Δίπλα σου λάμπω...

- Δίπλα σου λάμπω...

Είπε η Σελήνη στον Ήλιο.

Χαμήλωσε τα μάτια να μην τη δει που κοκκίνησε.

Δυο παιδιά κάτω στη Γη είδαν τα μάγουλά της να ροδίζουν και κοντοστάθηκαν δίπλα στη λίμνη.

- Είσαι όμορφη...

Είπε ο Ανέστης στην Ερατώ και κράτησε τα χέρια της στα δικά του.

Η Σελήνη άκουσε το κρυφό "Σ' αγαπώ" και τέντωσε καμαρωτά το στρογγυλό κορμί της.

- Ήλιε, ζέστανέ με κι άλλο. Να στείλουμε λάμψη στα παιδιά... Να φουντώσει ο έρωτας...

Ο Ήλιος απλώχερα σκόρπισε το φώς. Και η Σελήνη έμπλεξε τρυφερά δυο στεφάνια και τα έριξε στα απαλά μαλλιά τους.

Ο Ανέστης έσκυψε και φίλησε την Ερατώ.

Και τα φωτεινά στεφάνια ενώθηκαν.

- Σ' αγαπώ από πάντα, για πάντα.

Μια γαλάζια σπίθα φάνηκε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι η Σελήνη σάστησε.
Δεν ήταν ηλιαχτίδα. Δεν είχε το χρυσό της χρώμα. Ήταν γαλήνια σαν τη θάλασσα, απαλή σαν το αεράκι και φωτεινή σαν τη χαρά.

Έμεινε να κοιτάει τη σπίθα που μεγάλωσε, ταξίδεψε κοντά στη Σελήνη, την άγγιξε, άφησε το φως της και προχώρησε να χαθεί στην αγκαλιά του Θεού.

- Η Αγάπη!

Μουρμούρησε ένα πεφταστέρι κι αγκάλιασε το σύννεφο και γίνανε βροχή.

Η Σελήνη κοίταξε τη Γη. Την παρατήρησε πολλή ώρα. Για πρώτη φορά. Είδες αχτίδες από παντού. Γαλάζιες, κόκκινες, ροδακινιές. Μωβ, ροζούλες, βιολετιές.

- Η Γη φέγγει!

- Δίπλα σου λάμπω....

Είπε η Σελήνη στην Αγάπη.....