Πόλη

- Και τι κατάλαβες διαβάζοντας «Το Πέμπτο Βουνό»; Τρελός είναι αυτός ο Coelho!
- Εσύ τι ξέρεις από τη μαγεία της ζωής! Ασχολείσαι με τόσο πεζά καθημερινά πράγματα, απάντησα πειραγμένη.

Το σύμπαν λέει συνωμοτεί…. Έτσι ξεκίνησε η μέρα μου. Από μια μυστική συνομωσία του σύμπαντος που έριξε ψίχουλα λέξεων στο δρόμο μου και εγώ σαν πεινασμένο αρπακτικό τα μάζεψα και έθρεψα το νηστικό πνεύμα μου.

Τι κατάλαβα διαβάζοντας «Το Πέμπτο Βουνό»; Ούτε που θυμάμαι… Το μόνο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι εκείνη η λάμψη που φώτισε τη ψυχή μου και έδιωξε το πένθος και την πίκρα μακριά. Δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν σε Αγίους και Αγγέλους, μα εγώ εκείνο το βράδυ ένιωσα την παρουσία του Προφήτη Ηλία για ακόμα μια φορά να καταπραΰνει τον πόνο και να οδηγεί τα βήματά μου.

Ανέσυρα το βιβλίο από το χαμηλό ράφι της βιβλιοθήκης και άρχισα να το ξεφυλλίζω μαζί με τα φύλλα της αδύνατής μου μνήμης. Σύντομα συνειδητοποίησα πως ακόμα κι αν το ξαναδιάβαζα από την αρχή δεν θα ένιωθα το ίδιο.

Στάθηκα σε κάποιες υπογραμμισμένες φράσεις, ευχαριστημένη από την καινούργια μου συνήθεια να στολίζω με πολύχρωμες γραμμές τα βιβλία μου.

«Το πλήθος απομακρύνθηκε. Εκείνος δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί. Όταν κατάφερε να συνέλθει από την ντροπή, δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ήθελε μήτε να πεθάνει, αλλά μήτε και να συνεχίζει να ζει. Δεν ήθελε τίποτα. Δεν ένιωθε ούτε αγάπη ούτε μίσος ούτε πίστη».

«Εσύ μου είπες κάποτε πως όλες οι μάχες εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, ακόμα κι εκείνες που χάνουμε».

«Δεν αρκεί να ελπίζουμε στο μέλλον, αλλά πρέπει να ξαναχτίσουμε το ίδιο το παρελθόν».

«Είμαι κι εγώ ερείπιο σαν και τούτη εδώ την πόλη. Και, σαν τούτη την πόλη, δεν έχω ακόμα εκπληρώσει την αποστολή μου».

Κάτι άρχισα να θυμάμαι… Ο εαυτός μας είναι μια πόλη που θα καταστραφεί και θα ξαναχτιστεί. Σε όλες τις πόλεις το ίδιο συμβαίνει. Σαν να τις έχει καταραστεί μια άσχημη γριά μάγισσα.

Μερικές πόλεις έχουν τεμπέλη δήμαρχο. Βαριέται να ασχοληθεί και η πόλη αφανίζεται.
Οι περισσότερες έχουν εργατικούς δημάρχους. Ξανακτίζουν, ξαναχαλάει, ξανακτίζουν, ξαναχαλάει…
Και οι πιο τυχερές έχουν δήμαρχο αρχιτέκτονα. Καθαρίζει την πόλη και τολμά να μελετήσει τα προηγούμενα σχέδια. Σφίγγει τα δόντια και βλέπει τις βλακείες που έχει κάνει. Ντρέπεται. Κι όταν συνέλθει, στον ίδιο χώρο, φτιάχνει μια καινούργια λαμπερή πόλη.
Αν με ξαναρωτήσει τι έχω καταλάβει από «Το Πέμπτο Βουνό» τι να πω; Για αρχιτεκτονικά σχέδια, δημάρχους και πόλεις;

Ή μήπως να πω την αλήθεια; Πως ακόμα μια φορά βρίσκομαι στα αποκαΐδια της Πόλης μου; Πως δεν θέλω να πεθάνω αλλά ούτε και να ζήσω;

Ή μήπως να πω ότι έμαθα να μην φοβάμαι πια; Ότι πιστεύω στο καλύτερο και ονειρεύομαι την πανέμορφη πόλη που θα χτίσω αυτή τη φορά!

Κι αν ρωτήσει πως είμαι τόσο σίγουρη;

Τότε θα πω… το μυστικό μου. Ξέρω πως με αγαπά ο Θεός. Είναι πάντα κοντά μου. Στις χαρές μου χαμογελάει με ένα αεράκι. Όταν είμαι λυπημένη μου στέλνει τη βροχή να με αγκαλιάσει. Και όταν η Πόλη μου γίνει συντρίμμια τότε μου στέλνει μηνύματα… Πριν μερικά χρόνια μου έστειλε ένα «άγγελο» με ξανθά μαλλιά να με προστάξει: Διάβασε «Το Πέμπτο Βουνό».
Και σήμερα ψίχουλα λέξεων …και ένα άλλο απορημένο άγγελο…