα η μύτη μου. Την κρατούσε, την περιεργαζόταν. Με έγδαρε κι ελαφριά με τα μαλακά νυχάκια. Το ζουμερό σωματάκι της χαλάρωνε κι έλεγα... ωραία.. θα κοιμηθεί.
Στα πολλά την πήρε ο ύπνος.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι με νανούρισε τέλεια.
Ήρθα κι εγώ στο κρεβάτι μου κι απόλαυσα τέσσερεις ώρες ύπνου.
Σαν μωρό στην κούνια!
Είχε κουραστεί κι έκλαιγε. Με ένα κλάμα, ίδια σειρήνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Σε κάνει να στέκεις προσοχή στο πρόσταγμά της.
Τη νανούριζα. Τα καταγάλανα ματάκια ζαλίζονταν για λίγο μα το φως και οι φωνές γύρω της δεν την άφηναν να ηρεμήσει.
Ήταν σαν ένα σκωτσέζικο ντους ανάμεσα σε λεπτά ηρεμίας και σειρήνας.
Τα χεράκια της τρύπωναν μέσα στα μαλλιά μου και ταξίδευαν στο πρόσωπό μου.
Ο τελευταίος σταθμός πάντα η μύτη μου. Την κρατούσε, την περιεργαζόταν. Με έγδαρε κι ελαφριά με τα μαλακά νυχάκια. Το ζουμερό σωματάκι της χαλάρωνε κι έλεγα... ωραία.. θα κοιμηθεί.
Στα πολλά την πήρε ο ύπνος.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι με νανούρισε τέλεια.
Ήρθα κι εγώ στο κρεβάτι μου κι απόλαυσα τέσσερεις ώρες ύπνου.
Σαν μωρό στην κούνια!
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009
Αμεσότητα
Ζηλεύω την αμεσότητα που έχουν κάποια blogs.
Σήμερα πέρασα γύρω στις 2 ώρες διαβάζοντας ένα blog.
Οι αναρτήσεις ήταν γραμμένες σαν γράμματα που απευθύνονται στον αναγνώστη.
Είχα την αίσθηση ότι γράφτηκαν για μένα.
'Οτι ήταν εκεί και περίμεναν εμένα να τα διαβάσω.
Ένα τυχαίο έστω αναγνώστη.
Ένιωσα πολύ όμορφα.
Σαν να μου άνοιγε την καρδιά του ο blogger.
Σίγουρα, την άνοιγε στον εαυτό του όταν τα έγραφε....
Ζηλεύω κι άλλα blogs που περιγράφουν κομμάτια ζωής.
Με τη φαντασία μου κάνω τον blogger να είναι ο ήρωας μιας σειράς ιστοριών.
Και περιμένω με λαχτάρα να διαβάσω το επόμενο επεισόδιο, να προσπαθήσω
να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα του.
Μ΄αρέσει να εκφράζομαι αόριστα και με γενικότητες.
Όπως ακόμα κι αυτή η ίδια ανάρτηση που έχει θέμα αλλά η περιγραφή
οδηγεί σε αόριστες φιγούρες που δυσκολεύουν τον αναγνώστη. Ίσως
και να τον κάνουν να χάνει το ενδιαφέρον.
Σκέφτομαι συχνά ότι δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της ζωής μου,
ίσως ούτε ακόμα και τα ίδια μου τα συναισθήματα.
Η ουσία των πραγμάτων, η φιλοσόφησή τους είναι αυτό που μένει σαν ζουμί
από όσα ζω κι όσα νιώθω.
Σήμερα ένιωσα τρυφερή αγάπη.
Είχα πάει στην εκκλησία , για τη γιορτή της Παναγίας.
Κάθησα έξω στο πεζούλι επειδή ήταν πιο δροσερά από την αποπνικτική , γεμάτη κόσμο αίθουσα της εκκλησίας.
Ήρθε μια γειτόνισσα της μαμάς μου μαζί με την ζωηρούλα εγγονή της.
Ούτε η μικρή άντεχε τον περιορισμό.
Την πήρα στα γόνατά μου και την αγκάλιασα και μιλούσαμε.
Λατρεύω τα παιδιά. Νιώθω οικεία. Νιώθω ότι Ανοίκω, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Εκείνη της ψυχής που έχει ειλικρίνεια.
Σε λίγο πέρασε η εικόνα της Παναγίας από μπροστά μας. Η γιαγιά μου ( αδελφή του παππού μου ) με πήρε από το μπράτσο, μου χαμογέλασε και περάσαμε μαζί κάτω από την εικόνα.
Με κρατούσε στοργικά. Κι αργότερα επέμενε να με κοιτά στα μάτια. Έτσι με κοιτά
τον τελευταίο καιρό. Θέλει να της μιλήσω. Να της ανοίξω την καρδιά μου. Ψάχνει στο βλέμμα μου να βρει τον πόνο. Μα αυτός δεν υπάρχει πια εκεί.
Θα πάω όμως. Αυτή τη βδομάδα.
Κι αργότερα ένιωσα δυο χέρια να με αγκαλιάζουν. Ήταν τόσο τρυφερά που νόμισα ότι ήταν ο γιος μου. Μα με έκπληξη είδα μια θεία ( όχι ακριβώς θεία μου ) που με πεθύμησε. Και είχε την έννοια μου. Της μιλούσα και με άγγιζε συνέχεια για να την νιώσω κοντά μου.
Με συγκινεί η γυναικεία αλληλεγγύη και η στοργική αγάπη που δίνουμε και εισπράσσουμε
η μια από την άλλη. Πάντα ξεφεύγω και δεν μιλώ γι αυτά ακριβώς που νιώθω... μα δεν έχει
σημασία... τα βλέμματα , οι εκφράσεις, μιλούν όλα....
Σήμερα πέρασα γύρω στις 2 ώρες διαβάζοντας ένα blog.
Οι αναρτήσεις ήταν γραμμένες σαν γράμματα που απευθύνονται στον αναγνώστη.
Είχα την αίσθηση ότι γράφτηκαν για μένα.
'Οτι ήταν εκεί και περίμεναν εμένα να τα διαβάσω.
Ένα τυχαίο έστω αναγνώστη.
Ένιωσα πολύ όμορφα.
Σαν να μου άνοιγε την καρδιά του ο blogger.
Σίγουρα, την άνοιγε στον εαυτό του όταν τα έγραφε....
Ζηλεύω κι άλλα blogs που περιγράφουν κομμάτια ζωής.
Με τη φαντασία μου κάνω τον blogger να είναι ο ήρωας μιας σειράς ιστοριών.
Και περιμένω με λαχτάρα να διαβάσω το επόμενο επεισόδιο, να προσπαθήσω
να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα του.
Μ΄αρέσει να εκφράζομαι αόριστα και με γενικότητες.
Όπως ακόμα κι αυτή η ίδια ανάρτηση που έχει θέμα αλλά η περιγραφή
οδηγεί σε αόριστες φιγούρες που δυσκολεύουν τον αναγνώστη. Ίσως
και να τον κάνουν να χάνει το ενδιαφέρον.
Σκέφτομαι συχνά ότι δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της ζωής μου,
ίσως ούτε ακόμα και τα ίδια μου τα συναισθήματα.
Η ουσία των πραγμάτων, η φιλοσόφησή τους είναι αυτό που μένει σαν ζουμί
από όσα ζω κι όσα νιώθω.
Σήμερα ένιωσα τρυφερή αγάπη.
Είχα πάει στην εκκλησία , για τη γιορτή της Παναγίας.
Κάθησα έξω στο πεζούλι επειδή ήταν πιο δροσερά από την αποπνικτική , γεμάτη κόσμο αίθουσα της εκκλησίας.
Ήρθε μια γειτόνισσα της μαμάς μου μαζί με την ζωηρούλα εγγονή της.
Ούτε η μικρή άντεχε τον περιορισμό.
Την πήρα στα γόνατά μου και την αγκάλιασα και μιλούσαμε.
Λατρεύω τα παιδιά. Νιώθω οικεία. Νιώθω ότι Ανοίκω, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Εκείνη της ψυχής που έχει ειλικρίνεια.
Σε λίγο πέρασε η εικόνα της Παναγίας από μπροστά μας. Η γιαγιά μου ( αδελφή του παππού μου ) με πήρε από το μπράτσο, μου χαμογέλασε και περάσαμε μαζί κάτω από την εικόνα.
Με κρατούσε στοργικά. Κι αργότερα επέμενε να με κοιτά στα μάτια. Έτσι με κοιτά
τον τελευταίο καιρό. Θέλει να της μιλήσω. Να της ανοίξω την καρδιά μου. Ψάχνει στο βλέμμα μου να βρει τον πόνο. Μα αυτός δεν υπάρχει πια εκεί.
Θα πάω όμως. Αυτή τη βδομάδα.
