Εθισμός

«Όλα καλά». Ένα μήνυμα από ένα άγνωστο αποστολέα.
«Μια χαρά», απαντώ.

Τελικά… λάθος παραλήπτης. Κάποιο διαολάκι έβαλε το χέρι του. Τα μηνύματα συνεχίζουν να έρχονται. Στην αρχή το διασκεδάζω. Μετά σταματώ. Μα ήδη έχω εθιστεί. Κοιτάω ξανά και ξανά το κινητό. Δεν απαντάω πια στα εισερχόμενα μηνύματα. Τα αγνοώ. Θα σταματήσει.

Το παιγνίδι χωρίς ανταπόκριση δεν είναι ενδιαφέρον.
Δεν έχει νόημα η προσπάθεια χωρίς επιβράβευση κι επιτυχία.

Σαν όλες τις άλλες προσπάθειες που έχουν ήδη την ταμπέλα : «Άδικος Κόπος».

- Παρακαλώ, τέλειωσε ο χρόνος σας. Αποτύχατε. Περάστε στον θάλαμο ανακύκλωσης. Η λησμονιά θα δώσει κάθαρση.

Κι αυτές, υποταγμένες, υπακούνε σιωπηλά.

Αντιμετωπίζω για άλλη μια φορά τη μοναξιά. Αποκαλύπτεται μπροστά μου με εκείνο το δήθεν «Όλα καλά;». Ναι, για κείνη λέω, εαυτέ μου, ξέρεις εσύ. Την προσπερνάς μέρα με τη μέρα. Κάνεις πως δεν υπάρχει. Σίγουρα, μια λίστα από ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις θα αποδείξουν εμπεριστατωμένα πως δεν έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Πως η ζωή σου είναι τόσο γεμάτη, η καρδιά σου ξεχειλίζει από συναισθήματα, η σκέψη σου επιτέλους είναι αποδεσμευμένη και η μοίρα σου απόλυτα στα δικά σου ικανά χέρια.

Κι όμως το διαολάκι βρήκε μια μικρή χαραματιά για να σε πλανέψει… Κέντρισε τις αδυναμίες σου με λέξεις άδειες, ανυπόστατες και το χειρότερο: ανορθόγραφες! Έφεραν στην επιφάνεια το συναίσθημα που σε εθίζει τόσο πολύ. Εκείνο της μοναξιάς. Πιο δυνατό κι από το κάπνισμα, το ποτό ακόμα και το διαδίκτυο. Η σιγουριά και η ασφάλεια που νιώθει κανείς στο απόλυτο εγώ του μαγεύει. Η ηδονή της ανεξαρτησίας ρέει στο αίμα και η μοναξιά θολώνει το μυαλό. Γίνεται τεράστια και σε σκλαβώνει. Και μετά πόνος. Αφόρητος πόνος. Η έλλειψη. Η ανάμνηση. Οι ζεστές και όμορφες στιγμές που έζησες. Πέρσι ίσως ή πριν 15 ακριβώς χρόνια. Αρχές του Μάη ίσως ή τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχει σημασία. Εικόνες πολύχρωμες παίζουν ένα μαρτυρικό κυνηγητό στο μυαλό σου. Πονάς, βογκάς, λυγίζεις.

Μα βρίσκεις τη δύναμη και γράφεις, λέξεις, λέξεις, λέξεις, όμορφες, γεμάτες, ορθογραφημένες. Παλεύεις με τα όνειρα, τις ελπίδες, το σώμα και τον πόθο σου. Την ομορφιά και την ασκήμια. Ατσαλώνεις τα κουρασμένα δάκτυλα και τα γδαρμένα νύχια. Επίθεση!!! …Και νίκη! Διώχνω τον πόνο, τη μοναξιά, τον εγωισμό, τη μιζέρια. Τη θέση τους παίρνουν η χαρά, το γέλιο, η αποδοχή και η καλοσύνη.

Ο κύκλος κλείνει.

Μα η επόμενη μάχη δεν είναι μακριά. Το ξέρω.

Τουλάχιστον εκείνη τη φορά, ας εθιστώ με … Μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου…