Περπάτημα - Μέρα 20η

Κοιτάω τα δέντρα στο δρόμο.
Υπομονετικά στην ίδια θέση.
Από την αρχή της ζωής τους ως το τέλος.
Χωρίς να κινηθούνε, χωρίς να γνωρίσουν αλλα μέρη.
Κάτω από τον ήλιο, το κρύο, την υγρασία, τη βροχή.

Ίδια ψυχή όλος ο κόσμος.

Άλλες εκφράσεις,
άλλες ανάγκες και μορφές.

Κοιτάω τη μορφή μου να διαβαίνει στο δρόμο.
Σιωπηλή,
σοβαρή απόψε,
οι σκέψεις έχουν γεμίσει το μυαλό.

Ο θυμός κυλάει στα πόδια,
καύσιμο για κίνηση με γρήγορο ρυθμό.

Κίνηση, μας κάνει να θέλουμε, να επιθυμούμε να βρεθούμε αλλού,
πέρα μακρυά,
να δούμε μέρη και άτομα αγαπημένα.

Ταξιδεύουμε συχνά,
κινούμαστε,
εκπληρώνουμε επιθυμίες μας,
ξανά
και ξανά
και ξανά
ακόρεστα....

το δεντρί με κοιτά
θα ειναι εκεί
σήμερα,
απόψε,
αύριο,
ως.... το τέλος

χωρις να ζητά
να θέλει

Ευτυχισμένο χορεύει με τον άνεμο...

κοιτάω τα άστρα
βρίσκω το δικό μας

Ευτυχισμένη γέρνω στο πλάι σου....