Κι αργότερα ένιωσα δυο χέρια να με αγκαλιάζουν. Ήταν τόσο τρυφερά που νόμισα ότι ήταν ο γιος μου. Μα με έκπληξη είδα μια θεία ( όχι ακριβώς θεία μου ) που με πεθύμησε. Και είχε την έννοια μου. Της μιλούσα και με άγγιζε συνέχεια για να την νιώσω κοντά μου.
Με συγκινεί η γυναικεία αλληλεγγύη και η στοργική αγάπη που δίνουμε και εισπράσσουμε
η μια από την άλλη. Πάντα ξεφεύγω και δεν μιλώ γι αυτά ακριβώς που νιώθω... μα δεν έχει
σημασία... τα βλέμματα , οι εκφράσεις, μιλούν όλα....
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009
Αποσυντονισμός
Πετάει το μυαλό σήμερα.
Όπου θέλει! Τελείως ανεξέλεγκτα!
Μπορώ να το ελέγξω. Έχω μάθει τους τρόπους και τις μεθόδους.
Μα δεν θέλω.
Έμαθα να ακούω τις ανάγκες του.
Αυτό έχει ανάγκη να κάνει.
Να πετάει ελεύθερο και απεριόριστο.
Έχει τρυπώσει σήμερα σε καρδιές, έχει ανηφορίσει πλαγιές, έχει κάνει τσουλήθρα
σε άχαρες σκάλες ενός κτιρίου.
Πέταξε ακόμα και μέσα από ένα μαγεμένο πύργο.
Ξέφυγε από όλα και κούρνιασε στην αγκαλιά του θησαυρού μου.
Μα δεν άντεξε ούτε εκεί πολύ.
Πετάει ανάμεσα στις σταγόνες της Αυγουστιάτικης βροχής...
κι αναρωτιέται αν βρέχει στο Λονδίνο....
Τρέχει συνεχώς... ελεύθερο .... κι άσκοπο.... ή χωρίς κόπο....
Κουράστηκε. Ξεκουράστηκε.
Αποτοξινώνεται.
Περιμένει τον επόμενο μήνα....
πολλά θα γίνουν....
Παίξε μυαλό μου... τρέχα ελεύθερο για λίγο ακόμα....
Όπου θέλει! Τελείως ανεξέλεγκτα!
Μπορώ να το ελέγξω. Έχω μάθει τους τρόπους και τις μεθόδους.
Μα δεν θέλω.
Έμαθα να ακούω τις ανάγκες του.
Αυτό έχει ανάγκη να κάνει.
Να πετάει ελεύθερο και απεριόριστο.
Έχει τρυπώσει σήμερα σε καρδιές, έχει ανηφορίσει πλαγιές, έχει κάνει τσουλήθρα
σε άχαρες σκάλες ενός κτιρίου.
Πέταξε ακόμα και μέσα από ένα μαγεμένο πύργο.
Ξέφυγε από όλα και κούρνιασε στην αγκαλιά του θησαυρού μου.
Μα δεν άντεξε ούτε εκεί πολύ.
Πετάει ανάμεσα στις σταγόνες της Αυγουστιάτικης βροχής...
κι αναρωτιέται αν βρέχει στο Λονδίνο....
Τρέχει συνεχώς... ελεύθερο .... κι άσκοπο.... ή χωρίς κόπο....
Κουράστηκε. Ξεκουράστηκε.
Αποτοξινώνεται.
Περιμένει τον επόμενο μήνα....
πολλά θα γίνουν....
Παίξε μυαλό μου... τρέχα ελεύθερο για λίγο ακόμα....
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Αναμονή.
Περιμένω!
Μου είπες πως θα μου στείλει κάτι!
Δεν ξέρω τι!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι όμορφο και καλοδεχούμενο.
Σταλμένο με καλή καρδιά.
Νιώθω χαρούμενη.
Μ' αρέσει να περιμένω.
Η αναμονή είναι ηδονική και εθιστική.
Η φαντασία μου ταξιδεύει... σε εκείνη τη στιγμή που θα έρθει το γράμμα.
Σίγουρα θα έρθει!
Το είπε!
Πιστεύω κάθε του λέξη.
Φυλακτό θα το έχω.
Μια ακόμα σημαντική στιγμή της ζωής μου.
Όμορφες στιγμές οι εκφράσεις συναισθημάτων. Δημιουργούν εκρήξεις μέσα μας.
Και χαμόγελα.
Θα στείλω κι εγώ κάτι σαν ανταπόδωση της χαράς.
Δεν του το έχω πει.
Επειδή ... δεν το έχω ακόμα.
Περιμένω κι αυτό το Κάτι!
Αύγουστος. Ο μήνας της αναμονής!
Το Θέρος.
Θα θερίσω τους καρπούς των κόπων μου και θα του στείλω έναν.
Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει...
Να "σκαλίζουμε" το χώμα της ζωής μας, να φυτεύουμε, να δημιουργούμε...
και να χαρίζουμε τους καρπούς....
Είναι σαν να χαρίζουμε τον ιδρώτα, τον κόπο, την αγάπη, τη στοργή, το δάκρυ
που ποτίσαμε το "δέντρο".....
Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει....
Μου είπες πως θα μου στείλει κάτι!
Δεν ξέρω τι!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι όμορφο και καλοδεχούμενο.
Σταλμένο με καλή καρδιά.
Νιώθω χαρούμενη.
Μ' αρέσει να περιμένω.
Η αναμονή είναι ηδονική και εθιστική.
Η φαντασία μου ταξιδεύει... σε εκείνη τη στιγμή που θα έρθει το γράμμα.
Σίγουρα θα έρθει!
Το είπε!
Πιστεύω κάθε του λέξη.
Φυλακτό θα το έχω.
Μια ακόμα σημαντική στιγμή της ζωής μου.
Όμορφες στιγμές οι εκφράσεις συναισθημάτων. Δημιουργούν εκρήξεις μέσα μας.
Και χαμόγελα.
Θα στείλω κι εγώ κάτι σαν ανταπόδωση της χαράς.
Δεν του το έχω πει.
Επειδή ... δεν το έχω ακόμα.
Περιμένω κι αυτό το Κάτι!
Αύγουστος. Ο μήνας της αναμονής!
Το Θέρος.
Θα θερίσω τους καρπούς των κόπων μου και θα του στείλω έναν.
Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει...
Να "σκαλίζουμε" το χώμα της ζωής μας, να φυτεύουμε, να δημιουργούμε...
και να χαρίζουμε τους καρπούς....
Είναι σαν να χαρίζουμε τον ιδρώτα, τον κόπο, την αγάπη, τη στοργή, το δάκρυ
που ποτίσαμε το "δέντρο".....
Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει....
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
Ρολόι
Οι δείχτες φεύγουν από την πλαστή θέση τους. Πετάνε τα νούμερα στον αέρα.
Αλλάζει η ζωή και οι μέρες μου.
Το ρολόι υπάρχει. Ρευστό κι άμορφο απορροφά τις στιγμές μου.
Πετάω τους δείχτες μακριά.
Κρατάω τα νούμερα να μου θυμίζουν την υπόσταση του χρόνου.
Σπρώχνω την αυγή. Διαμαρτύρεται, γκρινιάζει.
Τη βάζω στη θέση που μου ταιριάζει.
Κοιμάμαι μεσημεριανό ύπνο τα μεσάνυχτα κι άλλαζω τα ημερολόγια και το χρόνο.
Τα πάντα ρει...
Ρευστός ο χρόνος στην παλάμη μου σαν πλαστελίνη.
Ο δικός μου χωροχρόνος.
3 εποχές ο χρόνος μου...
Διώχνω για πάντα την κακή συνήθεια του χειμώνα...
Σπάει η παγωνιά τους λεπτοδείχτες.
Κι η άνοιξη χαμογελά η ώρα 3 τ' απόγευμα.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΠΡΙΕ - Σκαλί Αγλαντζιάς
Η εταιρεία θεατρικών συγγραφέων Κύπρου
.
παρουσιάζει την επιθεώρηση
.
.
"ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΠΡΙΕ"
.
.
στο "Σκαλί" - Αγλαντζιάς
.
Πέμπτη 30-07-09
.
Ώρα 9:00 μ.μ.
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
Απογοήτευση
Απογοήτευσα ένα αγαπημένο πρόσωπο. Περίμενε κάτι διαφορετικό από μένα.
Αντιδράσεις άλλες. Περίμενε να δώσω περισσότερα. Ξέρει ότι έχω εκείνα που ζητά.
Επέλεξα να μην δώσω παρά μόνο λίγα. Τόσα ένιωσα ότι έπρεπε. Τόσα του άξιζαν.
Έχει πικρή γεύση η απογοήτευση. Ειδικά όταν την προκαλώ. Ένα από τα πιο δύσκολά μου συναισθήματα. Την αναλύω με όσους τρόπους και μεθόδους κατέχω, μα δεν γλυκαίνει.
Αναζητώ την ηρεμία γράφοντας εδώ.
Ίσως για να φέρω στο φως το πιο σημαντικό από το όλο γεγονός.
