Σου γράφω απόψε.
Από ανάγκη ίσως για έκφραση ή ανάγκη να γράψω. Από το πρωί την ένιωσα σήμερα αυτή την ανάγκη δημιουργίας. Θα τυπώσω απόψε εκείνο το παραμύθι και θα το διαβάσω ξανα και ξανά για να το συνεχίσω, να το δουλέψω, να το κάνω ένα διήγημα.
Σου γράφω γιατί μ΄αρέσει που με εκπλήσεις!
Το έθεσες σωστότατα!
Εγώ αποφασίζω να δείξω κάτι στο μπλογκ. Χωρίς να λάβω υπόψη τι χρειάζεσαι να διαβάσεις ή να δεχτείς. Με τον ίδιο τρόπο που εκφράζω και ζω τη ζωή μου.
Χωρίς να λάβω υπόψην τι χρειάζονται οι διπλα μου. Με την σημαία του : Εκφράζομαι!
Δικαιούμαι, νιώθω, ΥΠΑΡΧΩΩΩΩΩΩΩΩ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ, ΥΠΑΡΧΩΩΩΩΩΩΩΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
ΑΚΟΥΣΤΕ ΓΙΑ ΛΊΓΟ ΤΙ ΦΩΝΉ ΜΟΥ. το βουητό της ύπαρξης μου ανάμεσα στις νότες των τραγουδιών σας.
Έτσι ειναι ο κοσμος του μπλογκ. Αυταρχικός.
Κι εσύ σχολιάζεις άρες μάρες κουκουνάρες....
Κι εγώ σε αφήνω... έστω κι αν το να σε αφήνω σημαίνει να "χαλάσω τη συμφωνία" με τις άλλες εταιρείες ή κάποιους μπλογκερς που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το μπλογκ μου.
Εμπιστεύομαι ότι σχολιάζεις με βάση αυτό που νιώθεις εσύ.
Ή αν μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι, σχολιάζεις κι εσύ αυταρχικά.
Για να σε ακούσω ίσως ή για να μου μιλήσεις ή επειδή οι λέξεις μου αντανακλούν τις δικές σου κι ο χορός των λέξεων, των συνδέσμων του μυαλού μας αρχίζει.
Όμως σχολιάζεις.
Κι αυτό είναι μια μορφή επικοινωνίας.
Σίγουρα, περιμένω , ευχομαι , ονειρεύομαι αναζητώ επικοινωνία σε βαθύ επίπεδο, και κάποτε το βρίσκω.
Μου αρκεί και η απλή επικοινωνία. Μια λέξη, κάτι τελείως άσχετο προς αυτό που γράφω ή κάτι φαινομενικά άσχετο. Επειδή επικοινωνείς. Γίνεται ο χώρος μου η σκηνή σου για λίγο, να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Όσο υπερβολικά γλυκό, υπερμετρα τρελό, άσχετο, σχετικό, ενοχλητικό ή κάτι δικό σου.
Μια έκφραση αγάπης πολλές φορές επειδή την έχεις ανάγκη να την βγάλεις προς τα έξω.
Όχι αναγκαστικά με εμένα σαν αποδέκτη. Μα με εμένα σαν γέφυρα ώστε αυτή η αγάπη να διοχετευτεί προς το σύμπαν.
Ψάχνω γέφυρες......
Να τις περάσω...
Να περάσει η υπαρξη μου , τα κομμάτια, οι σκέψεις, τα κύτταρά μου.
Να κινηθεί στο χώρο/χρόνο/άπειρο/όνειρο.
Να στροβιλιστώ γύρω από τον ήλιο.
Ενστικτώδικη ανάγκη. Ίσως και η μόνη γνήσια ανάγκη μας....
Καλά ταξίδια μας....
