Τα δάκτυλα δεν ησυχάζουν. Φλερτάρουν το πληκτρολόγιο. Και η καρδιά προσπαθεί να κάνει χώρο για έκφραση.
Μια έκφραση ερωτική μάλλον ή παθιασμένη.
Δημιουργική.
Κάθε άγγιγμα στο πληκτρολόγιο συγκινεί την οθόνη μου.
Κι αυτή στολίζεται με γραμματάκια.
Ξέρεις, τη ζηλεύω.
Επειδή αφήνεται στο άγγιγμά μου και δημιουργεί.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Ναι προχωράω στους δρόμους μου, βρίσκω νέους δρόμους έκφρασης, συνείδησης.
Μα το συναίσθημα έχει μείνει στάσιμο.
Δεν αφήνομαι πια. Εδώ και καιρό.
Δεν ξέρω τι από όλα φταίει.
Μπορεί όπως λέει κι ο μικρός "Να έφαα τα ψωμιά μου"
και ο καθρέφτης μαζί με τη ζυγαριά συμφωνούν μαζί του.
Μου λείπει το ανέμελο απόψε.
Ο αυθορμητισμός που δεν είχα ποτέ.
Η σκέψη μου ταξιδεύει στην Πράγα.
Η βροχή.
Η αίσθηση.
Το περπάτημα με την ομπρέλα.
Λίγη χαλάρωση.
Ένα ποίημα.
Λόγια του Κούντερα που μου θύμισαν το ποτάμι και μια άλλη γωνιά να δει κανείς τη ζωή.
Το καταφύγιό μου.
Από την Πράγα
με αγάπη
Νεράιδα.
4 σχόλια:
Πάτησες ευαίσθητες χορδές με την Πράγα... την μαγική Πράγα με τα στενά δρομάκια και τις μουσικές μέσα από τα μικρά καφέ να σαγηνεύουν τ΄αυτιά.
Ξέρω τι λες. Να ξεχειλίζεις από αισθήματα και εκφράσεις, μα το συναίσθημα να περιμένει ένα άγγιγμα για να ξυπνήσει. Εκεί είναι και κοιμάται... περιμένει το σωστό άγγιγμα... Και θα 'ρθει. Για όλους έρχεται πιστεύω, όχι μόνο μια φορά. (Ποτέ μην δεκτείς ότι "τέλειωσες". Το αρνιόμουν πάντα στη ζωή μου κατηγορηματικά. Ποτέ δεν ¨"τελειώνουμε", παρά μόνο όταν έρθει το φυσικό τέλος)
Περπατώ στην πανέμορφη γέφυρα του Καρόλου, μήπως σε προσπέρασα;
Καλό βράδυ νεράιδα μου.
Τούτα που σου λείπουν, τα απλά, που σε γεμίζουν, που σε κάμνουν ΕΣΥ εν τζιαμέ τζαι περιμένουν σε. Αφού ξέρεις ποιά είναι εν έσιεις παρά να έσιεις τα μάθκια σου ανοικτά τζαι θα διασταυρώσουν τον περίπατο σου.
Ο αυθορμητισμός εν έμφυτος σε όλους. Απλά άστον να εμφανιστεί μια φορά. Θα σε ξαφνιάσει το συναίσθημα, θα σε συνεπάρει τζαι που τότε εν ναν πάντα μαζί σου.
Εν όπως το άγριο άλογο όμως, θέλει να τον γητεύσεις, να γίνετε φίλοι, να του έσιεις εμπιστοσύνη τζαι εν θα σε απογοητέψει.
Κόρη ruth_less :-)
Εστέκουμουν στη γέφυρα κι έβλεπα τα καραβάκια. Δεν πρόσεξες τα φτερά μου;;;
Την Πράγα την γνώρισα την περασμένη άνοιξη. Δεν ήταν ακόμα όμως ανθισμένη. Ήταν χειμωνιάτικη. Την λάτρεψα. Πέρα από την ομορφιά της περιέχει συμβολισμό. Οι μέρες στην Πράγα ήταν το έναυσμα για ένα καινούργιο τρόπο ζωής, ποιο κοντά στον εαυτό μου.
Τώρα για το "τέλειωσα" .... δεν ξέρω... Πιστεύω ότι δεν τελειώνουμε. Πρακτικά όμως.. ειλικρινά δεν ξέρω. Χρειαζόμαστε να αναθεωρούμε τον τρόπο που υπάρχουμε, τον τρόπο ίσως που ονειρεύομαι.....
Πολλές φορές το βιώνω σαν ψευδαίσθηση που τροφοδοτεί την πίστη μου ότι θα νιώσω εκείνο το συναίσθημα που ξυπνά το κοριτσάκι μέσα μου.
Κι άλλοτε το πιστεύω αληθινά...
Αιθέρα,
πρώτα χαίρομαι που πέρασες από την σελίδα μου κι άφησες αυτό το σχόλιο που είναι τρόφή για τη σκέψη μου.
Νιώθω ότι λείπουν μου μικρά, απλά.
Στιγμές ίσως τα νιώθω αλλά όχι απόλυτα. Είμαι ανάμεσα στο να αφεθώ να νιώσω επιθυμία δυνατή που ίσως τα φέρει στο δρόμο μου και στο να αποστασιοποιηθώ. Να μην με νοιάζει αν τα έχω ή όχι.
Δεν ξέρω ποιος ειναι ο σωστός τρόπος :-(
Ο αυθορμητισμός είναι σαν άγριο άλογο :-) Τι όμορφη παρομοίωση.
Το θέμα είναι ότι δεν μου αρέσει να χαλιναγωγώ τίποτα το άγριο. Έχει τόση ομορφιά η αγριάδα της ζωής.
Αυτό που γίνεται μαζί μου είναι ότι όταν νιώσω αυθόρμητα παρασύρομαι. Και μετά τα βάζω μαζί του. Έτσι υπάρχει πρόβλημα εμπιστοσύνης με μένα και τον αυθορμητισμό.
Με βοήθησες να το δω σαν εικόνα. Θα το δουλέψω και θα επανέλθω σε κάποια στιγμή με αναρτηση.
Δημοσίευση σχολίου