Απογοήτευσα με την αλήθεια μου. Τη ζωή μου, τις επιλογές μου, την ευαισθησία και τις
απαιτήσεις μου. Απογοήτευσα επειδή αναζητώ, χρειάζομαι, θέλω περισσότερα.
Δεν είμαι γενναιόδωρη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δώσω πολλά όταν νιώσω. Όχι αντικειμενικά, αλλά όταν η ψυχή μου φωνάξει : Ναι.
Ο Γκαίτε μιλά για το αιώνιο , το θυλικό, που μας σώζει και που μόλις πρόσφατα κατάλαβα ότι είναι μόνο ένα ηχηρό ναι μέσα από τα βάθη της ψυχής μας.....
Αντιδράσεις άλλες. Περίμενε να δώσω περισσότερα. Ξέρει ότι έχω εκείνα που ζητά.
Επέλεξα να μην δώσω παρά μόνο λίγα. Τόσα ένιωσα ότι έπρεπε. Τόσα του άξιζαν.
Έχει πικρή γεύση η απογοήτευση. Ειδικά όταν την προκαλώ. Ένα από τα πιο δύσκολά μου συναισθήματα. Την αναλύω με όσους τρόπους και μεθόδους κατέχω, μα δεν γλυκαίνει.
Αναζητώ την ηρεμία γράφοντας εδώ.
Ίσως για να φέρω στο φως το πιο σημαντικό από το όλο γεγονός.
Απογοήτευσα με την αλήθεια μου. Τη ζωή μου, τις επιλογές μου, την ευαισθησία και τις
απαιτήσεις μου. Απογοήτευσα επειδή αναζητώ, χρειάζομαι, θέλω περισσότερα.
Δεν είμαι γενναιόδωρη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δώσω πολλά όταν νιώσω. Όχι αντικειμενικά, αλλά όταν η ψυχή μου φωνάξει : Ναι.
Ο Γκαίτε μιλά για το αιώνιο , το θυλικό, που μας σώζει και που μόλις πρόσφατα κατάλαβα ότι είναι μόνο ένα ηχηρό ναι μέσα από τα βάθη της ψυχής μας.....
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Χάδι στον τοίχο.
Για ώρα προσπαθούσα να σπατουλάρω τον τοίχο με στόκκο. Κρατούσα με όση μαεστρία διαθέτω ( μην φανταστείτε τίποτα ψηλά επίπεδα και χάσω τον τίτλο της άτσαλης ) το στοκαδόρο και με επιμονή και πείσμα προσπαθούσα να γεμίσω τα σημάδια που άφησε η λαίμαργη υγρασία.
Το υλικό είναι τόσο μαλακό που μου ξέφευγε. Σκέφτηκα ότι ίσως την επόμενη μέρα το επεξεργαστώ.
Τα χέρια μου ήδη είχαν λερωθεί. Τότε, πρόσεξα μια μικρή χαραματιά στον τοίχο και είπα να κάνω οικονομία. Ακούμπησα τα δάκτυλα στον τοίχο κι ένιωσα το, μέχρι εκείνη τη στιγμή ενοχλητικό, υλικό να φεύγει από μένα και να εισχωρεί στην χαραμάδα. Κίνησα κυκλικά τα δάκτυλα και ο τοίχος έγινε λείος.
Τα μάτια μου έπαιξαν και εντόπισα όλες τις χαραματιές. Μου φάνηκαν σαν ραγισμένες καρδιές που χρειάζονταν αγάπη και τρυφερότητα για να αναρρώσουν.
Τα χέρια μου ήταν πια τα εργαλεία. Τα βούτηξα στο στόκκο κι έγιναν άσπρα. Σαν να τα είχα βουτήξει σε βαζάκι με αιθέρια έλαια. Άρχισα να χαϊδεύω τις ρωγμές. Δέχτηκαν το άγγιγμά μου για γιατρικό.
Χάθηκαν τα σημάδια. Επουλώθηκαν. Δεν κινδυνεύουν από ψευδαισθήσεις, προς το παρόν.
Ο τοίχος, έτοιμος να δεχτεί τα νέα του χρώματα. Έντονα και τολμηρά.
Λένε συχνά ότι τα σπίτια έχουν ψυχή..... μα έχουν κι επιδερμίδα....
Το υλικό είναι τόσο μαλακό που μου ξέφευγε. Σκέφτηκα ότι ίσως την επόμενη μέρα το επεξεργαστώ.
Τα χέρια μου ήδη είχαν λερωθεί. Τότε, πρόσεξα μια μικρή χαραματιά στον τοίχο και είπα να κάνω οικονομία. Ακούμπησα τα δάκτυλα στον τοίχο κι ένιωσα το, μέχρι εκείνη τη στιγμή ενοχλητικό, υλικό να φεύγει από μένα και να εισχωρεί στην χαραμάδα. Κίνησα κυκλικά τα δάκτυλα και ο τοίχος έγινε λείος.
Τα μάτια μου έπαιξαν και εντόπισα όλες τις χαραματιές. Μου φάνηκαν σαν ραγισμένες καρδιές που χρειάζονταν αγάπη και τρυφερότητα για να αναρρώσουν.
Τα χέρια μου ήταν πια τα εργαλεία. Τα βούτηξα στο στόκκο κι έγιναν άσπρα. Σαν να τα είχα βουτήξει σε βαζάκι με αιθέρια έλαια. Άρχισα να χαϊδεύω τις ρωγμές. Δέχτηκαν το άγγιγμά μου για γιατρικό.
Χάθηκαν τα σημάδια. Επουλώθηκαν. Δεν κινδυνεύουν από ψευδαισθήσεις, προς το παρόν.
Ο τοίχος, έτοιμος να δεχτεί τα νέα του χρώματα. Έντονα και τολμηρά.
Λένε συχνά ότι τα σπίτια έχουν ψυχή..... μα έχουν κι επιδερμίδα....
Σάββατο 18 Ιουλίου 2009
6. Το ζεϊμπέκικο του Αρχαγγέλου
Αφιερωμένο σε ένα Αρχάγγελο.... που μου θύμισε το νόημα της ζωής.....
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
4. Ο Μάγος στη σκηνή
Ο Μάγος ανεβαίνει στη σκηνή.
Καλεί με τη ψυχή του τις φωνές.
Σκορπά η μουσική και σπάει τα τείχη.
Ξεχύνεται η καρδιά στο ρυθμό της φωνής του.
Λάβα.
Πάθος.
Έρωτας.
Ψυχή κι αγάπη.
Μαγικά ξόρκια.
Και τα σώματά μας θάλασσα.
Παλμός,
παφλασμός οι φωνές,
κι ο μάγος καραβοκύρης.
Χανόμαστε στο απαλό
παιγνίδισμα των βλεφάρων του.
Σαγηνευτική αγκαλιά το χαμόγελο,
ξεγυμνώνονται ψυχές και σώματα.
Όλα στάλες υγρές που χάνονται
στον ιδρώτα της ψυχής του.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Σιωπή
Μέρες έχει να γράψω στο blog. Δεν ήξερα τι.
Λες, να μην είμαι φλύαρη πια;
Μετά θυμήθηκα.
Δεν θέλω να μιλώ αυτές τις μέρες.
Δεν θέλω να γράφω.
Οι σκέψεις δεν είναι όμορφες πια.
Έχουν περίεργες αποχρώσεις.
Λίγο φωτεινές, λίγο σκοτεινές.
Ραβδώσεις και ημικύκλια.
Κι εγώ μισώ τα ημι-
Ημιτελής καταστάσεις.
Ούτε καλές, ούτε κακές.
Χωρίς χαρακτήρα και νόημα.
Μπερδεμένα χρώματα στις παλάμες του ζωγράφου.
Πετάμενα εκεί, τυχαία.
Καμοιά βουλή.
Στιγμές απάθειας.
Αδυναμία.
Ο δύσκολος μου άθλος.
Η αποδοχή της.
Στέκομαι γυμνή από συναισθήματα
μπροστά στον ουρανό.
Έρμαιο του σκοτεινού ορίζοντα.
Ο αέρας με πάει ψηλά.
Με συνθλίβει.
Μαζεύω σιωπηλά τα κομμάτια.
Φτιάχνω ένα καινούριο πάζλ.
Πάλι...
Ξανά...
Ακόμα μια φορά....
Κύκλος.
Τελειότητα.
Ταιριάζω.
Σιωπή.
Λες, να μην είμαι φλύαρη πια;
Μετά θυμήθηκα.
Δεν θέλω να μιλώ αυτές τις μέρες.
Δεν θέλω να γράφω.
Οι σκέψεις δεν είναι όμορφες πια.
Έχουν περίεργες αποχρώσεις.
Λίγο φωτεινές, λίγο σκοτεινές.
Ραβδώσεις και ημικύκλια.
Κι εγώ μισώ τα ημι-
Ημιτελής καταστάσεις.
Ούτε καλές, ούτε κακές.
Χωρίς χαρακτήρα και νόημα.
Μπερδεμένα χρώματα στις παλάμες του ζωγράφου.
