Έστω κι αν φαίνεται ότι το ξεχάσαμε...
Ότι το όνειρο έχει αποκοιμηθεί...
Τη μαγική πρώτη μέρα της Άνοιξης... Ή μια άλλη μαγική μέρα, ξυπνάει...
Και παίρνει το δρόμο του...
Αγναντεύει τον κάμπο
Κουνιέται στον άνεμο σαν στάχυ
Μυρίζει σαν μαργαρίτα
Κι αγαπάει παθιασμένα
5 σχόλια:
Ομορφκιές!!
Εννα πάω τζιαι γω περίπατο τζιαι θα φέρω φωτογραφίες κάποια που τούντες μέρες :)
Μονο και για το τι αντικρυζεις, το περπάτημα αποκτά διπλή αξία.
αισιόδοξο ποστ. μπράβο. αρέσκει μου
Την ώρα που επέστρεφα από το περπάτημα, πέρα από το ότι είχα ηρεμήσει, πέρασε και ο πόνος στα χέρια μου, σκεφτόμουν όλη αυτή την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας και είναι ικανή να μας φτιάξει τη διάθεση, και είναι εκεί, δίπλα μας, γύρω μας, δωρεάν και την προσπερνάμε κάθε μέρα.
Σήμερα δεν κατάφερα να πάω για περπάτημα και μου λείπει ήδη.
να διαβάσεις το άρθρο που θα κάνω καλό μου, σε καταλαβαίνω απόλυτα, τώρα αλλά κυρίως για το μέλλον ;)
Δημοσίευση σχολίου