Κάποιες μέρες η Ζωή αποφασίζει ότι με χρειάζεται.
Είμαι ένα κομάτι άρτος τοποθετημένος στο τραπέζι της κουζίνας.
Διαθέσιμος για να τραφούν στόματα και ψυχές.
Απλώνει το χέρι και με αρπάζει.
Δεν αντιστέκομαι.
Με παίρνει και με κάνει κομάτια.
Με μοιράζει απλόχερα.
Υπάρχω για να δώσω χαρά.
Να διώξω την πείνα και τη λύπη.
Και να δώσω ικανοποίηση, ελπίδα, φως.
Μ΄αρέσει το φως.
Ο άρτος στα χέρια της Ζωής γίνεται άστρο.
Φωτεινό άστρο.
Αφήνει ένα κομμάτι σε κάθε κερί που πάει να λιώσει.
Κι αυτό παίρνει θάρρος και χορεύει στο λυκόφως.
Δέχομαι.
Αποκτώ αξία στα χέρια της.
Επιλέγω να γίνω το εργαλείο.
Δεν έχω απαιτήσεις ούτε δισταγμούς.
Η Ζωή με έδωσε.
Κι αυτή δεν απαιτεί.
Μόνο δίνει αγάπη.
Κι εγώ αισθάνομαι ευλογημένη που επέλεξε τη μορφή μου.
Και με αντάμειψε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Με το πιο εύγευστο γλυκό σύκο που έφαγα ποτέ.....
4 σχόλια:
Καλή μου Νεράιδα τα λόγια σου στο άρθρο αυτό οικοδομούν το φως. Εγώ θα σταθώ σε αυτό που διάβασα στο προηγούμενο άρθρο σου, ασφάλεια συναισθημάτων. Είσαι πραγματικά μία εξαιρετικά δασώδης και ευγενική γυναίκα. Μερικές φορές μου θυμίζεις αρχέγονους και άγρια όμορφους πολιτισμούς. Να'σαι καλά, πολλά φιλιά!!
Χαίρομαι που έστω ένα ψίχουλο από το Είναι μου καταφέρνει να στείλει φως κοντά σου.
Η αλήθεια είναι ότι το αρχέγονο και το άγριο με μαγεύει και χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεσή μου.
Ναι! Το προηγούμενο μου άρθρο ήταν απόλαυση να το ζω.
Λατρεύω να νανουρίζω παιδιά.
Ας είναι καλά οι ανεψούλες μου που μου χαρίζουν τέτοιες στιγμές και ανασύρουν αναμνήσεις.
Πολύ πολύ σαγαπώ καλό μου ζωάκι! Σμουτς!
Κι εγώ σ' αγαπώ πολύ καλό μου όνειρο.
Χαίρομαι όταν με γλουμπίζεις και χαμογελάω...
Δημοσίευση σχολίου