Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Απογοήτευση

Απογοήτευσα ένα αγαπημένο πρόσωπο. Περίμενε κάτι διαφορετικό από μένα.
Αντιδράσεις άλλες. Περίμενε να δώσω περισσότερα. Ξέρει ότι έχω εκείνα που ζητά.
Επέλεξα να μην δώσω παρά μόνο λίγα. Τόσα ένιωσα ότι έπρεπε. Τόσα του άξιζαν.

Έχει πικρή γεύση η απογοήτευση. Ειδικά όταν την προκαλώ. Ένα από τα πιο δύσκολά μου συναισθήματα. Την αναλύω με όσους τρόπους και μεθόδους κατέχω, μα δεν γλυκαίνει.

Αναζητώ την ηρεμία γράφοντας εδώ.

Ίσως για να φέρω στο φως το πιο σημαντικό από το όλο γεγονός.

Απογοήτευσα με την αλήθεια μου. Τη ζωή μου, τις επιλογές μου, την ευαισθησία και τις
απαιτήσεις μου. Απογοήτευσα επειδή αναζητώ, χρειάζομαι, θέλω περισσότερα.
Δεν είμαι γενναιόδωρη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δώσω πολλά όταν νιώσω. Όχι αντικειμενικά, αλλά όταν η ψυχή μου φωνάξει : Ναι.

Ο Γκαίτε μιλά για το αιώνιο , το θυλικό, που μας σώζει και που μόλις πρόσφατα κατάλαβα ότι είναι μόνο ένα ηχηρό ναι μέσα από τα βάθη της ψυχής μας.....

6 σχόλια:

Argyrios G. είπε...

hello..
mou aresei pou ksanarxises na grafeis keimenakia :-)

Neraida είπε...

Καλησπέρα!
Νάσαι καλά!

Απλά έκανα πειράματα με τα τραγούδια :-)

Diasporos είπε...

Απογοήτευσες εσένα παραπάνω. Ο άλλος θα το ξεχάσει, εννα κάμεις κάτι καλόν για να εξιλεωθείς τζιαι θα σε συχχωρέσει. Ο εαυτός πουμέσα του όμως δύσκολα τα συχχωρεί, συνάει τα τζαιι καταπίννει τα κάτι τέθκεια. Έσιεις τρόπον να τα ξαπολάς?

Neraida είπε...

Δεν μπορώ απλά... να τα ξαπολήσω... να τα αφήσω να φύγουν.

Θεωρώ το άσκοπο. Εννοώ, σαν να έχω μιαν πέτρα στην αυλή μου που σκουντουφλώ πάνω της και δεν κάνω κάτι.

Ο τρόπος μου είναι η ανάλυση.
Παιδεύκουμε μέχρι να καταλάβω τι πραγματικά έγινε και γιατί. Γράφω κάποιες φορές, πράγματα σαν τη σημερινή ανάρτηση που με βοηθούν να καταλάβω καλύτερα.

Και μετά, προσπαθώ να αλλάξω συμπεριφορές... να αλλάξω εγώ...

ruth_less είπε...

Μα αν δεν άξιζε περισσότερα όπως λες; Γιατί πρέπει να δίνουμε απλά και μόνο επειδή ο άλλος περιμένει τόσα πολλά; Και γιατί μετά να ψάχνουμε να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας;

Αν είσαι σίγουρη ότι δεν άξιζε περισσότερα, σωστά έκανες και έδωσες όσα έδωσες. Καταλαβαίνω ότι εισπράττεις κι εσύ την απογοήτευση που δίνεις. Κι εγώ έτσι είμαι. Τα τελευταία χρόνια όμως έμαθα να λέω όχι και ναι όπου πρέπει και να αντιστέκομαι στις άδικες ενοχές που προσπαθούν να με κατατρέχουν από... καταβολής Ρουθ :)

Neraida είπε...

Ρουθ...

Δεν νιώθω ενοχές για όσα έδωσα. Όπως έγραψα πιο πάνω απογοήτευσα με την αλήθειά μου.

Αυτό που νιώθω είναι ότι δεν ήμουν αρκετά ξεκάθαρη. Κι αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα.

Προσπάθησα πάρα πολύ να εξηγήσω για το πως είμαι, πως λειτουργώ, πότε λέω ναι και πότε όχι.

Με προβληματίζει αυτή η πτυχή και ίσως πρέπει να είμαι πιο προσεκτική στον τρόπο που επικοινωνώ.