Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Κατάφερα και ξύπνησα λίγο νωρίς σήμερα.  Όχι πολύ, μη φανταστείς. 
Τελευταία σχολική μέρα σήμερα για φέτος. Τελευταίες εξετάσεις του νεραϊδόπαιδου 2.
Δεν συνηθίζω να τους αποκαλώ με αριθμούς J Αν και στο μπλογκ τους έμειναν το 1 και το 2.
Άσε και με τα ονόματα είναι φορές που θέλω να φωνάξω τον ένα, φωνάζω τον άλλο.  Έτσι επινόησα ένα όνομα ενώνοντας τα 2 ονόματά τους και το φωνάζω αυτό. Δεν βοηθά και πάντα.  Έχουν μεγαλώσει κι έχουν γίνει πολύ οι ίδιοι.  Μικρότεροι είχαν διαφορετικό σωματότυπο.  Και τώρα έχουν, εννοείτε.  Απλά πλέον έχουν το ίδιο ύψος, το ίδιο στυλ.
Χτες ήμουν στο δωμάτιο του μικρού, συγύριζα κάποια ρούχα στο ερμάρι του, του μιλούσα. Καθώς μιλούσα φεύγει έρχεται ο μεγάλος, εγώ είδηση δεν πήρα, συνεχίζω να μιλώ γυρνάω, τον κοιτάω όπως ξάπλωνε μπρούμυτα στο κρεβάτι. Μένω για μερικά δευτερόλεπτα σκεφτική. Και μετά γελά και με κοροϊδεύει.

Τους τελευταίους μήνες, υποθέτω είναι φυσιολογικό, ίσως φταίει που ενηλικιώθηκε και ο μεγάλος, με πιάνω συχνά, πολύ συχνά σε φάση αυτοκριτικής.

Δεν στεναχωριέμαι που μεγαλώνουν, δεν είναι ότι θα έχω στρατιώτη σύντομα, δεν είναι η αλλαγή των ρόλων και η αποστασιοποίηση.

Είναι ο χρόνος. Ο χρόνος της παιδική/εφηβικής ηλικίας που τέλειωσε/τελειώνει.  Είναι ο πίνακας που τέλειωσε, στέγνωσαν οι μπογιές και τον βάζουμε στον τοίχο και λέμε : Για να δούμε τι κάναμε. 

Πιστεύω πολύ στην ελευθερία. Γενικότερα.  Και έχω πει συχνά σε σχόλια ότι ο γονιός είναι μόνο μια παράμετρος στη ζωή ενός παιδιού.  Σημαντική μεν αλλά την πραγματική αξία την δίνει το ίδιο το παιδί.  Θα πάρει αυτά που θεωρεί χρήσιμα. Έτσι, προσπάθησα, συνειδητά, να μεγαλώσουν σε ένα χώρο που να έχουν άπειρο χώρο έκφρασης της προσωπικότητάς τους. 

Τα πάντα έχουν το κόστος τους. Γι αυτό έρχεται η αυτοκριτική ( που την ανακάλυψα κι αυτήν στα 40 τόσα μου ).  Όχι τόσο για το αν έκανα καλές επιλογές ( αυτές θα έκανα έτσι κι αλλιώς, όποια και να ήταν τα δεδομένα ). 

Ίσως να ναι απλά το συναίσθημα που έχουν τα χελιδόνια όταν τα μικρά τους ανοίγουν τα φτερά και πετάνε μόνα τους.

8 σχόλια:

astronaftis είπε...

ωραίο κείμενο κόρη!

Neraida είπε...

Ευχαριστώ Νίκο.
Ήταν αυθόρμητο :-)

Ανώνυμος είπε...

"Είναι ο χρόνος. Ο χρόνος της παιδική/εφηβικής ηλικίας που τέλειωσε/τελειώνει. Είναι ο πίνακας που τέλειωσε, στέγνωσαν οι μπογιές και τον βάζουμε στον τοίχο και λέμε : Για να δούμε τι κάναμε."

Εξαιρετική απεικόνιση!

Neraida είπε...

Να σαι καλά!

Κάπως έτσι το βιώνω :-)

Light Blue είπε...

Πόσο όμορφο αυτό το κείμενο! :) Να τους χαίρεσαι!

Neraida είπε...

Σε ευχαριστώ γλυκιά μου! Να σαι καλά!

Nonis είπε...

έτσι είναι ακριβώς!
διας τους παιδεία τζαι αγάπη τζαι εν οι ίδιοι μετά που να αναπτύξουν το χαρακτήρα τους...

πάντα καλά να είναι, προκομμένοι τζαι να σε κάμνουν υπερήφανη κάθε μέρα... :)

Neraida είπε...

Ευχαριστώ Noni mou,

ε.. μα είμαι περήφανη που τη μέρα που επλαστήκαν.. θεωρώ τους δώρο θεού...