Πετάμενα εκεί, τυχαία.
Καμοιά βουλή.
Στιγμές απάθειας.
Αδυναμία.
Ο δύσκολος μου άθλος.
Η αποδοχή της.
Στέκομαι γυμνή από συναισθήματα
μπροστά στον ουρανό.
Έρμαιο του σκοτεινού ορίζοντα.
Ο αέρας με πάει ψηλά.
Με συνθλίβει.
Μαζεύω σιωπηλά τα κομμάτια.
Φτιάχνω ένα καινούριο πάζλ.
Πάλι...
Ξανά...
Ακόμα μια φορά....
Κύκλος.
Τελειότητα.
Ταιριάζω.
Σιωπή.
Τρίτη 23 Ιουνίου 2009
Έναστρος ουρανός
Περασμένα μεσάνυχτα.
Χαμένη στο σκοτάδι κοιτάω ψηλά.
Ένα αστέρι.
Κάνει τη νύχτα μου ακόμα πιο όμορφη.
Μου θυμίζει το φως, το λιγοστό φως της νύχτας.
Με κάνει να περιμένω την αυγή.
Θέλω να το αγγίξω. Να το αγκαλιάσω.
Να το χαϊδέψω.
Να ψιθυρίσω στο αυτί του ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.
Μα δεν μπορώ.
Οι κανόνες της φύσης και της ζωής, η πρακτική πλευρά της ύπαρξης,
με εμποδίζουν.
Δεν ξέρω αν θα το δω ξανά.
Αυτή τη στιγμή το κοιτάω, ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Τα ανοίγω πάλι και το βλέπω.
Αύριο δεν θα μπορώ να το κάνω.
Θα έχω ξεχάσει.
Το αγαπώ γιατί είναι δίπλα μου τώρα.
Το μόνο που έχει σημασία. Συντροφεύει τη μοναξιά.
Κάνει το μυαλό να ηρεμεί. Την καρδιά να κτυπά και τα δάκτυλα
να κυλάνε σαν ερωτικά χάδια στο πληκτρολόγιο.
Σ' αγαπώ αστέρι μου!
Χαμένη στο σκοτάδι κοιτάω ψηλά.
Ένα αστέρι.
Κάνει τη νύχτα μου ακόμα πιο όμορφη.
Μου θυμίζει το φως, το λιγοστό φως της νύχτας.
Με κάνει να περιμένω την αυγή.
Θέλω να το αγγίξω. Να το αγκαλιάσω.
Να το χαϊδέψω.
Να ψιθυρίσω στο αυτί του ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.
Μα δεν μπορώ.
Οι κανόνες της φύσης και της ζωής, η πρακτική πλευρά της ύπαρξης,
με εμποδίζουν.
Δεν ξέρω αν θα το δω ξανά.
Αυτή τη στιγμή το κοιτάω, ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Τα ανοίγω πάλι και το βλέπω.
Αύριο δεν θα μπορώ να το κάνω.
Θα έχω ξεχάσει.
Το αγαπώ γιατί είναι δίπλα μου τώρα.
Το μόνο που έχει σημασία. Συντροφεύει τη μοναξιά.
Κάνει το μυαλό να ηρεμεί. Την καρδιά να κτυπά και τα δάκτυλα
να κυλάνε σαν ερωτικά χάδια στο πληκτρολόγιο.
Σ' αγαπώ αστέρι μου!
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Παράλογο
Χωρίζουμε συχνά τη λογική από το συναίσθημα.
Κατηγοριοποιούμε τα δύο.
Και τα δυο, κομμάτια του συνειδητού μας.
Η αντίθετη λέξη από τη λογική είναι το παράλογο.
Άρα το συναίσθημα λειτουργεί παράλογα.
Ένας τρόπος να το ελέγξουμε είναι το παράλογο.
Το παράλογο χρειάζεται δεδομένα που δεν είναι χειροπιαστά.
Φαντασία. Άρα υποσυνείδητο.
Την έχουμε. Όλοι την έχουμε. Σε κάποιους κοιμάται. Σε άλλους φοβάται.
Και σε κάποιους από εμάς διαφεντεύει.
Με φαντασία και παραλογισμούς νιώθουμε το συναίσθημα.
Κι εκεί που μας γεμίζει το μυαλό, χάνουμε τον εαυτό μας μέσα του,
γεμίζουμε από την ηδονή του, έρχεται μια σπίθα φαντασίας.
Της δίνουμε τροφή κι αυτή φουντώνει.
Φτιάχνω το δικό μου κόσμο, τη δική μου αντίληψη της πραγματικότητας
μέσα από τη φαντασία μου και το παράλογο.
Μη φοβάσαι.
Η εικόνα που δίνει η λογική και η πρακτική πλευρά της ζωής υπάρχει.
Με μια δόση παραλογισμού, παρομοιάζω τον έρωτα, το ζευγάρι, με ένα ζευγάρι κάλτσες.
Η μια έχει τα χρώματα της θάλασσας ( εγώ ) και η άλλη τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ( εκείνος).
Με τον ίδιο τρόπο παρομοιάζω τις εκκρεμότητες της ζωής μου με κλαδιά που κρέμμονται.
Σήμερα έχασα ένα κλαδί. Μια εκκρεμότητα. Κόπηκε. Έπεσε στο έδαφος.
Τέλειωσε κι αυτό.
Δεν άντεχα να το βλέπω στο έδαφος πεσμένο.
Έτσι, πήρα το κλαδί, παραλογίστηκα και το συγύρισα μέσα μου.
Με τον πιο περίεργο τρόπο.
Λατρεύω τα κουτάκια και την τάξη.
Δεν έχω ακόμα όση τάξη αγαπώ. Θα την έχω όμως. Μέχρι τις 25/12/2009.
Θα γεννηθεί η Τάξη και θα κάνει παρέα στην Αρετή και την Τόλμη.
Μέχρι τότε όμως θα παραλογιστώ ξανά και ξανά και ξανά.
Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να το δεις με διαφορετικό τρόπο από αυτόν
που το δημιούργησες, είπε ο Άινσταιν.
Όσα έχει βάλει κάτω η λογική, τα λύω με το παράλογο.
Απλό και μ' αρέσει!
Ασύλλυπτα ελεύθερο.
υ.γ. Αν δεν εκαταλάβετε τίποτε που τούτον που εθκιαβάσετε, μην αγχώνεστε.
Δεν είχε σκοπό να είναι κατανοητό..... Μόνο παράλογο.....
Κατηγοριοποιούμε τα δύο.
Και τα δυο, κομμάτια του συνειδητού μας.
Η αντίθετη λέξη από τη λογική είναι το παράλογο.
Άρα το συναίσθημα λειτουργεί παράλογα.
Ένας τρόπος να το ελέγξουμε είναι το παράλογο.
Το παράλογο χρειάζεται δεδομένα που δεν είναι χειροπιαστά.
Φαντασία. Άρα υποσυνείδητο.
Την έχουμε. Όλοι την έχουμε. Σε κάποιους κοιμάται. Σε άλλους φοβάται.
Και σε κάποιους από εμάς διαφεντεύει.
Με φαντασία και παραλογισμούς νιώθουμε το συναίσθημα.
Κι εκεί που μας γεμίζει το μυαλό, χάνουμε τον εαυτό μας μέσα του,
γεμίζουμε από την ηδονή του, έρχεται μια σπίθα φαντασίας.
Της δίνουμε τροφή κι αυτή φουντώνει.
Φτιάχνω το δικό μου κόσμο, τη δική μου αντίληψη της πραγματικότητας
μέσα από τη φαντασία μου και το παράλογο.
Μη φοβάσαι.
Η εικόνα που δίνει η λογική και η πρακτική πλευρά της ζωής υπάρχει.
Με μια δόση παραλογισμού, παρομοιάζω τον έρωτα, το ζευγάρι, με ένα ζευγάρι κάλτσες.
Η μια έχει τα χρώματα της θάλασσας ( εγώ ) και η άλλη τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ( εκείνος).
Με τον ίδιο τρόπο παρομοιάζω τις εκκρεμότητες της ζωής μου με κλαδιά που κρέμμονται.
Σήμερα έχασα ένα κλαδί. Μια εκκρεμότητα. Κόπηκε. Έπεσε στο έδαφος.
Τέλειωσε κι αυτό.
Δεν άντεχα να το βλέπω στο έδαφος πεσμένο.
Έτσι, πήρα το κλαδί, παραλογίστηκα και το συγύρισα μέσα μου.
Με τον πιο περίεργο τρόπο.
Λατρεύω τα κουτάκια και την τάξη.
Δεν έχω ακόμα όση τάξη αγαπώ. Θα την έχω όμως. Μέχρι τις 25/12/2009.
Θα γεννηθεί η Τάξη και θα κάνει παρέα στην Αρετή και την Τόλμη.
Μέχρι τότε όμως θα παραλογιστώ ξανά και ξανά και ξανά.
Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να το δεις με διαφορετικό τρόπο από αυτόν
που το δημιούργησες, είπε ο Άινσταιν.
Όσα έχει βάλει κάτω η λογική, τα λύω με το παράλογο.
Απλό και μ' αρέσει!
Ασύλλυπτα ελεύθερο.
υ.γ. Αν δεν εκαταλάβετε τίποτε που τούτον που εθκιαβάσετε, μην αγχώνεστε.
Δεν είχε σκοπό να είναι κατανοητό..... Μόνο παράλογο.....
Εκείνη
Την κοίταζα από μακριά. Καθόμουν στο τελευταίο κάθισμα.
Η αίθουσα γεμάτη από κόσμο. Προσωπικότητες. Φίλοι. Απλός κόσμος. Όμορφος.
Την καμάρωνα.
Ανέβηκε στο βήμα. Ευχαρίστησε για την τιμή που της έκαναν. Για το βραβείο που πήρε.
Ήταν όμορφη και λαμπερή.
Σοφή και δημιουργική!
Ευχαρίστησε με ένα απλό χαμόγελο.
Την πλησίασα βουρκωμένη.
Αγκαλιαστήκαμε. Σαν κάθε φορά.
Λατρεύω την αγκαλιά της. Λες και είναι ένα μικρό παιδί.
Ο κόσμος έφυγε.
Η αίθουσα άδειασε από τα μεγαλεία και τους προβολείς.
Το μόνο που έλαμπε πια ήταν ο βυζαντινός σταυρός στο στήθος της
και τα μάτια μας.
Πήγαμε για παγωτό.
Σε μια παιδική χαρά! Αυτό μας ταίριαζε.
Απολαύσαμε μυρωδάτο παγωτό. Τριαντάφυλλο-μπανάνα-καραμέλα-βανίλια.
Όλες μας.
Της κρατούσα το χέρι. Νιώθει ασφάλεια λέει.
Είμαι σίγουρη: Εκείνη είναι 4 και εγώ 8 και πρέπει να την προσέχω.
Σ' αγαπώ καλή μου!
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Γεφύρι
Πατάω το πόδι μου στο γεφύρι. Κουνιέται. Μένω ακίνητη. Συνηθίζω την αστάθεια του.
Φέρνω και το δεξί πόδι δίπλα στο άλλο. Σταματάω. Κοιτάω. Το γεφύρι. Το νερό. Το πράσινο τριγύρω. Το δρόμο στο βάθος.
Παίρνω βαθιά ανάσα.
Η καρδιά μου κτυπά.
Το μυαλό μου τρελένεται.
Οι εικόνες αλλάζουν γοργά στο μυαλό και με ζαλίζουν.
Με σκέφτομαι να περπατάω, να πέφτω, να βουλιάζω.
Με σκέφτομαι να μένω στη μέση του γεφυριού.
Με σκέφτομαι να επιστρέφω και να σ' αγκαλιάζω.
Παίρνω βαθιά ανάσα.
Η καρδιά κτυπά πιο ήρεμα.
Τα μάτια κοιτάνε μπροστά.
Πράσινο, δρόμος.
Με σκέφτομαι να τρέχω και να χάνομαι μέσα στο δάσος.
Με σκέφτομαι στο σκοτάδι.
Παίρνω βαθιά ανάσα.
Το αριστερό πόδι κάνει ένα βήμα.
Το δεξί το ακολουθεί.
Σταθερότητα. Αρμονία.
Είμαι ένα με τη γέφυρα.
Περπατώ αργά.
Απολαμβάνω το πέρασμα.
Πατάω στο έδαφος.
Είμαι σε νέα γη.
Μαζεύω μια μαργαρίτα. Την κρατάω.
Μαζεύω μια τσουκνίδα. Τη χαϊδεύω.
Μαζεύω ένα σαλιγκάρι. Το γαργαλάω.
Παίρνω βαθιά ανάσα.
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Σκέψεις παγωτό
Ζέστη απόψε.
Θολώνει το μυαλό.
Οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ρευστές...
Έχουν λιώσει σαν παγωτό.
Τρέχουν στο χωνάκι, στα χέρια, τα δάκτυλά μου.
Τα φέρνω στα χείλη και τα γεύομαι.
Τί γεύση έχουν οι σκέψεις μου σήμερα άραγε;
Θολώνει το μυαλό.
Οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ρευστές...
Έχουν λιώσει σαν παγωτό.
Τρέχουν στο χωνάκι, στα χέρια, τα δάκτυλά μου.
Τα φέρνω στα χείλη και τα γεύομαι.
Τί γεύση έχουν οι σκέψεις μου σήμερα άραγε;
Μοιάζουν με παγωτό καραμέλα.
Γλυκιές αλλά κολλάνε. .... Χμμμ Νοσταλγία....
Ελκυστικές σαν φράουλα ... Έρωτας....
Λίγο βατόμουρο... Μυστήριο, περίεργο.
Φυσικά στη βάση του λεμόνι.... Ξινό ( σαν τα μούτρα μου χαχααχα ) μα δροσερό
Κεράσι .... Χειλάκι πετροκέραζο.....
Λίγη σοκολάτα.... Επιθυμία...
Δαγκώνω το χωνάκι..... Μπισκότο, συνήθεια...
Δαγκώνω το χωνάκι..... Μπισκότο, συνήθεια...
Θες κι εσύ λίγο;;;;
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Φαντάσματα
Καμοιά φορά μια σκέψη αρκεί για να κεντρίσει το μυαλό μας.
Να δώσει φως.
Απλότητα.
Συχνά, παλεύουμε με τις ίδιες σκέψεις.
Τα ίδια φαντάσματα του παρελθόντος.
Και δεν τα αφήνουμε να φύγουν.
Πολεμάμε, κλαίμε, λυγίζουμε και σηκωνόμαστε στα πόδια μας........
Γινόμαστε 5χρονα.
Τα παιδιά των 5 πάνε στο νηπιαγωγείο και η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.
Κι αυτά αρχίζουν να τραβάνε γραμμές και φτιάχνουν ένα σπίτι!
Και νιώθουν χαρούμενα! Πετυχημένα.
Την επόμενη μέρα πάνε στο σχολείο. Η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.
Και φτιάχνουν το ίδιο.....
ξανά.....
και ξανά....
πολλές φορές για μέρες....
για βδομάδες....
για όλη την χρονιά καμοιά φορά......
επειδή νιώθουν ασφάλεια! Θέλουν επιβεβαίωση και την κερδίζουν....
Με την ίδια ζωγραφιά που ξέρουν να κάνουν καλά!
Κι εμείς... πολεμάμε φαντάσματα.... σαν 5χρονα.
Ποιός θέλει να μεγαλώσει λίγο;
Να δώσει φως.
Απλότητα.
Συχνά, παλεύουμε με τις ίδιες σκέψεις.
Τα ίδια φαντάσματα του παρελθόντος.
Και δεν τα αφήνουμε να φύγουν.
Πολεμάμε, κλαίμε, λυγίζουμε και σηκωνόμαστε στα πόδια μας........
Γινόμαστε 5χρονα.
Τα παιδιά των 5 πάνε στο νηπιαγωγείο και η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.
Κι αυτά αρχίζουν να τραβάνε γραμμές και φτιάχνουν ένα σπίτι!
Και νιώθουν χαρούμενα! Πετυχημένα.
Την επόμενη μέρα πάνε στο σχολείο. Η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.
Και φτιάχνουν το ίδιο.....
ξανά.....
και ξανά....
πολλές φορές για μέρες....
για βδομάδες....
για όλη την χρονιά καμοιά φορά......
επειδή νιώθουν ασφάλεια! Θέλουν επιβεβαίωση και την κερδίζουν....
Με την ίδια ζωγραφιά που ξέρουν να κάνουν καλά!
Κι εμείς... πολεμάμε φαντάσματα.... σαν 5χρονα.
Ποιός θέλει να μεγαλώσει λίγο;
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Παρουσία
Η παρουσία σου δίπλα μου άλλαξε τη ζωή μου. Σε χρειαζόμουν. Πάντα χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου. Μου δίνει έμπνευση. Ενεργοποιεί τη συντροφικότητα μέσα μου. 'Ισως έλλειψη εγωισμού, όχι αυτοπεποίθησης. Με κάνει να αναζητώ το χέρι σου δίπλα στο δικό μου. Τη σκέψη σου , δίπλα στη δική μου. Δυο μυαλά, μια ζωή. Η δική μου. Νιώθω πιο αυτόνομη, έστω κι αν αυτό ακούγεται σαν οξύμωρο σχήμα. Έγινες ο αντίλαλος και η συνείδησή μου. Όλοι έχουν μια συνείδηση μέσα τους. Τι διαφορά έχει αν αυτή είναι έξω από μας; Αν η συνείδησή μου είναι παρούσα; Με σάρκα και οστά, γλυκά μάτια, ζεστή φωνή και μόνιμο χαμόγελο;
Μια καινούργια λέξη για μένα η έννοια της παρουσίας. Απολαμβάνω τις στιγμές που είσαι παρούσα δίπλα μου. Απολαμβάνω στιγμές που είναι άνθρωποι παρών στη ζωή μου. Σαν εκείνη τη μέρα που με πήρες να ακούσω μουσική. Ήσουν παρών. Κι ας μην το ήξερες. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία. Είναι η θέληση και η επιθυμία να είναι κάποιος εκεί κοντά σου. Να σε κοιτάει στα μάτια. Μπορεί πάλι και όχι. Ίσως τα έχει κλειστά. Ίσως σε αγγίζει, ίσως πάλι και όχι. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Επειδή είναι εκεί.
