Κενό

Λένε, πως αν αφεθείς στα χέρια της μοίρας, αν γίνεις ένα με το σύμπαν τότε όλα βοηθούν για αυτά που επιθυμείς. Λένε, πως η αρμονία είναι το κλειδί για την ευτυχία. Να αφεθείς. Τόσο εύκολο και τόσο δύσκολο συνάμα. Κι όμως, αν πιστέψεις ότι όλα γίνονται για το καλό σου, τότε ξυπνά η μαγεία της ζωής.
Ήταν Παρασκευή. Η αγαπημένη μου μέρα. Την αγαπώ γιατί έχει μια περίεργή φόρτιση που με σπρώχνει να παίρνω αποφάσεις. Και εκείνο το πρωινό της είχα πει: «Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτή η φιλία έχει τελειώσει. Δεν πιστεύω σε σένα πια. Δεν έχω τίποτα να σου δώσω…».
Δεν αποκρίθηκε. Τι να έλεγε;Τα λόγια μου, ένα κοφτερό μαχαίρι που έκοψε τον σύνδεσμο μεταξύ μας. Κυριάρχησε η απόρριψη που πληγώνει, πονά, ματώνει τις καρδιές μα συνάμα μας λυτρώνει από σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε φαντάσματα. Βρικολακιάζουν, ρουφώντας το αίμα από τη ψυχή μας, για να κρατηθούν ζωντανές. Επειδή είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι εκείνη η φιλία στην οποία είχαμε πιστέψει, το άνοιγμα και το ξεγύμνωμα της καρδιάς μας, η ελπίδα του ξεφτισμένου πια «για πάντα μαζί» δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφιες λέξεις.
Ένιωθα παράξενα. Μπορώ να πω πως χαιρόμουν για τη λύτρωσή μου και για το κουράγιο μου. Απορούσα κιόλας με τη σκληρότητά μου, αν θεωρείται σκληρό αυτό που μόλις είχα κάνει. Δεν ένιωθα πόνο αλλά δεν αισθανόμουν και τόσο καλά. Υπέθεσα ότι ο πόνος ήταν πιο δυνατός από ότι οι αισθήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν.
Το απόγευμα βγήκα για μια βόλτα και κατέληξα να κάνω επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι. Η ζεστασιά του σπιτικού ήταν μια αγκαλιά για μένα, ένα στήριγμα για να κρατηθώ μέχρι να ηρεμήσω. Μια κοινή μας φίλη ήρθε σε λίγο, κι αυτή για επίσκεψη αλλά πολύ πιο κεφάτη από μένα. Κρατούσε στα χέρια της ένα βιβλίο και μου το πρότεινε να το διαβάσω. Το πήρα για να μη φανώ αγενής.
Την επομένη, καθώς απολάμβανα την άνεση που μου χαρίζει το Σάββατο, άνοιξα το βιβλίο από περιέργεια. Στάθηκα σε μερικές φράσεις: «Να πετάξεις τα άχρηστα. Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ’ αφήσουνε. Γιατί είναι εκείνα το κενό! Και σε τρελαίνει. Ή σε κουράζει».
Κάτι έγινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Έμοιαζε με ένα κομμάτι πάγο που σπάζει, μοιράζεται, ξεκολλά από το παγόβουνο και φεύγει. Το κενό. Δεν πρέπει να το φοβηθώ. Πρέπει να αφήσω το παρελθόν να χαθεί, να λιώσει στη ζεστή λίμνη, να γίνει ατμός. Πρέπει να αντέξω το κενό, όσο κι αν με ζαλίσει η όψη του. Πρέπει να αντέξω το χειμώνα, να τον περάσω για να έρθει η Άνοιξη και να είναι πραγματική. Γεμάτη χελιδόνια, ανθισμένα γιασεμιά κι ανεμώνες.
Η Δευτέρα ήρθε γοργά κι εγώ έσφιγγα τα δόντια για να αντέξω. Μα όχι για πολύ. Ήρθε η πρώτη αγκαλιά! Μια αναπάντεχη αγκαλιά που ζέστανε την καρδιά μου. Και σε λίγο μια έκπληξη και μετά μια δεύτερη. Μια δροσερή νότα και μετά ένα όνειρο που με πέταξε στους 7 ουρανούς. Και σαν επισφράγισμα, λόγια βαθιά, έκφραση από τα βάθη μιας ψυχής που κατέκλυσε τη δική μου και βρήκε τον πυθμένα της. Σταμάτησα να νιώθω ότι η ψυχή μου έχει απύθμενο βάθος. Σταμάτησε να είναι χαοτικό το μέσα μου. Κι ένιωσα σιγουριά!
Μου φάνηκε πως οι άνθρωποι μύρισαν την οσμή του κενού και έτρεξαν να προλάβουν να το γεμίσουν με την έκφραση της αγάπης τους. Και μου έφεραν την Άνοιξη στα μέσα του Αυγούστου! Γέμισε λουλούδια το κενό μου. Πλημμύρισε με αρώματα και φωτεινά χρώματα!Μια Άνοιξη μόνο για μένα!
Που αποδέχτηκα το κενό. Το ένιωσα σαν μέρος της ζωής. Το άφησα να υπάρξει. Και εκεί ψηλά, η τύχη, η μοίρα, ο φύλακας άγγελός μου, η μαγεία που κουβαλά μια νεράιδα ή το ίδιο το σύμπαν, με δέχτηκαν κοντά τους. Και ο τροχός κύλησε.Η Άνοιξη έστειλε το πρώτο της χελιδόνι, ντυμένο με μαύρο εξώφυλλο και χαραγμένο με λευκά γράμματα το όνομα της ελπίδας:Ε.Π.= Ενωμένες Πάντα.