Μιας και περνάμε φάση καρναβαλιού κι αντί να τις φορέσουμε, πέφτουν οι μάσκες.
Μιας και είπαμε για την σεξουαλικότητα των ζώων και τις εκτρώσεις.
Ανοίγω αυτό το θέμα γιατί πρώτα από όλα έχω μια απορία.
Η απορία είναι αυτό που ακούω τελευταία ( και θα ήθελα τους blogg-αντρες ) να μας πουν.
Ότι δηλαδή στη γυναίκα είναι συνήθως ανεπτυγμένα τα μητρικά ένστικτα από νεαρή ηλικία. Και νιώθει την ανάγκη να κάνει παιδιά.
Ενώ στον άντρα τα πατρικά ένστικτα ενεργοποιούνται άμα αποκτήσουν παιδί και μετά.
Έτσι ακραία το θέτω, γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι. Απλά ψάχνω να βρω τη μέση λύση.
Για παράδειγμα, για μένα πάντα ήταν σημαντικό να κάνω παιδιά!
Αν υπήρχε... τεχνικό πρόβλημα.. θα το δεχόμουν αλλά ήταν πάντα καθοριστική ανάγκη στη ζωή μου.
Οπόταν όσοι θέλουν ας γράψουν πως Νιώθουν το θέμα, οι ίδιοι.
21 σχόλια:
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες για όλες τις γυναίκες αλλά και εγώ από μικρή ήθελα να κάνω παιδιά.
Είμαι περίεργη να δω τι θα πουν οι άντρες.
εγώ πριν κάνω παιδιά ντρεπόμουν να κοιτάξω τα μικρά παιδιά στα μάτια και δεν ήξερα πώς να τους συμπεριφερθώ. πολλές φορές τα αγνοούσα σαν να μην υπήρχαν γύρω μου.
ούτε ένιωθα την ανάγκη να γίνω πατέρας.
αφού γεννηθήκαν οι κόρες μου ούλλοι ξέρουν με σαν ένα από τους πιο χαζομπαμπάδες που ξέρουν.
Τζι εγω ειχα τα μητρικα μου ενστικτα παντα σε εγρηγορση. Ισως, επειδη καθως εμεγαλωνα παντα υπηρχαν μωρα στην ευρυτερην οικογενεια. Ισως ετσι ειμαι. Δεν μου περασε ποττε που τον νου να μεν αποκτησω μωρα.
Αλλα τζι ο Γρουτος ετσι ενει. Ακομα τζαι πριν γινει πατερας ο ιδιος, ηταν πολλα στοργικος τζαι διαχυτικος με τα μωρα.
ένεν σε όλες τις γυναίκες ανεπτυγμένα τα μητρικά ένστικτα. Εγώ είμαι 27 και εν εσκέφτηκα ποττέ οτι θέλω να κάμω μωρά. Οι φίλες μου μερικές είχαν και εκάμαν μωρά και μερικές εν τα είχαν που πρίν αλλά εκάμαν πρόσφατα μωρά.
Οι άντρες φίλοι μου συνομίληκοι δεν έχουν κανένα paternal instinct εκτός απο έναν που λέει οτι αν βρεί την κατάλληλη θέλει να κάμει μωρά.
Φαίνεται είμαι τυπικός άνδρας. Ίδια ιστορία με το Νίκο.
Strovoliotis.
αγαπώ τα μωγιάκια, αγαπώ τα κατσικάκια, αγαπώ τα κουταβάκια, αγαπώ τις μπεμπούλες μου, αγαπώ τα γατάκια, αγαπώ τα κοτσιφάκια, αγαπώ τα σπουργιτάκια, αγαπώ κι εσένα καλό μου!!
ego os ta 30 den ithela... meta den mporousame... otan eniosa oti ta ithela ta itlea poli... epethana stin idea pos den tha mporousa na kamo... itan thema na xipnisei to ensikto? opos kai an ehei, otan ta apoktiseis einai mageia... den fantazesai pos itan i zoi sou prin...
oraia eleni
Δεν θα πρωτοτυπήσω, θα σαφηνίσω με το Νίκο και θα προσθέσω ότι θυμάμαι έντονα μόλις κράτησα στα χέρια μου το πρώτο μου μωρό (δέκα χρόνια πριν ) φοβήθηκα διαισθανόμενος την ευθύνη που έχω απέναντι στην ψυχούλα που είχα στην αγκαλιά μου
εμμμ εμένα πάντα αρέσκαν μου τα μωρά:) είμαιι μιτσιά ακομα τζαι θέλωω να κάμω πιο μετά που εν να βρω τζαι μια δουλειά για να τα φροντίζω:)
για τους υπόλοιπους άντρες ενιξέρω, αλλα του πρίγκηπα αρέσκουν του πολλά τα μωρά εν πολλά καλός τζαι γλυκός μαζί τους τζαι θέλει να κάμει στο μέλλον αλλά μπορεί να παίζει ρόλο το οτι έχουν μικρά στην οικογένεια του τζαι πρόσεχει τα αρκετές φορές..
