Ανάμεσα στις λέξεις 1 - "Χνάρια" - Από το βιβλίο "Αποκυήματα"

Ποίημα "Χνάρια" από το βιβλίο "Αποκυήματα"

Χνάρια

Στην επιστροφή

είδα τ’ αχνάρια των ποδιών μου

στο μαλακό χώμα

Ανάμεσα στις πέτρες.

[ Επιστροφή από το εσωτερικό ταξίδι, βγαίνει από ένα τούνελ ψυχικό και αποκτά πάλι υπόσταση αναγνωρίζοντας τα χνάρια των ποδιών του στη γη – πίσω στην πραγματικότητα ]

Στάθηκ’ από πάνω τους

Κι έμεινα να τα κοιτάζω,

Καθώς ιδρώτας κι αίμα

Έσταζαν απ’ το σώμα και το κεφάλι μου,

Μετατρέποντας το ξερό χώμα σε πηλό.

[ Διάσταση σώματος και ψυχής.  Η ψυχή παρατηρεί από πάνω τα χνάρια.  Σημάδι του σώματος. Υπάρχει απόσταση μεταξύ τους.  Η ψυχή είναι πάνω.  Το αίμα και ο ιδρώτας ( νερό ) ενώνονται με το χώμα ( γη ) και γίνονται πηλός ( ύλη / ένωση ). ]

Αφού ηρέμησε η αναπνοή μου

Και ξαπόστασε το στήθος μου,

Γονάτισα δίπλα στα περιγράμματα

Και τα χάιδεψα με τα δάκτυλά.

[ Η ένωση φέρνει ηρεμία.  Παρατηρητικότητα, αυτοπαρατήρηση. Γονάτισα = σεβασμός = ιερή ένωση.  Δάκτυλα = Γνώση. ]

Έν’ απαλό ρεύμα αέρα  πέρασε,

Κάνοντας εκείνο το δευτερόλεπτο

Λίγο πιο υποφερτό.

[ Τρίτο στοιχείο της φύσης, αέρας.  Ανάσα και απόλαυση. ]

Κοιτάζοντας τα

Ακίνητα όπως ήταν

Διερωτήθηκα.

Εκφράζουν ακόμα

Την κίνηση

Και την κούραση

Και την ένταση

Που κυρίευαν το σώμα μου

Τη στιγμή που τα δημιουργούσε;

[ Εσωτερικός παρατηρητής.  Κοιτάει το σώμα και τη ζωή.  Αναρωτιέται αν η στιγμή που πέρασε εξακολουθεί να είναι ζωή, κομμάτι της αιώνιας ροής. ]

Πότε ήμουν εδώ;

Πόσος χρόνος πέρασε από τότε;

Πόσος κόσμος προσπέρασε τ’ αχνάρια μου

Αγνοώντας τα;

[ Ανάγκη για ένωση με τους άλλους. Με τη ροή της ζωής.  Παρελθόν – παρόν – μέλλον ]

Πόση ζωή σπαταλήθηκε

Μέχρι που τα βρήκα;

Πριν από λίγο

Δεν ήμουν εδώ ακριβώς;

[ Κλείσιμο του κύκλου.  Εκπλήρωση. Επιστροφή. Ουσία.  Δημιουργία του κενού στο κέντρο του κύκλου που για το μυαλό είναι άσκοπο. ]

Γονατισμένος ακόμα

Έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά.

[ Προσευχή ]

Πάνω απ’ το δάσος

Ο ήλιος και η σελήνη

Στη γωνιά του ο καθένας,

Συγκατοικούσαν στον σκουρογάλανο ουρανό.

[ Ήλιος – Σελήνη.  Sola – Luna. Αντιθέσεις.  Χρυσό – Ασήμι . Αρσενικό – Θηλυκό.  ]

Μια πεύκη

Με μια απειροελάχιστη κίνηση,

Έριξε τη σκιά της

Μισό χιλιοστό πιο πέρα,

Ίσα για να χωρέσει μια ηλιαχτίδα

Να περάσει από τη φυλλωσιά της

Και να καρφωθεί στην ίριδά μου,

Τυφλώνοντας της.

[ Ηλιαχτίδα = Φωτιά = Τέταρτο στοιχείο της φύσης.

Τυφλώνει.

Τα μάτια;  Ή το τρίτο μάτι; 

Η φύση = πεύκη, μας εμποδίζει να δούμε την απόλυτη αλήθεια και μένουμε τυφλοί;;; ]