Μεταξοσκώληκας

Όταν ήμουν μιτσιά αναγιώνναμεν μεταξοσκώληκες σπίτιν της γιαγιάς μου.
Εβάλλαμεν έναν μεγάλον τσέστον τζιαι εγεμώναμεν τον με φύλλα συκαμιάς.
Είχαμεν μια συκαμιάν στην αυλή του δημοτικού τζιαι εμαζεύκαμεν φύλλα.
Πάνω εβάλλαμεν τους μικρούς μεταξοσκώληκες.
Συνήθως εδίαν μας τους καμοιά συγγένισσα.
Ήταν της μόδας τότε να εκτρέφουμεν.

Συνήθως εφοούμουν ούλλα τα έντομα, τις κατσαρίδες, τις αράχνες.
Μα τούτα τα ζωάκια ήταν όμορφα. Έπιανα τα στο σιέριν μου.
Θυμούμαι ακόμα το άγγιγμα στο δέρμα μου.
Το άσπρο δέρμα τους που ήταν φιλόξενο κι όχι αηδιαστικό.
Μεγάλωναν.
Έτρωγαν με όρεξη.
Θυμάμαι το στόμα τους να ροκανίζει αχόρταγα τα φύλλα.
Να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

Κι ερχόταν ο καιρός που γίνονταν κουκούλι.
Έμπλεκαν με το σάλιο τους γύρω γύρω απο τον εαυτό τους.
Φυλακίζονταν.
Ασφάλεια.
Σπίτι.
Φυλακή.
Μετάλλαξη.
Θάλαμος.

Και περιμέναμε.
Χαζεύαμε τα κουκούλια να μεγαλώνουν.

Κάποια τα μαζεύαμε και τα οδηγούσαμε σε το θάνατο.
Για να χρησιμοποιήσουμε το κουκούλι.
Να φτιάξουμε κάδρα.
Το μετάξι.

Κάποια άλλα τρυπούσαν το κουκούλι κι έβγαιναν έξω.
Πεταλούδες με άσπρα φτερά.
Περίεργα, σχεδόν βαρετά φτερά.


Σήμερα τρύπησα το κουκούλι μου.
Δυο και μισός μήνες μετάλλαξης.

Αύριο βγαίνω πάλι έξω.
Στον κόσμο.

Δοκιμάζομαι.
Δοκιμάζω τα νέα μου φτερά.

Κάνε θεέ μου να μείνουν άσπρα και όμορφα και να ζήσω.