Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Βάφλα Μήλο Παγωτό
Μπροστά από το άδειο πιάτο Βάφλα Μήλο Παγωτό, απολαμβάνω το συναίσθημα της επιτυχίας.
Όλα πήγαν καλά σε ακόμα ένα βήμα προς την "άνοδο της σκάλας" που ίσως έχει το όνομα "Επιτυχία", "Ευτυχία", "Έρωτας", "Ζωή", "Χαρά". Ίσως έχει ένα άλλο όνομα που ακόμα να ανακαλύψω.
Μέλι με καρύδια πασπαλίζουν ακόμα το πιάτο μου. Η γλύκα μένει ακόμα κι όταν τελειώσει το νόστιμο έδεσμα. Γαρνίρει τη λευκή πορσελάνη και τα ασημιά μαχαιροπήρουνα.
Αναρωτιέμαι για την πραγματική επιτυχία. Αν όντως αυτό που αξίζει είναι τα 15 λεπτά δημοσιότητας ή αν η πραγματική επιτυχία βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων που με έβλεπαν, στη φιλία που έλαμψε, στα περήφανα μάτια των γονιών μου, τα πειράγματα των παιδιών μου, στα πολλά μηνύματα από και προς φίλες, άλλοτε με ευχές κι άλλοτε με μπράβο, κανακέματα, παιδιαρίσματα κι αγάπες.
Αν ο έρωτας κρύβεται στην τέχνη, στις λέξεις, και τις εικόνες ενός παραμυθιού, κι αν ο ίδιος έρωτας απλώνεται στη φωνή, τα μάτια, την καρδιά του άντρα που μ' αγαπά.
Κι αν
Ο Έρωτας
Η Ευτυχία
Η Επιτυχία
είναι 3 λέξεις που αναφέρονται σε ένα μόνο νόημα,
κι αυτό... γαρνιρισμένο ακόμα με μέλι και καρύδια....
Καλή Όρεξη.
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Ζωγραφική - και πάλι....
Μετά από ένα χρόνο αποχής από τη ζωγραφική
άρχισα φέτος πάλι να παρακολουθώ τα επιμορφωτικά μαθήματα....
Το περασμένο μάθημα με .. σόκαρε...
Όταν αφήσεις την τέχνη σε αφήνει....
Σήμερα νιώθω καλύτερα.. βρίσκω σιγά σιγά τον ρυθμό και θυμάμαι
πως να χειριστώ τα πινέλα και τις μπογιές.
μου αρέσει. το απολαμβάνω.
μ' αρεσει να παιζω με τα χρώματα και να ... χάνομαι μέσα στην εικόνα....
Νέα αρχή λοιπόν!
άρχισα φέτος πάλι να παρακολουθώ τα επιμορφωτικά μαθήματα....
Το περασμένο μάθημα με .. σόκαρε...
Όταν αφήσεις την τέχνη σε αφήνει....
Σήμερα νιώθω καλύτερα.. βρίσκω σιγά σιγά τον ρυθμό και θυμάμαι
πως να χειριστώ τα πινέλα και τις μπογιές.
μου αρέσει. το απολαμβάνω.
μ' αρεσει να παιζω με τα χρώματα και να ... χάνομαι μέσα στην εικόνα....
Νέα αρχή λοιπόν!
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Όμορφη μέρα
Η μέρα είναι όμορφη!
κάθε μέρα μπορεί να είναι έτσι!
Μικρές όμορφες στιγμές με γεμίζουν πίστη , αγάπη , ελπίδα, όνειρα!
Και τα χρώματα φωτίζονται κι αγκαλιάζουν τον κόσμο!
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Ταξίδι στην Υγειούπολη - Παρουσίαση βιβλίου
Πιάστε τα φτερά μου και ταξιδέψτε μαζί μου στην Υγειούπολη...
Η νεράιδα Νεροτίτα θα μας καλοσωρίσει με ένα ποτήρι νερό....
Και η νεράιδα Νεραϊδολάτα θα μας κεράσει φρέσκα λαχανικά...
Όσο για τη νεράιδα Βιταμινάνθη.... όλο και σε κάποιο δέντρο θα τη βρούμε
να κάνει ζαβολιές....
Σας περιμένω!
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Ταξίδι στην Υγειούπολη - Γεννητούρια
Καλή βδομάδα!
Αυτή κι αν είναι καλή!
Το καινούργιο μου παραμύθι είναι στα χέρια μου!
Το περιεργάζομαι και η χαρά με πλημμυρίζει.
Γεννητούρια... Ακόμα ένα μωράκι δικό μου....
Ένα Ταξίδι στην Υγειούπολη μαζί με τη Ράνα, την ηρωίδα του παραμυθιού.
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
inception
Είδα το inception απόψε!
Άρεσεν μου πάρα πολλά.
Υπνώτισεν με.
Βγήκα από την αίθουσα και είχα την αίσθηση ότι μολις είχα
επιστρέψει στο σώμα μου μετά από ένα ταξίδι στο... υπερπέραν.
Συμπεριφορές ασθενή μετά το inception:
1. Την τραβάει το κόκκινο
2. Νιώθει έντονα τη γεύση σοκολάτας
Ήθελα να γράψω πολλα...
Εν θα το κάμω όμως....
Να μην πέσω στην παγίδα να δώσω λεπτομέρειες, δεν κάνει...
πάω να ονειρευτώ πολυεπίπεδα όνειρα.
Θα σε συναντήσω στο Τρίτο Φεγγάρι, δεξιά στη γωνία.
Να προσέχεις.!
Άρεσεν μου πάρα πολλά.
Υπνώτισεν με.
Βγήκα από την αίθουσα και είχα την αίσθηση ότι μολις είχα
επιστρέψει στο σώμα μου μετά από ένα ταξίδι στο... υπερπέραν.
Συμπεριφορές ασθενή μετά το inception:
1. Την τραβάει το κόκκινο
2. Νιώθει έντονα τη γεύση σοκολάτας
Ήθελα να γράψω πολλα...
Εν θα το κάμω όμως....
Να μην πέσω στην παγίδα να δώσω λεπτομέρειες, δεν κάνει...
πάω να ονειρευτώ πολυεπίπεδα όνειρα.
Θα σε συναντήσω στο Τρίτο Φεγγάρι, δεξιά στη γωνία.
Να προσέχεις.!
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Bloggero-παιγνίδι
1. TΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ;;
17.32
2. ΟΝΟΜΑ;
Όλγα.
3. ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ;
23 Φεβρουαρίου 1971
4. ΖΩΔΙΟ ?
Ζώδιο: Ιχθύες
Ωροσκόπος : Δίδυμος
Σελήνη : Υδροχόος
Ερμής : Υδροχόος
Αφροδίτη : Αιγόκερως
Άρης : Τοξότης.
( Αν βκάλεις άκραν φτύσε μου )
5. ΥΨΟΣ ?
1.69
6. ΧΡΩΜΑ ΜΑΛΛΙΩΝ ?
Καστανά σκούρα
7. ΧΡΩΜΑ ΜΑΤΙΩΝ;
Καστανά
8. PIERCING ?
Γιαξ. Ούτε να το σκέφτεσαι.
9. TI ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΕΙς;
IT & Συγγραφή παραμυθιών
10. ΑΓΑΠΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ;
Το πρώτον αντέχω το, το δεύτερον λατρεύω το.
11. ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ?
Είμαι χωρκάτισσα.
12. ΕΧΕΙΣ ΖΩΑ ?
Έναν ψωρόσιηλλον.
13. TATOOS ?
Τσου!
14. ΕΧΕΙΣ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΠΟΤΕ ?
Νααααααααααααιιιιιιιιιιιιιιιι
15. ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ?
Το κλάμαν έχω το ψωμοτύρι....
Έχω αγαπήσει κάποιον σε σημείο που να γελάω με την καρδιά μου.
16. ΕΙΧΕΣ ΠΟΤΕ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ;
Χτύπα ξύλο...
17. ΣΙΧΑΙΝΕΣΑΙ;
Το σικώτι κλπ εντόσθια
18. PEPSI 'H COCA COLA ?
Coca cola light
19. ΜΠΥΡΑ Η ΚΡΑΣΙ ?
+zivana + ουισκούι + ουζάκι
( Ιχθύες είπαμεν μάνα μου )
20. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ?
Γυμναστική + διάβασμα πριν και μετά τον ύπνο.
21. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΧΡΩΜΑ ΕΣΣΩΡΟΥΧΩΝ ?
Κόκκινα.
( είμαι ερωτευμένη με τα εσσωρουχα )
22. ΝΟΥΜΕΡΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ ?
40
23. AΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ?
7
24. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ;
Εν έχω αγαπημένη. Ακούω τα πάντα αναλογα διάθεσης.
25. ΛΟΥΛΟΥΔΙ;
Τριαντάφυλλο + Γιασεμί
26. ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΑΙ;
Οτιδήποτε περιέχει τεχνικές λεπτομέρειες.
Ρε κοπέλλια, οι δουλειές εν για να τες κάμνουμεν τζιαι όι για να τες συζητούμεν.
27. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ CARTOON
Tazz
28. AΓΑΠΗΜΕΝΟ JUNK FOOD
Goody's cheeseburger
30. ΑΓΑΠΗΜΕΗ ΣΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ?
Αίγια Φούξια
( Τζιαι τί θα κάμω εγιώ πιον χωρίς τον Βαντζιελήν;;;; )
31. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ;
Σεισάχθεια - Εύα Ομηρόλη
32. ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΠΡΩΤΟΣ?
Ο πιστός μου αναγνώστης, κυρίες και κύριοι!
Ο ένας και μοναδικόοοοοος : Μενέλαος!
33. ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ;
Ο Στροβολιώτης
( Ι dare you, man! )
34. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ CD
Έχω 4 αγαπημένα cd. Επιλογές από διάφορα ξένα συγκροτήματα.
Αγαπημένο δώρο από αγαπημένο φίλο.
37. ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ
Μεν γυρίσεις πλευρό, μεν γυρίσεις πλευρό, μεν γυρίσεις πλευρό.
γμτ είπα μεν γυρίσεις, γιατί εσκουλλίστηκες;;;;
38. ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙς ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Μέσα από το skype
39. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΣΑΙ ΠΟΤΕ
Το κινητό μου. Μα.... αν κτυπήσει... να μεν το ακούσω;;;;
40. ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΣΟΥ
Ένα πίνακα νεράιδας,
Τα μαγικά μου ραβδιά,
Μια φωτογραφία από την Αγγλία
Ένα πίνακα από την Πράγα
Την εικόνα της Αγίας Όλγας
Και τις μωβ κουρτίνες
41. ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΟΥ
Σκόνες;;;;
42. ΚΑΦΕΣ;
άρχισα να γράφω... εμ εν ηφκάλλω σκάρτον.
Ο μόνος με τον οποίο έχω συναισθηματική σύνδεση είναι ο αράβικος.
43. ΓΛΥΚΟ;
Του κουταλιου
46. ΤΙ ΘΑ ΕΓΡΑΦΕΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ;
Κόρη μου,
η γλώσσα σου φκάλει φαρμάτζιην τζιαι δηλητήριον.
Έτσι ζήλιαν εν εξαναείδα.
Έσιε χάρην.... μόνον τουτον... έσιε χάρην που εν θέλω να δημιουργήσω καταστάσεις.
47. KAPNIZEIS KOLOPAIDO?
Not any more
48. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ
Της εποχής μου : Dirty dancing
49 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΖΩΟ
Τα δεδομένα λαλούν ότι έχω θέμαν με τους γάρους.
50. ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
As always
51. TI ORA EINAI TORA?
17.51
πιιιιιιιιιι πρέπει να πάω να ετοιμαστώωωωω
έμεινα δαμέεεεεεεεεεε
17.32
2. ΟΝΟΜΑ;
Όλγα.
3. ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ;
23 Φεβρουαρίου 1971
4. ΖΩΔΙΟ ?
Ζώδιο: Ιχθύες
Ωροσκόπος : Δίδυμος
Σελήνη : Υδροχόος
Ερμής : Υδροχόος
Αφροδίτη : Αιγόκερως
Άρης : Τοξότης.
( Αν βκάλεις άκραν φτύσε μου )
5. ΥΨΟΣ ?
1.69
6. ΧΡΩΜΑ ΜΑΛΛΙΩΝ ?
Καστανά σκούρα
7. ΧΡΩΜΑ ΜΑΤΙΩΝ;
Καστανά
8. PIERCING ?
Γιαξ. Ούτε να το σκέφτεσαι.
9. TI ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΕΙς;
IT & Συγγραφή παραμυθιών
10. ΑΓΑΠΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ;
Το πρώτον αντέχω το, το δεύτερον λατρεύω το.
11. ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ?
Είμαι χωρκάτισσα.
12. ΕΧΕΙΣ ΖΩΑ ?
Έναν ψωρόσιηλλον.
13. TATOOS ?
Τσου!
14. ΕΧΕΙΣ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΠΟΤΕ ?
Νααααααααααααιιιιιιιιιιιιιιιι
15. ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ?
Το κλάμαν έχω το ψωμοτύρι....
Έχω αγαπήσει κάποιον σε σημείο που να γελάω με την καρδιά μου.
16. ΕΙΧΕΣ ΠΟΤΕ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ;
Χτύπα ξύλο...
17. ΣΙΧΑΙΝΕΣΑΙ;
Το σικώτι κλπ εντόσθια
18. PEPSI 'H COCA COLA ?
Coca cola light
19. ΜΠΥΡΑ Η ΚΡΑΣΙ ?
+zivana + ουισκούι + ουζάκι
( Ιχθύες είπαμεν μάνα μου )
20. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ?
Γυμναστική + διάβασμα πριν και μετά τον ύπνο.
21. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΧΡΩΜΑ ΕΣΣΩΡΟΥΧΩΝ ?
Κόκκινα.
( είμαι ερωτευμένη με τα εσσωρουχα )
22. ΝΟΥΜΕΡΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ ?
40
23. AΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ?
7
24. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ;
Εν έχω αγαπημένη. Ακούω τα πάντα αναλογα διάθεσης.
25. ΛΟΥΛΟΥΔΙ;
Τριαντάφυλλο + Γιασεμί
26. ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΑΙ;
Οτιδήποτε περιέχει τεχνικές λεπτομέρειες.
Ρε κοπέλλια, οι δουλειές εν για να τες κάμνουμεν τζιαι όι για να τες συζητούμεν.
27. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ CARTOON
Tazz
28. AΓΑΠΗΜΕΝΟ JUNK FOOD
Goody's cheeseburger
30. ΑΓΑΠΗΜΕΗ ΣΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ?
Αίγια Φούξια
( Τζιαι τί θα κάμω εγιώ πιον χωρίς τον Βαντζιελήν;;;; )
31. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ;
Σεισάχθεια - Εύα Ομηρόλη
32. ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΠΡΩΤΟΣ?
Ο πιστός μου αναγνώστης, κυρίες και κύριοι!
Ο ένας και μοναδικόοοοοος : Μενέλαος!
33. ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ;
Ο Στροβολιώτης
( Ι dare you, man! )
34. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ CD
Έχω 4 αγαπημένα cd. Επιλογές από διάφορα ξένα συγκροτήματα.
Αγαπημένο δώρο από αγαπημένο φίλο.
37. ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ
Μεν γυρίσεις πλευρό, μεν γυρίσεις πλευρό, μεν γυρίσεις πλευρό.
γμτ είπα μεν γυρίσεις, γιατί εσκουλλίστηκες;;;;
38. ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙς ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Μέσα από το skype
39. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΣΑΙ ΠΟΤΕ
Το κινητό μου. Μα.... αν κτυπήσει... να μεν το ακούσω;;;;
40. ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΣΟΥ
Ένα πίνακα νεράιδας,
Τα μαγικά μου ραβδιά,
Μια φωτογραφία από την Αγγλία
Ένα πίνακα από την Πράγα
Την εικόνα της Αγίας Όλγας
Και τις μωβ κουρτίνες
41. ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΟΥ
Σκόνες;;;;
42. ΚΑΦΕΣ;
άρχισα να γράφω... εμ εν ηφκάλλω σκάρτον.
Ο μόνος με τον οποίο έχω συναισθηματική σύνδεση είναι ο αράβικος.
43. ΓΛΥΚΟ;
Του κουταλιου
46. ΤΙ ΘΑ ΕΓΡΑΦΕΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ;
Κόρη μου,
η γλώσσα σου φκάλει φαρμάτζιην τζιαι δηλητήριον.
Έτσι ζήλιαν εν εξαναείδα.
Έσιε χάρην.... μόνον τουτον... έσιε χάρην που εν θέλω να δημιουργήσω καταστάσεις.
47. KAPNIZEIS KOLOPAIDO?
Not any more
48. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ
Της εποχής μου : Dirty dancing
49 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΖΩΟ
Τα δεδομένα λαλούν ότι έχω θέμαν με τους γάρους.
50. ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
As always
51. TI ORA EINAI TORA?
17.51
πιιιιιιιιιι πρέπει να πάω να ετοιμαστώωωωω
έμεινα δαμέεεεεεεεεεε
10 πράματα που αγαπώ
Άτε τωρά!!!
Έκατσα 5 λεπτά να πνάσω τζιαι η neerie έβαλεν με δουλειάν.
10 πράματα που αγαπώ.
1. Αγαπώ μια τσεντούαν κίτρινη που την έχω που μωρόν.
2. Αγαπώ το δωμάτιον μου. Ούλλον.
3. Αγαπώ το γλυκόν σύκο που φτιάχνει η φίλη μου. Εν γεμάτον αγάπη.
4. Αγαπώ μια χρυσή καρδιούλα που είχα από την εφηβεία μου.
5. Αγαπώ τη δάφνη που εφύτεψα μες τον κήπο μου. Εν το Δέντρον μου!
6. Αγαπώ τους μονόκερους. Τζιαι τους αληθινούς τζιαι τους φανταστικούς.
7. Αγαπώ τα χρώματα του ουρανού. Τις εναλλαγές του.
8. Αγαπώ ούλλα τα δώρα που μου έχουν κάμει. Επειδή εν σύμβολα της αγάπης.
9. Αγαπώ τα βιβλία. Επειδή υπάρχουν τζιαι ταξιδεύκουν με.
10. Αγαπώ τες κούκλες μου ( τζιαι τις υπόλοιπες που εννεν δικές μου).
Εν θα γράψω ονόματα άλλων blogger.
Εσύ που διαβάζεις τωρά το blog μου, αν νιώθεις αγάπη μέσα σου, πε μας....
Έκατσα 5 λεπτά να πνάσω τζιαι η neerie έβαλεν με δουλειάν.
10 πράματα που αγαπώ.
1. Αγαπώ μια τσεντούαν κίτρινη που την έχω που μωρόν.
2. Αγαπώ το δωμάτιον μου. Ούλλον.
3. Αγαπώ το γλυκόν σύκο που φτιάχνει η φίλη μου. Εν γεμάτον αγάπη.