4 σχόλια:
αυτό το κατσικάκι πολύ το αγαπώ και είναι η μπουμπού που έμαθε να παίζει χαρωπά με το κυβάκι της. λοιπόν τώρα θα τα δούμε όλα τα θεματάκια. πιστεύω πως η αυταρχικότητα των μπλογκς έχει να κάνει με το υπαρξιακό φαινόμενο. δεν αφορά το φασιστοειδές ενός συγγραφέα που προσπαθεί να επιβάλλει στο κοινό τα κείμενά της. αφορά τους λόγους ύπαρξης των ημερολογίων και των επαγγελματικών ενδιαφερόντων. αφορά μία απλή ερώτηση. γιατί έχεις μπλογκ??? αυτό δεν περιμένω να μου το απαντήσεις εσύ φυσικά. αλλά να δεις μέσα από αυτό την διαφορά στην κοινωνική κρίση. τα μπλογκς για τα ΜΜΕ έχουν υπάρξει ιδεολογικός φάρος σε πολλές περιπτώσεις αν όχι σε λιγότερες η περισσότερες. η ανάγκη της λύτρωσης, η ανάγκη του φωτός, η ανάγκη των άστρων, η ανάγκη να δούμε το φως της μέρας, μας βάζει βίαια στο σκόπελο της σύγκλισης και των στρατηγικών μετατροπών. έτσι χάνουμε το Inception...! και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η ανάγκη μου για τόσα πολλά φορμαρίσματα που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είναι μια κι έξω. και γιατί όλα αυτά? ή για τις γέφυρες όπως είπες ή για επιβλαβείς συνδέσεις του μυαλού, ωριμότητα να το θέσω διαφορετικά. μήπως εν τέλει η ίδια η ανακάλυψη του Inception να απαιτεί και τη νέμεση της ουτοπικής αυτής πραγματικότητας. μήπως αυτή η ιδέα ή τόσο κατανοητή και αναλυτική είναι αυτή που μόλυνε το μυαλό της κοπέλας? και που ο ρευστός κόσμος των ιδεών, αυτό το ανώτερο υγρό που μας κινητοποιεί μπορεί να εκφραστεί και πιο σκοτεινά, φασιστοειδή ή και πιο ολοκληρωτικά απόσο περιμέναμε? ο Πιλάτος με την απόφασή του, είπε για το Χριστό. αναρωτιέμαι ποιος είναι ο αληθινός εχθρός...! ο εχθρός κάτω από γενικές συνθήκες υπάρχει μόνο στο στρατό. κάτω από συνολικές συνθήκες αφορά μόνο σεσημασμένα παραδείγματα. όπως έλεγε και στο φιλμ ο Λεονάρντο αναζητάμε τη λύτρωση, τη δέσμευση, την ομόνοια όμως το τίμημα φθάνει μέχρι το ανοικοδόμητο υποσυνείδητο, το χάος. και άρα κάποια πράγματα έτσι απλά και γραμμικά και ρομαντικά μπορεί εν τέλει να μην μας κάνουν κάλο, όσο πολύ κι αν αγαπάμε. νομίζω ότι η αλλαγή του πόλου των λεγομένων μου, στο σημείο που γράφεις για το χάλασμα της συμφωνίας, κρύβει αυτή τη μεταφυσική ανάγκη σου για να σχεδιάσεις κόσμους στα όνειρα. χαίρομαι που αντί να πετάξω μία τόσο όμορφη ιδέα, την προσάρμοσα με αντικειμενικά και στρατηγικά κριτήρια, στο επαγγελματικό μου όνομα. τώρα υπάρχει δέσμευση. και τώρα είναι που αρχίζω και αναρωτιέμαι και μπαίνω στο δίλημα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. τώρα είναι που αρχίζω και λειτουργώ με ιδέες. και ίσως αυτό να είναι η απαρχή για πολλά και όμορφα πράγματα στο μέλλον. το ξέρεις, ή δεν το ξέρεις...το να συμφωνούμε ή να μην συμφωνούμε με κοινωνικά κριτήρια που απέχουν από τους επαγγελματικούς μας ορίζοντες δημιουργεί μία στρατηγική ανακολουθία που επιλύεται μόνο με βήματα μπροστά και νέες αποφάσεις. η ανακολουθία χρειάζεται άλμα. και στα άλματα οι ταυτότητες ανατρέπονται, η σφαίρα του κόσμου αλλάζει, ο χώρος και ο χρόνος έχει άλλη γεωμετρία, λες και περπατάς ανάποδα από ψηλά, όπως στο έργο. η μοναδική γνήσια ανάγκη είναι αυτή που δεν στηρίζεται στην υποκριτική ή στην επίπλαστη ευτυχία όταν ο άνθρωπος γνωρίζει ότι υπάρχουν πράγματα που τον απασχολούν, ή τον φθείρουν αλλά στην αφθαρσία για την οποία ο αλγόριθμος του έργου αυτού, είναι το άλφα και το ωμέγα. είναι η πεμπτουσία. το παράδειγμά σου και το βάθος της επικοινωνίας σου, η εναλλαγή των ρόλων στο σύμπαν με χωροχρονικές δεσμεύσεις με κάνουν και αποκτάω μεγάλη αυτοπεποίθηση. σε κάθε περίπτωση, σαγαπώ πολύ κατσικάκι μου!!!
