Φταίω

Μια λέξη που θέλει να σου έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, η γη στα μούτρα για να πεις.

Φταίω.

Ανοίγω το στόμα μου απερίσκεπτα.  Σκεπτόμενη τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια.
Τις δικές μου εμπειρίες και το δικό μου πόνο.

Και όποιον πάρει ο χάρος.

Είναι ο τρόπος μου.  Η δική μου ανάγκη να είναι ξεκάθαρα όλα γύρω μου.

Ξεχνάω ότι δεν έχουν όλοι την ίδια ανάγκη.

Ξεχνάω τον τρόπο που λειτουργούν οι άνθρωποι.

Στην κοσμάρα μου.  Στη μοναξιά μου.

Έχω στεναχωρήσει μια φίλη μου.  Και ίσως έχω στεναχωρέσει κι άλλους ανθρώπους.

Φέρνοντας αναταραχές στη ζωή τους.  Ίσως πόνο. Ίσως ανατροπές.

Καμιά φορά πρέπει να το κλείω το ρημάδι.

Ηλίθια ανάγκη για έκφραση.  Που αντί να κάτσω να γράφω , μιλώ.

Στο γράψιμο τα πράγματα είναι αλλιώς.  Περνάνε από μια διαδικασία μετάλλαξης.

Ακόμα και τώρα που δακτυλογραφώ αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από την κατανόησή σου,

οι λέξεις δεν λένε την αλήθεια.  Λένε μεταμφιεσμένες κουβέντες, που άντε να κάτσει κάποιος να καταλάβει.

Νιώθω ότι θέλω να κλειστώ σε ένα κελί.  Να κλειδωθώ στο συγυρισμένο δωμάτιο μου.

μέχρι να βρω την ηρεμία.  την έχω ανάγκη. Ξεκουράστηκα, άδειασα το μυαλό τον τελευταίο καιρό.

κι όμως θέλω ησυχία.

Μοναξιά.

Το μόνο που με λυτρώνει.