Είναι εκείνες οι φορές που αποκαλύπτεται το πιο κρυφό κομμάτι του εαυτού μου. Η πιο βαθιά αλήθεια. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν, τα μάτια χαμηλώνουν, οι λέξεις κρύβονται γιατί δεν έχουν θέση σε τόσο γνήσιες στιγμές.
Νιώθω το πρόσωπό μου να καίει και να μεταμορφώνεται. Τα μάτια μου δεν είναι πια καστανά. Έχουν γίνει δυο βαθιές θάλασσες. Τα χείλη μου μοιάζουν με κατακόκκινα κρίνα.
Το σώμα μου έχει μετατραπεί σε μια ευωδιαστή αέρινη αύρα που με ζαλίζει.
Σκορπώ άνθη λεμονιάς με κάθε κίνηση, στάλες μέλι με κάθε χαμόγελο.
Δε φοβάμαι. Δε χρειάζεται να φοβάμαι.
Σε λίγο θα φυσήξει ένα αεράκι θα δροσίσει το πρόσωπό μου και θα μου δώσει πίσω τη μορφή μου. Δεν θα νιώθω πια σαν ένας πίνακας του Νταλί.
Θα αποκτήσω ξανά σάρκα, οστά, καμπύλες, θηλυκότητα που θα καλύψουν την αλήθεια. Θα σφίξω τη γροθιά και θα νιώσω και πάλι δυνατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου