Ινδιάνικη ψυχή....

Σε μια από τις προηγούμενες μου ζωές πρέπει να ήμουν ινδιάνα. Ή σε αυτή τη ζωή θα πρέπει να μετακομίσω Αμερική σε καμοιά φυλή ινδιάνων που ξέμεινε χαμένη στο δάσος.

Λατρεύω ότι έχει να κάνει με ινδιάνικες φυλές. Απλά τις ινδιάνικες μορφές.

Με ελευθερώνει. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη τι συμβολίζει. Αν είναι η μορφή, η ενδυμασία,
τα σύμβολα, η σχέση με τη φύση ή η σοφία τους.

Σήμερα, είχα πάει σε μια εκδήλωση. Περίμενα κάτι διαφορετικό. Έκθεση ζωγραφικής ή κάτι τέτοιο. Τελικά θύμιζε περισσότερο πανηγυράκι που πουλάνε τις πραμάτιες τους.
Για κάποιο λόγο, από την πρώτη στιγμή που έμαθα γι αυτή την εκδήλωση ήθελα να πάω.
Περπάτησα στο χώρο. Περιεργάστηκα. Μέχρι που η καρδιά μου έκανε ένα γρήγορο κτυποκάρδι βλέποντας αυτό:

Ένα σάλι με ένα γέρο ινδιάνο που έχει στο στήθος του ένα στρογγυλό μενταγιόν!!!

Θα μου πεις, ε και;;;

Είχα μια ενόραση πριν μερικά χρόνια... Μια εικόνα ενός ινδιάνου να μου δίνει ένα στρογγυλό μενταγιόν στο χέρι. Ένα σύμβολο. Κάτι που είχα να δώσω στον κόσμο κι έπρεπε να το κάνω.

Και πριν μερικές βδομάδες μια δεύτερη ενόραση με ένα γέρο ινδιάνο να μου θυμίζει ότι έχω ένα σκοπό που πρέπει να εκπληρώσω.

Να σου πω την αλήθεια.. δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι ο σκοπός μου στη γη. Ξέρω όμως ότι έχει να κάνει με ελευθερία, παραμύθι, σύμβολα, μύθους, όνειρα, φυλές.

Ήθελα να σου γράψω σήμερα. Από μέρες ήθελα. Η ανάγκη για επικοινωνία με κατακλίζει. Μα δεν ήμουν έτοιμη. Είχα πολύ πόνο φυλαγμένο μέσα μου. Η υπνοθεραπεύτρια μου με βοήθησε να τον εκφράσω και νιώθω ήρεμη. Είναι σαν να είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου.

Και όπως γίνεται κάθε φορά, το σύμπαν με επιβραβεύει για κάθε μικρό μου βήμα.
Γνώρισα ένα συν-blogger σήμερα. Ένιωσα πολύ όμορφα. Και σκέφτηκα ότι ίσως είναι καλό να εκφράζομαι περισσότερο από το blog μου. Αφού το έχω που το έχω ;-) Άνοιγμα καναλιών λοιπόν.

Και μιας και μιλάμε να σου γνωρίσω ακόμα ένα ινδιάνικο... "φιλαράκι":


Τη λένε "Άνθη ριγμένα στο ποτάμι".

Την έχω φέρει από την Ισπανία. Ναι ξέρω, ξέρω. Ο κόσμος πάει Ισπανία και φέρνει σαγκριές, βεντάλιες, ταύρους, μωσαϊκά κι εγώ φέρνω μια κούκλα ινδιάνα, που μου γέμισε τη μισή βαλίτσα.

Τς τς τς Νεράιδες!

Η "Άνθη ριγμένα στο ποτάμι" είναι ο λόγος που προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου ακόμα πιο όμορφη. Για χάρη της συγύρισα το δωμάτιο μου!! Και την καλωσόρισα και κοιμόμαστε αγκαλίτσα κάθε βράδυ.

Ναι , ναι ξέρω! Τυχερούλα που είναι :-)