4. Αγαπώ μια χρυσή καρδιούλα που είχα από την εφηβεία μου.
5. Αγαπώ τη δάφνη που εφύτεψα μες τον κήπο μου. Εν το Δέντρον μου!
6. Αγαπώ τους μονόκερους. Τζιαι τους αληθινούς τζιαι τους φανταστικούς.
7. Αγαπώ τα χρώματα του ουρανού. Τις εναλλαγές του.
8. Αγαπώ ούλλα τα δώρα που μου έχουν κάμει. Επειδή εν σύμβολα της αγάπης.
9. Αγαπώ τα βιβλία. Επειδή υπάρχουν τζιαι ταξιδεύκουν με.
10. Αγαπώ τες κούκλες μου ( τζιαι τις υπόλοιπες που εννεν δικές μου).
Εν θα γράψω ονόματα άλλων blogger.
Εσύ που διαβάζεις τωρά το blog μου, αν νιώθεις αγάπη μέσα σου, πε μας....
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 31η
Έντονο περπατημα.
Με παρέα τις περισσοτερες φορες...
απολαμβάνω την κουβεντούλα...
μου στερεί τη μοναχικότητα και το ψάξιμο.
Όταν μιλάω δεν βλέπω γύρω μου.
Κοιτάω στα μάτια του συνομιλητή.
Και γύρω ομίχλη....
Θα... προσπαθήσω για μοναχικά περπατήματα τα σαββατοκύριακα.
Με παρέα τις περισσοτερες φορες...
απολαμβάνω την κουβεντούλα...
μου στερεί τη μοναχικότητα και το ψάξιμο.
Όταν μιλάω δεν βλέπω γύρω μου.
Κοιτάω στα μάτια του συνομιλητή.
Και γύρω ομίχλη....
Θα... προσπαθήσω για μοναχικά περπατήματα τα σαββατοκύριακα.
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Πάει.... πέρασε...
Πέρασε η μέρα της μιζέριας.
Μια φορά κάθε τόσο διεκδικεί κι αυτή το χρόνο της.
Ας είναι.
Να ναι καλά και να μην μας θυμηθεί σύντομα.
Τελευταία απόκτησα στο νεραϊδόκοσμό μου μια λίμνη.
Πλέω στο κέντρο του κύκλου της
μέσα σε μια βάρκα.
εκει νιώθω ασφάλεια!!!!
Εκεί αγαπώ όλο τον κόσμο!
Μια φορά κάθε τόσο διεκδικεί κι αυτή το χρόνο της.
Ας είναι.
Να ναι καλά και να μην μας θυμηθεί σύντομα.
Τελευταία απόκτησα στο νεραϊδόκοσμό μου μια λίμνη.
Πλέω στο κέντρο του κύκλου της
μέσα σε μια βάρκα.
εκει νιώθω ασφάλεια!!!!
Εκεί αγαπώ όλο τον κόσμο!
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Νυχτερινά αδιέξοδα
Εν είμαι καλά πόψε.
Τζιαι ηθελα κάπου να το πω.
Ναι, σίουρα έχω ανθρώπους δικούς μου που θα αρκέφκαν να ρωτούν γιατί και πως
να δινουν συμβουλές κτλ
εν θέλω να ακουσω τίποτε
εν το χρειαζουμε
τοσα χρόνια ακουσα τοσα, έμαθα κάμποσα.
θέλω να με ακούσουν με σιωπή
όπως γράφω τωρά τζιαι εν με ακούει κανενας.
αλλα έχω την αίσθηση ότι μοιράζουμε το συναίσθημά μου.
βοηθά με τουτον
να φκαιρώνω.
να έχω κάποιον να πω ότι πονώ
τζιαι να με κοιτά σιωπηλά
ή να με θκιαβάζει σιωπηλά
Μισώ τα αδιέξοδα.
Ο Μενέλαος στο προηγούμενο μου ποστ είπεν μου για σχήματα.
ότι ίσως θωρώ τα πράματα μέσα από ένα πρίσμα που με δυσκολεύκει.
Που την αλλην βοηθούν με
γιατι αναγκάζουν με να πάρω αποφάσεις.
τζιαι τουτην την περίοδο πρέπει να παρω μιαν απόφαση.
που θα επιρεάσει τη ζωή μου.
εννα παν ουλλα καλά
αρκεί να έχω υπομονή τζιαι να μεν τα κάμω..... λιλλιτσια που λαλουμεν.
αντε
πάω για ύπνο
φιλια πολλα.
Τζιαι ηθελα κάπου να το πω.
Ναι, σίουρα έχω ανθρώπους δικούς μου που θα αρκέφκαν να ρωτούν γιατί και πως
να δινουν συμβουλές κτλ
εν θέλω να ακουσω τίποτε
εν το χρειαζουμε
τοσα χρόνια ακουσα τοσα, έμαθα κάμποσα.
θέλω να με ακούσουν με σιωπή
όπως γράφω τωρά τζιαι εν με ακούει κανενας.
αλλα έχω την αίσθηση ότι μοιράζουμε το συναίσθημά μου.
βοηθά με τουτον
να φκαιρώνω.
να έχω κάποιον να πω ότι πονώ
τζιαι να με κοιτά σιωπηλά
ή να με θκιαβάζει σιωπηλά
Μισώ τα αδιέξοδα.
Ο Μενέλαος στο προηγούμενο μου ποστ είπεν μου για σχήματα.
ότι ίσως θωρώ τα πράματα μέσα από ένα πρίσμα που με δυσκολεύκει.
Που την αλλην βοηθούν με
γιατι αναγκάζουν με να πάρω αποφάσεις.
τζιαι τουτην την περίοδο πρέπει να παρω μιαν απόφαση.
που θα επιρεάσει τη ζωή μου.
εννα παν ουλλα καλά
αρκεί να έχω υπομονή τζιαι να μεν τα κάμω..... λιλλιτσια που λαλουμεν.
αντε
πάω για ύπνο
φιλια πολλα.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 27η
Επιτέλους!
Δρόσισε λίγο!
Μαζευτήκαμε οι τρεις μας και ξεκινήσαμε για περπάτημα.
Πεθύμησα τις φίλες μου. Το γέλιο μας.
Τις χαλαρές κουβέντες.
Αυτές τις μέρες με προβληματίζουν οι φιλίες μου.
Τα όρια μεταξύ μας.
Το ότι τολμώ να μοιράζομαι τον κόσμο μου και τα συναισθήματά μου
και είναι φορές που δεν βρίσκω τον απαιτούμενο σεβασμό.
Δεν ξέρω γιατί, πολλοί άνθρωποι, όταν τους ανοίγεις την καρδιά σου
αντί να την αγγίξουν με τρυφερότητα, θέλουν να την κρατήσουν στα δικά τους
χέρια, σαν να είναι δική τους, να την καθορίσουν, να την κυβερνήσουν, να την εξουσιάσουν.
Συγχαίνομαι την εξουσία, από μικρή την συγχαινόμουνα.
Και δεν δίστασα ποτέ να κραυγάσω τουλάχιστον εναντίον της.
Το Σαββάτο είχα περάσει από τη θεία μου.
Μου θύμησε στιγμές που ήμουν μικρή, αντιδραστική μονίμως.
Ήταν ράφτρα. Και μου έφτιαχνε φορεματάκια συχνά.
Ήμουν τυχερή , δεν λέω.
Κάποια φορά μου έφτιαξε ένα φόρεμα όπως το ήθελε η μάνα μου
κι όχι όπως της είπα εγώ να το φτιάξει.
Τσακωνόμασταν, εκνευρίστηκα, πήρα ένα ψαλίδι και το έκανα κομμάτια.
Ότι δεν λύεται, κόβεται!
Δεν είναι έτσι;;;;;;
Δρόσισε λίγο!
Μαζευτήκαμε οι τρεις μας και ξεκινήσαμε για περπάτημα.
Πεθύμησα τις φίλες μου. Το γέλιο μας.
Τις χαλαρές κουβέντες.
Αυτές τις μέρες με προβληματίζουν οι φιλίες μου.
Τα όρια μεταξύ μας.
Το ότι τολμώ να μοιράζομαι τον κόσμο μου και τα συναισθήματά μου
και είναι φορές που δεν βρίσκω τον απαιτούμενο σεβασμό.
Δεν ξέρω γιατί, πολλοί άνθρωποι, όταν τους ανοίγεις την καρδιά σου
αντί να την αγγίξουν με τρυφερότητα, θέλουν να την κρατήσουν στα δικά τους
χέρια, σαν να είναι δική τους, να την καθορίσουν, να την κυβερνήσουν, να την εξουσιάσουν.
Συγχαίνομαι την εξουσία, από μικρή την συγχαινόμουνα.
Και δεν δίστασα ποτέ να κραυγάσω τουλάχιστον εναντίον της.
Το Σαββάτο είχα περάσει από τη θεία μου.
Μου θύμησε στιγμές που ήμουν μικρή, αντιδραστική μονίμως.
Ήταν ράφτρα. Και μου έφτιαχνε φορεματάκια συχνά.
Ήμουν τυχερή , δεν λέω.
Κάποια φορά μου έφτιαξε ένα φόρεμα όπως το ήθελε η μάνα μου
κι όχι όπως της είπα εγώ να το φτιάξει.
Τσακωνόμασταν, εκνευρίστηκα, πήρα ένα ψαλίδι και το έκανα κομμάτια.
Ότι δεν λύεται, κόβεται!
Δεν είναι έτσι;;;;;;
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Μέρες χωρίς περπάτημα.
Ο καύσωνας δεν λέει να φύγει και το περπάτημα με τόση ζέστη και υγρασία, δεν λέει.
2 βδομάδες χωρίς να βγω στη φύση, να χαλαρώσω περπατώντας, να δω τον Τζακ τον Προστάτη μου.
Επεθύμησα τον, τον άτιμο και να φανταστείς ότι δεν δηλώνω φιλόζωη.
Σήμερα φάνηκε η έλλειψη της βόλτας.
Από το πρωί είχα πονοκέφαλο και δεν έχω ιδιαίτερα κέφια.
Συγύρισμα - Σιδέρωμα - γέμισε η μέρα.
Στόχος του φετεινού καλοκαιριού είναι η τάξη.
Να βάλω τάξη στο σπίτι μου, τη ζωή, τα συναισθήματα, τις συνήθειες μου.
Έχω κάνει αρκετή πρόοδο.... πλησιάζω στο στόχο.... έχω δουλειά πολύ ακόμη αλλά
άρχισε η πορεία να χαράζεται... να μην υπάρχει επιστροφή στο χάος.
Όπως κάθε αλλαγή, στην αρχή κλωτσάει, αντιστέκεται ο εαυτός μας.
Δεν θέλει να αλλάξει.
Φοβάται το καινούργιο έστω κι αν είναι καλύτερο.
Στο μυαλό μου σήμερα στριφογυρνάνε όλα όλα πρέπει να κάνω την εβδομάδα που έρχεται.
Μπόλικα. αντιφατικά.
Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και να αρχίσω να κάνω... απλά να κάνω....
Ανοίγω μόνη φτερά!!!!
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Σε ψάχνω
Κρύβομαι ξανά,
Πίσω από τετράφυλλα τριφύλλια…
Και εσύ με ψάχνεις,
Με αναζητείς.
Τρέχω μακριά,
Μέχρι τα δέντρα τα ψηλά…
Και εσύ με κυνηγάς,
Να με πάρεις αγκαλιά.
Πηδώ γοργά,
Μέσα σε χωριάτικες ανθισμένες αυλές…
Και εσύ με τσακώνεις,
Και με μαλώνεις.
Κρύφτηκες μακριά,
Πίσω από αγγέλων φτερά…
Και εγώ σε ψάχνω,
μόνιμα πια σε αναζητώ.
Πίσω από τετράφυλλα τριφύλλια…
Και εσύ με ψάχνεις,
Με αναζητείς.
Τρέχω μακριά,
Μέχρι τα δέντρα τα ψηλά…
Και εσύ με κυνηγάς,
Να με πάρεις αγκαλιά.
Πηδώ γοργά,
Μέσα σε χωριάτικες ανθισμένες αυλές…
Και εσύ με τσακώνεις,
Και με μαλώνεις.
Κρύφτηκες μακριά,
Πίσω από αγγέλων φτερά…
Και εγώ σε ψάχνω,
μόνιμα πια σε αναζητώ.
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 26η
Η χειρότερη!
Τρομερή ζέστη και υγρασία αν και η ώρα εκκίνησης ήταν 7:30.
Με το ζόρι περπατούσαμε.
Σερνόμασταν κατ΄ακρίβειαν.
Άργά και σταθερά κάναμε 1 ώρα περπάτημα...
πολύ άργα!
Περιπέζαμε η μια την άλλη....
Σήμερα, μάλλον αποχή από το περπάτημα....
Τρομερή ζέστη και υγρασία αν και η ώρα εκκίνησης ήταν 7:30.
Με το ζόρι περπατούσαμε.
Σερνόμασταν κατ΄ακρίβειαν.
Άργά και σταθερά κάναμε 1 ώρα περπάτημα...
πολύ άργα!
Περιπέζαμε η μια την άλλη....
Σήμερα, μάλλον αποχή από το περπάτημα....
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 25η
Εψηθήκαν τζιαι τα παπουτσόσυκα....
... ανυπομονώ για το Περπάτημα - Μέρα 250η......
Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 23η
Έκανα ένα νέο φίλο.
Δεν ξέρω πως τον λένε έτσι τον φωνάζω κι αυτόν Μπούλη.
Τον λέω και Τζακ ο Προστάτης.
Ξεκίνησα το περπάτημα μου σήμερα θέλωντας παρέα.
Έστειλα ένα μήνυμα:
- Έλα να περπατήσουμε μαζί. Το θέλω πολύ.
Μα ήξερα πως δεν μπορεί να έρθει... είναι μακρυά....
Μόλις πήρα το μονοπάτι, βρήκα τον Τζακ τον Προστάτη( ας τον λέω έτσι )
Κοιταχτήκαμε στα μάτια.
Σηκώθηκε.
Περπάτησε δίπλα μου.
Από την πρώτη μέρα που περπατώ, μιας και περνώ μπροστά από το σπίτι του,
με κοιτάει, κάνει να με ακολουθήσει κι εγώ σταματώ.
Πέρνω το αυστηρό ύφος και του λέω:
- Πήγαινε σπίτι σου ! Τώρα!
Και το κάνει!
Δεν ξέρω γιατί έχω την τάση να λέω στα σκυλιά να πάνε σπίτι τους.
Κοίταξα τα ματάκια του από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα.
Είναι αθώα. Ήρεμα. Κι αυτός ήρεμος. Δεν βγάζει μιλιά, ούτε γαβγίζει.
Μόνο κοιτάει και θέλει να περπατήσει μαζί μας.
Θέλει κι αυτός παρέα....
Σήμερα περπατήσαμε όλη τη διαδρομή μαζί.
Του μιλούσα.
Τα είπαμε :-)
Του φώναζα : Μπούλη έλα!
Κι ακολουθούσε.
Προχωρούσε. Σταματούσε, κοίταζε πίσω και με έβλεπε.
Κι όταν επιβεβαίωνε ότι θα ακολουθούσα συνέχιζε.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο ρυθμό.
Κι όταν φτάσαμε στο σπίτι του, γύρισε, με κοίταξε κι έμεινε εκεί.
Του είπα : Αντίο φίλε, Θα σε δω αύριο πάλι.
υ.γ. Το μονο που με ανησυχεί είναι ότι όταν γυρίσει η φίλη μου από διακοπές,
θα έχουμε θέμα.
Φοβάται τα σκυλιά
χιχιχιχι
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 22η
Wolf is my heart.
Wild and lonely.
Dreaming of better days.
Fights bravely.
Runs fast.
Wolf is my heart.
Wild and lonely.
Throughs herself in battles.
Screams and breaths deaply.
Knows the best.
Wolf is my heart.
Wild and lonely.
Keeping my secrets.
Licking my wounds.
Heals the soul.
Wolf is my heart.
Wild and lonely.
Come closer.
But don't touch.
Teeth cut.
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 21η
Γρήγορο περπάτημα.
Για μισή ώρα μόνο , ψες.
Έντονο.
Το μυαλό αφέθηκε.
Κοίταζα τα αστέρια που πρόβαλαν.
Και προσευχήθηκα για φώτιση...
Αφέθηκα στη φύση... να μου φέρει αλήθειες στο δρόμο μου.
Για μισή ώρα μόνο , ψες.
Έντονο.
Το μυαλό αφέθηκε.
Κοίταζα τα αστέρια που πρόβαλαν.
Και προσευχήθηκα για φώτιση...
Αφέθηκα στη φύση... να μου φέρει αλήθειες στο δρόμο μου.
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 20η
Κοιτάω τα δέντρα στο δρόμο.
Υπομονετικά στην ίδια θέση.
Από την αρχή της ζωής τους ως το τέλος.
Χωρίς να κινηθούνε, χωρίς να γνωρίσουν αλλα μέρη.
Κάτω από τον ήλιο, το κρύο, την υγρασία, τη βροχή.
Ίδια ψυχή όλος ο κόσμος.
Άλλες εκφράσεις,
άλλες ανάγκες και μορφές.
Κοιτάω τη μορφή μου να διαβαίνει στο δρόμο.
Σιωπηλή,
σοβαρή απόψε,
οι σκέψεις έχουν γεμίσει το μυαλό.
Ο θυμός κυλάει στα πόδια,
καύσιμο για κίνηση με γρήγορο ρυθμό.
Κίνηση, μας κάνει να θέλουμε, να επιθυμούμε να βρεθούμε αλλού,
πέρα μακρυά,
να δούμε μέρη και άτομα αγαπημένα.
Ταξιδεύουμε συχνά,
κινούμαστε,
εκπληρώνουμε επιθυμίες μας,
ξανά
και ξανά
και ξανά
ακόρεστα....
το δεντρί με κοιτά
θα ειναι εκεί
σήμερα,
απόψε,
αύριο,
ως.... το τέλος
χωρις να ζητά
να θέλει
Ευτυχισμένο χορεύει με τον άνεμο...
κοιτάω τα άστρα
βρίσκω το δικό μας
Ευτυχισμένη γέρνω στο πλάι σου....
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 19η
Μετά από μια ώρα περπάτημα σε τόση ζέστη
και πάνω από μισή ώρα κουβέντα με ένα ζευγάρι που βρήκα στο δρόμο
( βρίσκω κι άλλα εκτός από σύκα και καρπούζια )
που μου είπαν τα μισά προβλήματα της ζωής τους
Μια σιροπιαστή ζεστή τραγανή πίττα ( άλλως πιshια )
φαντάζει με όνειρο!!!
Και μην ακούσω σχόλια για θερμίδες.... θα την καταναλώσω στο αυριανό περπάτημα....
