Περπάτημα - Μέρα 36η

Περπατώ προς τη δύση.
Ο ήλιος χάνεται αργά πίσω από τα βουνά.
Ακόμα λάμπει και χρυσίζει τα σπαρτά.
Άρχισε το θέρος και η μυρωδιά είναι έντονη.
Κοιτάω τον ήλιο και τον παρακαλώ...
να πάρει μαζί του όλο το βάρος του χειμώνα.
Να το πάρει και να χαθεί μαζί του για πάντα.
Το κορμί μου δεν αντέχει άλλο την κούραση,
το άγχος, τις έννοιες, την πάλη με τον εαυτό μου,
τις ενοχές και τα λάθη μου.
Τους φόβους και τις φοβίες μου.

Δεν τα θέλω πια.
Φτάνει.
Θέλω φως και λάμψη... από εκείνη , την καλή την μαγευτική...

Προσπαθώ να φωτογραφίσω τον ουρανό μα το φως είναι άπιαστο.

φτάνω στο σημείο, στο όριο που περπατώ,
και γυρνάω πίσω.

νιώθω τη σκοτεινιά της νύχτας που έρχεται,
το φεγγάρι που φανερώθηκε και προσπαθεί να στρογγυλέψει.
Την Παρασκευή έχει πανσέληνο.

Περπατώ περπατώ μες το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...
περπατώ περπατώ μες το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...

Δεν είναι εδώ.
κοιτάω δεξιά κι αριστερά και δεν υπάρχει κανείς.
Κι ετοιμάζομαι να περάσω πάνω από τη γέφυρα.
Και θέλω όλα να φύγουν, να φύγουν όλα, θέλω φως, θέλω το φως.

Γεμίζω τη χούφτα μου με 7 ανοιχτές κίτρινες μαργαρίτες...
τις κρατάω
και τις πετάω πίσω μου
κι αρχίζω και τρέχω
και γελάω και τρέχω
γελάω δυνατά
και μπαίνω σε ένα χωράφι που μόλις έχουν θερίσει
και μυρίζει
η μυρωδιά από το σανό φτάνει στο στομάχι μου
τρέχω γρήγορα
είμαι δώδεκα χρονών και τρέχω
νιώθω το χώμα να βουλιάζει
τις πέτρες να ενοχλούν τα παπούτσια μου
μα τρέχω τρέχω γρήγορα
και με κυνηγάς
το ξέρω ότι ήθελες να παίξουμε κρυφτό
τρέχω και σου ξεφεύγω
και γελώ γελώ και λάμπω.

Κατεβαίνω στο δρόμο και περπατώ.
Μεγάλωσα πάλι.
Και περπατώ νιώθοντας βαριά, αντρίκια τα βήματά μου.
περπατώ καμαρωτή

και τα νιώθω... τότε τα νιώθω.. το φως περνάει από μέσα μου
και δυο καινούργιες φτερούγες φυτρώνουν στην πλάτη μου
μωβ, κίτρινο, γαλανό

μεγαλώνουν, ανεμίζουν στην πλάτη μου,
περπατώ καμαρωτή σαν να φοράω καινούργιο μεταξένιο φουστάνι.

βγαίνω από τον παραμυθόκοσμο των λιβαδιών και περπατώ περήφανα στο πεζοδρόμιο.
τα αυτοκίνητα τρέχουν,
οι άντρες παίζουν στοιχήματα,
κάποιοι δουλεύουν ακόμα
οι νοικοκυρές μαγειρεύουν και μου ανοίγουν την όρεξη
κι εγώ περπατώ με τις νέες μου φτερούγες

σε ένα κόσμο που δεν πιστεύει πια σε νεράιδες.

Έχω πάρει όμως τα σημάδια σήμερα, τα μηνύματα για την άνοιξη
τους στόχους μου, αν σε βολεύει καλύτερα η λέξη...
κι αρχίζω...