Εκείνη

Την κοίταζα από μακριά. Καθόμουν στο τελευταίο κάθισμα.

Η αίθουσα γεμάτη από κόσμο. Προσωπικότητες. Φίλοι. Απλός κόσμος. Όμορφος.

Την καμάρωνα.

Ανέβηκε στο βήμα. Ευχαρίστησε για την τιμή που της έκαναν. Για το βραβείο που πήρε.

Ήταν όμορφη και λαμπερή.

Σοφή και δημιουργική!

Ευχαρίστησε με ένα απλό χαμόγελο.

Την πλησίασα βουρκωμένη.

Αγκαλιαστήκαμε. Σαν κάθε φορά.

Λατρεύω την αγκαλιά της. Λες και είναι ένα μικρό παιδί.

Ο κόσμος έφυγε.

Η αίθουσα άδειασε από τα μεγαλεία και τους προβολείς.

Το μόνο που έλαμπε πια ήταν ο βυζαντινός σταυρός στο στήθος της

και τα μάτια μας.

Πήγαμε για παγωτό.

Σε μια παιδική χαρά! Αυτό μας ταίριαζε.

Απολαύσαμε μυρωδάτο παγωτό. Τριαντάφυλλο-μπανάνα-καραμέλα-βανίλια.

Όλες μας.

Της κρατούσα το χέρι. Νιώθει ασφάλεια λέει.

Είμαι σίγουρη: Εκείνη είναι 4 και εγώ 8 και πρέπει να την προσέχω.

Σ' αγαπώ καλή μου!