Ανάρτηση χωρίς ουσιαστικό θέμα.
Μέρες χωρίς κάτι ιδιαίτερο κι όμως νιώθω τη δόνηση τους.
Όπως ίσως η χτεσινή.
Είναι φορές που ξυπνώ και νιώθω άσχημα. Σαν να πνίγομαι. Με τον καιρό έμαθα ότι αυτές τις μέρες δεν ξυπνώ. Υποσυνείδητα είμαι κάπου στο παρελθόν ή στο μέλλον. Κάπου εκεί «πάνω» που ταξιδεύω όταν κοιμάμαι και δεν θέλω να επιστρέψω στο σώμα σαν ξυπνώ. Ίσως επειδή διαισθάνομαι την ένταση της μέρας…
Πολλά μαζεμένα έρχονται…
Ένα απρόσμενο μήνυμα στο κινητό…
Μια συνάντηση που επιθυμούσα από καιρό…
Χαλαρές όμορφες στιγμές…
Μάτια να υγραίνονται μπροστά στην αυθεντικότητα…
Φίλοι παλιοί, καινούργιοι, αγαπημένοι απλά…
Ματιές χαμογελαστές πάντα…
Κρασάκι… μαγεία…
Κι απομένω να αναρωτιέμαι τι θέλει να μου δείξουν όλα αυτά…
Καθισμένη στο δικό μου πλατύσκαλο εδώ και τόσο καιρό…
Φοβάμαι να σηκωθώ πάλι…
Κι όμως όλα φωνάζουν : ΈΕΕΕΕΕΕΕΕΛΛΛΛΛΛΛΛΛΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
2 σχόλια:
Να αντιμετωπίζεις τον φόβο κατάμματα και θα φεύγει... κάθε φορά, όσες χρειαστεί.
Όταν ακους ξεχωριστό κάλεσμα, να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις όπου σε καλεί. Το οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας. :)
Έχεις δίκιο.
Πρέπει να κοιτάξω κατάματα το Φόβο.
Κι αυτή τη φορά.
Αυτό που νιώθω είναι ότι όλα τα σημάδι, όλα τα καλέσματα για ένα βήμα μπροστά, σημαίνει ότι είναι καιρός να κοιτάξω τα μάτια του.
Σε ευχαριστώ!
Θα πρέπει να το κάνω κι αυτό...
Δημοσίευση σχολίου