Αναδύομαι

Κακές συνήθειες. Βαθιοί δεσμοί με το παρελθόν. Ενστικτώδεις αντιδράσεις δεμένες με κώδικες σκαλισμένους στα κύτταρα μας. Τρελοί αστρολογικοί συνδυασμοί που μας οδηγούν στο να δινόμαστε! Ρέω στο ποτάμι της ζωής αφήνοντας στο πέρασμά μου δάκρυα. Κομμάτια υγρά του εαυτού μου. Σημάδι ότι πέρασα από εδώ.
Έζησα. Γέλασα. Έκλαψα. Σημάδια παντού. Να μην ξεχάσω. Να μην ξεχαστώ. Δίνομαι με πάθος, ζωγραφίζω με το χρώμα της καρδιάς τα βότσαλα και ομορφαίνω τις πέστροφες με το άγγιγμά μου.
Μέχρι που φτάνω στη θάλασσα και χάνομαι. Έχω ήδη δοθεί ολοκληρωτικά και δεν έχει μείνει παρά ο αφρός της ψυχής μου που παρασύρεται από το κύμα στην τεράστια μοναχική αγκαλιά της θάλασσας. Φτάνει στο βυθό, στα σκοτάδια του νου, ψάχνοντας αδιάκοπα την ανασυγκρότηση.
Χάνομαι στην άβυσσο των ψευδαισθήσεων, αναμετριέμαι με το άπειρο, ντύνομαι το χάδι ενός αόριστου Θεού και γεννιέμαι ξανά στο αφρισμένο πέλαγος.
Αναδύομαι!
Φτάνω στη χρυσαφένια αμμουδιά.
Με περιμένεις…
Απλώνεις το χέρι. Με κοιτάς. Μεθάω απ΄ την γλύκα των ματιών σου. Αφήνομαι στα χέρια σου. Με στεγνώνεις με τις αχτίδες του ήλιου. Με χτενίζεις με αρωματισμένα στάχυα. Στολίζεις το δέρμα μου με το χαμόγελό σου.
Στέκομαι όρθια και δυνατή ξανά! Δίπλα σου! Στη γη μας! Κρύβω ένα φιλί στα χέρια μου και στο χαρίζω.
Δίνω ξανά χωρίς να δοθώ. Χωρίς να αφανιστώ στην μελαγχολία του έρωτα.
Ο ήλιος ζηλεύει το φως της αγάπης μας. Η θάλασσα λαχταρά το χρώμα των ματιών σου, κι ένας γλάρος χαμογελά αναγνωρίζοντας την ελευθερία της αγάπης μας. Αφήνει ένα λευκό φτερό στην αγκαλιά μας. Το σύμβολό μας.