Neraida μου συμφωνώ με το σχόλιο της Ράνιας. Και εγώ είμαι σχεδόν 27 και προς το παρόν ούτε εγώ εν είχα καμιά τέτοια ανάγκη. Αλλά είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό τούτο θα αλλάξει. Εν μες τη γυναικεία φύση.
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!
Τελικά ίσως είναι θέμα χρόνου το πότε θα ξυπνήσει το ένστικτο.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν έχει σημασία πότε θα ξυπνήσει!
Ειδικά αν κρίνω από το πόσο χαζομπαμπάδες είναι ο Νίκος, ο Πατίνιος κι ο Στροβολιώτης :-)
Καλή Κυριακή!
εγώ πάντα ήμουν Ηρώδης.
ούτε ζωγραφιστά.
μετά που έκαμα δικα μου, ανέχουμαι τζιαι μερικά ζωγραφιστά.
Κανένας δεν μπορεί να εκφέρει άποψην που την προσωπικήν του εμπειρίαν διότι εξ ορισμού κανένας δεν είναι ελεύθερος που το εγώ του, άρα που τες νευρώσεις του. Τζιαι η ανάγκη για κοπελλούιν είναι ο κατ΄εξοχήν τομέας που εξαρτάται που τον ναρκισσισμόν, άρα την κύριαν νεύρωσην του καθενός.
Δεν θα σας πω λοιπόν για την δικήν μου νεύρωσην, άλλωστε μια δεκάτη τέταρτη πουκάτω που δεκατρείς άλλες δεν κάμνουν κοινωνιολογικήν έρευναν που έσιει κάποιαν αξίαν τζιαι νόημαν για έναν τέθκοιο θέμα.
Τον μύθον της μητρότητας τον εσκότωσεν η Simone de Beauvoir που το 66, η δέ Elisabeth Badinter απομυθοποιεί την ιμισς πληρότηταν της μητρότητας βάλλοντας την σε αντιπαράθεσην με την ικανότηταν για έρωταν μετά την εξάντλησην που επιβάλλει έναν, δύο τρία κοπελλούθκια.
Το κύριον δε που κτυπά η Badinter όταν κτυπά κατά της τυρανίας της μητρότητας είναι τες ενοχές που δημιουργούν δηλώσεις όπως αυτές στα μισά σχόλια σε αντιπαράθεσην με τα σχόλια της Ρανιας τζιαι της AEnima.
Για τους δέ χαζομπαμπάδες, να παρατηρήσω ότι η δυσκολία τζιαι η μαγγιά είναι να λαλείς ΟΧΙ της κόρης σου ή του γιού σου τζιαι να συνεχίζει να εν ευτυχισμένη/ος, όχι την ώραν που τους κάμνεις τα θελήματα τους.
Ερώτηση έτσι για στατιστικήν: είναι δυνατόν να είσαι γονευς τζιαι να είσαι ερωτευμένος/η;
Πολύπλευρη η απάντηση σου Acera.
Ναι, φυσικά εν κάμνω έρευνα :-) Απλή συζήτηση με ερώτημα ανοιχτό για να μας βοηθήσει στην έκφραση.
Ισχύουν πολλά από αυτά που αναφέρεις. Όπως ο ναρκισισμός, η εξέλιξη του είδους.
Όπως επίσης και ο ρόλος της μητρότητας. Αυτό που λέω μαμμίστικο. Δηλαδή, η τάση να κανακεύουμε, να δίνουμε στοργή. Είτε στα παιδιά μας είτε σε όποιο βρεθεί μπροστά μας.
Προσωπικά, το βλέπω σαν ασφαλή θέση στο σύμπαν. Δηλαδή, να μπορώ να πάω να πλύνω τα πιάτα της νεραϊδοκόρης μου, να πλέξω ένα κασκόλ για τον κολλητό μου, να φτιάξω φαγητό για την παρέα μου. Κάτι που ναι, είναι στα πλαίσια της φιλίας κτλ αλλά είναι ο τρόπος που εκφράζεται.
Δεν νιώθω ότι το να είσαι γονιός είναι σε αντίθεση με τον έρωτα. Ίσα ίσα η ζωντάνια που υπάρχει όταν έχεις παιδιά σε κρατά ανοιχτό και σε εξέλιξη.
Η ερώτηση μου όμως είχε να κάνει με την ανάγκη για να κάνει κανείς παιδιά από νεαρή ηλικία ή απο πάντα. Όχι για την πληρότητα της μητρότητας.
Επίσης, θέλω να .. υπερασπιστώ τους χαζομπαμπάδες της παρέας. Επειδή αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν δεν είναι αν θα πουν ναι ή όχι. Είναι η λάμψη που εκπέμπουν. Η αγάπη που υπάρχει στα μάτια τους και το έντονο ενδιαφέρον για τα παιδιά τους.
Το ίδιο ισχύει και για τις χαζομαμάδες. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που προκαλούν με τον τρόπο που εκφράζονται. Που με κάνουν καμοιά φορά να σκεφτομαι το : "pleaaasssseeeeee υιοθέτησέ με " :-)
Το κορίτσι του Λούνα Παρκ!!!