Ισως να είναι μακριά, όπως εσύ αγαπημένη μου φίλη. Μένεις τόσο μακρυά από μένα. Μα είσαι παρούσα, με τη ψυχή σου. Με τα χρώματα που στολίζουν με πινελιές τις μέρες μου. Με χαμογελάκια και αγαπούλες.
Είμαι κι εγώ παρούσα πια για μένα. Το λένε τα μάτια μου. Τα μόνα μάτια που ερωτεύομαι.
Μάτια! Η λέξη κλειδί. Γι αυτήν άρχισα να γράφω..... Για τα μάτια που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν. Για τα μάτια που φανερώνουν βιβλία ολόκληρα γεμάτα λέξεις και συναισθήματα, μα πίσω τους υπάρχει σιωπή. Για τα μαύρα μάτια, βαθειά σαν άβυσσος. Χάνομαι μέσα τους, κι όμως ποτέ δεν ξεκλείδωσαν για να περάσω καν το κατώφλι τους. Μάτια που νιώθεις ότι σε αφήνουν έξω κι όμως σ' αγαπάνε.
Κοιτάω ξανά τα μάτια μου στον καθρέφτη... Τα μόνα που ερωτεύομαι......
Τα κλείνω και πάω για ύπνο... να χαθώ στο βυθό της μοναξιάς τους.
Μια καινούργια λέξη για μένα η έννοια της παρουσίας. Απολαμβάνω τις στιγμές που είσαι παρούσα δίπλα μου. Απολαμβάνω στιγμές που είναι άνθρωποι παρών στη ζωή μου. Σαν εκείνη τη μέρα που με πήρες να ακούσω μουσική. Ήσουν παρών. Κι ας μην το ήξερες. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία. Είναι η θέληση και η επιθυμία να είναι κάποιος εκεί κοντά σου. Να σε κοιτάει στα μάτια. Μπορεί πάλι και όχι. Ίσως τα έχει κλειστά. Ίσως σε αγγίζει, ίσως πάλι και όχι. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Επειδή είναι εκεί.
Ισως να είναι μακριά, όπως εσύ αγαπημένη μου φίλη. Μένεις τόσο μακρυά από μένα. Μα είσαι παρούσα, με τη ψυχή σου. Με τα χρώματα που στολίζουν με πινελιές τις μέρες μου. Με χαμογελάκια και αγαπούλες.
Είμαι κι εγώ παρούσα πια για μένα. Το λένε τα μάτια μου. Τα μόνα μάτια που ερωτεύομαι.
Μάτια! Η λέξη κλειδί. Γι αυτήν άρχισα να γράφω..... Για τα μάτια που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν. Για τα μάτια που φανερώνουν βιβλία ολόκληρα γεμάτα λέξεις και συναισθήματα, μα πίσω τους υπάρχει σιωπή. Για τα μαύρα μάτια, βαθειά σαν άβυσσος. Χάνομαι μέσα τους, κι όμως ποτέ δεν ξεκλείδωσαν για να περάσω καν το κατώφλι τους. Μάτια που νιώθεις ότι σε αφήνουν έξω κι όμως σ' αγαπάνε.
Κοιτάω ξανά τα μάτια μου στον καθρέφτη... Τα μόνα που ερωτεύομαι......
Τα κλείνω και πάω για ύπνο... να χαθώ στο βυθό της μοναξιάς τους.
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Κενό
Λένε, πως αν αφεθείς στα χέρια της μοίρας, αν γίνεις ένα με το σύμπαν τότε όλα βοηθούν για αυτά που επιθυμείς. Λένε, πως η αρμονία είναι το κλειδί για την ευτυχία. Να αφεθείς. Τόσο εύκολο και τόσο δύσκολο συνάμα. Κι όμως, αν πιστέψεις ότι όλα γίνονται για το καλό σου, τότε ξυπνά η μαγεία της ζωής.
Ήταν Παρασκευή. Η αγαπημένη μου μέρα. Την αγαπώ γιατί έχει μια περίεργή φόρτιση που με σπρώχνει να παίρνω αποφάσεις. Και εκείνο το πρωινό της είχα πει: «Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτή η φιλία έχει τελειώσει. Δεν πιστεύω σε σένα πια. Δεν έχω τίποτα να σου δώσω…».
Δεν αποκρίθηκε. Τι να έλεγε;Τα λόγια μου, ένα κοφτερό μαχαίρι που έκοψε τον σύνδεσμο μεταξύ μας. Κυριάρχησε η απόρριψη που πληγώνει, πονά, ματώνει τις καρδιές μα συνάμα μας λυτρώνει από σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε φαντάσματα. Βρικολακιάζουν, ρουφώντας το αίμα από τη ψυχή μας, για να κρατηθούν ζωντανές. Επειδή είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι εκείνη η φιλία στην οποία είχαμε πιστέψει, το άνοιγμα και το ξεγύμνωμα της καρδιάς μας, η ελπίδα του ξεφτισμένου πια «για πάντα μαζί» δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφιες λέξεις.
Ένιωθα παράξενα. Μπορώ να πω πως χαιρόμουν για τη λύτρωσή μου και για το κουράγιο μου. Απορούσα κιόλας με τη σκληρότητά μου, αν θεωρείται σκληρό αυτό που μόλις είχα κάνει. Δεν ένιωθα πόνο αλλά δεν αισθανόμουν και τόσο καλά. Υπέθεσα ότι ο πόνος ήταν πιο δυνατός από ότι οι αισθήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν.
Το απόγευμα βγήκα για μια βόλτα και κατέληξα να κάνω επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι. Η ζεστασιά του σπιτικού ήταν μια αγκαλιά για μένα, ένα στήριγμα για να κρατηθώ μέχρι να ηρεμήσω. Μια κοινή μας φίλη ήρθε σε λίγο, κι αυτή για επίσκεψη αλλά πολύ πιο κεφάτη από μένα. Κρατούσε στα χέρια της ένα βιβλίο και μου το πρότεινε να το διαβάσω. Το πήρα για να μη φανώ αγενής.
Την επομένη, καθώς απολάμβανα την άνεση που μου χαρίζει το Σάββατο, άνοιξα το βιβλίο από περιέργεια. Στάθηκα σε μερικές φράσεις: «Να πετάξεις τα άχρηστα. Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ’ αφήσουνε. Γιατί είναι εκείνα το κενό! Και σε τρελαίνει. Ή σε κουράζει».
Κάτι έγινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Έμοιαζε με ένα κομμάτι πάγο που σπάζει, μοιράζεται, ξεκολλά από το παγόβουνο και φεύγει. Το κενό. Δεν πρέπει να το φοβηθώ. Πρέπει να αφήσω το παρελθόν να χαθεί, να λιώσει στη ζεστή λίμνη, να γίνει ατμός. Πρέπει να αντέξω το κενό, όσο κι αν με ζαλίσει η όψη του. Πρέπει να αντέξω το χειμώνα, να τον περάσω για να έρθει η Άνοιξη και να είναι πραγματική. Γεμάτη χελιδόνια, ανθισμένα γιασεμιά κι ανεμώνες.
Η Δευτέρα ήρθε γοργά κι εγώ έσφιγγα τα δόντια για να αντέξω. Μα όχι για πολύ. Ήρθε η πρώτη αγκαλιά! Μια αναπάντεχη αγκαλιά που ζέστανε την καρδιά μου. Και σε λίγο μια έκπληξη και μετά μια δεύτερη. Μια δροσερή νότα και μετά ένα όνειρο που με πέταξε στους 7 ουρανούς. Και σαν επισφράγισμα, λόγια βαθιά, έκφραση από τα βάθη μιας ψυχής που κατέκλυσε τη δική μου και βρήκε τον πυθμένα της. Σταμάτησα να νιώθω ότι η ψυχή μου έχει απύθμενο βάθος. Σταμάτησε να είναι χαοτικό το μέσα μου. Κι ένιωσα σιγουριά!
Μου φάνηκε πως οι άνθρωποι μύρισαν την οσμή του κενού και έτρεξαν να προλάβουν να το γεμίσουν με την έκφραση της αγάπης τους. Και μου έφεραν την Άνοιξη στα μέσα του Αυγούστου! Γέμισε λουλούδια το κενό μου. Πλημμύρισε με αρώματα και φωτεινά χρώματα!Μια Άνοιξη μόνο για μένα!
