Αμεσότητα

Ζηλεύω την αμεσότητα που έχουν κάποια blogs.
Σήμερα πέρασα γύρω στις 2 ώρες διαβάζοντας ένα blog.
Οι αναρτήσεις ήταν γραμμένες σαν γράμματα που απευθύνονται στον αναγνώστη.
Είχα την αίσθηση ότι γράφτηκαν για μένα.
'Οτι ήταν εκεί και περίμεναν εμένα να τα διαβάσω.
Ένα τυχαίο έστω αναγνώστη.
Ένιωσα πολύ όμορφα.
Σαν να μου άνοιγε την καρδιά του ο blogger.
Σίγουρα, την άνοιγε στον εαυτό του όταν τα έγραφε....

Ζηλεύω κι άλλα blogs που περιγράφουν κομμάτια ζωής.
Με τη φαντασία μου κάνω τον blogger να είναι ο ήρωας μιας σειράς ιστοριών.
Και περιμένω με λαχτάρα να διαβάσω το επόμενο επεισόδιο, να προσπαθήσω
να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα του.

Μ΄αρέσει να εκφράζομαι αόριστα και με γενικότητες.
Όπως ακόμα κι αυτή η ίδια ανάρτηση που έχει θέμα αλλά η περιγραφή
οδηγεί σε αόριστες φιγούρες που δυσκολεύουν τον αναγνώστη. Ίσως
και να τον κάνουν να χάνει το ενδιαφέρον.

Σκέφτομαι συχνά ότι δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της ζωής μου,
ίσως ούτε ακόμα και τα ίδια μου τα συναισθήματα.
Η ουσία των πραγμάτων, η φιλοσόφησή τους είναι αυτό που μένει σαν ζουμί
από όσα ζω κι όσα νιώθω.

Σήμερα ένιωσα τρυφερή αγάπη.
Είχα πάει στην εκκλησία , για τη γιορτή της Παναγίας.
Κάθησα έξω στο πεζούλι επειδή ήταν πιο δροσερά από την αποπνικτική , γεμάτη κόσμο αίθουσα της εκκλησίας.
Ήρθε μια γειτόνισσα της μαμάς μου μαζί με την ζωηρούλα εγγονή της.
Ούτε η μικρή άντεχε τον περιορισμό.
Την πήρα στα γόνατά μου και την αγκάλιασα και μιλούσαμε.
Λατρεύω τα παιδιά. Νιώθω οικεία. Νιώθω ότι Ανοίκω, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Εκείνη της ψυχής που έχει ειλικρίνεια.

Σε λίγο πέρασε η εικόνα της Παναγίας από μπροστά μας. Η γιαγιά μου ( αδελφή του παππού μου ) με πήρε από το μπράτσο, μου χαμογέλασε και περάσαμε μαζί κάτω από την εικόνα.
Με κρατούσε στοργικά. Κι αργότερα επέμενε να με κοιτά στα μάτια. Έτσι με κοιτά
τον τελευταίο καιρό. Θέλει να της μιλήσω. Να της ανοίξω την καρδιά μου. Ψάχνει στο βλέμμα μου να βρει τον πόνο. Μα αυτός δεν υπάρχει πια εκεί.
Θα πάω όμως. Αυτή τη βδομάδα.

Κι αργότερα ένιωσα δυο χέρια να με αγκαλιάζουν. Ήταν τόσο τρυφερά που νόμισα ότι ήταν ο γιος μου. Μα με έκπληξη είδα μια θεία ( όχι ακριβώς θεία μου ) που με πεθύμησε. Και είχε την έννοια μου. Της μιλούσα και με άγγιζε συνέχεια για να την νιώσω κοντά μου.

Με συγκινεί η γυναικεία αλληλεγγύη και η στοργική αγάπη που δίνουμε και εισπράσσουμε
η μια από την άλλη. Πάντα ξεφεύγω και δεν μιλώ γι αυτά ακριβώς που νιώθω... μα δεν έχει
σημασία... τα βλέμματα , οι εκφράσεις, μιλούν όλα....