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Περπάτημα - Μέρα 18η
Οϊ εν εχάθηκα μες τες στράτες που επαρπάτουν.
Ούτε εμπήκα σε χωράφιν για να κλέψω καμοιάν παττίχαν,
ούτε σε ναρκοπέδιον ( μη κακό μου )
Ούτε με εβάλαν οι σιήλλοι του βούρου,
ούτε εσταμάτησα να παρπατώ.
Εν η αλήθκεια ετεμπέλεψα αλλά άμαν σήμερα, με θερμοκρασία γύρω στους 44 βαθμούς
εφκήκα για περπάτημα, εν με φοούμε πιον!
Εγίνηκεν μου συνήθεια, ανάγκη, εθισμός....
Τελευταία ήμουν νάκκον στον κόσμο μου....
Σαν τα σύννεφα στον ουρανόν επέταν η σκέψη μου.
Μιαν ποδά τζιαι μιαν ποτζιή.
Ζώδιον του νερού, τι να κάμουμεν;
Περίοδοι όπου η ζέστη κάμνει εκτός που τον νουν μου
τζιαι το είναι μου να λιώνει, να εξατμίζεται.
Ευτυχώς "έβρεξεν" τες τελευταίες μέρες
( μεταφορικά, μεν με παρεξηγήσετε )
τζιαι εκατέβηκεν ο νους μου σε μιαν.... λιμνούαν.
Εμαζεύτηκεν η σκέψη, τα θέλω μου.
Τα σημαντικά πράγματα.
Η αστρολογική πρόβλεψη για τον Αύγουστον εκτός του ότι θα μείνω απένταρη ( πάλε )
λαλεί πως φτάνω στα όρια αντοχών μου.
Αν δείτε καμοιάν πελλήν σαν περπατά να αρκέψει να πετάσσει πέτρες.... μεν μπείτε στον κόπο να αναρωτηθήτε ποια είναι.....
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι.....
Το καλοκαίρι είναι στην καρδιά μας....
Κι ότι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί....
Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
Εξαιρέσεις
Ένα τραγουδάκι που μου αρέσει απίστευτα!
Ο ρυθμός, η φωνή, τα λόγια....
οι εξαιρέσεις.... αυτές που φτιάχνουν τη δική μου ζωή.
Έστω κι αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι έχω κανόνες.
Αφιερωμένο σε αυτούς τους κάποιους......
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Αρώματα της Ανατολής
Φύσηξε ο άνεμος και μου φερε αρώματα από την ανατολή.
Κανέλα της αγάπης.
Λεμόνι της χαράς.
Ρίγανη της ψυχής.
Δωράκι της καρδιάς. Από αγαπημένα χέρια φτάσαν στα δικά μου.
Γέμισε το σώμα από την μυρωδιά.
Τα παίρνω στα δικά μου χέρια.
Τα κρατάω. Παίρνω τη μυρωδιά και φτιάχνω μαγικά, σόφια, γιατροσόφια.
Ανακατεύω δυο φιλιά, δυο κύμματα απ' τη χαρά που τόσο σε λαχταρά,
Δυο χάδια στα μαλλιά σου, δυο δάκρυα δικά σου.
Σαν τούνελ μοιάζει η κανέλα, χωράνε μέσα της τα μυστικά μας.
Κρυφό ανείπωτο στην καρδιά των λεμονιών είναι η αγκαλιά μας.
Φτιάχνω φίλτρα μαγικά, ταξίδια να κάνουν μακρινά.
Κάτω απ' τα άστρα και το φεγγάρι τριγυρνάω
προσευχές και ποίηματα παραμιλάω.
Στέλνω τις μυρωδιές ψηλά ως το φεγγάρι
Θα στις φέρει εκεί μακρυά σαν ένα χάδι.
Μια ανεπαίσθητη αίσθηση της αγκαλιάς μου
σαν φτιάχνεις κάστρα με χούφτες άμμου.
Ανατολίτικες μουσικές κι αρώματα
μαγικά χαλιά και χρώματα
γητεύουν αιώνια τον πασά μου
μέχρι να ξαναρθεί κοντά μου.
Κανέλα της αγάπης.
Λεμόνι της χαράς.
Ρίγανη της ψυχής.
Δωράκι της καρδιάς. Από αγαπημένα χέρια φτάσαν στα δικά μου.
Γέμισε το σώμα από την μυρωδιά.
Τα παίρνω στα δικά μου χέρια.
Τα κρατάω. Παίρνω τη μυρωδιά και φτιάχνω μαγικά, σόφια, γιατροσόφια.
Ανακατεύω δυο φιλιά, δυο κύμματα απ' τη χαρά που τόσο σε λαχταρά,
Δυο χάδια στα μαλλιά σου, δυο δάκρυα δικά σου.
Σαν τούνελ μοιάζει η κανέλα, χωράνε μέσα της τα μυστικά μας.
Κρυφό ανείπωτο στην καρδιά των λεμονιών είναι η αγκαλιά μας.
Φτιάχνω φίλτρα μαγικά, ταξίδια να κάνουν μακρινά.
Κάτω απ' τα άστρα και το φεγγάρι τριγυρνάω
προσευχές και ποίηματα παραμιλάω.
Στέλνω τις μυρωδιές ψηλά ως το φεγγάρι
Θα στις φέρει εκεί μακρυά σαν ένα χάδι.
Μια ανεπαίσθητη αίσθηση της αγκαλιάς μου
σαν φτιάχνεις κάστρα με χούφτες άμμου.
Ανατολίτικες μουσικές κι αρώματα
μαγικά χαλιά και χρώματα
γητεύουν αιώνια τον πασά μου
μέχρι να ξαναρθεί κοντά μου.
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 9η
Νυχτερινό περπάτημα ψες.
Λατρεύω τις νύχτες του καλοκαιριού.
Λες και ανοίγουν οι ψυχές μας κι απλώνονται κάτω απ' τα αστέρια.
Περπατούσα και κοίταζα τις πόρτες των σπιτιών.
Ξύλινες
Σιδερένιες
Αλουμίνιο
Μεγάλες
Μικρές
Απλές
Διακοσμιμένες
Σκαλιστές
Πολύχρωμες
Μονόχρωμες....
Μ' αρέσουν οι παλιές πόρτες. Μου δίνουν την αίσθηση ότι σαν τις περάσω
θα βρεθώ σε ένα μαγικό εσωτερικό κήπο ενός σπιτιού γεμάτου ζεστασιά.
Ψες πολλοί άνθρωποι κάθονταν στις βεράντες τους. Καλοκαίρι, μουντιάλ.
Οι περισσότεροι έβλεπαν ποδόσφαιρο απολαμβάνοντας μπύρες.
Άλλοι έπαιζαν με τα παιδιά τους στη βεράντα.
Ο κύριος Αντρέας καθόταν στη βεράντα και χαλάρωνε.
Παντρεύει το γιο του σήμερα.
Η κυρία Μαρία περιποιόταν τον κήπο της. Εκμεταλλεύτηκε τη δροσιά της νύχτας.
Η κυρά Ελλού ξάπλωνε στην αναπαυτική και έβλεπε τηλεόραση. Μένει μόνη της τώρα πια,
αν και τα παιδιά της έχουν χτίσει τα σπίτια τους πολύ κοντά της, οι βραδυνές ώρες είναι πάντα μοναχικές.
Τα παιδιά της γειτονιάς μου έπαιζαν ακόμα μέσα στα χωράφια. Δεν τους χωρούσαν , ούτε οι πόρτες , ούτε οι αυλές μας.
Πόρτες!
Σημεία ελέγχου, επιλογών.
Κλείσιμο στον προσωπικό χώρο
κι άνοιγμα προς τα έξω.
Check-points όπως λέει μια φίλη μου.
Σημείο ελέγχου, εμπιστοσύνης, απόφασης, ρίσκου, σεβασμού, κατανόησης.
Νοκ! νοκ!
- Να περάσω;;;
- Έλα, κόπιασε....!
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 8η
Χαλαρή βόλτα απόψε.
Ζέστη. Κούραση. Ανάγκη για ηρεμία.
Νυχτερινή βόλτα, δεν είναι περπάτημα έντονο...
Η αρχή με δυσκολεύει... το μυαλο παιδεύεται με το άγχος.
Ακαθόριστο άγχος που κάνει τους μύες μου να μαζεύονται,
την ωμοπλάτη να πονάει και το πρόσωπο να παίρνει κατσούφικο ύφος.
Ήρεμα βήματα, χωρίς πίεση , στο δικό μου αργό ρυθμό.
Βλέπω το άγχος μπροστά μου ξαφνικά.
Παίρνει όνομα, φιγούρα, υπόσταση.
Έτσι, τώρα πια μπορώ να ψάξω για τρόπο να το απαλλαγώ.
Πώς διώχνεις ένα λιοντάρι άραγε;
Φτάνω στο σπίτι.
Κάθομαι στην βεράντα.
Απόλαυση απόψε. Καλοκαιρινή βραδυά.
Κάθομαι στο σκαλί, κοιτάω τα άστρα και το λαμπερό φεγγάρι.
Αφήνομαι.
Ξαπλώνω στα ζεστά μάρμαρα.
Νιώθω το άγγιγμα στην μέση, τα χέρια, τα πόδια.
Θυμάμαι!
Την αίσθηση του καλοκαιριού!
Μακάρι να μην έφευγε ποτέ από τη θύμησή μου.
Ο ουρανός, τα δέντρα, τα πάντα με αγκαλιάζουν.
Αγαλιάζομαι.
Καληνύχτα.
Ζέστη. Κούραση. Ανάγκη για ηρεμία.
Νυχτερινή βόλτα, δεν είναι περπάτημα έντονο...
Η αρχή με δυσκολεύει... το μυαλο παιδεύεται με το άγχος.
Ακαθόριστο άγχος που κάνει τους μύες μου να μαζεύονται,
την ωμοπλάτη να πονάει και το πρόσωπο να παίρνει κατσούφικο ύφος.
Ήρεμα βήματα, χωρίς πίεση , στο δικό μου αργό ρυθμό.
Βλέπω το άγχος μπροστά μου ξαφνικά.
Παίρνει όνομα, φιγούρα, υπόσταση.
Έτσι, τώρα πια μπορώ να ψάξω για τρόπο να το απαλλαγώ.
Πώς διώχνεις ένα λιοντάρι άραγε;
Φτάνω στο σπίτι.
Κάθομαι στην βεράντα.
Απόλαυση απόψε. Καλοκαιρινή βραδυά.
Κάθομαι στο σκαλί, κοιτάω τα άστρα και το λαμπερό φεγγάρι.
Αφήνομαι.
Ξαπλώνω στα ζεστά μάρμαρα.
Νιώθω το άγγιγμα στην μέση, τα χέρια, τα πόδια.
Θυμάμαι!
Την αίσθηση του καλοκαιριού!
Μακάρι να μην έφευγε ποτέ από τη θύμησή μου.
Ο ουρανός, τα δέντρα, τα πάντα με αγκαλιάζουν.
Αγαλιάζομαι.
Καληνύχτα.
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 7η
Περπάτημα με παρέα σήμερα.
Με δυο καλές φίλες.
Κουβεντούλα, γυναικοπαρέα, γέλια, αστεία.
Περπάτημα πιο έντονο.
Κουβέντες χαλαρές, άνετες, για τις διακοπές,
το καλοκαίρι, το νοικοκυριό, αστειάκια.
Η κάθε μια λίγο από τα δικά της...
Και μετά... λεμοναδίτσα στην βεράντα.
Καλοκαίρι!!!!
Με δυο καλές φίλες.
Κουβεντούλα, γυναικοπαρέα, γέλια, αστεία.
Περπάτημα πιο έντονο.
Κουβέντες χαλαρές, άνετες, για τις διακοπές,
το καλοκαίρι, το νοικοκυριό, αστειάκια.
Η κάθε μια λίγο από τα δικά της...
Και μετά... λεμοναδίτσα στην βεράντα.
Καλοκαίρι!!!!
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 6η
Τι να κάνει το χέρι της νεράιδας;;;;;
1. Τη φασκελώνει για τις μέρες που δεν πήγε περπάτημα;
2. Θέλει να ρίξει σφαλιάρα στη νεράιδα;
3. Θέλει να ρίξει σφαλιάρα σε κάποιον άλλον;
4. Ασημώνει, μπας και βρεθεί κάποιος να της πει το μοίρα της;
5. Καμαρώνει το μέγεθός του;
6. Προσπαθεί να βρει τα όρια του;
7. Να τα ξεπεράσει μήπως;
8. Σε αναζητά;
9. Ζητιανεύει;
10. Ζητά να πάρει;
11. Θέλει να δώσει;
13. Συν Αθηνά και χείρα κίνει;
14. Υψώνεται στον Ύψιστο;
15. Εμούθκιασεν τζιαι προσπαθεί να τεντωθεί;
16. Χορεύει;
17. Νεκατώνεται άσκοπα κι άτσαλα;
18. Διαμαρτύρεται;
19. Επαναστατεί;
20. Απελευθερώνεται;;;
Τι άραγε;;;;;
Σάββατο 12 Ιουνίου 2010
Εναλλακτικά - Serenity House
Αντί περπάτημα σήμερα....
... χάρισα στον εαυτό μου....
Ένα siatsu treatment στο ....
serenity house
Είναι από τις στιγμές που θα ήθελα να γράφω όπως η neerie για να περιγράψω την εμπειρία....
Θα αρκεστώ στο να πω:
Ήταν τέλειο.
Έκαμεν με λάστιχο.
Νιώθω να γέμωσεν το κορμί μου ζωντάνια.
Άδειασα από αρκετή ένταση.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
p.s. I love my body!
... χάρισα στον εαυτό μου....
Ένα siatsu treatment στο ....
serenity house
Είναι από τις στιγμές που θα ήθελα να γράφω όπως η neerie για να περιγράψω την εμπειρία....
Θα αρκεστώ στο να πω:
Ήταν τέλειο.
Έκαμεν με λάστιχο.
Νιώθω να γέμωσεν το κορμί μου ζωντάνια.
Άδειασα από αρκετή ένταση.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
p.s. I love my body!
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 5η
Περπατώ γρήγορα. Πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Ανυπόμονα. Παίρνω το δρόμο που φτάνει πάντα κοντά σου.
Σε νιώθω.
Έχεις πάρει τη μορφή του αέρα και μου χαϊδεύεις το πρόσωπο.
Τα μαλλιά.
Παίζεις με τις μπούκλες μου.
Περνάς τα δάκτυλα μέσα στα δικά μου.
Απλώνεις το χέρι και κρατάς απαλά τη μέση μου και περπατάμε μαζί.
Σε νιώθω.
Η ανάσα σου δροσερή κοντά στο δέρμα μου.
Ανατριχιάζω.
Προχωράμε μαζί.
Μέχρι το τέρμα.
Χωρίς διακοπή.
Κοιτάμε το δέντρο μας.
Ένα ηλιοβασίλεμα βλάστησε πίσω του!
Είναι τόσο όμορφα!
Ο ήλιος αγκαλιάζει το δέντρο, το κάνει τόσο όμορφο.
Σε κοιτάω στα μάτια.
Είναι όμορφα όταν είμαστε μαζί!
Παίρνεις ακτίδες απ΄τον ήλιο.
Τις κάνεις σάλι και το περνάς γύρω από τους ώμους μου.
Νιώθω τη ζεστασιά της αγάπης σου.
Τη δέχομαι.
Μ' αρέσει.
Επιστρέφουμε. Τρέχεις μπροστά μου και ανακατεύεσαι στα αγριολούλουδα.
Χαμογελάω.
Ναι, τα χαρίζεις όλα σε μένα.
Περπατάμε, χαμογελάω, κι έχεις πάρει τη μορφή του ανέμου στο πλάι μου.
Με κάθε τρόπο ... μαζί !
Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 4η
Μια τυχαία εικόνα από τη βραδινή μου βόλτα.
Οδηγούσα νωρίτερα και παρατηρούσα το δρόμο.
Τυχαία αυτοκίνητα στη σειρά, χρώματα, δέντρα, φώτα, αναβοσβήνουν,
σταθερά, σχήματα, σύμβολα.
Τυχαία μπροστά μου.
Παρατηρούσα τα νούμερα των αυτοκινήτων.
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
Οι αριθμοί είναι φτιαγμένοι από συνδιασμούς του 0 και του 1.
Μια γραμμή κι ένας κύκλος!
Αρχέγονα σύμβολα.
Φ = 0 + 1
0=OFF
1=ON
Στήλη του Ερμή.
Κύκλος της Εστίας.
Τυχαίες σκέψεις.
Τυχαία βρίσκομαι εδώ και ζω και γράφω!
Καλό βράδυ σε όσους τυχαία θα διαβάσουν ή θα απαντήσουν.
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 3η
Ξεκίνησα αποφασισμένη σήμερα το απόγευμα.
Θα ξεπεράσω το όριο της διαδρομής.
Η βόλτα αρχίζει από το σπίτι μου και φτάνω μέχρι σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Είναι περίπου μισή ώρα απόσταση, μαζί με την επιστροφή συμπληρώνω την 1 ώρα περπάτημα.
Το συγκεκριμένο σημείο του δρόμου είναι "φυσικό όριο" για τους πιο κάτω λόγους:
1. Δημιουργείται καμπή στον δρόμο, έτσι οπτικά δεν βλέπω να συνεχίζεται το δρομάκι.
2. Υπάρχουν 2 φάρμες με ζώα εκεί, μια στα δεξιά και μια στα αριστερά και με κάνει να νιώθω ανασφάλεια.
3. Ένας ή περισσότεροι λυκόσκυλοι τριγυρνάνε.
4. Πέρα από τις φάρμες υπάρχει μια πινακίδα "Προσοχή - Ναρκοπέδιο" που μου κόβει την ανάσα.
Σήμερα είπα θα περάσω το όριο. Ναρκοπέδιο; Στα λόγια. Σιγά, αφού θα έχουν καθαρίσει από χρόνια το μέρος. Στο κάτω κάτω δεν θα μπω μέσα στο χωράφι. Στο δρόμο θα περπατήσω.
Θα πάω!
Περπατούσα.. σαν τον Μάρκο Μπότσαρη!
Πλησίασα. Ωραία! θα πάω πιο πέρα!
Γουβ γουβββ γοοοοοοουυυυυυυυυυυβ
αμαν!
Μου κόπηκαν τα ύπατα.
Ο λυκόσκυλος είναι μεγάλος. Λυμένος. Με κοιτάζει αγριεμμένα.
- Μα.. είπα .. θα πάω... θα πάω πιο κάτω...., ψιθυρίζει τρεμάμενη μέσα μου η φωνούλα της επιθυμίας μου.
Στέκομαι για 37 δευτερόλεπτα, κοιτάω το σκύλο, κάνω επαναστροφή και επιστρέφω.
Με την ουρά στα σκέλια, το κεφάλι χαμηλωμένο, την περιφάνεια ταπεινωμένη.
