Μεσημεριανός ύπνος

Μια ώρα παίδευα την μικρή στα χέρια μου.
Είχε κουραστεί κι έκλαιγε. Με ένα κλάμα, ίδια σειρήνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Σε κάνει να στέκεις προσοχή στο πρόσταγμά της.
Τη νανούριζα. Τα καταγάλανα ματάκια ζαλίζονταν για λίγο μα το φως και οι φωνές γύρω της δεν την άφηναν να ηρεμήσει.
Ήταν σαν ένα σκωτσέζικο ντους ανάμεσα σε λεπτά ηρεμίας και σειρήνας.
Τα χεράκια της τρύπωναν μέσα στα μαλλιά μου και ταξίδευαν στο πρόσωπό μου.
Ο τελευταίος σταθμός πάντα η μύτη μου. Την κρατούσε, την περιεργαζόταν. Με έγδαρε κι ελαφριά με τα μαλακά νυχάκια. Το ζουμερό σωματάκι της χαλάρωνε κι έλεγα... ωραία.. θα κοιμηθεί.
Στα πολλά την πήρε ο ύπνος.

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι με νανούρισε τέλεια.
Ήρθα κι εγώ στο κρεβάτι μου κι απόλαυσα τέσσερεις ώρες ύπνου.
Σαν μωρό στην κούνια!