Το σύμπαν μου κολλάει σήμερα!
έγραψα πολλα παρα πολλά και τα έχασα :-(
γκρρρρ
το μονο που έχει σημασία να επαναλάβω είναι ότι πρεπει να θυμάσαι ότι ειμαι αγριοκάτσικο!
Και ότι το βρήκες: Φτιάχνω κόσμους στα όνειρά μου! Η ζωή μου όλη είναι ένας κόσμος που έχω φτιάξει με πλαστελίνη και νερομπογιές!
Έτσι απλά επειδή μπορώ να το κάνω και το έχω επιλέξει.
Δεν με ενδιαφέρει η κοινωνία έτσι δεν με αγγίζει. Δεν είναι ουσιαστική ύπαρξη αλλά φτιαχτή.
Με ενδιαφέρει να νιώθω τις βαθειες υπαρξιακές ανάγκες και να κοβω βόλτες σαν άστρο γύρω από ένα ήλιο φωτεινό.
Μιλάς για το να γίνουμε ένα!
Υπάρχει τρόπος!
Όχι ο κοινωνικός, εκεινος που έχει τίμημα. Σε αυτόν όχι! Εκει επιμένεις στο δικό σου.
Υπάρχει ο άλλος δρόμος.. ο πνευματικός... εκει που η αντίληψη ανοίγει. και βρίσκεται κανείς σε ένα χαώδες σύμπαν και νιώθει μέρος του. Νιώθει τη ψυχή του να ενώνεται με χιλιάδες ψυχές όπως ενώνεται η στάλα του νερού και φτιάχνουν θάλασσες και σύννεφα.
Να προσέχεις σε αυτό τον νέο δρομο που ξεκινάς. Να εξελίσσεσαι και να αλλάζεις. Μονίμως!
συμφωνώ απόλυτα με όσα λες, όμως θα πρέπει να γνωρίζεις όπως και εγώ, ότι αυτά τα τόσο βαθιά νοήματα, κάτι τόσο προχωρημένο υπαρξιακά, οραματιστικό, πνευματώδες, Ντίσνευ, δεν μπορείς να το κάνεις με οποιαδήποτε ταυτότητα, γιατί τότε είναι που η κοινωνία δεν θα σου δώσει την ελευθερία. το γεγονός ότι δεν έκανες σχόλιο για το έργο σημαίνει ότι κάτι βρήκα, και το μυαλό μου πηγαίνει στην κοπέλα, στην πρωτογενή αφαίρεση, στην πρωτογενή διαταραχή. μάλλον εσύ θα είσαι η Τζούλια Καπαμπλάνκα. μήπως εν τέλει χρειάζεσαι μία πανίσχυρη σύμβαση?
κατάλαβες επίσης ότι αυτό που γνωρίζει ο Λεονάρντο ως εφικτό, το γνωρίζει από τη μόλυνση του μυαλού της γυναίκας του?
Δημοσίευση σχολίου