Στέκεται υπομονετικά στο πιο χαμηλό ράφι, στη γωνιά του σαλονιού μου. Οι ξανθιές συνθετικές μπούκλες της και το λευκό φόρεμα φωτίζουν τα θαλασσιά μάτια και το περήφανο βλέμμα της.
- Χρόνια πολλά Φωτεινούλα.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και την κοιτάω. Ξέρω πως χαίρεται ακόμα κι αν τα πλαστικά ροζ χείλη της δεν μου σκάνε κανένα χαμόγελο.
- Σήμερα που έχεις τα πρώτα γενέθλιά σου, θα σου πω μια ιστορία.
Της χαϊδεύω τα χέρια και ξεκινάω.
Έκλεινα τα 10 και ήμουν χαρούμενη γιατί μια ολόκληρη δεκαετία δεν είναι και ασήμαντη υπόθεση. Το σαλόνι της μαμάς, που πάντα ήταν κλειδωμένο, προστατευμένο από τη σκόνη και τις ζαβολιές μας, είχε γεμίσει από κόσμο και νοστιμιές. Τα κεριά στην τούρτα δεν είχαν ανάψει ακόμη. Χάζευα το ζαχαρένιο κόκκινο τριαντάφυλλο στο κέντρο της, όταν κτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα κι άνοιξα την ξύλινη σκαλιστή πόρτα. Ο νονός μου κρατούσε ένα πελώριο κουτί στολισμένο με ένα ροζ φιόγκο. Έμεινα άφωνη και δεν θυμάμαι καν αν τον χαιρέτησα.
Με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. – Χρόνια πολλά μικρή μου! Πόσο ψήλωσες από την τελευταία φορά που σε είδα.
Όλοι έτρεξαν και τον καλωσόρισαν, μιας και η δουλειά του στην Αφρική τον κρατούσε καιρό μακριά μας.
Με ένα φύσημα έσβησα τα κεριά. Προσπέρασα ευχές, χέρια κι αγκαλιές και βρέθηκα μπροστά στο κουτί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που την πήρα στα χέρια μου. Ήταν μια πανέμορφη κούκλα ντυμένη με δανδέλες. Αυτό που την έκανε όμως ξεχωριστή ήταν το μυστικό στην πλάτη της. Ένα κουμπάκι την έκανε να μιλά και να τραγουδά κι ένα άλλο να περπατάει.
Οι φίλες μου έτρεξαν τριγύρω μου και την θαύμαζαν. Ίσως να ζήλευαν κιόλας.
Μεγάλωνα και είχα εκείνη. Μια ξεχωριστή ύπαρξη. Δική μου. Ένα θησαυρό που γέμισε όλες τις μοναχικές στιγμές.
- Τα χρόνια πέρασαν, Φωτεινή και δεν θυμάμαι τι απέγιναν η κούκλα κι εκείνο το ανέμελο κορίτσι που την κρατούσε αγκαλιά.
Σηκώθηκα από το πάτωμα και πήρα στα χέρια μου το κουτί που ήταν κρυμμένο κάτω από το ριγέ μαξιλαράκι του καναπέ. Έβγαλα από μέσα μια μικρή κουκλίτσα με καστανές πλεξούδες και την έβαλα προσεκτικά δίπλα στην Φωτεινή.
- Για να έχεις κι εσύ μια ξεχωριστή ύπαρξη, δική σου. Ένα θησαυρό που θα σου γεμίσει τη μοναξιά σου. Χρόνια πολλά.
________
Ένα κείμενο που έχει μπει ξανά... απλά αυτές τις μέρες νιώθω την ανάγκη για να τραβάω νήματα από μέσα μου, από το Πριν, από πράγματα που έχουν αξία για μένα κι όμως έχουν μείνει στην γωνίτσα τους.
3 σχόλια:
Πρέπει να ήμουν γύρω στα πέντε, όταν ο παπάς μου μου έφερε από το κάτσε να δεις χμμ μια χώρα της Αραπιάς τέλοσπαντων μια παρόμοια κούκλα. Ήταν πανέμορφη με μωβ φόρεμα και μπλούκλες όπως τη δική σου. Την ονόμασα Φωτεινή...
σύμπτωση ε; και είναι η μόνη από τις υπέροχες κούκλες που είχα που δεν έδωσα στις πιτσίρτες μου.
Υγ. Χαίρομαι που υπάρχουν και άλλοι που βάζουν τις κούκλες μαζί να κάνουν παρέα.
:-) από τες Αραπιές εν τζαι η δική μου, όταν την απόκτησα ήταν πιο ψηλή από εμένα :-)
:-)
Μου αρέσει που έχουμε κοινά βιώματα και ξεχωριστές αγάπες :-)
Δημοσίευση σχολίου