Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Σιωπή

Μέρες έχει να γράψω στο blog. Δεν ήξερα τι.
Λες, να μην είμαι φλύαρη πια;
Μετά θυμήθηκα.
Δεν θέλω να μιλώ αυτές τις μέρες.
Δεν θέλω να γράφω.
Οι σκέψεις δεν είναι όμορφες πια.
Έχουν περίεργες αποχρώσεις.
Λίγο φωτεινές, λίγο σκοτεινές.
Ραβδώσεις και ημικύκλια.
Κι εγώ μισώ τα ημι-
Ημιτελής καταστάσεις.
Ούτε καλές, ούτε κακές.
Χωρίς χαρακτήρα και νόημα.
Μπερδεμένα χρώματα στις παλάμες του ζωγράφου.
Πετάμενα εκεί, τυχαία.
Καμοιά βουλή.
Στιγμές απάθειας.
Αδυναμία.
Ο δύσκολος μου άθλος.
Η αποδοχή της.
Στέκομαι γυμνή από συναισθήματα
μπροστά στον ουρανό.
Έρμαιο του σκοτεινού ορίζοντα.
Ο αέρας με πάει ψηλά.
Με συνθλίβει.
Μαζεύω σιωπηλά τα κομμάτια.
Φτιάχνω ένα καινούριο πάζλ.
Πάλι...
Ξανά...
Ακόμα μια φορά....
Κύκλος.
Τελειότητα.
Ταιριάζω.
Σιωπή.

7 σχόλια:

Argyrios G. είπε...

kales siopes :-)
kalo vradi...

Neraida είπε...

Kalo vradi argyri...

heron είπε...

Σε νιώθω!
Θα σε αφήσω ήσυχη στη σιωπή σου...
Όχι, όμως, μόνη!
Θα είμαι εδώ δίπλα χωρίς να μιλώ, αλλά είμαι σίγουρη ότι με τη σιωπή θα πούμε πολλά!

oniropolos είπε...

axizi autos pou akoui kai katalaveni tin siwpi sou...

Neraida είπε...

Σ' ευχαριστώ heron, αγαπημένη μου φίλη.
Είσαι πάντα κοντά μου!



οniropole,

Μπορώ να πω ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους :-)
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

Φεγγαρολουστη είπε...

Γεια σου καλη μου Νεράιδα..

Κι η σιωπη ειναι αναγκαια πολλες φορες...

Δεν ειναι παντα απαραιτητες οι λέξεις για να επικοινωνησει κανεις...

Φεγγαρενιες αγκαλιες

Neraida είπε...

Φεγγαρόλουστη,

ο Θεός πάντα μας στέλνει αυτά που χρειαζόμαστε.

Είμαι τυχερή γιατί μου έστειλε δυο καλές φίλες που διαβάζουν τη ψυχή μέσα από τη σιωπή μου.

Καμοιά φορά η σιωπή καλύπτει όσα δεν έχω το θάρρος να δω, να αντιμετωπίσω.

Στιγμές που λυγίζω.

Έχω ανάγκη την παντοδυναμία του εαυτού μου. Εύχομαι στο Θεό να μου δώσει τη σοφία ώστε να είμαι χαρούμενη ακόμα κι όταν λυγίζω....