Την τύλιξα με μαύρο σελοφάν.
Για να την προστατέψω.
Να την κρύψω σε μια γωνιά
Να ναι μόνο δική μου.
Να μην μπορεί να τη βρει κανείς
Όσο κι αν ψάξει.
Μα της έλειψε ο ήλιος.
Δεν μπορούσε να ανθίσει.
Η ζεστασιά της μοναξιάς δεν της αρκούσε.
Διψούσε για ζωντανό φως.
Μα πώς να της το δώσω;
Πώς να σκίσω το μαύρο κάλυμμα;
Ακονίζω τα νύχια μου
Μαζεύω καυτά δάκρια
Σκληρά ουρλιαχτά.
Και ένα βράδυ σκοτεινό χωρίς πανσέληνο
Την ελευθερώνω.
Ήταν η καρδιά μου.
3 σχόλια:
Χμμμ, καρδιά, δύσκολη δουλειά. Η πιο ασφαλής περίοδος για το όργανο αυτό, είναι όταν αρχίζουν τα φροντιστήρια περί συστολικής και διαστολικης πίεσης...
Ομορφα κείμενα, με πάνε πολυυυυύ πίσω.
Καλημέρα strovolioti....
Η μόνη νεραϊδοευχή μου είναι να σε πάνε κάποια στιγμή.... ένα βήμα μπροστά ;-). Έστω και μέσα από ένα ταξίδι αναπόλησης παλιών στιγμών και συναισθημάτων.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
omorfo,
filika,
argyris
Δημοσίευση σχολίου