Μετάβαση

Στο περασμένο θέμα έγραψα για την μεταμόρφωση του μεταξοσκώληκα.
Πόψε γράφω για τζίνην τη στιγμή που η πεταλούδα βκαίνει που το κουκούλι.
Μια στιγμή που εν κολλημένη ακόμα μέσα.
Μέσα της.
Τζιαι αφήνει το πίσω. Γίνεται παρελθόν.
Ο μεταξοσκώληκας εν υπάρχει.
Τζιαι παρόλο που εν πολλά χαρούμενη για τα νέα της, άσπρα φτερά,
κάθεται στον ήλιον να στεγνώσει,
κάτι μέσα στην ύπαρξην της θυμάται τον μεταξοσκώληκα.
Εν υπάρχει πια. Έχασεν την ύπαρξην του.

Κάθεται σε μιαν γωνιάν τζιαι κλαίει.
Ενώνει τα δάκρυά της με τα υγρά που έχουν τα φτερά της.
Πενθεί.
Κλαίει συνέχεια.
Για ότι πέρασε.
Για τον μεταξοσκώληκα που θυσίασε την ύπαρξή του για χάρη της.
Κοιτάει τα όμορφα φτερά της και νιώθει ενοχή.
Ξέρει ότι μια ύπαρξη χάθηκε για χάρη τους.

Τα φτερά!
Η ελευθερία ίσως!
Είναι τόσο καινούργια που δεν ξέρει να την χειριστεί.
Δεν ξέρει ακόμα να πετάξει.
Δεν της στερεί κανεις το δικαίωμα.
Αντίθετα, ακόμα και ο ήλιος τη ζεσταίνει, τη στεγνώνει, τη βοηθά.

Κι αυτή σήμερα,
αυτή τη μέρα που όλα είναι υγρά γύρω της,
θέλει να κολυμπήσει σε ωκεανούς δακρύων...


για μία και τελευταία φορά.......

Αποχαιρετισμός.....



Απολείπειν ο θεός Αντώνιον - Κ. Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.