Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Φόβος

Πόσος φόβος μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα χάδι;

Ένα χαμόγελο.

Όλα εκείνα που δίνουν οι άνθρωποι για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου.

κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη μια πόρτα μετά την άλλη.
Μπαίνουν στον πύργο μου.
Σπάνε τις πόρτες με το χάδι και τη γλύκα τους.
Διαπερνάνε.
Μέσα μου.
Πέρα από τις άμυνες.

Η μια πόρτα.
Μετά την άλλη.
Ανοίγουν.
Δίοδος.

Άδεια εισόδου.

και μετά;
τι;

πέφτουν οι μάσκες.
βγαίνουν τα τέρατα.
μεγάλα δόντια και κέρατα
και με κυνηγάνε
τρέχω
τρέχω
τρέχω

στοπ.
φτάνει.
γύρνα αργά.
σταθερά.
και δες κατάματα.
το διάολο στα μάτια.

νίκησέ τον.
μπορείς.

8 σχόλια:

Menelaos Gkikas είπε...

να το συζητήσουμε?? ΣΤΑ ΤΡΩΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΟΛΟΙ ΣΤΡΑΒΑΔΙΑ...

Neraida είπε...

Ευχαρίστως να το συζητήσουμε.
Εξήγησε μου όμως γιατί δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις με αυτό που έγραψες.

Menelaos Gkikas είπε...

ένα ουράνιο σύμπλεγμα. κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη μία πόρτα μετά την άλλη. διαπερνάνε. φόβος, χάδι, το διάολο στα μάτια, πέφτουν οι μάσκες. το προηγούμενο σχόλιό μου όπως θα κατάλαβες έχει να κάνει με ένα σχήμα λόγου που αμέσως τώρα θα σου εξηγήσω αλλά θα καταλάβεις καλύτερα και με το επόμενο άρθρο μου. θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα. πως θα σου φαινόταν ένας άνθρωπος αν την περίοδο αυτή έλεγε ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος, μετά έλεγε ότι θέλει να γίνει επιστήμονας, μετά έλεγε ότι θέλει να γίνει πολιτικός, μετά έλεγε ότι θέλει να γίνει μουσικός, μετά έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, μετά έλεγε ότι θέλει να γίνει αρχαιολόγος...κάπου υπάρχει μία κρίση ταυτότητας και σε κάποια σημεία στο άρθρο σου αυτό γίνεται αισθητό. οι άνθρωποι πρέπει να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα με τους εαυτούς μας. δεν επιλέγεις πάντοτε την ταυτότητα. πολλές φορές νέες ταυτότητες εμφανίζονται μετά από πολύ καιρό στο δρόμο μας. επιλέγεις όμως το μονοπάτι. και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική στο μονοπάτι που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να γνωρίζεις τη διαφορά. στις διαπροσωπικές σου σχέσεις, στο περιβάλλον σου, στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία, στην οικογένειά σου. δε μπορεί να λες πως μιλάς με τον τάδε και την ίδια στιγμή να φαντάζεσαι ότι μιλάς με κάποιον άλλο. όπως επίσης θα πρέπει αυτή η Νεράιδα να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς κάνουν τα μάγια της, η γραφή της. σκεφτόμενος τα παραπάνω λέω πως δε μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. οι άνθρωποι μεταξύ τους έχουν διαφορετική χροιά ο καθένας τους, πρέπει να αποκτήσεις κι άλλη εμπειρία στο πως διαβάζουμε τους ανθρώπους. συνολικά στο σχόλιό μου αυτό ήθελα να σου δείξω πως πρέπει να μάθουμε να είμαστε διαφορετικοί. ένα μαγευτικό παραμύθι έχει διάρκεια 3 μηνών και μετά έρχεται η λυπητερή, προδοσία. αν τα σκεφτείς αυτά μέσα στο Σαββατοκύριακο θα δεις πως δεν μπορείς να αποζητάς το σύνολο αν δεν έχεις μάθει να είσαι μόνη σου. θα έπρεπε να γνωρίζεις τη διαφορά, κανένας δεν κατάφερε να νικήσει τη μοναξιά...!

Neraida είπε...

Σε συγχίζω πολύ ε;
Και σε κάνω να αμφισβητείς αν ξέρω τι μου γίνεται ή όχι.

Ένα θέμα που έχω πάντα στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους είναι ότι τους μπερδεύω.

Ξέρω τι θέλω.
Αλλά το ξέρω εγώ. Δεν χρειάζεται να το ξέρουν πολλοί.

Το blog μου υπάρχει για να εκτονώνομαι κι όχι για να εκφραστώ.

Λες ότι κανείς δεν νίκησε τη μοναξιά.....
Δεν μίλησα για την μοναξιά.

Το άρθρο μου βγήκε μετά που άφησα ελεύθερη την σκέψη μου όταν άκουσα ένα κομμάτι μουσικής. αυθόρμητα.

Μενέλαε, έχεις πει για τον λόγο μου ότι είναι δασώδης. Το ίδιο και ο τρόπος σκέψης κι έκφρασης μου.

Πρέπει να τον συνηθίσεις, αν γουστάρεις να με διαβάζεις γιατί είναι επιλογή μου να είναι τέτοιος.

Αυτό είναι το μονοπάτι που διάλεξα. Ένα δάσος χωρίς μονοπάτια που ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει κι αν.

Menelaos Gkikas είπε...

Να προλαβαίνεις κάποια πράγματα πρωτού δεις τους κώδικες με τα μάτια σου. Αστο καλύτερα...;)

Diasporos είπε...

Neraida

Μήν τρέχεις. Κοίταξε πίσω σου με σιγουριά.

Neraida είπε...

Διάσπορε,

σταμάτησα να τρέχω.

Είχα δει τη μορφή του διαβόλου.
Τα μάτια του.
Φοβήθηκα κι άρχισα να τρέχω.
Και μετά θυμήθηκα ότι είμαι πιο δυνατή. Κι ότι δεν πρέπει να τρέχω ότι και να συμβαίνει.
Είμαι ψάρι. Το βάζω εύκολα στα πόδια.

Μα αυτή τη φορά γύρισα και τον κοίταξα κατάματα.

Πολλές φορές τον είχα "νιώσει".
Μα αυτή τη φορά τον είδα.

Και τώρα δεν μου γλυτώνει με τίποτα ;-)

Ευχαριστώ. Να σαι καλά.

Neraida είπε...

Μενέλαε,

αυτό που μ' αρέσει στην επικοινωνία μας είναι ότι "με πιάνεις", "με νιώθεις".

Το μυαλό σου αντιδρά στις λέξεις και στο συναίσθημα που βγάζω.

Πιάνεις το πιο βαθύ συναίσθημα, αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικό.
Αντιλαμβάνομαι τι λες και σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου.

Ναι, αυτό κάνω πολλές φορές. "Βλέπω" πριν πάθω.
Μα κάποτε θέλω να αφήνομαι. Δεν με πειράζει πια ο πόνος.

Και ποτέ δεν τίθεται θέμα προδοσίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Μόνο θέμα το ότι : Σταματά να με ενδιαφέρει το άλλο άτομο. Μόνο το τέλος υπάρχει.

Υπάρχει ο φόβος του εμπεγμού μέσα μου. Το να την πατήσω απέναντι στην έντονη έκφραση συναισθήματος του άλλου ατόμου.
Αλλά κι ακόμα και τότε, το άλλο άτομο θα βρεθεί αντιμέτωπο με τον θυμό και τον παραλογισμό μου.

Το θέμα είναι να ελευθερωθώ εγώ από το φόβο. Και μακάρι να είναι καλά η μουσική, τουλάχιστον βρήκα την άκρη του νήματος.