Μιλάς για την ανάγκην που έχει κάποιος να δει την ωραία μούρη του σε νέαν έκδοση; (διάφορες μελέτες αποδεικνύουν ότι εν το κύριον κίνητρον που ωθεί κάποιον να θέλει να αναπαραχθεί τζιαι ότι οι γονιοί προσέχουν παραπάνω τα κοπελλούθκια που τους ημοιάζουν). Μιλάς για την ανάγκην να εκπληρώσει κάποιος ή κάποια το "καθήκον" που του έθεσεν τζιαι που τον/την πιέζει έμμεσα ο τζιύρης ή η μάνα να εκπληρώσει (για να εκπληρωθεί ο ίδιος προς την κοινωνίαν); Μιλάς για την ανάγκην που έσιει ένας άντρας με ομοσεξουαλικές προτιμήσεις να κρύψει την φύσην του γινόμενος σύζυγος τζιαι γονέας; Οξά για την έλλειψην στοργής τζιαι τον ρόλον "υποκατάστατον" που θα καλεστεί το μωρούιν να παίξει; Ή για τον ανταγωνισμόν που θα παιχτεί σε νέαν πεδία (μητρότητας, πατρότητας). Άμα φκάλεις ούλλα τούτα τα κίνητρα τί μινείσκει για να πεις "ανάγκη για να κάνει κανείς παιδιά";
Βιολογικόν ένστιγκτον πάντως γιοκ. Δεν έσιει, ούτε για την μάναν, ούτε τζιαι τον τζιύρην. Κοινωνικήν συμπεριφοράν μεριά να γυρέψεις, άρα, άμαν το φέρουμεν σε ατομικόν επίπεδον "πέ μου την ιστορίαν σου να σου πω τι θέλεις".
Acera,
Δεν μιλώ για τίποτε από αυτά που ανέφερες.
Μιλώ για την ανάγκη της λεμονιάς να γίνει λιώμα και λίπασμα για να βγει ένας νέος ανθός. Να συμβάλει αν θες στην χαρά τζιαι στο μυστήριο της δημιουργίας τζιαι της εξέλιξης.
Ναι, η διαιώνιση του είδους είναι το βασικό κίνητρο.
Στη διάρκεια των εγγυμοσύνων/γέννων ένιωσα έντονα ένστικτα. Που δεν ήταν προσωπικά μου. Ούτε τα όριζα. Πράματα που κουβαλούμε μέσα μας σαν ζώα/άνθρωποι. Δεν ξέρω αν η λέξη ένστικτο δεν είναι η σωστή.
Οι κοινωνικές συμπεριφορές δεν με αφορούν. Έχω δηλώσει από καιρό αναρχική.
αχ γλυκιά μου, το έχω δει σε ηλεκτρονικό παιχνίδι το πως γυναίκες, άντρες που κάτω από άλλες συνθήκες διακρίνονται για την απερίγραπτη λάμψη που ακτινοβολούν, μετατρέπονται σε πολεμιστές και αναρχικούς, όταν από μόνοι τους ή από παρεμβολή αφαιρέσουν κάτι που δικαιωματικά τους ανήκει, τα αστέρια, το κόκκινο χαλί. δε μου λες γλυκιά μου?? θέλω να σου κάνω μία προσωπική ερώτηση με αφορμή τα δικά μου ημερολόγια. έτσι θα μείνεις?? με κώδικες και συγγραφή?? άπλωσε καλό μου το χεράκι σου και αναλογίσου τεκμηριωμένα. τι ακριβώς θέλεις από τη ζωή σου?? αλλά μην κάνεις υπεκφυγές, πες το αναλυτικά και με λεπτομέρειες. τι θέλεις??
Μωρό μου, γλουμπουλίνι μου!
Όσα θέλω από τη ζωή τα έχω καλό μου.
Το μπλογκ υπάρχει για να γράφω όταν βαριέμαι να κάνω κάτι άλλο.
Τόσο καιρό που με διαβάζεις κι ακόμα να το εμπεδώσεις :-)
Εμπεδωμένο το έχω, απλά εγώ στέκομαι στο περιεχόμενο και όχι στην ιδιότητα, στις λέξεις των γραπτών κειμένων και όχι στην παρουσία του ιστολογίου και μόνο. Γι αυτό και σου προτείνω μόνος μου νέα πράγματα. Έτσι όπως το θέτεις, πως έχεις όλα όσα θες, έτσι το έθεσαν και όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματίες, μπούρδες. Σε κάθε μας νέα ευκαιρία, σε κάθε νέο βήμα, μονολογούμε και λέμε, εδώ είμαστε! Δεν είμαστε όμως μιας και ο τελικός μας προορισμός δεν αλλάζει?? Πότε θα γλουμπήσουμε μαζί? Πότε θα σου χαρίσω την αστερόσκονη μου? Και ποιο είναι το τίμημα των αποφάσεών μου? Και ο Ζάκερμπεργκ και ο Γκέιτς, σε κάθε βήμα έλεγαν, εδώ είμαστε! Που βρισκόμαστε όμως και κάτω από ποιες συνθήκες??
Δημοσίευση σχολίου