- Είμαι τιποτένια. Δεν καταφέρνω να ξεπεράσω τους φόβους μου.
- Κατάντια. Το πάλεψα μόνο 37 δευτερόλεπτα.
πφφφφ δεν κάνεις για τίποτε. παρέτα.
Σηκώνω το κεφάλι.
ΒΛΕΠΩ.
Ο χρόνος σταματά!
Τα προφητικά λόγια έρχονται στο μυαλό μου.
"Θα δέσεις σάν τον καρπό της συτζιάς το πρωινό με την ομίχλη."
Μια συτζιά μπροστά μου και με ΈΝΑ μόνο μεγάλο σύκο.
Μπαίνω στο περιβόλι.
ΚΛΕΒΩ.
Το κόβω από το δέντρο.
Τα ουρλιαχτά του λυκόσκυλου ακούγονται ακόμα.
Νιώθω να διαπερνούν το κορμί και να ξυπνάνε τα ένστικτά μου.
Ένστικτα λυκάνθρωπου.
Κρατάω στα χέρια το "σκοτωμένο" σύκο.
Του αφαιρώ με μανία το δέρμα.
Του κόβω την καρδιά στα δυο.
Κοιτάω τη λευκή ωμή σάρκα του.
Το κόβω με τα δόντια, καταπίνω, το τρώω.
Νιώθω την ηδονή.
ΈΚΛΕΨΑ.
ΣΚΟΤΩΣΑ.
ΤΡΩΩ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ.
Τον καρπό που βρέθηκε στον δρόμο μου.
Συνεχίζω τον δρόμο μου. Νιώθω τη γεύση στο στόμα και τα υγρά στα χέρια.
Περπατώ.
Σαν ζώο.
Συνεχίζω....
Είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Μόλις έχω σκοτώσει ακόμα μια φορά ένα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟ μέσα μου.
Ξύπνησα με τάσεις αυτοκαταστροφής σήμερα.
Φοβισμένη.
Δεν κατάφερα όλη μέρα να ξεπεράσω την εμμονή στο μυαλό μου.
Προσπάθησα πολύ, να με προσέχω.
Να ξεπεράσω τους φόβους μου.
Να κρατηθώ αγέρωχη.
Να ανεμίζω τα φτερά μου.
ΜΑ .. ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Τ' ΑΚΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΣΣΣΣΣΣ;;;;;;
Γελάω,
πονάω,
ονειρεύομαι,
κλαίω,
ελπίζω,
φοβάμαι,
πιστεύω,
αμφισβητώ,
κάνω,
πράττω,
περπατώ,
συνεχίζω,
κλέβω,
σκοτώνω,
τρώω,
μεγαλώνω,
εξελίσσομαι,
λυγίζω,
ταπεινώνομαι,
υπερασπίζομαι,
εξαντλώ τις δυνάμεις μου.
Γεύομαι... ένα σύκο που βρέθηκε στο δρόμο μου....
Τώρα είναι δικό μου!
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 2η
Ανυπομονούσα σήμερα! Περίμενα την ώρα να πάω για περπάτημα!
Μου άρεσε το συναίσθημα! πολύ! Άρχισα να εθίζομαι στη διαδικασία.
Ο εθισμός θεωρητικά είναι άσχημο σύνδρομο.
Αλλά άμα το έχεις στο αίμα σου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τρόπο να το απολαύσεις θετικά.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη. Έχει κρύψει την κάψα του ήλιου έτσι άρχισα τη βόλτα μου στις 6:00 αντί στις 7:00 (Είδετε τι κάνει η ανυπομονησία; )
Σήμερα την προσοχή μου κέρδισε ένα νεόκτιστο σπίτι. Δεν έχει παράθυρα ακόμα.
Μπορούσα να δω δια μέσου των παραθύρων την θέα από την άλλη πλευρά του σπιτιού!
Πόσο όμορφο είναι!
Σαν έναν άνθρωπο που έχει ανοιχτή την ψυχή του.
Χωρίς άμυνες.
Χωρίς σφραγισμένα παράθυρα.
Χωρίς καν παράθυρα.
Ελεύθερα!
Αεράτα!
Να περνάνε τα πουλιά της ευτυχίας από το ένα παράθυρο και να βγαίνουν από το άλλο.
Ένα νεόκτιστο σπίτι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Είναι ουσιαστικά άδειο.
Τίποτα να κρύψει, τίποτα να κρατήσει.
Υπάρχει! Τόσο απλά και όμορφα!
Είχα την τύχη σήμερα να δω ένα "σπίτι" να ανοίγει τα "παράθυρά" του.
Περισσότερα από ένα!
Το αεράκι της ελευθερίας, της δοκιμασίας, της ενδοσκόπησης, της αποδοχής
φυσούσε έντονα.
Έχει τόση ομορφιά η ψυχή του ανθρώπου.
Μαγεία!
Όσες φορές έτυχε να βρεθώ μπροστά σε "σπίτι" με "ανοιχτά παράθυρα"
είτε αυτό είναι το σπίτι της δικής μου ψυχής
ή της ψυχής ενός άλλου ανθρώπου νιώθω ευλογία.
Θαυμάζω την ωραιότητα του ανθρώπου!
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Περπάτημα - Μέρα 1η
Εδώ κι ένα μήνα το προγραμματίζω:
Από την 1 Ιουνίου 2010, θα αρχίσω περπάτημα για 1 ώρα την μέρα,
Κάθε μέρα.
Πιστή στο ραντεβού μου σήμερα ξεκίνησα τη βόλτα μου!
Η αλήθεια είναι ότι χτες έκανα… προθέρμανση. 1 ½ ώρα χαλαρό περπάτημα. Αλλά αυτό δεν μετρά…
Μ’ αρέσει να περπατώ μόνη μου στη φύση. Κοιτάω τον ουρανό, απολαμβάνω την ηρεμία του γαλάζιου και χαζεύω τα σχήματα που έχουν τα μικρά συννεφάκια. Το περπάτημα έχει μια γλυκιά μοναξιά. Με αγκαλιάζει η φύση. Με χαιρετάνε τα δέντρα και οι λόφοι. Και το δρομάκι με καλεί να το περπατήσω.
Μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία. Σαν περπατούσα μόνη στον δρόμο ένιωθα σαν τον μικρό πρίγκιπα που μένει μόνος στον πλανήτη του. Χωρίς κανένα άλλο άνθρωπο. Αίσθηση ασφάλειας και παντοδυναμίας. Ένιωθα το σώμα μου να μεγαλώνει να γίνεται γιγάντιο και να κάνω βόλτες στον κήπο μου – τον κόσμο ολόκληρο.
Σκοπός βέβαια, πέρα από την ηρεμία, είναι η κίνηση και η καλύτερη λειτουργία του σώματός καθώς και … το χάσιμο βάρους.
Έτσι, σκέφτηκα να .. αξιοποιήσω το μπλογκ μου, σαν ημερολόγιο για τις βόλτες μου.
Θα είναι κι ένας τρόπος να .. θυμάμαι ότι .. πρέπει να πάω για περπάτημα.
Στη σημερινή μου βόλτα «μάζεψα» και ένα δέντρο. Όχι κουβαλητό (ακόμα δεν έφτασα να είμαι τόσο χειροδύναμη - είπαμε η πρώτη μέρα είναι ).
Μου άρεσε σαν το είδα! Μου μίλησε!
Ένα μεγάλο φουντωτό κυπαρίσσι στη μέση του χωραφιού. Μόνο του θα έλεγε κανείς αλλά μια χαρά χαρούμενο φαινότανε. Σκέφτηκα ότι έμοιαζε με το «1» , ίσως συμβόλιζε την πρώτη μέρα , την αρχή, την προσπάθειά μου.
Μπορεί και να μου άρεσε επειδή είναι … ψηλό και παχουλό!
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Ανάγκη
Έχω ανάγκη να γράψω.
Δεν ξέρω όμως τι!
Σχολιάζω σε διάφορα θέματα, αποκρίνομαι στα λόγια σας.
Δεν βγαίνει όμως κάτι από μέσα μου.
Θέλω να επικοινωνήσω, ναι, θέλω πολύ.
Θα θελα να κραυγάσωωωωωωωωωωω
να φωνάξωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω
να ακουστεί ένας ήχος που δεν σχηματίζει λέξη
που ίσως σχηματίσει ανατριχίλα στο δέρμα σας,
ίσως πάλι και όχι.
Πεθύμησα να τρέξω,,,,
να παίξω τρεχτό κατ' ακρίβειαν.
Ναααααααααιιιιιιιιιιιιιιι
μέσα σε ένα χωράφι
να αρκέψουμεν να βουρούμεν ο ένας τον άλλον.
Επεθύμησά το.
λείπει μου πολλά.
Όϊ, εν θέλω να κάμω τροχάδιν στο πάρκον.
ουτε θέλω να βκώ πάνω στον δρόμον που αγόρασα.
θέλω να τρέξω σε έναν χωράφιν, ελεύθερα
Βάλλω το χωράφιν, δέχομαι δηλώσεις!
Δεν ξέρω όμως τι!
Σχολιάζω σε διάφορα θέματα, αποκρίνομαι στα λόγια σας.
Δεν βγαίνει όμως κάτι από μέσα μου.
Θέλω να επικοινωνήσω, ναι, θέλω πολύ.
Θα θελα να κραυγάσωωωωωωωωωωω
να φωνάξωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω
να ακουστεί ένας ήχος που δεν σχηματίζει λέξη
που ίσως σχηματίσει ανατριχίλα στο δέρμα σας,
ίσως πάλι και όχι.
Πεθύμησα να τρέξω,,,,
να παίξω τρεχτό κατ' ακρίβειαν.
Ναααααααααιιιιιιιιιιιιιιι
μέσα σε ένα χωράφι
να αρκέψουμεν να βουρούμεν ο ένας τον άλλον.
Επεθύμησά το.
λείπει μου πολλά.
Όϊ, εν θέλω να κάμω τροχάδιν στο πάρκον.
ουτε θέλω να βκώ πάνω στον δρόμον που αγόρασα.
θέλω να τρέξω σε έναν χωράφιν, ελεύθερα
Βάλλω το χωράφιν, δέχομαι δηλώσεις!
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Ευτυχία... σαν μέλι γλυκό!
Στάλες μέλι η ευτυχία.
Γλυστράει στη ζωή μας διακριτικά,
γλυκόπικρα, αργά.
Κάτι αλλάζει ... γλυκαίνουν οι στιγμές...
Ο ουρανός φαίνεται πιο γαλάζιος.
Τα δέντρα αγκαλιάζουν το ένα το άλλο ευτυχισμένα.
Τα λουλούδια σκορπούν το πιο γλυκό τους άρωμα.
Και το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη μας...
Γλυκιά σαν μέλι η ευτυχία...
γλυστράει αργά στο δέρμα της ζωής μας....
Κι αυτή καμιά φορά ...
Ξεχνιέται σε θύμισες παλιές και η γεύση χάνεται ...
Στάλες γλυκιές ευτυχίας γεμίζουν τα μαλλιά μου...
Φτάνουν στα χείλη και τη γεύομαι....
Σαν ξενόφερτο , γλυκό σιρόπι...
Γεύομαι μια κουταλιά μέλι κι όλα αλλάζουν.
Γλυστράει στη ζωή μας διακριτικά,
γλυκόπικρα, αργά.
Κάτι αλλάζει ... γλυκαίνουν οι στιγμές...
Ο ουρανός φαίνεται πιο γαλάζιος.
Τα δέντρα αγκαλιάζουν το ένα το άλλο ευτυχισμένα.
Τα λουλούδια σκορπούν το πιο γλυκό τους άρωμα.
Και το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη μας...
Γλυκιά σαν μέλι η ευτυχία...
γλυστράει αργά στο δέρμα της ζωής μας....
Κι αυτή καμιά φορά ...
Ξεχνιέται σε θύμισες παλιές και η γεύση χάνεται ...
Στάλες γλυκιές ευτυχίας γεμίζουν τα μαλλιά μου...
Φτάνουν στα χείλη και τη γεύομαι....
Σαν ξενόφερτο , γλυκό σιρόπι...
Γεύομαι μια κουταλιά μέλι κι όλα αλλάζουν.
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Fear Not
Fear Not Angel!!!!
Έλα στην αγκαλιά μου,
Μικρό μου.
Έλα κοντά μου.
Τα χέρια μου σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
σαν κουλουριάζεσαι στην ποδιά μου.
Έλα γλυκό αγοράκι μου,
Κοιμήσου.
Άσε το όνειρο να σε ταξιδέψει.
Αφήσου.
Εγώ θα είμαι εδώ.
Κοντά σου,
Όσο η καρδιά θα αρμενίζει σε πέλαγα βαθιά..
Και σαν ξυπνήσεις
Θα σε πάω στην αμμουδιά.
Να παίξεις με την άμμο, τα βότσαλα,
Την μοίρα, τον άνεμο και τα όνειρα.
Και εγώ θα σε κοιτώ.
Παίξε αγοράκι μου.
Φτιάξε ένα κάστρο για μένα..
Θα κρύψω εκεί όλη την αγάπη μου για σένα.
Κι αν το πάρει η θάλασσα, μην στεναχωρηθείς.
Γιατί τότε η αγάπη μου θα γίνει στάλα.
Θα λάμπει για πάντα κάτω από τον ήλιο
Και θα σκορπά χαρά..
Έλα τώρα.
Βράδιασε.
Έλα πάρε το χέρι μου και πάμε.
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Έκλεισε ο κύκλος...
Είμαι αγχώδης.
Είμαι τελειομανής ( με την έννοια ότι θέλω να γίνουν τα πάντα με τον τρόπο μου )
Αυτό με βάζει πολλές φορές σε διαδικασία να παγιδεύομαι σε ένα κύκλο.
Ή καλύτερα να κρατάω ένα λουρί και να προσπαθώ να το κάνω κύκλο.
Να παιδεύομαι, να σκέφτομαι τα αρνητικά και τα θετικά.
Να με πιάνουν οι ανασφάλειες και να βρίσκω την ευκαιρία μιας και μπήκα στο χορό,
να χορέψω.
Δηλαδή, να μην μένω σε αυτό που έχω να αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή αλλά να
σκάβω μέσα μου, να βρίσκω παλιές ανασφάλειες και να τις ανασύρω.
Και όταν κλείσει ο κύκλος , φιουυυυυυυυξ
ΑΝΑΚΟΥΦΗΣΗ!
Είμαι τελειομανής ( με την έννοια ότι θέλω να γίνουν τα πάντα με τον τρόπο μου )
Αυτό με βάζει πολλές φορές σε διαδικασία να παγιδεύομαι σε ένα κύκλο.
Ή καλύτερα να κρατάω ένα λουρί και να προσπαθώ να το κάνω κύκλο.
Να παιδεύομαι, να σκέφτομαι τα αρνητικά και τα θετικά.
Να με πιάνουν οι ανασφάλειες και να βρίσκω την ευκαιρία μιας και μπήκα στο χορό,
να χορέψω.
Δηλαδή, να μην μένω σε αυτό που έχω να αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή αλλά να
σκάβω μέσα μου, να βρίσκω παλιές ανασφάλειες και να τις ανασύρω.
Και όταν κλείσει ο κύκλος , φιουυυυυυυυξ
ΑΝΑΚΟΥΦΗΣΗ!
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Σύγχιση
Παλεύκω με κάτι που εν υπάρχει.
Αν μόνο σκέψη, τζιαι δεν ειναι ουτε σκέψη.
Εν ανασφάλεια τζιαι δεν είναι ουτε ανασφάλεια.
Προσπαθώ να τα βάλω με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις μου.
Εν δυνατές όμως.
Τζιαι έντονες.
Έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους.
τζιαι εγώ παλεύκω με το τίποτα.
Εσυνήθισα πάντα να βρίσκω εμπόδια
τζιαι νομίζω ότι πάντα υπάρχουν εμποδια.
Η διαφορά είναι ότι τώρα ξεπερνιούνται πιο εύκολα
επειδή έμαθα τρόπους, κέρδισα αυτπεποίθηση κτλ κτλ
μα κάποιες συνήθειες συμπεριφορές έχουν τόσο κολλήσει στο πετσί μου γμτ
που έχουν γίνει ένα με το δέρμα μου και νομίζω ότι αυτό το ανασφαλές, ανασφαλή ( δεν θυμούμαι καν πως γράφεται ) πλάσμα είμαι εγώ.
Δεν είμαι!
Ήμουν κάποτε.
Τα βάζω με τον εαυτό μου πάλι...
για να μην δώσω δικαίωμα σε κανενα άλλο να το κάνει...
Μα είναι πια αχρείαστο
άχρειστο
α
χρηστο
κι εγώ δεν το έμαθα ακόμα.
Δεν πάτησα το "save" να αλλάξουν τα δεδομένα στον χαζό εγκέφαλό μου.
Κάθομαι, με κοιτάω στα μάτια και αγχώνομαι.
Αγχώνομαι για ένα Τίποτα!
που δεν υπάρχει.
το μονο που υπάρχει είναι η ένταση στα δάκτυλά μου
που οδηγούν τα χέρια στο πληκτρολογιο
είναι σαν να κτυπάω κάποιον στα μούτρα.
ίσως να ήθελα να το κάνω.
Δεν ξέρω ποιον όμως, μιας και δεν μου φταίει ουσιαστικά κανείς.
ίσως... ίσως μόνο τον εαυτό μου...
γι αυτό γράφω γραφω γραφω
δίνω γροθιές πολλές!
αυριο...
αυριο θα γινει αυτό που πρεπει να γίνει.
αυτό που Εγώ Θέλω!
φιλιά πολλά!
κι όνειρα νεραϊδένια!
Αν μόνο σκέψη, τζιαι δεν ειναι ουτε σκέψη.
Εν ανασφάλεια τζιαι δεν είναι ουτε ανασφάλεια.
Προσπαθώ να τα βάλω με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις μου.
Εν δυνατές όμως.
Τζιαι έντονες.
Έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους.
τζιαι εγώ παλεύκω με το τίποτα.
Εσυνήθισα πάντα να βρίσκω εμπόδια
τζιαι νομίζω ότι πάντα υπάρχουν εμποδια.
Η διαφορά είναι ότι τώρα ξεπερνιούνται πιο εύκολα
επειδή έμαθα τρόπους, κέρδισα αυτπεποίθηση κτλ κτλ
μα κάποιες συνήθειες συμπεριφορές έχουν τόσο κολλήσει στο πετσί μου γμτ
που έχουν γίνει ένα με το δέρμα μου και νομίζω ότι αυτό το ανασφαλές, ανασφαλή ( δεν θυμούμαι καν πως γράφεται ) πλάσμα είμαι εγώ.
Δεν είμαι!
Ήμουν κάποτε.
Τα βάζω με τον εαυτό μου πάλι...