Που αποδέχτηκα το κενό. Το ένιωσα σαν μέρος της ζωής. Το άφησα να υπάρξει. Και εκεί ψηλά, η τύχη, η μοίρα, ο φύλακας άγγελός μου, η μαγεία που κουβαλά μια νεράιδα ή το ίδιο το σύμπαν, με δέχτηκαν κοντά τους. Και ο τροχός κύλησε.Η Άνοιξη έστειλε το πρώτο της χελιδόνι, ντυμένο με μαύρο εξώφυλλο και χαραγμένο με λευκά γράμματα το όνομα της ελπίδας:Ε.Π.= Ενωμένες Πάντα.
Ήταν Παρασκευή. Η αγαπημένη μου μέρα. Την αγαπώ γιατί έχει μια περίεργή φόρτιση που με σπρώχνει να παίρνω αποφάσεις. Και εκείνο το πρωινό της είχα πει: «Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτή η φιλία έχει τελειώσει. Δεν πιστεύω σε σένα πια. Δεν έχω τίποτα να σου δώσω…».
Δεν αποκρίθηκε. Τι να έλεγε;Τα λόγια μου, ένα κοφτερό μαχαίρι που έκοψε τον σύνδεσμο μεταξύ μας. Κυριάρχησε η απόρριψη που πληγώνει, πονά, ματώνει τις καρδιές μα συνάμα μας λυτρώνει από σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε φαντάσματα. Βρικολακιάζουν, ρουφώντας το αίμα από τη ψυχή μας, για να κρατηθούν ζωντανές. Επειδή είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι εκείνη η φιλία στην οποία είχαμε πιστέψει, το άνοιγμα και το ξεγύμνωμα της καρδιάς μας, η ελπίδα του ξεφτισμένου πια «για πάντα μαζί» δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφιες λέξεις.
Ένιωθα παράξενα. Μπορώ να πω πως χαιρόμουν για τη λύτρωσή μου και για το κουράγιο μου. Απορούσα κιόλας με τη σκληρότητά μου, αν θεωρείται σκληρό αυτό που μόλις είχα κάνει. Δεν ένιωθα πόνο αλλά δεν αισθανόμουν και τόσο καλά. Υπέθεσα ότι ο πόνος ήταν πιο δυνατός από ότι οι αισθήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν.
Το απόγευμα βγήκα για μια βόλτα και κατέληξα να κάνω επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι. Η ζεστασιά του σπιτικού ήταν μια αγκαλιά για μένα, ένα στήριγμα για να κρατηθώ μέχρι να ηρεμήσω. Μια κοινή μας φίλη ήρθε σε λίγο, κι αυτή για επίσκεψη αλλά πολύ πιο κεφάτη από μένα. Κρατούσε στα χέρια της ένα βιβλίο και μου το πρότεινε να το διαβάσω. Το πήρα για να μη φανώ αγενής.
Την επομένη, καθώς απολάμβανα την άνεση που μου χαρίζει το Σάββατο, άνοιξα το βιβλίο από περιέργεια. Στάθηκα σε μερικές φράσεις: «Να πετάξεις τα άχρηστα. Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ’ αφήσουνε. Γιατί είναι εκείνα το κενό! Και σε τρελαίνει. Ή σε κουράζει».
Κάτι έγινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Έμοιαζε με ένα κομμάτι πάγο που σπάζει, μοιράζεται, ξεκολλά από το παγόβουνο και φεύγει. Το κενό. Δεν πρέπει να το φοβηθώ. Πρέπει να αφήσω το παρελθόν να χαθεί, να λιώσει στη ζεστή λίμνη, να γίνει ατμός. Πρέπει να αντέξω το κενό, όσο κι αν με ζαλίσει η όψη του. Πρέπει να αντέξω το χειμώνα, να τον περάσω για να έρθει η Άνοιξη και να είναι πραγματική. Γεμάτη χελιδόνια, ανθισμένα γιασεμιά κι ανεμώνες.
Η Δευτέρα ήρθε γοργά κι εγώ έσφιγγα τα δόντια για να αντέξω. Μα όχι για πολύ. Ήρθε η πρώτη αγκαλιά! Μια αναπάντεχη αγκαλιά που ζέστανε την καρδιά μου. Και σε λίγο μια έκπληξη και μετά μια δεύτερη. Μια δροσερή νότα και μετά ένα όνειρο που με πέταξε στους 7 ουρανούς. Και σαν επισφράγισμα, λόγια βαθιά, έκφραση από τα βάθη μιας ψυχής που κατέκλυσε τη δική μου και βρήκε τον πυθμένα της. Σταμάτησα να νιώθω ότι η ψυχή μου έχει απύθμενο βάθος. Σταμάτησε να είναι χαοτικό το μέσα μου. Κι ένιωσα σιγουριά!
Μου φάνηκε πως οι άνθρωποι μύρισαν την οσμή του κενού και έτρεξαν να προλάβουν να το γεμίσουν με την έκφραση της αγάπης τους. Και μου έφεραν την Άνοιξη στα μέσα του Αυγούστου! Γέμισε λουλούδια το κενό μου. Πλημμύρισε με αρώματα και φωτεινά χρώματα!Μια Άνοιξη μόνο για μένα!
Που αποδέχτηκα το κενό. Το ένιωσα σαν μέρος της ζωής. Το άφησα να υπάρξει. Και εκεί ψηλά, η τύχη, η μοίρα, ο φύλακας άγγελός μου, η μαγεία που κουβαλά μια νεράιδα ή το ίδιο το σύμπαν, με δέχτηκαν κοντά τους. Και ο τροχός κύλησε.Η Άνοιξη έστειλε το πρώτο της χελιδόνι, ντυμένο με μαύρο εξώφυλλο και χαραγμένο με λευκά γράμματα το όνομα της ελπίδας:Ε.Π.= Ενωμένες Πάντα.
Δήθεν...
Το ΔΗΘΕΝ το νιώθεις.
Από την αρχή.
Είναι ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι.
Είναι ένας δυσταγμός ελάχιστος.
Είναι μια σκιά στο φως.
Είναι αυτό που με ελκύει.
Να του δώσω φως.
Να το ακυρώσω.. κι ας πονέσω κι ας χαθώ.
Το αγνοώ.
Μου αρέσει να νιώθω ότι θα το νικήσω.
Ότι θα φανώ πιο δυνατή από το ψέμα.
Δεν είναι λάθος το Δήθεν.
Δεν είναι λάθος να το ακολουθείς.
Λάθος είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να σε στηρίξει καλύτερα από τα δυο σου δυνατά καλοσχηματισμένα πόδια. Μην ανέβεις στην πλάτη του. Απλά κράτα το από το χέρι και άσε το να σε ακολουθεί όσο θέλεις. Έχει κι αυτό κάτι να σου δώσει.... Ίσως μέσω του να βρεις την αλήθεια σου. Την τόσο όμορφη αλήθεια σου!
Από την αρχή.
Είναι ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι.
Είναι ένας δυσταγμός ελάχιστος.
Είναι μια σκιά στο φως.
Είναι αυτό που με ελκύει.
Να του δώσω φως.
Να το ακυρώσω.. κι ας πονέσω κι ας χαθώ.
Το αγνοώ.
Μου αρέσει να νιώθω ότι θα το νικήσω.
Ότι θα φανώ πιο δυνατή από το ψέμα.
Δεν είναι λάθος το Δήθεν.
Δεν είναι λάθος να το ακολουθείς.
Λάθος είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να σε στηρίξει καλύτερα από τα δυο σου δυνατά καλοσχηματισμένα πόδια. Μην ανέβεις στην πλάτη του. Απλά κράτα το από το χέρι και άσε το να σε ακολουθεί όσο θέλεις. Έχει κι αυτό κάτι να σου δώσει.... Ίσως μέσω του να βρεις την αλήθεια σου. Την τόσο όμορφη αλήθεια σου!
Κυριακή 7 Ιουνίου 2009
Μου λείπεις.
Μου λείπεις.
Μα δεν στο λέω.
Δεν θέλω να σου δώσω την ικανοποίηση.
Μου λείπεις.
Το ψιθυρίζω στον άνεμο.
Το λέω στο αυτί μιας πεταλούδας.
Το χαράζω στον κορμό ενός τριαντάφυλλου.
Το ζωγραφίζω στα σύννεφα.
Θα το νιώσεις.
Το ένιωσες ήδη....
Μα δεν στο λέω.
Δεν θέλω να σου δώσω την ικανοποίηση.
Μου λείπεις.
Το ψιθυρίζω στον άνεμο.
Το λέω στο αυτί μιας πεταλούδας.
Το χαράζω στον κορμό ενός τριαντάφυλλου.
Το ζωγραφίζω στα σύννεφα.
Θα το νιώσεις.
Το ένιωσες ήδη....
Τολμώ
Τολμώ.
Κάνω ένα μεγάλο βήμα και βγαίνω από τα όριά μου.
Έξω από το πρέπει.
