Θέλω τόσο να σε δω, μα είναι αδύνατο…
Περιμένω να βραδιάσει
Και τότε….
Περπατώ γοργά, αμίλητος, με μόνο εσένα στο μυαλό μου.
Τα παπούτσια μου πετάνε σπίθες και κάποιες φορές τα στάχυα στις όχθες του πεζοδρομίου παίρνουν φωτιά. Κάποιοι περαστικοί που με βλέπουν να έρχομαι κατά πάνω τους σαν άμαξα που έχει εκτροχιαστεί, κάνουν πέρα πανικοβλημένοι. Άλλοτε δεν προλαβαίνουν και τους ποδοπατώ στο πέρασμά μου. Τα πόδια μου διαμαρτύρονται και θέλουν να μου δείξουν την αγανάκτησή τους. Καταλαβαίνω ότι ο πόνος πίσω από το γόνατο είναι η κραυγή τους.
«Σιγά! Μην βιάζεσαι! Τι το παλεύεις και πονάς και μας! »
Μα συνεχίζω με τον ίδιο ρυθμό χωρίς να τους δώσω σημασία. Το ξέρω ότι κάποτε θα με εκδικηθούν γι’ αυτό. Αλλά δεν με νοιάζει. Επιταχύνω το βάδισμά μου και σύντομα φτάνω στη θάλασσα. Εκείνη η μαγευτική απόκρυφη παραλία μοιάζει τόσο με εκείνη που είναι στα μέρη σου. Και τότε ρίχνω τους ρυθμούς μου. Τα πόδια μου με ευχαριστούν με ένα χαλαρωτικό μούδιασμα. Ξέρουν πια, ότι τώρα θα ξεκουραστούν. Για πολύ ώρα. Ξέρουν ότι δεν θα θέλω να φύγω από εδώ.
Ξαπλώνω, στην ίδια θέση, όπως πάντοτε, κάτω από το φοινικόδεντρο. Κλείνω τα μάτια και η μορφή σου είναι μπροστά μου. Ολοζώντανη. Είσαι τόσο όμορφη! Το φως από τη ματιά σου διώχνει το σκοτάδι. Το αχνό χαμόγελο σου με ηρεμεί. Και η αγάπη σου με τυλίγει. Είσαι ίδια σαν τότε. Σε κρατούσα αγκαλιά και κοιτάζαμε μαζί το φεγγάρι. Ίδιος αετός που ξεκουράζεται στην αγκαλιά της αγαπημένης του ήμουνα. Και εσύ αγέρωχη στην αγκαλιά μου φρόντιζες τις κουρασμένες φτερούγες μου.
Ανοίγω τα μάτια και κοιτάζω το φεγγάρι. Είναι πανσέληνος, είναι Αύγουστος σαν τότε. Σαν την τελευταία φορά που σε είδα.
Το φεγγάρι απόψε, βγήκε στον ουρανό για μας. Δυο πλάσματα το καρτερούνε κάθε χρόνο. Εγώ και εσύ. Το ξέρω ότι το κοιτάς και εσύ. Εκεί μακριά. Είσαι γονατιστή στην αμμουδιά και κοιτάς το φεγγάρι. Και βλέπεις μέσα του εμένα. Τα μάτια μου, το χαμόγελο, τα σγουρά μαλλιά μου.
Η νύχτα κυλά γοργά. Το φως της μέρας ξεπροβάλει και πάει να διώξει το φεγγάρι. Και μαζί του εσένα.
Τα πόδια μου άρχισαν πάλι να διαμαρτύρονται. Ένας πόνος στη γάμπα μου με ειδοποιεί ότι πρέπει να φύγω.
Κοιτώ το φεγγάρι που χάνεται και σου φωνάζω:
«Καληνύχτα αγάπη μου! Θα σε δω πάλι του χρόνου! »
Σηκώνομαι αργά, σαν μεθυσμένος μοιάζω. Περπατώ τον ίδιο δρόμο για το σπίτι. Καληνύχτα… θα σε δω πάλι του χρόνου….
5 σχόλια:
Καλησπέρα Νεράιδα είμαι ο Μενέλαος. Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη. Πρώτη φορά γράφω στο ημερολόγιο σου και πραγματικά απόλαυσα την ανάγνωση των μέχρι τώρα κειμένων σου. Έχεις απίστευτα άρτιο και δαιδαλώδη λόγο, όπως αυτόν που γράφονται τα παραμύθια. Να'σαι πάντα καλά!!
Καλησπέρα Μενέλαε! Χριστός Ανέστη. Νάσαι καλά που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τα κείμενά μου και να σχολιάσεις.
Το ημερολόγιο μου είναι νεοσύστατο. Ας είναι καλά ο λίγος ελεύθερος χρόνος που βρέθηκε τις μέρες του πάσχα.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι η έμπνευση να μου κάνει παρέα και στα επόμενά μου κείμενα.
Όντως, τα παραμύθια είναι η μεγάλη μου αγάπη.
Το φεγγάρι απόψε, βγήκε στον ουρανό για μας. Δυο πλάσματα το καρτερούνε κάθε χρόνο. Εγώ και εσύ. Το ξέρω ότι το κοιτάς και εσύ. Εκεί μακριά. Είδες, που ακόμα κι όταν δεν το έχεις σκοπό, γράφεις για μένα ;-)
Υπέροχο κείμενο. Δυνατό!
Πάντα γράφω για σένα!
Γράφω με χρώματα, Ξωτικό του ουράνιου τόξου! ;-)
Τέτοια μου λες και μου πέφτει παραπάνω κόκκινο :oops:
Πάντως, είναι πολλοί, που έχουν μια ανάμνηση με πανσέληνο. Ειδικά, αυτή του Αυγούστου είναι η πιο έντονη.
Σκέφτομαι...είναι τυχαίο, που έγινε κάτι τόσο σημαντικό στη ζωή μου, μια αυγουστιάτικη νύχτα με πανσέληνο ή είναι η δύναμη του φεγγαριού, που μου έφερε κάτι τέτοιο στη ζωή μου???
Δημοσίευση σχολίου