για να μην δώσω δικαίωμα σε κανενα άλλο να το κάνει...
Μα είναι πια αχρείαστο
άχρειστο
α
χρηστο
κι εγώ δεν το έμαθα ακόμα.
Δεν πάτησα το "save" να αλλάξουν τα δεδομένα στον χαζό εγκέφαλό μου.
Κάθομαι, με κοιτάω στα μάτια και αγχώνομαι.
Αγχώνομαι για ένα Τίποτα!
που δεν υπάρχει.
το μονο που υπάρχει είναι η ένταση στα δάκτυλά μου
που οδηγούν τα χέρια στο πληκτρολογιο
είναι σαν να κτυπάω κάποιον στα μούτρα.
ίσως να ήθελα να το κάνω.
Δεν ξέρω ποιον όμως, μιας και δεν μου φταίει ουσιαστικά κανείς.
ίσως... ίσως μόνο τον εαυτό μου...
γι αυτό γράφω γραφω γραφω
δίνω γροθιές πολλές!
αυριο...
αυριο θα γινει αυτό που πρεπει να γίνει.
αυτό που Εγώ Θέλω!
φιλιά πολλά!
κι όνειρα νεραϊδένια!
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Ο Άγγελος του Φεγγαριού
Κοιμόμουνα βαθιά, όταν μέσα στο όνειρό μου άκουσα τη φωνή του. Πήδηξα απότομα από το κρεβάτι, σώπασα για λίγο περιμένοντας να ακούσω κάτι ξανά, να καταλάβω ποιος φωνάζει, αλλά δεν κατάφερα να ακούσω τίποτα άλλο ούτε εκείνο το βράδυ. Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού προβληματισμένη. Εδώ και μια βδομάδα αυτό συμβαίνει. Βλέπω το ίδιο όνειρο.
Είναι ένα μέρος μακρινό. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεται μακριά γιατί φτάνω εκεί λαχανιασμένη, κάθε φορά. Τα πάντα έχουν ασημί χρώμα. Είναι ερημιά παντού. Δεν βλέπω απολύτως τίποτα. Περπατώ, περπατώ και ξαφνικά ακούω τη φωνή του. Μια δυνατή αρρενωπή φωνή που καλεί βοήθεια. Δε λέει ξεκάθαρα αυτή τη λέξη, όμως από το χρώμα της φωνής καταλαβαίνω ότι με χρειάζεται. Ξυπνώ απότομα κάθε φορά. Κάποια βράδια, είμαι σίγουρη, αλήθεια σου λέω, η φωνή ακούγεται και στον ξύπνιο μου. Μόνο για λίγο. Και μετά σιωπή. Κάνω απόλυτη ησυχία για να ακούσω κάτι ακόμα, αλλά τίποτα.
Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να τον αγνοήσω. Η φωνή ήταν ακόμα πιο απελπισμένη και εγώ έπρεπε να κάνω κάτι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πλησίασα το ερμάρι μου, το άνοιξα και έμεινα για λίγο να παρατηρώ τα ρούχα μου. Κάθε πρωί με ενθουσιάζουν τα πολύχρωμα μπλουζάκια και τα αεράτα φορέματα. Μα τι παράξενο! Αυτή τη στιγμή φαίνονται τόσο ανιαρά. Τα παραμέρισα με μια κίνηση του χεριού μου προς τα αριστερά και άνοιξα το συρτάρι που είναι κρυμμένο στο πίσω μέρος. Έβγαλα από εκεί, με μεγάλη προσοχή, το γαλάζιο νεραϊδένιο φόρεμα, τα ασημένια γοβάκια και πήρα το μαγικό ραβδί στα χέρια μου. Σε δυο λεπτά ήμουν έτοιμη! Ακτινοβολούσα, σαν κάθε άλλη φορά που γίνομαι νεράιδα. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου, βγήκα στο σκοτάδι και κοίταξα τον ουρανό. Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ. Oουρανός δεν είχε καθόλου σύννεφα έτσι το σκοτάδι δεν ήταν τόσο πυκνό. Έψαξα για λίγο στον ουρανό και εντόπισα το αστέρι μου. Χαμογέλασα. Το βρίσκω κάθε φορά με την πρώτη. Και με περιμένει. Μου έχει λείψει τόσο.
Κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιά αναπνοή, χαμογελώ και τότε τα φτερά μου ανοίγουν και εγώ απογειώνομαι. Χαίρομαι τόσο πολύ σαν φτερουγίζω ανάλαφρα για το αστέρι μου. Νιώθω το αεράκι να παίζει με τα μαλλιά μου. Παιχνιδιάρικα ακουμπά τις μπούκλες μου και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω τους, μα ταξιδεύω γρήγορα κι όλο του ξεφεύγω. Του στέλνω ένα φιλί για να με θυμάται και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ότι κάποτε ίσως με κρατήσει κοντά του.
Έχω ήδη ξεφύγει από τη Γη και ακολουθώ την ίδια γνωστή πορεία προς το άστρο μου. Δεν χρειάζεται να σκέφτομαι, έτσι παρακολουθώ τα άλλα άστρα. Είναι ίδια κάθε φορά. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια σε τούτο το δρόμο. Η γλυκιά συνήθεια του να βρίσκεσαι στο σπιτικό σου. Το σπιτικό μου! Είμαι τόσο κοντά του. Προσγειώνομαι στο γνωστό γαλάζιο χώμα του και αρχίζω να τρέχω. Τρέχω όλο χαρά, φτερουγίζω, πηδώ, γελώ τόσο δυνατά που ξυπνώ τη μάγισσα που κοιμάται στο δίπλα αστέρι. Στην αρχή φαίνεται να έχει ξενίσει τη μούρη της αλλά μόλις ανακαλύπτει ότι εγώ είμαι η ενοχλητική παρουσία που της χάλασε το μαγικό όνειρο, με χαιρετά και συνεχίζει τον ύπνο της.
Η χαρά μου με έκανε σχεδόν να ξεχάσω γιατί ήρθα εδώ, μέχρι που ακούω πάλι τη φωνή του. Ακούγεται τόσο κοντά αυτή τη φορά. Σταματώ. Αφουγκράζομαι. Κοιτάζω γύρω μου. Παρατηρώ. Την ακούω ξανά. Κλείνω τα μάτια και ακούω τη φωνή. Η φωνή γίνεται εικόνα μπρος στα κλειστά μου μάτια. Σαν να έχουν γίνει τα μάτια μου το πανί για μια κινηματογραφική ταινία. Αφήνομαι. Νιώθω να αιωρούμαι. Και βλέπω! Έναν άγγελο με κάτασπρα φτερά και μοβ ρούχα, φυλακισμένος σε ένα κάστρο. Ένα ασημένιο κάστρο. Είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδεί τέτοιο μέρος σε μια βόλτα που είχα κάνει πριν από χρόνια. Ναι… τώρα θυμάμαι… Στο φεγγάρι!
Ανοίγω τα μάτια και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω… μα κοντοστέκομαι. Δεν ξέρω πως θα πάω στο φεγγάρι. Τη μόνη φορά που είχα περάσει από εκεί, δεν ταξίδευα μόνη. Ένας μονόκερως από το μακρινό άστρο με το χρυσαφί χώμα και τη θάλασσα από ασήμι, μου είχε δείξει το δρόμο. Είναι τόσο μακριά όμως. Δεν θέλω να χάσω χρόνο. Έτσι, πετώ μέχρι τη γειτόνισσα, την γκρίζα μάγισσα του διπλανού αστεριού, την ξυπνώ απαλά και ευγενικά και μου δείχνει το δρόμο για το φεγγάρι.
Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή. Η δύναμη του φεγγαριού μαγνήτιζε τα φτερά μου και έπρεπε να βάλω όλη την ενέργειά μου για να φτάσω κοντά στην επιφάνεια του φεγγαριού και να προσγειωθώ. Μα τα κατάφερα! Και ήταν αλήθεια ίδιο, όπως στο όνειρό μου. Ερημιά. Άρχισα να περπατώ χωρίς να έχω προορισμό. Πώς να βρεις τον προορισμό σε μια ερημιά; Η φωνή του ξανακούστηκε και την ακολούθησα. Ήταν πολύ ξεκάθαρη πια και έτσι μπορούσα να την εντοπίσω. Ευτυχώς δεν άργησε να φανεί το κάστρο. Ένα ασημένιο τεράστιο κάστρο. Πέταξα δίπλα από τα τείχη του, μέχρι που έφτασα το ανοιχτό παραθύρι στην κορφή του. Μπήκα μέσα στο κάστρο γρήγορα, μην με πάρει είδηση κανείς. Αν υπήρχε κανείς άλλος εκεί.
Τότε, ήταν η πρώτη φορά που τον είδα. Ήταν πανέμορφος. Ο πιο όμορφος άγγελος που είχα δει μέχρι τότε. Τα φτερά του ήταν κατάλευκα και τα μαλλιά του μακριά και ξανθά. Τα μάτια του είχαν ένα γλυκό γαλαζοπράσινο χρώμα που θα το ζήλευε και η θάλασσα της Μεσογείου. Φορούσε ένα μοβ μανδύα, σημαδεμένο με τη φιγούρα μιας ξανθιάς όμορφης κοπέλας. Καθόταν στη γωνιά πίσω από το σιδερένιο λοστό της φυλακής που τον κρατούσε κλεισμένο. Δεν μπορούσα να δω κανένα πληγωμένο σημείο στο σώμα του, μα ήταν φανερό ότι πονούσε. Μόλις με είδε ακούμπησε το χέρι του στο σημείο του μανδύα όπου ήταν το πρόσωπό της κοπέλας. Και πόνεσε πολύ. Είχε αγγίξει την καρδιά του!
Τα σίδερα της φυλακής ήταν πολύ χοντρά και πυκνά. Έψαξα για κλειδί αλλά δεν βρήκα τίποτα. Τότε, δοκίμασα να χρησιμοποιήσω το μαγικό ραβδάκι μου. Τα μαγικά λόγια ακούστηκαν δυνατά κι αντήχησαν σ΄ όλο το κάστρο και τα σίδερα έγιναν μεμιάς μεταξωτές κορδέλες και έπεσαν στο πάτωμα.
Πήγα κοντά του και του άπλωσα το χέρι. Σηκώθηκε και κρατήθηκε πάνω μου. Βγήκαμε από το κάστρο και του ζήτησα να μου κρατά τα χέρια. Αν και πονούσε, μπορούσε ακόμα να πετάξει. Ξεκινήσαμε μαζί για το άστρο μου. Ήταν τόσο όμορφο να πετώ με έναν άγγελο! Ήταν τόσο όμορφος.
Σε λίγο φτάσαμε στο άστρο μου. Προσγειωθήκαμε στην παραλία, κοντά στο μεγάλο βράχο με την παράξενη σπηλιά. Την μόνη παραλία που έχει το άστρο μου. Κι η θάλασσα είναι τόσο μικρή όσο μια λίμνη. Καθίσαμε στην άμμο και τον κράτησα αγκαλιά. Οι λευκές φτερούγες του άνοιξαν και ένιωσα τη ζεστασιά τους. Του χάιδευα το μέτωπο και ο πόνος του έμοιαζε να απαλύνεται. Τον κρατούσα, ήθελα να τον βοηθήσω, να διώξω τον πόνο, να γιατρέψω τις πληγές… μα δεν ήξερα πως! Δεν ήξερα τον τρόπο. Δεν ήθελα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. Με κοίταζε στα μάτια με ένα βλέμμα που εκλιπαρούσε για βοήθεια, για λύτρωση. Και εγώ, η αδύναμη, το μόνο που έκανα ήταν να του χαϊδεύω τα κατάξανθα μαλλιά. Φαίνεται όμως ότι το χάδι μου είχε αποτέλεσμα και σε λίγο αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Εγώ κοίταζα μια το όμορφο πρόσωπό του και μια τη μορφή της κοπέλας στον μανδύα του, προσπαθώντας να εντοπίσω τι ήταν αυτό που με αναστάτωνε κάθε φορά που την κοίταζα.
Κουρασμένη, έκανα να αποκοιμηθώ, όταν ξαφνικά αναπήδησα. Τα μάτια της! Ίδια τα δικά σου! Τα δικά σου μάτια, η ίδια λάμψη, το ίδιο βλέμμα. Η φιγούρα σου ζωντάνεψε μπροστά μου… και τότε… στο γαλάζιο λαμπερό φόρεμα μου, σχηματίστηκε η μορφή σου.
Εσύ. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά και έπειτα ένα δυνατό πόνο. Με έχεις ξεχάσει! Έχεις ξεχάσει την ύπαρξη μου. Όσα σου έδωσα, όλη την αγάπη μου, την καρδιά μου, τη ζωή μου την ίδια. Ζούσα για σένα, ανάπνεα για σένα. Κάναμε όνειρα. Με κρατούσες απ’ το χέρι και σεργιανίζαμε στο κρυφό μονοπάτι της ζωής. Ζούσαμε τις δικές μας, αυθεντικές στιγμές. Είχα φτάσει μέχρι τη ψυχή σου. Τη χάιδεψα, τη φίλησα.Και τώρα με έχεις αφήσει πίσω σου. Δεν ξέρω αν δεν κατάλαβες ποτέ τι έδινα για σένα. Δεν ξέρω αν απλά δεν είχες ανάγκη αυτά που έδινα. Ίσως να μην τα ήθελες ποτέ. Ίσως με λάτρεψες, ίσως δεν ένιωσες τίποτα αληθινό. Έχει σημασία; Αλήθεια, έχει σημασία τώρα πια; Με ξέχασες! Με ξέχασες…
Ξέσπασα σε λυγμούς… Τα φτερά μου μαζεύτηκαν, τα ραβδάκια χάθηκαν, η λάμψη του φορέματός μου κρύφτηκε πίσω από τον μανιασμένο ωκεανό των δακρύων μου. Κι η θάλασσα του αστεριού μου μεγάλωσε…
Πρέπει να είχαν περάσει πολλές ώρες… όταν ξαφνικά ένιωσα τις φτερούγες να σαλεύουν στην αγκαλιά μου. Ξύπνησα. Είχα αποκοιμηθεί. Άνοιξα τα μάτια ζαλισμένη και ένιωθα ότι κάτι είχε γίνει. Κάτι είχε αλλάξει. Ο άγγελος σηκώθηκε. Δεν πονούσε πια κι ο μανδύας του άλλαξε. Πότε άλλαξε, πως έγινε έτσι; Ήταν λευκός! Ένας ολόλευκος άγγελος. Κι… η φιγούρα χάθηκε, η καρδιά γιατρεύτηκε και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. Η λάμψη έφτασε μέχρι το δικό μου πρόσωπο. Κι οι φτερούγες μου έλαμψαν και κουνήθηκαν παίρνοντας με ψηλά. Το αεράκι χάιδεψε το κατάλευκο μου φόρεμα. Κατάλευκο φόρεμα; Δεν είχα ποτέ κατάλευκο φόρεμα… Τι έγινε;
Φτερουγίσαμε κι οι δυο στον ουρανό. Δώσαμε ένα φιλί και ο άγγελος φτερούγισε πίσω για το φεγγάρι και εγώ πήρα το δρόμο για το δωμάτιό μου.
Φύλαξα το λευκό καινούργιο φόρεμα στην ντουλάπα μου και ξάπλωσα να κοιμηθώ. Χαμογελούσα γιατί ήξερα ότι ο άγγελος ήταν ευτυχισμένος. Θα τον θυμάμαι πάντα. Θα βλέπω το φεγγάρι και θα του χαμογελώ… Κι αυτός θα με θυμάται… Είμαι σίγουρη…
Υ.Γ. "Ο Άγγελος του Φεγγαριού είναι αυτός που μαζεύει τις χαμένες αγάπες και τις φυλάει στην πανσέληνο, για να ξαναγυρίζουν στις μοναχικές καρδιές όταν την κοιτάνε!"
Είναι ένα μέρος μακρινό. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεται μακριά γιατί φτάνω εκεί λαχανιασμένη, κάθε φορά. Τα πάντα έχουν ασημί χρώμα. Είναι ερημιά παντού. Δεν βλέπω απολύτως τίποτα. Περπατώ, περπατώ και ξαφνικά ακούω τη φωνή του. Μια δυνατή αρρενωπή φωνή που καλεί βοήθεια. Δε λέει ξεκάθαρα αυτή τη λέξη, όμως από το χρώμα της φωνής καταλαβαίνω ότι με χρειάζεται. Ξυπνώ απότομα κάθε φορά. Κάποια βράδια, είμαι σίγουρη, αλήθεια σου λέω, η φωνή ακούγεται και στον ξύπνιο μου. Μόνο για λίγο. Και μετά σιωπή. Κάνω απόλυτη ησυχία για να ακούσω κάτι ακόμα, αλλά τίποτα.
Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να τον αγνοήσω. Η φωνή ήταν ακόμα πιο απελπισμένη και εγώ έπρεπε να κάνω κάτι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πλησίασα το ερμάρι μου, το άνοιξα και έμεινα για λίγο να παρατηρώ τα ρούχα μου. Κάθε πρωί με ενθουσιάζουν τα πολύχρωμα μπλουζάκια και τα αεράτα φορέματα. Μα τι παράξενο! Αυτή τη στιγμή φαίνονται τόσο ανιαρά. Τα παραμέρισα με μια κίνηση του χεριού μου προς τα αριστερά και άνοιξα το συρτάρι που είναι κρυμμένο στο πίσω μέρος. Έβγαλα από εκεί, με μεγάλη προσοχή, το γαλάζιο νεραϊδένιο φόρεμα, τα ασημένια γοβάκια και πήρα το μαγικό ραβδί στα χέρια μου. Σε δυο λεπτά ήμουν έτοιμη! Ακτινοβολούσα, σαν κάθε άλλη φορά που γίνομαι νεράιδα. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου, βγήκα στο σκοτάδι και κοίταξα τον ουρανό. Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ. Oουρανός δεν είχε καθόλου σύννεφα έτσι το σκοτάδι δεν ήταν τόσο πυκνό. Έψαξα για λίγο στον ουρανό και εντόπισα το αστέρι μου. Χαμογέλασα. Το βρίσκω κάθε φορά με την πρώτη. Και με περιμένει. Μου έχει λείψει τόσο.
Κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιά αναπνοή, χαμογελώ και τότε τα φτερά μου ανοίγουν και εγώ απογειώνομαι. Χαίρομαι τόσο πολύ σαν φτερουγίζω ανάλαφρα για το αστέρι μου. Νιώθω το αεράκι να παίζει με τα μαλλιά μου. Παιχνιδιάρικα ακουμπά τις μπούκλες μου και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω τους, μα ταξιδεύω γρήγορα κι όλο του ξεφεύγω. Του στέλνω ένα φιλί για να με θυμάται και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ότι κάποτε ίσως με κρατήσει κοντά του.
