Παρουσία

Η παρουσία σου δίπλα μου άλλαξε τη ζωή μου. Σε χρειαζόμουν. Πάντα χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου. Μου δίνει έμπνευση. Ενεργοποιεί τη συντροφικότητα μέσα μου. 'Ισως έλλειψη εγωισμού, όχι αυτοπεποίθησης. Με κάνει να αναζητώ το χέρι σου δίπλα στο δικό μου. Τη σκέψη σου , δίπλα στη δική μου. Δυο μυαλά, μια ζωή. Η δική μου. Νιώθω πιο αυτόνομη, έστω κι αν αυτό ακούγεται σαν οξύμωρο σχήμα. Έγινες ο αντίλαλος και η συνείδησή μου. Όλοι έχουν μια συνείδηση μέσα τους. Τι διαφορά έχει αν αυτή είναι έξω από μας; Αν η συνείδησή μου είναι παρούσα; Με σάρκα και οστά, γλυκά μάτια, ζεστή φωνή και μόνιμο χαμόγελο;

Μια καινούργια λέξη για μένα η έννοια της παρουσίας. Απολαμβάνω τις στιγμές που είσαι παρούσα δίπλα μου. Απολαμβάνω στιγμές που είναι άνθρωποι παρών στη ζωή μου. Σαν εκείνη τη μέρα που με πήρες να ακούσω μουσική. Ήσουν παρών. Κι ας μην το ήξερες. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία. Είναι η θέληση και η επιθυμία να είναι κάποιος εκεί κοντά σου. Να σε κοιτάει στα μάτια. Μπορεί πάλι και όχι. Ίσως τα έχει κλειστά. Ίσως σε αγγίζει, ίσως πάλι και όχι. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Επειδή είναι εκεί.

Ισως να είναι μακριά, όπως εσύ αγαπημένη μου φίλη. Μένεις τόσο μακρυά από μένα. Μα είσαι παρούσα, με τη ψυχή σου. Με τα χρώματα που στολίζουν με πινελιές τις μέρες μου. Με χαμογελάκια και αγαπούλες.

Είμαι κι εγώ παρούσα πια για μένα. Το λένε τα μάτια μου. Τα μόνα μάτια που ερωτεύομαι.

Μάτια! Η λέξη κλειδί. Γι αυτήν άρχισα να γράφω..... Για τα μάτια που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν. Για τα μάτια που φανερώνουν βιβλία ολόκληρα γεμάτα λέξεις και συναισθήματα, μα πίσω τους υπάρχει σιωπή. Για τα μαύρα μάτια, βαθειά σαν άβυσσος. Χάνομαι μέσα τους, κι όμως ποτέ δεν ξεκλείδωσαν για να περάσω καν το κατώφλι τους. Μάτια που νιώθεις ότι σε αφήνουν έξω κι όμως σ' αγαπάνε.

Κοιτάω ξανά τα μάτια μου στον καθρέφτη... Τα μόνα που ερωτεύομαι......

Τα κλείνω και πάω για ύπνο... να χαθώ στο βυθό της μοναξιάς τους.