Το πρώτο μεγάλο βήμα στην αγκαλιά του Θέλω.
Του Θέλω χωρίς δικαιολογίες, ενοχές, μάχες, προσπάθεια.
Θέλω-Παίρνω.
Έτσι απλά.
Το ξέρω πως όλα έχουν κόστος και οι δικές μου τσέπες είναι γεμάτες χαλίκια, στρατιωτάκια, κοτσιδάκια για τις κούκλες μου.
Μα τώρα, σήμερα, δεν με νοιάζει.
Το μόνο που πλημμυρίζει την ύπαρξή μου είναι.. το χαμόγελό μου!
Τόλμησα!
Κάνω ένα μεγάλο βήμα και βγαίνω από τα όριά μου.
Έξω από το πρέπει.
Το πρώτο μεγάλο βήμα στην αγκαλιά του Θέλω.
Του Θέλω χωρίς δικαιολογίες, ενοχές, μάχες, προσπάθεια.
Θέλω-Παίρνω.
Έτσι απλά.
Το ξέρω πως όλα έχουν κόστος και οι δικές μου τσέπες είναι γεμάτες χαλίκια, στρατιωτάκια, κοτσιδάκια για τις κούκλες μου.
Μα τώρα, σήμερα, δεν με νοιάζει.
Το μόνο που πλημμυρίζει την ύπαρξή μου είναι.. το χαμόγελό μου!
Τόλμησα!
Σάββατο 6 Ιουνίου 2009
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Καλοκαίρι
Καλοκαίρι!!!!
Περνάω τον χειμώνα , σαν Περσεφόνη, βασίλισσα του Άδη.
Μα μια τέτοια μέρα, όλα αλλάζουν.
Εγκαταλείπω το θρόνο, και γίνομαι πάλι υπηρέτης.
Αναριχιέμαι στην επιφάνεια της Γης, σαν στάλα της Θάλασσας.
Ανοίγω τα παραθύρια της ψυχής μου.
Ζωντανεύουν οι αισθήσεις.
Απολαμβάνω.
Αισθάνομαι.
Απλώνομαι στο κύμα και γίνομαι στάλες γαλάζιου νερού.
Κυμματίζω.
Αιωρούμαι.
Εξατμίζομαι.
Υπάρχω!
Καλό Καλοκαίρι φιλαράκια μου!
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
'Εκπληξη
Μια έκπληξη με ξάφνιασε.
Βούρκωσα.
Δάκρυσα.
Έκλαψα.
Μια ευχάριστη έκπληξη.
Με γέμισε συναισθήματα!
Τόσα πολλά που δεν χωρούσαν μέσα μου.
Κι έγιναν δάκρυα.
Ποτάμι.
Και μετά θάλασσα.
Κολύμπησε μέσα τους η καρδούλα μου.
Βούρκωσα.
Δάκρυσα.
Έκλαψα.
Μια ευχάριστη έκπληξη.
Με γέμισε συναισθήματα!
Τόσα πολλά που δεν χωρούσαν μέσα μου.
Κι έγιναν δάκρυα.
Ποτάμι.
Και μετά θάλασσα.
Κολύμπησε μέσα τους η καρδούλα μου.
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Η κούκλα μου η Φωτεινή
Στέκεται υπομονετικά στο πιο χαμηλό ράφι, στη γωνιά του σαλονιού μου. Οι ξανθιές συνθετικές μπούκλες της και το λευκό φόρεμα φωτίζουν τα θαλασσιά μάτια και το περήφανο βλέμμα της.
- Χρόνια πολλά Φωτεινούλα.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και την κοιτάω. Ξέρω πως χαίρεται ακόμα κι αν τα πλαστικά ροζ χείλη της δεν μου σκάνε κανένα χαμόγελο.
- Σήμερα που έχεις τα πρώτα γενέθλιά σου, θα σου πω μια ιστορία.
Της χαϊδεύω τα χέρια και ξεκινάω.
Έκλεινα τα 10 και ήμουν χαρούμενη γιατί μια ολόκληρη δεκαετία δεν είναι και ασήμαντη υπόθεση. Το σαλόνι της μαμάς, που πάντα ήταν κλειδωμένο, προστατευμένο από τη σκόνη και τις ζαβολιές μας, είχε γεμίσει από κόσμο και νοστιμιές. Τα κεριά στην τούρτα δεν είχαν ανάψει ακόμη. Χάζευα το ζαχαρένιο κόκκινο τριαντάφυλλο στο κέντρο της, όταν κτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα κι άνοιξα την ξύλινη σκαλιστή πόρτα. Ο νονός μου κρατούσε ένα πελώριο κουτί στολισμένο με ένα ροζ φιόγκο. Έμεινα άφωνη και δεν θυμάμαι καν αν τον χαιρέτησα.
Με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. – Χρόνια πολλά μικρή μου! Πόσο ψήλωσες από την τελευταία φορά που σε είδα.
Όλοι έτρεξαν και τον καλωσόρισαν, μιας και η δουλειά του στην Αφρική τον κρατούσε καιρό μακριά μας.
Με ένα φύσημα έσβησα τα κεριά. Προσπέρασα ευχές, χέρια κι αγκαλιές και βρέθηκα μπροστά στο κουτί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που την πήρα στα χέρια μου. Ήταν μια πανέμορφη κούκλα ντυμένη με δανδέλες. Αυτό που την έκανε όμως ξεχωριστή ήταν το μυστικό στην πλάτη της. Ένα κουμπάκι την έκανε να μιλά και να τραγουδά κι ένα άλλο να περπατάει.
Οι φίλες μου έτρεξαν τριγύρω μου και την θαύμαζαν. Ίσως να ζήλευαν κιόλας.
Μεγάλωνα και είχα εκείνη. Μια ξεχωριστή ύπαρξη. Δική μου. Ένα θησαυρό που γέμισε όλες τις μοναχικές στιγμές.
- Χρόνια πολλά Φωτεινούλα.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και την κοιτάω. Ξέρω πως χαίρεται ακόμα κι αν τα πλαστικά ροζ χείλη της δεν μου σκάνε κανένα χαμόγελο.
- Σήμερα που έχεις τα πρώτα γενέθλιά σου, θα σου πω μια ιστορία.
Της χαϊδεύω τα χέρια και ξεκινάω.
Έκλεινα τα 10 και ήμουν χαρούμενη γιατί μια ολόκληρη δεκαετία δεν είναι και ασήμαντη υπόθεση. Το σαλόνι της μαμάς, που πάντα ήταν κλειδωμένο, προστατευμένο από τη σκόνη και τις ζαβολιές μας, είχε γεμίσει από κόσμο και νοστιμιές. Τα κεριά στην τούρτα δεν είχαν ανάψει ακόμη. Χάζευα το ζαχαρένιο κόκκινο τριαντάφυλλο στο κέντρο της, όταν κτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα κι άνοιξα την ξύλινη σκαλιστή πόρτα. Ο νονός μου κρατούσε ένα πελώριο κουτί στολισμένο με ένα ροζ φιόγκο. Έμεινα άφωνη και δεν θυμάμαι καν αν τον χαιρέτησα.
Με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. – Χρόνια πολλά μικρή μου! Πόσο ψήλωσες από την τελευταία φορά που σε είδα.
Όλοι έτρεξαν και τον καλωσόρισαν, μιας και η δουλειά του στην Αφρική τον κρατούσε καιρό μακριά μας.
Με ένα φύσημα έσβησα τα κεριά. Προσπέρασα ευχές, χέρια κι αγκαλιές και βρέθηκα μπροστά στο κουτί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που την πήρα στα χέρια μου. Ήταν μια πανέμορφη κούκλα ντυμένη με δανδέλες. Αυτό που την έκανε όμως ξεχωριστή ήταν το μυστικό στην πλάτη της. Ένα κουμπάκι την έκανε να μιλά και να τραγουδά κι ένα άλλο να περπατάει.
Οι φίλες μου έτρεξαν τριγύρω μου και την θαύμαζαν. Ίσως να ζήλευαν κιόλας.
Μεγάλωνα και είχα εκείνη. Μια ξεχωριστή ύπαρξη. Δική μου. Ένα θησαυρό που γέμισε όλες τις μοναχικές στιγμές.
- Τα χρόνια πέρασαν, Φωτεινή και δεν θυμάμαι τι απέγιναν η κούκλα κι εκείνο το ανέμελο κορίτσι που την κρατούσε αγκαλιά.
Σηκώθηκα από το πάτωμα και πήρα στα χέρια μου το κουτί που ήταν κρυμμένο κάτω από το ριγέ μαξιλαράκι του καναπέ. Έβγαλα από μέσα μια μικρή κουκλίτσα με καστανές πλεξούδες και την έβαλα προσεκτικά δίπλα στην Φωτεινή.
- Για να έχεις κι εσύ μια ξεχωριστή ύπαρξη, δική σου. Ένα θησαυρό που θα σου γεμίσει τη μοναξιά σου. Χρόνια πολλά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)