Έχω ήδη ξεφύγει από τη Γη και ακολουθώ την ίδια γνωστή πορεία προς το άστρο μου. Δεν χρειάζεται να σκέφτομαι, έτσι παρακολουθώ τα άλλα άστρα. Είναι ίδια κάθε φορά. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια σε τούτο το δρόμο. Η γλυκιά συνήθεια του να βρίσκεσαι στο σπιτικό σου. Το σπιτικό μου! Είμαι τόσο κοντά του. Προσγειώνομαι στο γνωστό γαλάζιο χώμα του και αρχίζω να τρέχω. Τρέχω όλο χαρά, φτερουγίζω, πηδώ, γελώ τόσο δυνατά που ξυπνώ τη μάγισσα που κοιμάται στο δίπλα αστέρι. Στην αρχή φαίνεται να έχει ξενίσει τη μούρη της αλλά μόλις ανακαλύπτει ότι εγώ είμαι η ενοχλητική παρουσία που της χάλασε το μαγικό όνειρο, με χαιρετά και συνεχίζει τον ύπνο της.
Η χαρά μου με έκανε σχεδόν να ξεχάσω γιατί ήρθα εδώ, μέχρι που ακούω πάλι τη φωνή του. Ακούγεται τόσο κοντά αυτή τη φορά. Σταματώ. Αφουγκράζομαι. Κοιτάζω γύρω μου. Παρατηρώ. Την ακούω ξανά. Κλείνω τα μάτια και ακούω τη φωνή. Η φωνή γίνεται εικόνα μπρος στα κλειστά μου μάτια. Σαν να έχουν γίνει τα μάτια μου το πανί για μια κινηματογραφική ταινία. Αφήνομαι. Νιώθω να αιωρούμαι. Και βλέπω! Έναν άγγελο με κάτασπρα φτερά και μοβ ρούχα, φυλακισμένος σε ένα κάστρο. Ένα ασημένιο κάστρο. Είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδεί τέτοιο μέρος σε μια βόλτα που είχα κάνει πριν από χρόνια. Ναι… τώρα θυμάμαι… Στο φεγγάρι!
Ανοίγω τα μάτια και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω… μα κοντοστέκομαι. Δεν ξέρω πως θα πάω στο φεγγάρι. Τη μόνη φορά που είχα περάσει από εκεί, δεν ταξίδευα μόνη. Ένας μονόκερως από το μακρινό άστρο με το χρυσαφί χώμα και τη θάλασσα από ασήμι, μου είχε δείξει το δρόμο. Είναι τόσο μακριά όμως. Δεν θέλω να χάσω χρόνο. Έτσι, πετώ μέχρι τη γειτόνισσα, την γκρίζα μάγισσα του διπλανού αστεριού, την ξυπνώ απαλά και ευγενικά και μου δείχνει το δρόμο για το φεγγάρι.
Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή. Η δύναμη του φεγγαριού μαγνήτιζε τα φτερά μου και έπρεπε να βάλω όλη την ενέργειά μου για να φτάσω κοντά στην επιφάνεια του φεγγαριού και να προσγειωθώ. Μα τα κατάφερα! Και ήταν αλήθεια ίδιο, όπως στο όνειρό μου. Ερημιά. Άρχισα να περπατώ χωρίς να έχω προορισμό. Πώς να βρεις τον προορισμό σε μια ερημιά; Η φωνή του ξανακούστηκε και την ακολούθησα. Ήταν πολύ ξεκάθαρη πια και έτσι μπορούσα να την εντοπίσω. Ευτυχώς δεν άργησε να φανεί το κάστρο. Ένα ασημένιο τεράστιο κάστρο. Πέταξα δίπλα από τα τείχη του, μέχρι που έφτασα το ανοιχτό παραθύρι στην κορφή του. Μπήκα μέσα στο κάστρο γρήγορα, μην με πάρει είδηση κανείς. Αν υπήρχε κανείς άλλος εκεί.
Τότε, ήταν η πρώτη φορά που τον είδα. Ήταν πανέμορφος. Ο πιο όμορφος άγγελος που είχα δει μέχρι τότε. Τα φτερά του ήταν κατάλευκα και τα μαλλιά του μακριά και ξανθά. Τα μάτια του είχαν ένα γλυκό γαλαζοπράσινο χρώμα που θα το ζήλευε και η θάλασσα της Μεσογείου. Φορούσε ένα μοβ μανδύα, σημαδεμένο με τη φιγούρα μιας ξανθιάς όμορφης κοπέλας. Καθόταν στη γωνιά πίσω από το σιδερένιο λοστό της φυλακής που τον κρατούσε κλεισμένο. Δεν μπορούσα να δω κανένα πληγωμένο σημείο στο σώμα του, μα ήταν φανερό ότι πονούσε. Μόλις με είδε ακούμπησε το χέρι του στο σημείο του μανδύα όπου ήταν το πρόσωπό της κοπέλας. Και πόνεσε πολύ. Είχε αγγίξει την καρδιά του!
Τα σίδερα της φυλακής ήταν πολύ χοντρά και πυκνά. Έψαξα για κλειδί αλλά δεν βρήκα τίποτα. Τότε, δοκίμασα να χρησιμοποιήσω το μαγικό ραβδάκι μου. Τα μαγικά λόγια ακούστηκαν δυνατά κι αντήχησαν σ΄ όλο το κάστρο και τα σίδερα έγιναν μεμιάς μεταξωτές κορδέλες και έπεσαν στο πάτωμα.
Πήγα κοντά του και του άπλωσα το χέρι. Σηκώθηκε και κρατήθηκε πάνω μου. Βγήκαμε από το κάστρο και του ζήτησα να μου κρατά τα χέρια. Αν και πονούσε, μπορούσε ακόμα να πετάξει. Ξεκινήσαμε μαζί για το άστρο μου. Ήταν τόσο όμορφο να πετώ με έναν άγγελο! Ήταν τόσο όμορφος.
Σε λίγο φτάσαμε στο άστρο μου. Προσγειωθήκαμε στην παραλία, κοντά στο μεγάλο βράχο με την παράξενη σπηλιά. Την μόνη παραλία που έχει το άστρο μου. Κι η θάλασσα είναι τόσο μικρή όσο μια λίμνη. Καθίσαμε στην άμμο και τον κράτησα αγκαλιά. Οι λευκές φτερούγες του άνοιξαν και ένιωσα τη ζεστασιά τους. Του χάιδευα το μέτωπο και ο πόνος του έμοιαζε να απαλύνεται. Τον κρατούσα, ήθελα να τον βοηθήσω, να διώξω τον πόνο, να γιατρέψω τις πληγές… μα δεν ήξερα πως! Δεν ήξερα τον τρόπο. Δεν ήθελα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. Με κοίταζε στα μάτια με ένα βλέμμα που εκλιπαρούσε για βοήθεια, για λύτρωση. Και εγώ, η αδύναμη, το μόνο που έκανα ήταν να του χαϊδεύω τα κατάξανθα μαλλιά. Φαίνεται όμως ότι το χάδι μου είχε αποτέλεσμα και σε λίγο αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Εγώ κοίταζα μια το όμορφο πρόσωπό του και μια τη μορφή της κοπέλας στον μανδύα του, προσπαθώντας να εντοπίσω τι ήταν αυτό που με αναστάτωνε κάθε φορά που την κοίταζα.
Κουρασμένη, έκανα να αποκοιμηθώ, όταν ξαφνικά αναπήδησα. Τα μάτια της! Ίδια τα δικά σου! Τα δικά σου μάτια, η ίδια λάμψη, το ίδιο βλέμμα. Η φιγούρα σου ζωντάνεψε μπροστά μου… και τότε… στο γαλάζιο λαμπερό φόρεμα μου, σχηματίστηκε η μορφή σου.
Εσύ. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά και έπειτα ένα δυνατό πόνο. Με έχεις ξεχάσει! Έχεις ξεχάσει την ύπαρξη μου. Όσα σου έδωσα, όλη την αγάπη μου, την καρδιά μου, τη ζωή μου την ίδια. Ζούσα για σένα, ανάπνεα για σένα. Κάναμε όνειρα. Με κρατούσες απ’ το χέρι και σεργιανίζαμε στο κρυφό μονοπάτι της ζωής. Ζούσαμε τις δικές μας, αυθεντικές στιγμές. Είχα φτάσει μέχρι τη ψυχή σου. Τη χάιδεψα, τη φίλησα.Και τώρα με έχεις αφήσει πίσω σου. Δεν ξέρω αν δεν κατάλαβες ποτέ τι έδινα για σένα. Δεν ξέρω αν απλά δεν είχες ανάγκη αυτά που έδινα. Ίσως να μην τα ήθελες ποτέ. Ίσως με λάτρεψες, ίσως δεν ένιωσες τίποτα αληθινό. Έχει σημασία; Αλήθεια, έχει σημασία τώρα πια; Με ξέχασες! Με ξέχασες…
Ξέσπασα σε λυγμούς… Τα φτερά μου μαζεύτηκαν, τα ραβδάκια χάθηκαν, η λάμψη του φορέματός μου κρύφτηκε πίσω από τον μανιασμένο ωκεανό των δακρύων μου. Κι η θάλασσα του αστεριού μου μεγάλωσε…
Πρέπει να είχαν περάσει πολλές ώρες… όταν ξαφνικά ένιωσα τις φτερούγες να σαλεύουν στην αγκαλιά μου. Ξύπνησα. Είχα αποκοιμηθεί. Άνοιξα τα μάτια ζαλισμένη και ένιωθα ότι κάτι είχε γίνει. Κάτι είχε αλλάξει. Ο άγγελος σηκώθηκε. Δεν πονούσε πια κι ο μανδύας του άλλαξε. Πότε άλλαξε, πως έγινε έτσι; Ήταν λευκός! Ένας ολόλευκος άγγελος. Κι… η φιγούρα χάθηκε, η καρδιά γιατρεύτηκε και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. Η λάμψη έφτασε μέχρι το δικό μου πρόσωπο. Κι οι φτερούγες μου έλαμψαν και κουνήθηκαν παίρνοντας με ψηλά. Το αεράκι χάιδεψε το κατάλευκο μου φόρεμα. Κατάλευκο φόρεμα; Δεν είχα ποτέ κατάλευκο φόρεμα… Τι έγινε;
Φτερουγίσαμε κι οι δυο στον ουρανό. Δώσαμε ένα φιλί και ο άγγελος φτερούγισε πίσω για το φεγγάρι και εγώ πήρα το δρόμο για το δωμάτιό μου.
Φύλαξα το λευκό καινούργιο φόρεμα στην ντουλάπα μου και ξάπλωσα να κοιμηθώ. Χαμογελούσα γιατί ήξερα ότι ο άγγελος ήταν ευτυχισμένος. Θα τον θυμάμαι πάντα. Θα βλέπω το φεγγάρι και θα του χαμογελώ… Κι αυτός θα με θυμάται… Είμαι σίγουρη…
Υ.Γ. "Ο Άγγελος του Φεγγαριού είναι αυτός που μαζεύει τις χαμένες αγάπες και τις φυλάει στην πανσέληνο, για να ξαναγυρίζουν στις μοναχικές καρδιές όταν την κοιτάνε!"
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
Ένα ποτήρι νερό
Καμοιά φορά μας ζητάνε ένα ποτήρι νερό...
Κι αναρωτιέμαι αν αυτό που πραγματικά μας ζητάνε
είναι ένα ποτήρι αγάπη για να ξεδιψάσουν την καρδιά τους!
Κι αναρωτιέμαι αν αυτό που πραγματικά μας ζητάνε
είναι ένα ποτήρι αγάπη για να ξεδιψάσουν την καρδιά τους!
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
Μετάβαση
Στο περασμένο θέμα έγραψα για την μεταμόρφωση του μεταξοσκώληκα.
Πόψε γράφω για τζίνην τη στιγμή που η πεταλούδα βκαίνει που το κουκούλι.
Μια στιγμή που εν κολλημένη ακόμα μέσα.
Μέσα της.
Τζιαι αφήνει το πίσω. Γίνεται παρελθόν.
Ο μεταξοσκώληκας εν υπάρχει.
Τζιαι παρόλο που εν πολλά χαρούμενη για τα νέα της, άσπρα φτερά,
κάθεται στον ήλιον να στεγνώσει,
κάτι μέσα στην ύπαρξην της θυμάται τον μεταξοσκώληκα.
Εν υπάρχει πια. Έχασεν την ύπαρξην του.
Κάθεται σε μιαν γωνιάν τζιαι κλαίει.
Ενώνει τα δάκρυά της με τα υγρά που έχουν τα φτερά της.
Πενθεί.
Κλαίει συνέχεια.
Για ότι πέρασε.
Για τον μεταξοσκώληκα που θυσίασε την ύπαρξή του για χάρη της.
Κοιτάει τα όμορφα φτερά της και νιώθει ενοχή.
Ξέρει ότι μια ύπαρξη χάθηκε για χάρη τους.
Τα φτερά!
Η ελευθερία ίσως!
Είναι τόσο καινούργια που δεν ξέρει να την χειριστεί.
Δεν ξέρει ακόμα να πετάξει.
Δεν της στερεί κανεις το δικαίωμα.
Αντίθετα, ακόμα και ο ήλιος τη ζεσταίνει, τη στεγνώνει, τη βοηθά.
Κι αυτή σήμερα,
αυτή τη μέρα που όλα είναι υγρά γύρω της,
θέλει να κολυμπήσει σε ωκεανούς δακρύων...
για μία και τελευταία φορά.......
Αποχαιρετισμός.....
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον - Κ. Καβάφης
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Πόψε γράφω για τζίνην τη στιγμή που η πεταλούδα βκαίνει που το κουκούλι.
Μια στιγμή που εν κολλημένη ακόμα μέσα.
Μέσα της.
Τζιαι αφήνει το πίσω. Γίνεται παρελθόν.
Ο μεταξοσκώληκας εν υπάρχει.
Τζιαι παρόλο που εν πολλά χαρούμενη για τα νέα της, άσπρα φτερά,
κάθεται στον ήλιον να στεγνώσει,
κάτι μέσα στην ύπαρξην της θυμάται τον μεταξοσκώληκα.
Εν υπάρχει πια. Έχασεν την ύπαρξην του.
Κάθεται σε μιαν γωνιάν τζιαι κλαίει.
Ενώνει τα δάκρυά της με τα υγρά που έχουν τα φτερά της.
Πενθεί.
Κλαίει συνέχεια.
Για ότι πέρασε.
Για τον μεταξοσκώληκα που θυσίασε την ύπαρξή του για χάρη της.
Κοιτάει τα όμορφα φτερά της και νιώθει ενοχή.
Ξέρει ότι μια ύπαρξη χάθηκε για χάρη τους.
Τα φτερά!
Η ελευθερία ίσως!
Είναι τόσο καινούργια που δεν ξέρει να την χειριστεί.
Δεν ξέρει ακόμα να πετάξει.
Δεν της στερεί κανεις το δικαίωμα.
Αντίθετα, ακόμα και ο ήλιος τη ζεσταίνει, τη στεγνώνει, τη βοηθά.
Κι αυτή σήμερα,
αυτή τη μέρα που όλα είναι υγρά γύρω της,
θέλει να κολυμπήσει σε ωκεανούς δακρύων...
για μία και τελευταία φορά.......
Αποχαιρετισμός.....
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον - Κ. Καβάφης
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
Μεταξοσκώληκας
Όταν ήμουν μιτσιά αναγιώνναμεν μεταξοσκώληκες σπίτιν της γιαγιάς μου.
Εβάλλαμεν έναν μεγάλον τσέστον τζιαι εγεμώναμεν τον με φύλλα συκαμιάς.
Είχαμεν μια συκαμιάν στην αυλή του δημοτικού τζιαι εμαζεύκαμεν φύλλα.
Πάνω εβάλλαμεν τους μικρούς μεταξοσκώληκες.
Συνήθως εδίαν μας τους καμοιά συγγένισσα.
Ήταν της μόδας τότε να εκτρέφουμεν.
Συνήθως εφοούμουν ούλλα τα έντομα, τις κατσαρίδες, τις αράχνες.
Μα τούτα τα ζωάκια ήταν όμορφα. Έπιανα τα στο σιέριν μου.
Θυμούμαι ακόμα το άγγιγμα στο δέρμα μου.
Το άσπρο δέρμα τους που ήταν φιλόξενο κι όχι αηδιαστικό.
Μεγάλωναν.
Έτρωγαν με όρεξη.
Θυμάμαι το στόμα τους να ροκανίζει αχόρταγα τα φύλλα.
Να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.
Κι ερχόταν ο καιρός που γίνονταν κουκούλι.
Έμπλεκαν με το σάλιο τους γύρω γύρω απο τον εαυτό τους.
Φυλακίζονταν.
Ασφάλεια.
Σπίτι.
Φυλακή.
Μετάλλαξη.
Θάλαμος.
Και περιμέναμε.
Χαζεύαμε τα κουκούλια να μεγαλώνουν.
Κάποια τα μαζεύαμε και τα οδηγούσαμε σε το θάνατο.
Για να χρησιμοποιήσουμε το κουκούλι.
Να φτιάξουμε κάδρα.
Το μετάξι.
Κάποια άλλα τρυπούσαν το κουκούλι κι έβγαιναν έξω.
Πεταλούδες με άσπρα φτερά.
Περίεργα, σχεδόν βαρετά φτερά.
Σήμερα τρύπησα το κουκούλι μου.
Δυο και μισός μήνες μετάλλαξης.
Αύριο βγαίνω πάλι έξω.
Στον κόσμο.
Δοκιμάζομαι.
Δοκιμάζω τα νέα μου φτερά.
Κάνε θεέ μου να μείνουν άσπρα και όμορφα και να ζήσω.
Εβάλλαμεν έναν μεγάλον τσέστον τζιαι εγεμώναμεν τον με φύλλα συκαμιάς.
Είχαμεν μια συκαμιάν στην αυλή του δημοτικού τζιαι εμαζεύκαμεν φύλλα.
Πάνω εβάλλαμεν τους μικρούς μεταξοσκώληκες.
Συνήθως εδίαν μας τους καμοιά συγγένισσα.
Ήταν της μόδας τότε να εκτρέφουμεν.
Συνήθως εφοούμουν ούλλα τα έντομα, τις κατσαρίδες, τις αράχνες.
Μα τούτα τα ζωάκια ήταν όμορφα. Έπιανα τα στο σιέριν μου.
Θυμούμαι ακόμα το άγγιγμα στο δέρμα μου.
Το άσπρο δέρμα τους που ήταν φιλόξενο κι όχι αηδιαστικό.
Μεγάλωναν.
Έτρωγαν με όρεξη.
Θυμάμαι το στόμα τους να ροκανίζει αχόρταγα τα φύλλα.
Να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.
Κι ερχόταν ο καιρός που γίνονταν κουκούλι.
Έμπλεκαν με το σάλιο τους γύρω γύρω απο τον εαυτό τους.
Φυλακίζονταν.
Ασφάλεια.
Σπίτι.
Φυλακή.
Μετάλλαξη.
Θάλαμος.
Και περιμέναμε.
Χαζεύαμε τα κουκούλια να μεγαλώνουν.
Κάποια τα μαζεύαμε και τα οδηγούσαμε σε το θάνατο.
Για να χρησιμοποιήσουμε το κουκούλι.
Να φτιάξουμε κάδρα.
Το μετάξι.
Κάποια άλλα τρυπούσαν το κουκούλι κι έβγαιναν έξω.
Πεταλούδες με άσπρα φτερά.
Περίεργα, σχεδόν βαρετά φτερά.
Σήμερα τρύπησα το κουκούλι μου.
Δυο και μισός μήνες μετάλλαξης.
Αύριο βγαίνω πάλι έξω.
Στον κόσμο.
Δοκιμάζομαι.
Δοκιμάζω τα νέα μου φτερά.
Κάνε θεέ μου να μείνουν άσπρα και όμορφα και να ζήσω.
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
Λάθος διάγνωση
Κάποτε οι άνθρωποι έβλεπαν τον κεραυνό να πέφτει κι έλεγαν ότι τον ρίχνει ο Δίας.
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη.
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε πίστευα ότι με αγαπούσες.
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε νόμιζα ότι με ζήλευες και γι αυτό ήσουν απόμακρη.
Λάθος διάγνωση.
.
.
.
.
.
Χρειάζομαι να μάθω μαθηματικά, φυσική ή ιατρική.
Ή απλά θα σταματήσω να κάνω διαγνώσεις....
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη.
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε πίστευα ότι με αγαπούσες.
Λάθος διάγνωση.
Κάποτε νόμιζα ότι με ζήλευες και γι αυτό ήσουν απόμακρη.
Λάθος διάγνωση.
.
.
.
.
.
Χρειάζομαι να μάθω μαθηματικά, φυσική ή ιατρική.
Ή απλά θα σταματήσω να κάνω διαγνώσεις....
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Αγκαλιά
Αγία εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι από τις χρονιές που δεν ένιωσα ότι έρχεται το Πάσχα.
Είχα βάλει τα προσωπικά μου Θέλω πάνω από τη συνήθεια να γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Είτε το νιώθουμε είτε όχι.
Συνήθως λέω ότι οι γιορτές είναι καλό συνήθειο.
Γιατί μας θυμίζουν όλα εκείνα που είναι σημαντικά κι εμείς τα ξεχνάμε, αφηνόμαστε στο χρόνο που κυλάει κι όλο κυλάει κι εμείς τρέχουμε να τον προλάβουμε.
Σήμερα η μέρα το έφερε έτσι που κοίταξα μέσα μου.
Είδα ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι να χρειάζεται κάτι.
Δεν ήξερα τι ήταν.
Σκέφτηκα ότι ίσως χρειάζεται ένα ζευγάρι παπούτσια κι έτρεξα να της το αγοράσω.
Μα δεν με άφησε.
Κοίταξα τη ζωή μου στα μάτια.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι η αγάπη μου.
Να αγαπώ τον εαυτό μου.
Να τον προσέχω.
Με κάθε τρόπο.
Κάθε μέρα.
Δεν πρόσεξα πολύ τον εαυτό μου όλα αυτά τα 39 χρόνια.
Τον καταπίεσα, τον τσαλαπάτησα, δήθεν για να μπορέσω να επιβιώσω.
Όλα αυτά τα Δήθεν που γίνονται "Ζωή". "Δήθεν Ζωή".
Θέλω να Ζήσω!
Απλά να υπάρξω και να ζήσω.
Η ζωή έρχεται μετά την Σταύρωση.
Μετά τον Επιτάφιο.
Η ΖΩΗ έρχεται με την Ανάσταση.
Ελπίζω αυτό τον χρόνο, το φετινό πάσχα να εμπεδώσω το νόημα.
Να νιώσω την Ανάσταση και να ζήσω τη ζωή που μου δώθηκε... τόσο απλά... όπως θα έδινα σε κάποιον ένα βαζάκι με μέλι.
Καλή Ανάσταση.
Η αλήθεια είναι ότι είναι από τις χρονιές που δεν ένιωσα ότι έρχεται το Πάσχα.
Είχα βάλει τα προσωπικά μου Θέλω πάνω από τη συνήθεια να γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Είτε το νιώθουμε είτε όχι.
Συνήθως λέω ότι οι γιορτές είναι καλό συνήθειο.
Γιατί μας θυμίζουν όλα εκείνα που είναι σημαντικά κι εμείς τα ξεχνάμε, αφηνόμαστε στο χρόνο που κυλάει κι όλο κυλάει κι εμείς τρέχουμε να τον προλάβουμε.
Σήμερα η μέρα το έφερε έτσι που κοίταξα μέσα μου.
Είδα ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι να χρειάζεται κάτι.
Δεν ήξερα τι ήταν.
Σκέφτηκα ότι ίσως χρειάζεται ένα ζευγάρι παπούτσια κι έτρεξα να της το αγοράσω.
Μα δεν με άφησε.
Κοίταξα τη ζωή μου στα μάτια.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι η αγάπη μου.
Να αγαπώ τον εαυτό μου.
Να τον προσέχω.
Με κάθε τρόπο.
Κάθε μέρα.
Δεν πρόσεξα πολύ τον εαυτό μου όλα αυτά τα 39 χρόνια.
Τον καταπίεσα, τον τσαλαπάτησα, δήθεν για να μπορέσω να επιβιώσω.
Όλα αυτά τα Δήθεν που γίνονται "Ζωή". "Δήθεν Ζωή".
Θέλω να Ζήσω!
Απλά να υπάρξω και να ζήσω.
Η ζωή έρχεται μετά την Σταύρωση.
Μετά τον Επιτάφιο.
Η ΖΩΗ έρχεται με την Ανάσταση.
Ελπίζω αυτό τον χρόνο, το φετινό πάσχα να εμπεδώσω το νόημα.
Να νιώσω την Ανάσταση και να ζήσω τη ζωή που μου δώθηκε... τόσο απλά... όπως θα έδινα σε κάποιον ένα βαζάκι με μέλι.
Καλή Ανάσταση.
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Θες λίγο μέλι;
Θες λίγο μέλι;
Θες λίγο μέλι; Είναι πολύ γλυκό και νόστιμο.
Σε σένα μιλάω. Μην με κοιτάζει τόσο παράξενα.
Ωραία. Ευτυχώς που σταμάτησες να περπατάς και μου δίνεις λίγη σημασία.
Μη με κοιτάζεις σαν να είμαι ένα αξιολύπητο πλάσμα. Έχω δυνατά χέρια και μπορώ να σηκώσω το δοχείο με το μέλι.
Ξέρεις, δεν μπορώ να το αφήσω αν δεν βρω κάποιον που να θέλει το μέλι μου. Και μαζί κι εμένα.
Δεν το έφτιαξα μόνη μου, όχι. Ούτε τρύγησα κάποιο μελίσσι.
Το φέρνω από πολύ μακριά. Από πολύ ψηλά Ο παππούλης μου το έδωσε, δεν θυμάμαι όμως πότε. Έχει πολλά χρόνια. Ίσως 10, ίσως χίλια. Δεν ξέρω καλά τα μαθηματικά.
Γιατί με κοιτάζεις πάλι έτσι παράξενα;
Τα μάτια σου γέμισαν με απορία.
Α… Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι πως με λένε.
Δεν έχω όνομα ακόμα. Μπορείς να μου χαρίσεις εσύ όμως αν θέλεις.
Θες λίγο μέλι;
Διστάζεις να απαντήσεις.
Με το δίκιο σου!
Έλα κάθισε εδώ στο βράχο και θα σου πω.
Έρχομαι από πολύ ψηλά. Από τη γη που ζούνε οι αγέννητοι άγγελοι. Δεν είναι ακριβώς γη σαν τη δική σας. Είναι μαλακιά και βουλιάζουμε μέσα της.
Δεν τελειώνει. Όσο μακριά και αν περπατήσουμε, πάντα υπάρχει κάτω από τα πόδια μας. Έχουμε πάντα μαζί μας ένα βάζο με μέλι. Αυτό το βάζο κάποτε μεγαλώνει και αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρκετό για να χαρίσουμε σε δυο ανθρώπους. Ναι, συνήθως τουλάχιστον δυο. Σε αυτούς που θέλουν λίγο μέλι.
Ερχόμαστε κάτω στη Γη σας και αρχίζουμε να ψάχνουμε. Πολλές φορές είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια γυναίκα και έναν άντρα που μας θέλει.
Ρωτάμε : Θες λίγο μέλι;
Και αυτοί απαντάνε: Ναι! Θέλουμε πολύ να έχουμε λίγο μέλι.
Τότε, δίνουμε το βάζο με το μέλι κι αυτοί μας δίνουν για αντίδωρο, ένα σώμα.
Και γινόμαστε και εμείς άνθρωποι! Γινόμαστε παιδιά.
Κάποιοι βέβαια δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Μόλις πάρουν το μέλι, ψάχνουν στις τσέπες τους να βρουν λεφτά να μας πληρώσουν. Μα που να μας βρούνε; Και μετά, όταν γεννηθούμε και γίνουμε παιδιά, νομίζουν ότι αυτοί μας έφτιαξαν, ότι είμαστε δημιούργημά τους.
Κάποιοι από αυτούς κρατάνε το μέλι και το απολαμβάνουν με αγάπη. Κι έτσι, παρόλο που νιώθουν ότι είμαστε κτήμα τους, μας συμπεριφέρονται αρκετά καλά.
Κάποιοι άλλοι που πήραν το μέλι επειδή μας λυπήθηκαν ή επειδή ήθελαν να το αγοράσουν το αφήνουν εκεί στο πάνω ράφι της αποθήκης χωρίς καν να το αγγίξουν.
Είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που λαχταρούν το μέλι μας. Μόλις το πάρουν στα χέρια τους, αρχίζουν να το δοκιμάζουν και δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά τους. Τα πρόσωπά τους λάμπουν. Τα μαλλιά τους γίνονται λαμπερά. Τα μάτια τους, τα πιο γλυκά του κόσμου.
Το ξέρεις, όμως, ότι υπάρχουν και εκείνοι που μπορούν να δουν; Μπορούν να αναγνωρίσουν το αγγελάκι στο πρόσωπό του βρέφους που κρατάν στα χέρια τους σε λίγους μήνες. Και είναι πολύ συγκινημένοι. Ξέρουν ότι κρατάν στα χέρια τους ένα βρέφος που είναι δικό τους, χωρίς να είναι κτήμα τους. Είναι μικρό και ανυπεράσπιστο και θα το βοηθήσουν και θα το μεγαλώσουν χωρίς να παραπονεθούν. Γιατί να παραπονεθούν για μια ευλογία που τους χαρίστηκε τόσο απλά, όπως θα τους χάριζε κάποιος ένα βάζο μέλι; Μια ευλογία που θα τους κάνει να δέχονται, να κατανοούν, να σέβονται. Να δουν πέρα από τον εγωισμό και το προσωπικό τους συμφέρον.
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Εκείνα τα λόγια....
... που δεν πρέπει να ειπωθούν.
Κι όμως τριγυρνάνε από χτες το απόγευμα στο κεφάλι μου.
Μου έχουν απορροφήσει την ελάχιστη ενέργεια που διαθέτω αυτό τον καιρό.
Παράπονο.
Αναμνήσεις.
Πόνος.
Μια φωνή μέσα μου θέλει να ξεσπάσει.
Να πετάξει στα μούτρα των ανθρώπων τον πόνο.
Το πόσο λίγο με καταλαβαίνουν.
Δεν πρέπει να το κάνω όμως.
Για ένα και μοναδικό λόγο.
Είναι αυτοκαταστροφικό.
Δεν είναι αγάπη.
Η αγάπη υπομένει κι επιμένει.
Έτσι, σήμερα το πρωί το σύμπαν με βοήθησε με μια ιδέα.
Θα πάρω τη φίλη μου από το χέρι και θα την μάθω να με βλέπει.
ΘΑ την μάθω να δει αυτά που θέλω να δει.
Περίμενα πολλά χρόνια.
Δεν θα το καταφέρει αν περιμένω κι άλλα τόσα.
Επειδή... she doesn't speak French!
Μπορεί να είναι γίνει ένα ενδιαφέρον παιγνίδι!
Κι όμως τριγυρνάνε από χτες το απόγευμα στο κεφάλι μου.
Μου έχουν απορροφήσει την ελάχιστη ενέργεια που διαθέτω αυτό τον καιρό.
Παράπονο.
Αναμνήσεις.
Πόνος.
Μια φωνή μέσα μου θέλει να ξεσπάσει.
Να πετάξει στα μούτρα των ανθρώπων τον πόνο.
Το πόσο λίγο με καταλαβαίνουν.
Δεν πρέπει να το κάνω όμως.
Για ένα και μοναδικό λόγο.
Είναι αυτοκαταστροφικό.
Δεν είναι αγάπη.
Η αγάπη υπομένει κι επιμένει.
Έτσι, σήμερα το πρωί το σύμπαν με βοήθησε με μια ιδέα.
Θα πάρω τη φίλη μου από το χέρι και θα την μάθω να με βλέπει.
ΘΑ την μάθω να δει αυτά που θέλω να δει.
Περίμενα πολλά χρόνια.
Δεν θα το καταφέρει αν περιμένω κι άλλα τόσα.
Επειδή... she doesn't speak French!
Μπορεί να είναι γίνει ένα ενδιαφέρον παιγνίδι!
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010
Γιοφύριν
Επέρασα το γιοφύριν. Ούτε εκοίταξα πίσω.
Εφωνάζαν μου κάτι λεύκες γυμνές από φύλλα να γυρίσω να τις δω
αλλά εν εσταμάτησα λεπτόν. Επέρασα το. Έστριψα δεξιά.
Είμαι καινούργια.
Ήβρα το καινούργιο λουλούδι μου.
Επερπάτησα πιο κάτω τζιαι είδα μες το νερόν έναν βάτραχον.
Εκατέβηκα να τον φιλήσω-φωτογραφήσω.
Αλλά εβούρησεν τζιαι έφυεν.
Είπεν μου να μεν το ξανακάμω.
Τζιαι είπα : "Ok, sir!"
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010
Βάρβαρο ξύπνημα
- ντριν ντριν ( ή όπως αλλιως κάνει το κινητό μου )
Κοιμάμαι.
Βαθειά!
- Ποιος είναι;;;;;;; σκεφτομαι γιατί νυστάζω τόσο που δεν έχω δύναμη να παραμιλήσω.
Και είχα κανονίσει να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι σήμερα.
Έκλεισα τα ξυπνητήρια, έστειλα μηνύματα " Αύριο μην μου τηλεφωνήσετε το πρωί"
και κοιμόμουν ένα γλυκύτατο ύπνο.
Ανοίγω το ένα μάτι και βλέπω την ώρα : 9:00
και το όνομα: Θοδωρής
Απαντάω:
- ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ , ακούγεται μια ενθουσιασμένη γεμάτη ζωντάνια φωνή
- κοιμάμαι , γκρινιάζω ( ουτε καλημέρα δεν είπα )
- Ξύπνησα βάρβαρα, Άκου, ήρθε το πακέτο, πήρα το βιβλίο.
Μιλούσε έντονα, ενθουσιασμένα, χαρούμενα, όμορφα.
- κοιμάμαιιιι επιμένωω
- καλά, τα λέμε μετα.
Γυρνάω πλευρό.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο.
Νιώθω χαρά! και θυμάμαι:
Θυμάμαι τον μοναδικό λόγο που γράφω : Για να δίνω Χαρά!!!!!
Θοδωρή, φιλαράκο, να είσαι καλά, να είσαι πάντα αυθόρμητος,
να χαίρεσαι και να εκφράζεσαι!!
Κοιμάμαι.
Βαθειά!
- Ποιος είναι;;;;;;; σκεφτομαι γιατί νυστάζω τόσο που δεν έχω δύναμη να παραμιλήσω.
Και είχα κανονίσει να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι σήμερα.
Έκλεισα τα ξυπνητήρια, έστειλα μηνύματα " Αύριο μην μου τηλεφωνήσετε το πρωί"
και κοιμόμουν ένα γλυκύτατο ύπνο.
Ανοίγω το ένα μάτι και βλέπω την ώρα : 9:00
και το όνομα: Θοδωρής
Απαντάω:
- ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ , ακούγεται μια ενθουσιασμένη γεμάτη ζωντάνια φωνή
- κοιμάμαι , γκρινιάζω ( ουτε καλημέρα δεν είπα )
- Ξύπνησα βάρβαρα, Άκου, ήρθε το πακέτο, πήρα το βιβλίο.
Μιλούσε έντονα, ενθουσιασμένα, χαρούμενα, όμορφα.
- κοιμάμαιιιι επιμένωω
- καλά, τα λέμε μετα.
Γυρνάω πλευρό.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο.
Νιώθω χαρά! και θυμάμαι:
Θυμάμαι τον μοναδικό λόγο που γράφω : Για να δίνω Χαρά!!!!!
Θοδωρή, φιλαράκο, να είσαι καλά, να είσαι πάντα αυθόρμητος,
να χαίρεσαι και να εκφράζεσαι!!
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
Αστρολογικό μαγαζάκι
Στην προηγούμενή μου ανάρτηση μίλησα για εμμονές.
Κάποιες από αυτές δεν κόβονται επειδή είναι πολύ διασκεδαστικές!
Μια από αυτές είναι η εμμονή μου με την αστρολογία.
πχ. μπορεί να ξεχάσω το όνομα κάποιου αλλά αποκλείεται να ξεχάσω τι ζώδιο είναι.
Έτσι λοιπόν, είπα να ανοίξω το αστρολογικό μαγαζάκι στο blog μου.
Μπορείτε να γράψετε την ημερομηνία γεννήσεως και ώρα γεννήσεως και θα απαντήσω με ένα σχόλιο, για τη θέση των πλανητών μαζί με μια σύντομη παράγραφο με τα κύρια χαρακτηριστικά σας.
Προβλέψεις Δεν Κάνουμε, Δεν φταίμε εμείς :-)
Οι κύριοι πλανήτες είναι :
Ο Ήλιος = Το ζώδιο μας
Η Σελήνη = Ο εσσωτερικός μας κόσμος
Ο Ερμής = ο τρόπος που επικοινωνούμε
Η Αφροδίτη = ο τρόπος που αγαπάμε
Ο Άρης = ο τρόπος που πολεμάμε
Όποιος δεν θέλει να τον εκθέσω δημοσίως :-) μπορεί να μου στείλει email.
Με το καπέλο της κυρίας αστρολόγας,
Νεράιδα.
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Εμμονές
Αυτές τις μέρες "ασχολούμαι" με τις εμμονές μου.
Όλα εκείνα που "έχω καθορίσει" να συγκροτούν την "Νεράιδα", την "Όλγα", τον "άνθρωπο".
Το ένα μετά το άλλο όλα εκείνα που "κατάφερα" ανατρέπονται.
Και μένω με μια τρύπα στο νερό.
Και επειδή ζώδιο του νερού γαρ και μανιώδης αστρολόγος ( κρίμας τα λεφτά που χάνω επειδή δεν το "εξασκώ" το "επάγγελμα" ),
άρεσεν μου το Νερό.
Για μένα είναι το πρώτο συνθετικό της λέξης νεράιδα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ να μάθω να βάζω όρια.
Με βάση τη λογική κτλ άρχισα να ζυγίζω τα πράγματα που θέλω, να βλέπω το κόστος
απόκτησης αγαθών ( υλικών, ψυχικών, πνευματικών ) και να επιλέγω αν θέλω κάτι.
Ακόμα άρχισα να αποκτώ αίσθηση του κινδύνου ( πράγμα άθλος για ένα ψάρι που ζει στο "σύννεφό" του).
Άρχισα να τρέχω με λιγότερη ταχύτητα στους δρόμους, δεν πίνω αν θα οδηγήσω,
σκέφτομαι διπλά αν θα αρχίσω μαθήματα π.χ. καταδύσεων αντί να πω το γνωστόν "σικιμέ".
Τους τελευταίους μήνες πάλευα με την έννοια της εμπιστοσύνης.
Είχα βάλει "συρματομπλέγματα" στα Δικά μου!
Κι άρχισα να μαθαίνω την έννοια δικό μου ( που ποτέ δεν έκανε νόημα ουσιαστικό για μένα ) , άρχισα να νιώθω για πρώτη φορά ότι : χμμμμ εν καλά να λαλείς ΈΧΩ κάτι δικό μου. Τούτον που λαλούν συχνά "Get a life", I got it!!!!
Μέχρι που η Ζωή αντέδρασε!
- Δεν με έχεις!
- Πως τολμάς να λες ότι you got me!, stupid girl!!!!
- Τώρα θα σου δείξω!
Έτσι λοιπόν, έφερεν με στο σημείο να λαλώ : "σικιμέ"!
( εν που τες πιο όμορφες εκφράσεις, πρέπει να είναι τουρκικής προέλευσης )
Έτσι:
- Εμπιστεύομαι ότι έρθει ( πρόβλημαν τζίνου που το έπεψεν κατα δα )
- Εν έχω στόχους ( ο καιρός των τοξοτών πέρασεν, έχουμεν αυτόματα όπλα τωρά )
- Άπλα, ξάπλα και ανάπαυση ( Τον τίτλο της "Miss Χουζουρίας" δεν θα μου τον πάρεις με τίποτα, ακούεις ξεμαλιασμένο ξωτικό;;;;;; )
- Δεν θέλω να προστατεύω τους άλλους από τον εαυτόν μου ( Ε! κανεί! εβαρέθηκα. Αφού ότι τζιαι να κάνω πάσειν τζιαι βρίσκουν το κουμπούι που γράφει:
"Μην το πατήσεις, θα εκραγεί". )
- Θέλω πολλες πολλες πολλες πολλες ώρες μαζίν μου ( Είμαι πολλά ενδιαφέρον άνθρωπος , ναι ναι! αμφιβάλλεις;;; )
- Κάτω το άγχος! Ναι στην αναισθησία! ( λαλείς να αναρτήσω έναν φούξια πανώ έξω που το σπίτιν μου;; )
- Ελεικρίνεια ( Σέξυ τζιαι όποιος αντέξει ) ( ουπς εν πάει το σχόλιον αλλά "σικιμέ!")
Όλα εκείνα που "έχω καθορίσει" να συγκροτούν την "Νεράιδα", την "Όλγα", τον "άνθρωπο".
Το ένα μετά το άλλο όλα εκείνα που "κατάφερα" ανατρέπονται.
Και μένω με μια τρύπα στο νερό.
Και επειδή ζώδιο του νερού γαρ και μανιώδης αστρολόγος ( κρίμας τα λεφτά που χάνω επειδή δεν το "εξασκώ" το "επάγγελμα" ),
άρεσεν μου το Νερό.
Για μένα είναι το πρώτο συνθετικό της λέξης νεράιδα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ να μάθω να βάζω όρια.
Με βάση τη λογική κτλ άρχισα να ζυγίζω τα πράγματα που θέλω, να βλέπω το κόστος
απόκτησης αγαθών ( υλικών, ψυχικών, πνευματικών ) και να επιλέγω αν θέλω κάτι.
Ακόμα άρχισα να αποκτώ αίσθηση του κινδύνου ( πράγμα άθλος για ένα ψάρι που ζει στο "σύννεφό" του).
Άρχισα να τρέχω με λιγότερη ταχύτητα στους δρόμους, δεν πίνω αν θα οδηγήσω,
σκέφτομαι διπλά αν θα αρχίσω μαθήματα π.χ. καταδύσεων αντί να πω το γνωστόν "σικιμέ".
Τους τελευταίους μήνες πάλευα με την έννοια της εμπιστοσύνης.
Είχα βάλει "συρματομπλέγματα" στα Δικά μου!
Κι άρχισα να μαθαίνω την έννοια δικό μου ( που ποτέ δεν έκανε νόημα ουσιαστικό για μένα ) , άρχισα να νιώθω για πρώτη φορά ότι : χμμμμ εν καλά να λαλείς ΈΧΩ κάτι δικό μου. Τούτον που λαλούν συχνά "Get a life", I got it!!!!
Μέχρι που η Ζωή αντέδρασε!
- Δεν με έχεις!
- Πως τολμάς να λες ότι you got me!, stupid girl!!!!
- Τώρα θα σου δείξω!
Έτσι λοιπόν, έφερεν με στο σημείο να λαλώ : "σικιμέ"!
( εν που τες πιο όμορφες εκφράσεις, πρέπει να είναι τουρκικής προέλευσης )
Έτσι:
- Εμπιστεύομαι ότι έρθει ( πρόβλημαν τζίνου που το έπεψεν κατα δα )
- Εν έχω στόχους ( ο καιρός των τοξοτών πέρασεν, έχουμεν αυτόματα όπλα τωρά )
- Άπλα, ξάπλα και ανάπαυση ( Τον τίτλο της "Miss Χουζουρίας" δεν θα μου τον πάρεις με τίποτα, ακούεις ξεμαλιασμένο ξωτικό;;;;;; )
- Δεν θέλω να προστατεύω τους άλλους από τον εαυτόν μου ( Ε! κανεί! εβαρέθηκα. Αφού ότι τζιαι να κάνω πάσειν τζιαι βρίσκουν το κουμπούι που γράφει:
"Μην το πατήσεις, θα εκραγεί". )
- Θέλω πολλες πολλες πολλες πολλες ώρες μαζίν μου ( Είμαι πολλά ενδιαφέρον άνθρωπος , ναι ναι! αμφιβάλλεις;;; )
- Κάτω το άγχος! Ναι στην αναισθησία! ( λαλείς να αναρτήσω έναν φούξια πανώ έξω που το σπίτιν μου;; )
- Ελεικρίνεια ( Σέξυ τζιαι όποιος αντέξει ) ( ουπς εν πάει το σχόλιον αλλά "σικιμέ!")
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Αλλαγές
Εψές είδα όνειρόν ότι ήμουν έναν ξανθό κατάξανθον μωρό.
Ήμουν σε έναν σπιτάκι στυλ : Το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Εν είμαι σίουρη αν ήμουν η Λώρα.
Τζιαι ήμουν πολλά ευτυχισμένη τζιαι ήρεμη.
Ε, εξανάκουσες την παροιμία: Πελλός εποτζιημήθηκες, πελλόν όρομαν είδεν;
Σήμερα ούλλη μέρα σκέφτουμαι ότι θέλω να γινώ ξανθιά!
Τζιαι προπάντων να τραβήσει η ρίζα τζιαι να γινώ ξανθιά τζιαι στον νουν!
Τα μαλλιά μου εν σκούρα καστανά.
Εξαναδοκίμασα τέγνες πάνω τους : κοκκινωπά, χάλκινα, καρροτί
Τα τελευταία χρόνια διατηρώτα σε φυσικό χρώμα.
Ε... τωρά όμως;
Θέλω αλλαγήν.
Εν θα τα κάμω ξανθά πολλά, αλλά ίσως ανοιχτό καστανό.
Νιώθω το τζιαι συμβολικόν.
Θέλω να μάθω να ζω το σήμερα! Τζιαι να μεν έχω επιλογές που τις διατηρώ για χρόνια.
Θέλω να τα κόψω τζιαι λίον. Να αλλάξουν σχήμα.
Έχω τα έναν μάκρος. Τέλεια άχαρα αλλά μακρυά.
Ε!
Ο πελλός εν τζιαι θέλει δεύτερην κουβέντα.
Ως το τέλος του Φεβράρη που θα έχω χρόνο τζιαί ενέργεια λαλώ να πάω για αλλαγήν!
Μεν αγωνιάτε.
Θα ανεβάσω φωτογραφία....
Χμμμ... λαλείτε να το αποφασίσω μες τα καρναβάλια;;;;;
Ήμουν σε έναν σπιτάκι στυλ : Το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Εν είμαι σίουρη αν ήμουν η Λώρα.
Τζιαι ήμουν πολλά ευτυχισμένη τζιαι ήρεμη.
Ε, εξανάκουσες την παροιμία: Πελλός εποτζιημήθηκες, πελλόν όρομαν είδεν;
Σήμερα ούλλη μέρα σκέφτουμαι ότι θέλω να γινώ ξανθιά!
Τζιαι προπάντων να τραβήσει η ρίζα τζιαι να γινώ ξανθιά τζιαι στον νουν!
Τα μαλλιά μου εν σκούρα καστανά.
Εξαναδοκίμασα τέγνες πάνω τους : κοκκινωπά, χάλκινα, καρροτί
Τα τελευταία χρόνια διατηρώτα σε φυσικό χρώμα.
Ε... τωρά όμως;
Θέλω αλλαγήν.
Εν θα τα κάμω ξανθά πολλά, αλλά ίσως ανοιχτό καστανό.
Νιώθω το τζιαι συμβολικόν.
Θέλω να μάθω να ζω το σήμερα! Τζιαι να μεν έχω επιλογές που τις διατηρώ για χρόνια.
Θέλω να τα κόψω τζιαι λίον. Να αλλάξουν σχήμα.
Έχω τα έναν μάκρος. Τέλεια άχαρα αλλά μακρυά.
Ε!
Ο πελλός εν τζιαι θέλει δεύτερην κουβέντα.
Ως το τέλος του Φεβράρη που θα έχω χρόνο τζιαί ενέργεια λαλώ να πάω για αλλαγήν!
Μεν αγωνιάτε.
Θα ανεβάσω φωτογραφία....
Χμμμ... λαλείτε να το αποφασίσω μες τα καρναβάλια;;;;;
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Δίπλα σου λάμπω...
- Δίπλα σου λάμπω...
Είπε η Σελήνη στον Ήλιο.
Χαμήλωσε τα μάτια να μην τη δει που κοκκίνησε.
Δυο παιδιά κάτω στη Γη είδαν τα μάγουλά της να ροδίζουν και κοντοστάθηκαν δίπλα στη λίμνη.
- Είσαι όμορφη...
Είπε ο Ανέστης στην Ερατώ και κράτησε τα χέρια της στα δικά του.
Η Σελήνη άκουσε το κρυφό "Σ' αγαπώ" και τέντωσε καμαρωτά το στρογγυλό κορμί της.
- Ήλιε, ζέστανέ με κι άλλο. Να στείλουμε λάμψη στα παιδιά... Να φουντώσει ο έρωτας...
Ο Ήλιος απλώχερα σκόρπισε το φώς. Και η Σελήνη έμπλεξε τρυφερά δυο στεφάνια και τα έριξε στα απαλά μαλλιά τους.
Ο Ανέστης έσκυψε και φίλησε την Ερατώ.
Και τα φωτεινά στεφάνια ενώθηκαν.
- Σ' αγαπώ από πάντα, για πάντα.
Μια γαλάζια σπίθα φάνηκε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι η Σελήνη σάστησε.
Δεν ήταν ηλιαχτίδα. Δεν είχε το χρυσό της χρώμα. Ήταν γαλήνια σαν τη θάλασσα, απαλή σαν το αεράκι και φωτεινή σαν τη χαρά.
Έμεινε να κοιτάει τη σπίθα που μεγάλωσε, ταξίδεψε κοντά στη Σελήνη, την άγγιξε, άφησε το φως της και προχώρησε να χαθεί στην αγκαλιά του Θεού.
- Η Αγάπη!
Μουρμούρησε ένα πεφταστέρι κι αγκάλιασε το σύννεφο και γίνανε βροχή.
Η Σελήνη κοίταξε τη Γη. Την παρατήρησε πολλή ώρα. Για πρώτη φορά. Είδες αχτίδες από παντού. Γαλάζιες, κόκκινες, ροδακινιές. Μωβ, ροζούλες, βιολετιές.
- Η Γη φέγγει!
- Δίπλα σου λάμπω....
Είπε η Σελήνη στην Αγάπη.....
Είπε η Σελήνη στον Ήλιο.
Χαμήλωσε τα μάτια να μην τη δει που κοκκίνησε.
Δυο παιδιά κάτω στη Γη είδαν τα μάγουλά της να ροδίζουν και κοντοστάθηκαν δίπλα στη λίμνη.
- Είσαι όμορφη...
Είπε ο Ανέστης στην Ερατώ και κράτησε τα χέρια της στα δικά του.
Η Σελήνη άκουσε το κρυφό "Σ' αγαπώ" και τέντωσε καμαρωτά το στρογγυλό κορμί της.
- Ήλιε, ζέστανέ με κι άλλο. Να στείλουμε λάμψη στα παιδιά... Να φουντώσει ο έρωτας...
Ο Ήλιος απλώχερα σκόρπισε το φώς. Και η Σελήνη έμπλεξε τρυφερά δυο στεφάνια και τα έριξε στα απαλά μαλλιά τους.
Ο Ανέστης έσκυψε και φίλησε την Ερατώ.
Και τα φωτεινά στεφάνια ενώθηκαν.
- Σ' αγαπώ από πάντα, για πάντα.
Μια γαλάζια σπίθα φάνηκε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι η Σελήνη σάστησε.
Δεν ήταν ηλιαχτίδα. Δεν είχε το χρυσό της χρώμα. Ήταν γαλήνια σαν τη θάλασσα, απαλή σαν το αεράκι και φωτεινή σαν τη χαρά.
Έμεινε να κοιτάει τη σπίθα που μεγάλωσε, ταξίδεψε κοντά στη Σελήνη, την άγγιξε, άφησε το φως της και προχώρησε να χαθεί στην αγκαλιά του Θεού.
- Η Αγάπη!
Μουρμούρησε ένα πεφταστέρι κι αγκάλιασε το σύννεφο και γίνανε βροχή.
Η Σελήνη κοίταξε τη Γη. Την παρατήρησε πολλή ώρα. Για πρώτη φορά. Είδες αχτίδες από παντού. Γαλάζιες, κόκκινες, ροδακινιές. Μωβ, ροζούλες, βιολετιές.
- Η Γη φέγγει!
- Δίπλα σου λάμπω....
Είπε η Σελήνη στην Αγάπη.....
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Πάλε χωρίς θέμα...
Τα δάκτυλα δεν ησυχάζουν. Φλερτάρουν το πληκτρολόγιο. Και η καρδιά προσπαθεί να κάνει χώρο για έκφραση.
Μια έκφραση ερωτική μάλλον ή παθιασμένη.
Δημιουργική.
Κάθε άγγιγμα στο πληκτρολόγιο συγκινεί την οθόνη μου.
Κι αυτή στολίζεται με γραμματάκια.
Ξέρεις, τη ζηλεύω.
Επειδή αφήνεται στο άγγιγμά μου και δημιουργεί.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Ναι προχωράω στους δρόμους μου, βρίσκω νέους δρόμους έκφρασης, συνείδησης.
Μα το συναίσθημα έχει μείνει στάσιμο.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Δεν ξέρω τι από όλα φταίει.
Μπορεί όπως λέει κι ο μικρός "Να έφαα τα ψωμιά μου"
και ο καθρέφτης μαζί με τη ζυγαριά συμφωνούν μαζί του.
Μου λείπει το ανέμελο απόψε.
Ο αυθορμητισμός που δεν είχα ποτέ.
Η σκέψη μου ταξιδεύει στην Πράγα.
Η βροχή.
Η αίσθηση.
Το περπάτημα με την ομπρέλα.
Λίγη χαλάρωση.
Ένα ποίημα.
Λόγια του Κούντερα που μου θύμισαν το ποτάμι και μια άλλη γωνιά να δει κανείς τη ζωή.
Το καταφύγιό μου.
Από την Πράγα
με αγάπη
Νεράιδα.
Μια έκφραση ερωτική μάλλον ή παθιασμένη.
Δημιουργική.
Κάθε άγγιγμα στο πληκτρολόγιο συγκινεί την οθόνη μου.
Κι αυτή στολίζεται με γραμματάκια.
Ξέρεις, τη ζηλεύω.
Επειδή αφήνεται στο άγγιγμά μου και δημιουργεί.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Ναι προχωράω στους δρόμους μου, βρίσκω νέους δρόμους έκφρασης, συνείδησης.
Μα το συναίσθημα έχει μείνει στάσιμο.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Δεν ξέρω τι από όλα φταίει.
Μπορεί όπως λέει κι ο μικρός "Να έφαα τα ψωμιά μου"
και ο καθρέφτης μαζί με τη ζυγαριά συμφωνούν μαζί του.
Μου λείπει το ανέμελο απόψε.
Ο αυθορμητισμός που δεν είχα ποτέ.
Η σκέψη μου ταξιδεύει στην Πράγα.
Η βροχή.
Η αίσθηση.
Το περπάτημα με την ομπρέλα.
Λίγη χαλάρωση.
Ένα ποίημα.
Λόγια του Κούντερα που μου θύμισαν το ποτάμι και μια άλλη γωνιά να δει κανείς τη ζωή.
Το καταφύγιό μου.
Από την Πράγα
με αγάπη
Νεράιδα.
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Να μ' αγαπάς
Να μ' αγαπάς - Τρίφωνο
Να μ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά
Μακάρι να ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό
Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν
Να μ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή
Να μ αγαπάς εαυτέ μου σ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
απ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Να μ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί
Μου κόλλησε απόψε αυτό το τραγούδι και κρατά συντροφιά στα όνειρά μου....
Αφιερωμένο σε όσους μπορεί να τους αγγίξει, να τους εκφράσει...
ακόμα κι αυτούς που μπορούν να μ' αγαπήσουν....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)